Οι «Καλοί Άνθρωποι» του Aμερικανού συγγραφέα David-Lindsay-Abaire είναι ευαίσθητοι και άγριοι, αρπάζουν και χάνουν ευκαιρίες, είναι ρατσιστές και ανθρωπιστές. Έχουν το πρόσωπο της κοινωνίας που στο πέρασμα του χρόνου φαίνεται όλο και πιο καθαρά.
Φέτος, στη σκηνή του θεάτρου Αποθήκη, η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους επέλεξε να μεταφράσει και να σκηνοθετήσει ένα έργο βαθιά ανθρώπινο που διερωτάται αν είναι όντως ίσες οι ευκαιρίες για όλους και δίνει την απάντηση μέσα από τις ιστορίες των ηρώων του.
Το Good People παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, στο γόνιμο έδαφος ενός διψασμένου για σύγχρονα έργα θεατρικού χειμώνα. Η Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους μιλά για το έργο στο Travel.gr και περιγράφει την εμπειρία της σκηνοθεσίας αλλά και τον ορισμό του «καλού ανθρώπου».
Οι αλήθειες των “Good People”
To Good People είναι ένα σύγχρονο, πολύ φρέσκο έργο. Σε πρώτο επίπεδο, μιλά για την ιστορία μιας γυναίκας η οποία ζει σε μια φτωχογειτονιά της Βοστώνης και μεγαλώνει ένα παιδί με νοητική στέρηση. Στην πρώτη σκηνή του έργου, την βλέπουμε να χάνει τη δουλειά της. Αυτό για τους ανθρώπους που ζουν εκεί σημαίνει θάνατος. Πρέπει να βρει χρήματα για να επιβιώσει και εκείνη και η κόρη της και προστρέχει για βοήθεια σε μια παλιά της σχέση από το λύκειο. Τριάντα χρόνια μετά, ο πρώην σύντροφός της είναι πια γιατρός, έχει αλλάξει τόπο κατοικίας, έχει πετύχει. Αυτή είναι η βάση του έργου.
Το Good People ουσιαστικά μιλά για τις ταξικές διαφορές, τον ρατσισμό, τις ίσες ευκαιρίες, για το τι σημαίνει πραγματικά «να είσαι καλός άνθρωπος»: όλα αυτά με ένα ιδιότυπο χιούμορ.
Ενώ το έργο ουσιαστικά ξεκινάει με μια δραματική ιστορία, παρακολουθώντας την πορεία των ηρώων, γελάς. Αυτό είναι κάτι που μου άρεσε πολύ, γιατί και στη ζωή έτσι είναι τα πράγματα. Τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα αλληλοσυμπληρώνονται.
Η εμπειρία της σκηνοθεσίας
Είχα εδώ και καιρό την πρόθεση να σκηνοθετήσω. Διαβάζοντας έργα έπεσα πάνω στο Good People και δεν μπόρεσα να του αντισταθώ. Έχει κάτι βαθιά ανθρώπινο. Τίποτα ψεύτικο. Όπου έχει ανέβει, έχει σημειώσει μεγάλη επιτυχία γιατί έχει αλήθειες που αγγίζουν.
Οι πρόβες είχαν ξεκινήσει από πέρσι αλλά μας σταμάτησε η πανδημία και το ανεβάσαμε φέτος. Η μοίρα του έργου ήταν να ανέβει τώρα.
Το ταξίδι της σκηνοθεσίας μου έμαθε πολλά. Έχω την τύχη να συνεργάζομαι με συναδέλφους που με συγκίνησαν πάρα πολύ με την γενναιοδωρία τους και το πνεύμα συνεργασίας που διαθέτουν. Η σκηνοθεσία έχει και τις δυσκολίες της -κυρίως πρακτικού τύπου- αλλά μόνο μέσα από αυτές μαθαίνεις.
Ποιος είναι τελικά ο «καλός άνθρωπος»
Ο καλός άνθρωπος δεν ορίζεται. Είναι κάτι που δείχνει και το τέλος του έργου. Ο κακός, όμως, ορίζεται. Κάποιον βλάπτει συναισθηματικά, πρακτικά ή σωματικά. Ο καλός δεν είναι απαραίτητα αυτός που κάνει το καλό σε κάποιον. Μήπως κάνοντάς το δεν κάνει καλό στον εαυτό του; Αυτό σημαίνει ότι είναι καλός άνθρωπος; Είναι πολύ γενική η έννοια του καλού ανθρώπου και πολύ παρεξηγημένη πολλές φορές.
Αν δεν έχεις εκπαιδευτεί για να αρπάξεις την ευκαιρία, μπορεί και να την χάσεις
To έργο είναι σύγχρονο και ταυτόχρονα άχρονο. Ενώ η υπόθεση εκτυλίσσεται στην Αμερική, βλέπεις ότι κάλλιστα θα μπορούσαν όλα να συμβαίνουν και στην Ελλάδα. Μιλά για πράγματα που όλοι αντιλαμβανόμαστε, όπως είναι οι ίσες ευκαιρίες. Πόσες ίσες ευκαιρίες έχουμε όλοι μας κι αν έχουμε ίσες ευκαιρίες, έχουμε την ικανότητα να τις αρπάξουμε; Η ευκαιρία μπορεί να έρθει, όμως, μπορείς να την πάρεις; Έχεις εκπαιδευτεί κατάλληλα για κάτι τέτοιο;
«Τα πράγματα στον κόσμο αλλάζουν πολύ αργά»
Βιώνω τον κόσμο με ρεαλισμό. Δεν νομίζω στα δικά μου χρόνια τα πράγματα να αλλάξουν πολύ. Αλλάζουν πολύ αργά. Θα ήθελα τα παιδιά μου να ζήσουν σε έναν καλύτερο κόσμο αλλά δυστυχώς αισθάνομαι ότι αυτό δεν θα συμβεί και είναι κάτι που με λυπεί. Δεν μπορούμε να περιμένουμε συνεχώς πράγματα από την επόμενη γενιά, εμείς θα πρέπει να βάλουμε τις βάσεις. Είναι σαν να της ρίχνουμε συνέχεια το μπαλάκι. Το βασικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσει η επόμενη γενιά είναι η κλιματική αλλαγή. Τα υπόλοιπα θα μοιάζουν αστεία μπροστά στο τρομακτικά τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ήδη η ανθρωπότητα κι απλώς κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε.
Good People στο θέατρο Αποθήκη
Η υπόθεση:
Lower End. Νότια Βοστώνη. Μία συνοικία της εργατικής τάξης. Η Μάργκι Γουόλς, προσπαθεί να βγάλει τον επιούσιο σαν ταμίας στο μαγαζί «’Ο, τι πάρεις ένα δολλάριο» αλλά απολύεται γιατί μονίμως αργεί να χτυπήσει κάρτα. Ο λόγος είναι η κόρη της που επειδή έχει μια κάποιου είδους πνευματική καθυστέρηση, απορροφά μεγάλο μέρος του χρόνου της. Η σπιτονοικοκυρά της την απειλεί επίσης με έξωση. Το Bingo, το προσφιλές παιχνίδι της γειτονιάς, θα μπορούσε να ήταν μια λύση για εύκολο χρήμα – αν το κέρδιζε ασφαλώς. Η άλλη λύση, λένε οι φίλες της, είναι να πάει να βρει τον Μάικ, τον εφηβικό της έρωτα, που είναι πλέον μεγαλογιατρός και ζει στο ακριβά προάστια με τη γυναίκα του. Να τον βρει και να του ζητήσει δουλειά!
Και η Μάργκι Γουόλς, το κάνει. Και από εδώ και πέρα –σε όλη αυτή τη διαδρομή της από το φτωχό προάστιο που ζει προς την πλούσια γειτονιά – θα έρθει αντιμέτωπη με τα ουσιαστικά ερωτήματα που αφορούν συμπεριφορές, στάση ζωής και αποφάσεις που παίρνει κάποιος.
Πρωταγωνιστούν (με αλφαβητική σειρά):
Τάσος Γιαννόπουλος, Παύλος Λουτσίδης, Aurora Marion, Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, Ζωή Ρηγοπούλου, Σωσώ Χατζημανώλη
Συντελεστές:
Μετάφραση – Σκηνοθεσία: Άννα Μαρία Παπαχαραλάμπους
Σκηνικά: Νατάσσα Παπαστεργίου
Κοστούμια: Νινέττα Ζαχαροπούλου
Μουσική Επιμέλεια: Ηλίας Παπαχαραλάμπους
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Τσιμπρικίδου
Φωτογραφίες: Γιώργος Αλεξανδράκης
Ημέρες – ώρες παραστάσεων:
Τετάρτη & Κυριακή: 20:00
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο: 21:00
Σάββατο απογευματινή: 18:00
