Ο Δημήτρης Λάμπρου , η Μαργαρίτα Πέτροβα , ο Άκης Ουλκέρογλου, ο Βασίλης Καβουρίδης και ο Χάρης Κοντοσφύρης δημιούργησαν έργα αποκλειστικά για το Φεστιβάλ έχοντας ως πρόκληση τη «συνομιλία» με τον δημόσιο χώρο.
Η είσοδος του Δημαρχείου, τα Ματογιάννια, η Πλατεία Αγίου Αντωνίου, η Πλατεία Αγίας Μονής και ο Γιαλός είναι οι χώροι – τόποι οι οποίοι επιλέχθηκαν για να φιλοξενήσουν σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ τις δημιουργίες τους.
Μέσα από μια πρωτότυπη περιπατητική διαδρομή, την Κυριακή 3 Ιουλίου στις 19.30 και ξεναγούς τους ίδιους τους καλλιτέχνες, το κοινό θα έχει την ευκαιρία να επισκεφτεί τα έργα.
Χάρης Κοντοσφύρης «Σύναξη πουλιών» Γλυπτική σύνθεση
Σε συνέργεια με την Ραφαέλα Δεληγιάννη (2022. μεταλλικός σωλήνας, ξύλο, ρητινούχο τσιμέντο,ήχος mp3.) (Ματογιάννια)
Η γλυπτική σύνθεση “Σύναξη πουλιών” αποτελεί μια εύληπτη γλυπτική εικόνα που περιγράφει την συνάθροιση πουλιών σε μια γωνιά της πόλης της Μυκόνου. Η έκπληξη από την κοινωνικότητα των πουλιών φαντάζει πολύ ευχάριστη και υποσχόμενη για την αντίστοιχη κοινωνικότητα των ανθρώπινων κοινωνιών. Το σημείο σύναξης πουλιών και ανθρώπων χαρτογραφεί, σηματοδοτεί και εικονογραφεί το σταυροδρόμι της συνάντησης. Τα πουλιά είναι το δέλεαρ των ανθρώπων για το επουράνιο, για την σχέση μας με το πέραν. Η ηχητική σύνθεση κρούει τα φύλλα, έλκει νότες πιάνου, εκφωνεί τιτιβίσματα.
Δημήτρης Λάμπρου «White labyrinth»- Λαβύρινθος (2022) Εγκατάσταση (Πλατεία Αγίου Αντωνίου)
«Ο κόσμος γυρίζει και ο κόσμος αλλάζει, αλλά ένα πράγμα δεν αλλάζει…Η αδιάκοπη μάχη του Καλού με το Κακό»
Τ.Σ. Έλιοτ, «Ο Βράχος», 1934
Μέσα από μία βιωματική διαδρομή στην έννοια του Λαβυρίνθου, που αρχικά αποτυπώθηκε στον Ψηλορείτη το 2021, διαπραγματευόμενος την αγωνία της εξόδου από προσωπικά και κοινωνικά αδιέξοδα – στέλνοντας σήμα κινδύνου από τα μιτάτα των βοσκών, μέσω των ηχοποιημένων μαγνητικών κυμάτων του πλανήτη ΔΙΑ, ο Λαβύρινθός φορώντας μαύρα πανιά, επιστρέφει στην Αθήνα (στις παλιές εγκαταστάσεις της ΔΕΗ) αφήνοντας κατά τον Ντεριντά, “το αληθινό πένθος για πάντα ανολοκλήρωτο”.
Στις 3 Ιουλίου ο Λαβύρινθος από φωτεινή διαδρομή στο σκοτάδι, μετασχηματίζεται ο ίδιος σε φως κι εξαϋλώνεται αφήνοντας τους άυλους επίσης στίχους του ποιητή T.S Eliot, αποτυπωμένους στο έδαφος της Μυκόνου να μας θυμίζουν: πως δεν πρέπει να χαθεί η Σοφία από τη γνώση, η γνώση μέσα στην άπειρη διαθέσιμη πληροφορία και τελικά να χαθεί η ζωή μέσα στην ίδια τη ζωή…
Η Ιστορικός Τέχνης & επιμελήτρια εκθέσεων (AICA HELLAS) Μπία Παπαδοπούλου, αναφέρει:
«…Περιφερόμενος στα υποφωτισμένα μονοπάτια του λαβύρινθου – μεταφορικά στα αχαρτογράφητα μονοπάτια του ασυνείδητου – ο επισκέπτης προσλαμβάνει το έργο ως μυστική τελετουργία καταβύθισης στον ενδότερο εαυτό.
Καθώς παλινδρομεί στον χώρο και τον χρόνο, το σώμα, οι αισθήσεις, ο νους και το συναίσθημα βρίσκονται σε επαγρύπνηση ενώ εγείρονται από τη λήθη προσωπικά βιώματα και συλλογικές εμπειρίες.
Μια «πνευματική» πηγή φωτός τον αναμένει ως αναπάντεχη έκπληξη στον πυρήνα του έργου. Μια σπείρα που διαγράφεται στο δάπεδο – σύμβολο της αέναης ζωτικής κίνησης, σχήμα που θα μπορούσε να επεκτείνεται στο άπειρο. Δημιουργείται από την προβολή των ακόλουθων ποιητικών στίχων από το έργο του Έλιοτ που παρατίθεται στην αρχή του κειμένου:
«Που είναι η σοφία που έχουμε χάσει μέσα στη γνώση; Που είναι η γνώση που έχουμε χάσει μέσα στις πληροφορίες; Που είναι η ζωή που έχουμε χάσει μέσα στο ζην;». Οι φράσεις καταγράφονται ως άυλα, ευανάγνωστα, φωτεινά ίχνη στο πλακόστρωτο. Λειτουργούν ως νέοι «λαβύρινθοι με λέξεις» γεμάτοι κρυμμένα νοήματα, γρίφους και μυστικά.
Η ενέργεια και το φως που εκπέμπει το αρχέγονο σχήμα της σπείρας, προσδίδει στους στίχους του Έλιοτ μια αισιόδοξη χροιά. Η ανασυγκρότηση του δέκτη/θεατή, που γίνεται εφικτή μέσα από τη γνώση και την αυτογνωσία, θα τον οδηγήσουν ως σύγχρονο Θησέα στην έξοδο από τον λαβύρινθο, σηματοδοτώντας τη νίκη του καλού έναντι του κακού…».
Μαργαρίτα Πέτροβα “il était un petit navire” 2022 , Εγκατάσταση
Ήχος: Άννα Στερεοπούλου (Είσοδος Δημαρχείου )
Το έργο “ Il était un petit navire” έχει σχεδιαστεί αποκλειστικά για το φεστιβάλ του νησιού και αποτελείται από μια εγκατάσταση και ένα ηχητικό περιβάλλον. Ένα ανθρωπολογικό έργο βασισμένο στο αίσθημα της ανθρώπινης επιβίωσης μέσα από τις δύσκολες συνθήκες, θέλει να δείξει την αντίθεση μεταξύ πολιτισμού και ενστίκτου.
Πρόκειται για μια σιδερένια βάρκα απόεκείνες που παίζαμε στο λούναπάρκ, όπου στο εσωτερικό της αποκαλύπτεται ένα τοιχίο δομημένο με την τεχνική της ξερολιθιάς, ένα στοιχείο που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με τον ευρύτερο τόπο και που πηγάζει από τα βάθη της αρχιτεκτονικής μας ιστορίας. Ως ένα πηγάδι, ένα ταφικό σύμβολο. Το ηχητικό κομμάτι αποτελείται από την εικαστική μετάλλαξη του γνωστού παιδικού τραγουδιού «ήταν ένα μικρό καράβι» και ο ήχος προέρχεται από το εσωτερικό της βάρκας. Αυτό το παραδοσιακό γαλλικό ναυτικό τραγούδι, που πλέον θεωρείται παιδικό, παρά το μακάβριο θέμα του και πίσω από την γλυκιά του μελωδία κρύβει την βιαιότητα της ανάγκης για επιβίωση, ως μια ανάμνηση μιας αληθινής ιστορίας.
Βασίλης Καβουρίδης «I build the abyss» Εγκατάσταση (Πλατεία Αγίας Μονής)
Ο άνθρωπος είναι αυτός που γεννά την πραγματικότητα. Η φυσιολογία μας, μας επιτρέπει να αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Τα αισθητήριά μας είναι ατελή όργανα. Διαβάζουν τον κόσμο μέσα σε ένα συγκεκριμένο, μικρό φάσμα το οποίο μας δίνει μια πολύ μικρή εικόνα αυτού που πραγματικά υπάρχει γύρο μας και είναι όλο ένα ψεύτικο, γέννημα του μυαλού μας.
Έτσι και στο έργο η πραγματικότητα ξεπετάγεται μέσα
από το κεφάλι του ανθρώπου, της Εύας, του θρυλικού στοιχείου που έχει την ιδιότητα και την μοναδική ικανότητα να γεννά. Κάποιες μορφές είναι ακατέργαστες ακόμα δεν έχουν διαμορφωθεί και κάποιες πιο ολοκληρωμένες.
Διαβάζοντας την Ασκητική του Καζαντζάκη “Για να μη τρεκλίσω, μην γκρεμιστώ, χτίζω πάνω στον ίλιγγο γιοφύρια, ανοίγω δρόμους, οικοδομώ την άβυσσο”.
Άκης Ουλκέρογλου “Portable Landscapes” – “Φορητά Τοπία” Εγκατάσταση (2022) (Γιαλός)
Η εγκατάσταση με τίτλο “Portable Landscapes” – “Φορητά Τοπία” είναι εμπνευσμένη από το νησί της Μυκόνου. Μέσα από την εγκατάσταση ο θεατής μυείται στη διαδικασία του να παρατηρήσει τις μοναδικές ομορφιές που υπάρχουν σε όλο το νησί, αφού τη διαδικασία μπορεί να την επαναλάβει οπουδήποτε μέσα από την καρτ-ποστάλ.
Το έργο αποτελείται από δύο κομμάτια, τη σταθερή εγκατάσταση και τις καρτ-ποστάλ που θα μοιράζονται στον κόσμο από διάφορα σημεία της Χώρας (χώρους εστίασης, καταστήματα κ.ά.)Η εγκατάσταση είναι ένας “τοίχος” (ξύλινο πάνελ) με μία τρύπα σαν παράθυρο, πλαισιωμένο όμως με κορνίζα για να δίνει την έννοια ενός πίνακα ζωγραφικής, ενός έργου τέχνης. Το τοπίο που ξεχωρίζει μέσα στην κορνίζα καλεί τον θεατή να το παρατηρήσει ως εικαστικό έργο, να αλληλεπιδράσει και τέλος να του δώσει ένα τίτλο, αφού κάτω από τον “πίνακα” αναγράφεται: “δώσε τον δικό σου τίτλο” – “give your own title”.
