Αποτέλεσε όνειρο δεκαετιών και έφερε ξανά στο προσκήνιο την ανάγκη και τη σημαντικότητα σύνδεσης ενός τμήματος της Δραπετσώνας με το παραλιακό της μέτωπο. Οι εγκαταστάσεις του εργοστασίου των Λιπασμάτων, το οποίο και έκλεισε οριστικά το 1999, έμεναν ανεκμετάλλευτες, ρημαγμένες και εν μέρει επικίνδυνες. Στο πέρασμα των χρόνων, ακούστηκαν διάφορες προτάσεις για την περιοχή, όπως το μεγαλεπήβολο σχέδιο για τη δημιουργία ναυτιλιακού city, ή τη δημιουργία πίστας Formula 1.
Τίποτα από αυτά δεν έγινε, ωστόσο, περνώντας τα χρόνια, οι λύσεις βρέθηκαν και από το 2020, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα χώρο ανοιχτό στο κοινό, οργανωμένο, με χώρους πρασίνου, αναψυχής και παράλληλα με σεβασμό στην ιστορία της περιοχής, ο οποίος ανήκει στο δήμος Κερατσινίου -Δραπετσώνας.
Ένας χώρος ανοιχτός με έμφαση στην ιστορία του
Ήταν μέσα στην περίοδο της πανδημίας όταν διάβασα και είδα φωτογραφίες από το διαμορφωμένο πάρκο Λιπασμάτων στη Δραπετσώνα. Τελικά τα κατάφερα πριν λίγο καιρό και έμεινα έκπληκτος.
Θυμάμαι ότι βλέποντας τις φωτογραφίες εκείνη την περίοδο με είχε εντυπωσιάσει ο ανοιχτός χώρος, οι μικρές παρεμβάσεις και η άμεση επαφή με τη θάλασσα. Πριν από σχεδόν ένα μήνα, ο φίλος μου ο Βασίλης, δεινός ποδηλάτης, πρότεινε να πάμε μία βόλτα στην περιοχή. «Περνάμε από εκεί με τα παιδιά με τα ποδήλατα» μου είπε και ξεκινήσαμε αρχικά για τον Πειραιά και αφήνοντας πίσω μας τις προβλήτες που φεύγουν τα πλοία για Κρήτη και Δωδεκάνησα, φτάσαμε στο Πάρκο.
Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ τους ανοιχτούς χώρους, που έχουν μικρές παρεμβάσεις, που αφήνουν τα βιώματα να μιλήσουν για αυτούς, που δίνουν χώρο στον επισκέπτη να επιλέξει τη διαδρομή που θα ακολουθήσει, που για να το πω απλά, δεν εμπεριέχουν μία τελειότητα που πολλές φορές μπορεί να δημιουργήσει αμηχανία. Σε αυτή τη λογική από τα πρώτα λεπτά νομίζω ότι έχω βρει εδώ στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, έναν ιδανικό χώρο, για βόλτα, για τρέξιμο, για γράψιμο, για ηρεμία. Κοινώς έναν τόπο που έγινε ήδη στέκι μου.
Ανάμεσα στα εμβληματικά κτίρια
Περπατάμε ανάμεσα στα σωζόμενα μεν, κουφάρια δε, κτίρια του ιστορικού εργοστασίου, του Υαλουργείου αλλά και του Ινστιτούτου Χημείας και Γεωργίας. Θαυμάζουμε το πελώριο και εμβληματικό ερυθρόλευκο φουγάρο που ξεπερνά τα 100 μέτρα σε ύψος. Οικογένειες με μικρά παιδιά σε μία συμφιλίωση με την απλότητα, ποδηλάτες, νεανικές παρέες που βρίσκουν χρόνο και χώρο να συναντηθούν. Ξέχασα να πω, φτάνοντας εδώ με αυτοκίνητο, παρκάρεις εύκολα και άνετα, σε χώρο δίπλα στη βόρεια είσοδο.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στην άλλη είσοδο του χώρου, που είναι πιο κοντά στο λιμάνι. Κάνοντας τα πρώτα βήματα στο πάρκο θα δείτε δεξιά σας, ένα γλυπτό, δημιούργημα ενός ανθρώπου που έφυγε πριν από λίγες ημέρες από τη ζωή, του Αρμένη καλλιτέχνη Γκάγκικ Αλτουνιάν, ο οποίος με το σκεπτικό ότι ζωή πάει πάντα μπροστά δημιούργησε δύο μορφές παιδιών, σε τρισδιάστατη απεικόνιση κάνοντας ποδήλατο και πατίνι αντίστοιχα.
Παράλληλα με την ακτογραμμή
Οι ποδηλάτες πάνε και έρχονται, ενώ κάποιοι άλλοι έχουν βγει βόλτα με τα σκυλιά τους. Εμείς σταματάμε σε μία από τις καντίνες και παίρνουμε να πιούμε από μία ζεστή σοκολάτα. Καθόμαστε για λίγο στα διάσπαρτα καθίσματα με θεά στη θάλασσα και συνεχίζουμε τη βόλτα μας παράλληλα με την ακτογραμμή. Περνάμε από τα παλιά σφαγεία του Πειραιά και συνεχίζουμε προς τα σιλό. Σε αυτό το χώρο, δίπλα στα σιλό και το θεόρατο φουγάρο, το καλοκαίρι πραγματοποιούνται σειρά από πολιτιστικές εκδηλώσεις, με έμφαση στις συναυλίες. Φτάνουμε στον τάφο του Θεμιστοκλή, του διορατικού πολιτικού ο οποίος κατέστησε την Αθήνα πρώτη ναυτική δύναμη.
Ο χώρος ακόμη είναι πρόχειρα περιφραγμένος, αναμένοντας μάλλον κάποια στιγμή, να βρει και αυτό το σημείο την βελτίωση που του αξίζει. Διάσπαρτες μέσα στο χώρο υπάρχουν καντίνες όπου λειτουργούν ανάλογα με τον καιρό και την περίοδο του χρόνου. Παράλληλα σε χώρους που οροθετούνται από τους υπευθύνους του δημοτικού αναψυκτήριου, μπορούν να πραγματοποιηθούν παιδικές γιορτές. Μέσα στον Πολυχώρο υπάρχει και ένα μικρό εκκλησάκι, το παρεκκλήσι της Αγίας Ειρήνης, στο οποίο πραγματοποιούνται και Ιερά Μυστήρια.
Το παρατηρητήριο των πλοίων
Είναι πολύ ωραία αυτή η αίσθηση της αμεσότητας με το θαλασσινό νερό και ταυτόχρονα της παρατήρησης των πλοίων όπως αυτά εισέρχονται και εξέρχονται από το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας. Εδώ βρίσκεται και η νότια είσοδος του πολυχώρου, όπου επίσης υπάρχει αρκετός χώρος για να αφήσετε το αυτοκίνητό σας και εδώ βρίσκεται μία ακόμη καφετέρια. Μάλιστα, αυτή διαθέτει μεγαλύτερο χώρο, με θερμαντικά σώματα και άρα είναι καταλληλότερη για τη χειμερινή περίοδο. Κλείνουμε αυτό τον περίπατο, επιστρέφοντας προς τη βόρεια είσοδο του, επιλέγοντας περίπου την ίδια διαδρομή.
Μας έχει κατακλύσει μια αίσθηση ανοιχτωσιάς, ευεξίας και ελπίδας. Το μεγαλείο της θάλασσας, ένα στοίχημα που αναβαθμίζει τη ζωή εκατοντάδων ανθρώπων, ένας ακόμη πνεύμονας του λεκανοπεδίου, έχει ήδη γεμίσει ζωή και επηρεάζει μ’ ένα τρόπο σαφή και θετικό την καθημερινότητα πολλών ανθρώπων.
Διαβάστε ακόμα:
Καστέλλα, η «Ριβιέρα» του Πειραιά
5 στέκια στον Πειραιά για κάθε διάθεση – Από το πρωί για brunch έως το βράδυ για δείπνο και κοκτέιλ
Πειραιάς-Σούνιο με ιστιοπλοϊκό: Μια συναρπαστική εκδρομή στη μαγευτική Αττική