Το κτήριο που χτίστηκε ως «Παλάτι του Λαού» και σήμερα αποτελεί την έδρα του Κοινοβουλίου της Ρουμανίας, έχει αρκετά αριθμητικά στοιχεία που στηρίζουν τον χαρακτηρισμό του ως ένα από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Ιδιαίτερη εντύπωση μας έκανε, η πρώτη πληροφορία από αυτές που ανέφερε η ξεναγός μας κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί. «Αν όλα τα φώτα εδώ είναι ταυτόχρονα ανοιχτά, το ρεύμα που καταναλώνεται ισοδυναμεί με το αυτό που χρειάζεται για να ηλεκτροδοτηθεί το 1/4 του Βουκουρεστίου (σ.σ. μιας πόλης 1,8 εκατομμυρίου κατοίκων). Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει ποτέ. Είμαι από αυτούς που πληρώνουν τους λογαριασμούς ρεύματος και φροντίζουν να μη συμβεί», ανέφερε χαριτολογώντας.
Ήταν ένα από τα πολλά ενδιαφέροντα στοιχεία που μάθαμε κατά την επίσκεψή μας στο κτήριο με τους αμέτρητους πολυελαίους, τα (κυριολεκτικά) στρέμματα κόκκινου χαλιού και το 1 εκατομμύριο κυβικά μέτρα μαρμάρου, ένα από τα στοιχεία που του έχει δώσει το Ρεκόρ Γκίνες του βαρύτερου κτηρίου στον κόσμο, συνολικά υπολογίζεται πως ζυγίζει πάνω από 4 δισεκατομμύρια τόνους.
To πόσο μεγάλο είναι το κτήριο είχαμε την ευκαιρία να το διαπιστώσουμε πριν εισέλθουμε σε αυτό, χάρη σε μία «μικροπαρεξήγηση». Βρεθήκαμε σε άλλη είσοδο του οικοδομήματος από εκείνη που ήταν προγραμματισμένη να ξεκινήσει η ξενάγησή μας. Για να φθάσουμε στη σωστή είσοδο χρειάστηκε να περπατήσουμε κάτι λιγότερο από την μισή περίμετρο του κτηρίου. Αυτό σε ένα οικοδόμημα τόσο μεγάλου μεγέθους μεταφράζεται σε περίπου 15 λεπτά γρήγορου περπατήματος.
Η προϊστορία της κατασκευής του κτηρίου ξεκινά στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Τότε ο ισχυρός άντρας της κομμουνιστικής Ρουμανίας, Νικολάε Τσαουσέσκου πραγματοποίησε επίσκεψη στη Βόρεια Κορέα και εντυπωσιάστηκε από τις αντιλήψεις και τη μεγαλομανία του εκεί κομμουνιστικού καθεστώτος, με τα μεγάλα δημόσια κτήρια και τις τελετές με τη συμμετοχή χιλιάδων ανθρώπων. Αποφάσισε να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο στη χώρα του. Ένας μεγάλος σεισμός του 1977 που κατέστρεψε μεγάλο μέρος του Βουκουρεστίου δημιούργησε «context» για τη δημιουργία του «Πολιτικού Κέντρου» (Centru Civic), που θα είχε ως κεντρικό κτήριο τον «Οίκο της Δημοκρατίας» (Casa Republici), όπως αποκαλούνταν επίσημα το ανάκτορο την περίοδο της κατασκευής του που ξεκίνησε το 1980.
Οι αίθουσες που διασχίζουμε, μοιάζουν με εκείνες που υπάρχουν ή πιστεύουμε ότι υπάρχουν σε κοινοβούλια και ανακτορικού τύπου οικοδομήματα, με τη διαφορά ότι όλα εδώ είναι μεγαλύτερα. Οι πολυέλαιοι, οι τοίχοι, τα χαλιά, η ίδια η απόσταση που χρειάζεται να διανύσει κανείς για να φθάσει από τη μία άκρη της αίθουσας στην άλλη. Η ξεναγός τονίζει διαρκώς την επιμονή του Τσαουσέσκου στη ρουμανική προέλευση των υλικών. Ο δικτάτορας απέρριψε προσφορές για προϊόντα -όπως τα φημισμένα κρύσταλλα Βοημίας από την Τσεχοσλοβακία- ακόμα και σε τομείς που δεν υπήρχε εγχώρια παραγωγή. Έτσι, δημιουργήθηκαν εργαστήρια και εργοστάσια με αποκλειστικό στόχο να τροφοδοτήσουν την κατασκευή του Παλατιού. Βέβαια, αυτό, δεν σημαίνει ότι αυτά τα εργοστάσια δεν είχαν πολλή δουλειά. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι, εδώ, υπάρχουν περίπου 500 πολυέλαιοι από κρύσταλλο και περίπου 1500 καθρέφτες και γυάλινα φώτα.
Ο Τσαουσέσκου σκόπευε να χρησιμοποιήσει το κτήριο ως έδρα της εξουσίας του και να εγκαταστήσει εκεί την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ρουμανίας, το Υπουργικό Συμβούλιο και άλλα παρόμοια κρατικά και κομματικά όργανα. Τον Δεκέμβριο του 1989, εκτελείται στην τελευταία και πιο αιματηρή εξέγερση από όσες συντάραξαν τις χώρες της ανατολικής Ευρώπης εκείνη τη χρονιά. Ένας λόγος που η δημοτικότητα του Τσαουσέσκου ήταν στο ναδίρ ήταν και η πολιτική της «συστηματοποίησης», μέρος της οποίας αποτελούσε και η πολεοδομική αναμόρφωση του Βουκουρεστίου, κομμάτι της οποίας ήταν η κατασκευή του ανακτόρου.
Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι υποχρεώθηκαν να μετακομίσουν με συνοπτικές διαδικασίες καθώς η γειτονιά τους ισοπεδώθηκε μαζί με 20 εκκλησίες, 8 από τις οποίες διασώθηκαν καθώς μεταφέρθηκαν σε κοντινή συνοικία. Επικεφαλής του όλου project τέθηκε η 28χρονη τότε αρχιτέκτονας Άνκα Πετρέσκου, η οποία συντόνιζε περίπου 700 συναδέλφους της. Το εργοτάξιο δούλευε σε 24ωρη βάση σε 3 βάρδιες και συνολικά εργάστηκαν εκεί περίπου 20.000 εργάτες και 12.000 φαντάροι. Επισήμως, 17 άνθρωποι πέθαναν σε δυστυχήματα για την κατασκευή του, ο πραγματικός αριθμός πιθανότατα είναι μεγαλύτερος.
Όπως προαναφέρθηκε, το κομμουνιστικό καθεστώς κατέρρευσε στα τέλη του 1989. Τότε η κατασκευή του οικοδομήματος απείχε πολύ από το να είναι ολοκληρωμένη, το εσωτερικό του ήταν ακόμα γιαπί. Την πρώτη περίοδο της μετακομμουνιστικής Ρουμανίας υπήρξαν προτάσεις για ανατίναξή του καθώς ήταν συνδεδεμένο με τον Τσαουσέσκου και το καθεστώς του. Τελικά κρίθηκε ότι κάτι τέτοιο δεν είχε λογική, και αποφασίστηκε η ολοκλήρωση της κατασκευής του όσο γίνεται πιο οικονομικά, η οποία έγινε το 1996. Και, από τότε, εκπληρώνει τον ίδιο σκοπό για τον οποίο χτίστηκε, απλά σε άλλο πολιτικό καθεστώς. Έτσι, εκεί φιλοξενούνται η Βουλή και η Γερουσία της Ρουμανίας, το Συνταγματικό Δικαστήριο και άλλα κρατικά όργανα.
Είναι σαφές ότι ένα τόσο μεγάλο κτήριο έχει ένα τεράστιο κόστος λειτουργίας. Για αυτό τον λόγο, το ρουμανικό κράτος έχει επιλέξει την εκμετάλλευση του χώρου. Εκτός από τις ξεναγήσεις στις αίθουσες του φιλοξενούνται εταιρικά event, καλλιτεχνικές εκδηλώσεις ενώ γίνονται και κινηματογραφικά γυρίσματα. Επίσης, επιλέγεται συχνά για σημαντικά συνέδρια και συνόδους οργανισμών όπως η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.
Πλέον, το Παλάτι του Κοινοβουλίου είναι από τα βασικά τουριστικά αξιοθέατα της Ρουμανίας και το γνωστότερο κτήριο του Βουκουρεστίου. Στην επίσημη ιστοσελίδα του, προβάλλει διάφορα ρεκόρ για το μέγεθός του. Πολύ λιγότερες αναφορές υπάρχουν στο «σκοτεινό» κομμάτι της ιστορίας του. Η σύνδεση με τον Τσαουσέκου αποφεύγεται και στις επίσημες ξεναγήσεις. Μία ένδειξη της «άβολης» ιστορίας του κτηρίου που είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε δια ζώσης είναι ότι σε πολλές αίθουσες, οι τεράστιοι τοίχοι είναι άδειοι, καθώς η αρχική ιδέα ήταν να εγκατασταθούν εκεί πορτρέτα του ζεύγους Τσαουσέσκου, κάτι που φυσικά δεν έγινε.
«Συγχαρητήρια, είδατε το 5% του κτηρίου» μας είπε η ξεναγός ύστερα από μια ξενάγηση που κράτησε περίπου μία ώρα και περιλάμβανε περπάτημα περίπου 2 χιλιομέτρων, αρκετά σκαλιά και παρατήρηση των γιγαντιαίων πολυελαίων και ταβανιών. Η κατακλείδα της ξεναγού αυτή, δείχνει ακριβώς πόσο μεγάλο είναι το Παλάτι του Κοινοβουλίου. Ένα τεράστιο οικοδόμημα, με αμφιλεγόμενη ιστορία αλλά και ένα παράδειγμα πετυχημένου rebranding.
Το Παλάτι σε αριθμούς
-Το 70% του κτηρίου είναι συνήθως μόνιμα άδειο.
-Για την κατασκευή του, χρησιμοποιήθηκαν 700.000 τόνοι ατσαλιού και χαλκού, 1 εκατομμύριο κυβικά μέτρα μαρμάρου, ενώ για τα αμέτρητα παρκέ και τις επενδύσεις ξύλου στους τοίχους χρειάστηκε να κοπούν περίπου 900.000 κυβικά μέτρα ξυλείας, σχεδόν αποκλειστικά ρουμανικής, από δέντρα όπως καρυδιές και βελανιδιές.
-Το υπόγειο του οικοδομήματος εκτείνεται σε 9 επίπεδα, από τα οποία μόνο τα τρία χρησιμοποιούνται. Τα υπόλοιπα εξυπηρετούν την στατικότητα και τη γενικότερη προστασία του οικοδομήματος.
-Το υπόγειο πάρκινγκ του κτηρίου μπορεί να φιλοξενήσει 20.000 αυτοκίνητα, πολύ περισσότερα από όσα χρησιμοποιούν σε καθημερινή βάση οι εργαζόμενοι και οι καθημερινοί επισκέπτες του κτηρίου.
-Η αξία του κτηρίου υπολογίζεται σε πάνω από 4 δισ. δολάρια, ενώ, όσο συντηρητικά και να γίνονται η θέρμανση, ηλεκτροδότηση και ύδρευση του κτηρίου, το κόστος τους ξεπερνά τα 6 εκατομμύρια δολάρια σε ετήσια βάση.
Πώς μπορείτε να το επισκεφθείτε
Μπορείτε να επισκεφθείτε το Παλάτι του Κοινοβουλίου στο πλαίσιο οργανωμένων ξεναγήσεων. Απαραίτητο να κάνετε κράτηση τουλάχιστον μία μέρα πριν και να βρίσκεστε 15 λεπτά πριν την προγραμματισμένη ξενάγηση στην προκαθορισμένη είσοδο, όπως και να έχετε μαζί σας το διαβατήριο ή την αστυνομική σας ταυτότητα.
Η είσοδος κοστίζει 60 λέι (περίπου 12 ευρώ). Εναλλακτικά, μπορείτε να επιλέξετε να κάνετε την επίσκεψη μέσω ενός από τα πολλά ταξιδιωτικά γραφεία, όπως κάναμε εμείς. Εκεί, η ξενάγηση είναι πιο εκτενής, αλλά και το κόστος της μεγαλύτερο, συνήθως 95-100 λέι (19-20 ευρώ).
Διαβάστε ακόμα:
Transfăgărășan: Μια από τις ωραιότερες διαδρομές στον κόσμο περνά από τα Καρπάθια
