Από το δεξί παράθυρο, μπροστά από το φτερό, βλέπω μόνο θάλασσα. Μπλε, και πάλι μπλε, με αγωνία προσγείωσης. Πριν το καταλάβω, έχουμε ακουμπήσει μαλακά τον αεροδιάδρομο και το μπλε έχει γεμίσει με καφέ χρώμα, πέτρα και άσπρα σπίτια, διάσπαρτα σημάδια που τρέχουν γρήγορα στον ορίζοντα.
Πίσω από το συρματόπλεγμα ασφαλείας του αεροδρομίου, παρατηρώ ένα ανοικτό μαύρο τζιπ, σταματημένο σε προνομιακή θέση για plane spotting. Κορίτσια και αγόρια στη ράχη του κρατούν μπουκάλια και ποτήρια στα χέρια τους ουρλιάζοντας στην έκσταση του καυτού μεσημεριού -πιθανότατα μετά από ένα άυπνο 24ωρο, μαντεύω.
Το καινούριο κτίριο αφίξεων, είναι ακριβώς αυτό: καινούριο. Και όμορφο. Δεν έχω την παραμικρή διάθεση να μαντέψω αν είναι άκρως λειτουργικό για τα εκατομμύρια των επισκεπτών της Μυκόνου, αφήνω αυτή τη χαρά στους δημοσιογράφους του είδους. Βγαίνοντας από το κτήριο, μέσα στο απίθανο κυκλαδίτικο φως, έχω μια αίσθηση όμοια με τις πρώτες σκηνές των ηρώων του Summer Lovers, της κινηματογραφικής ταινίας της δεκαετίας του ’80, όπου η χαρά στα πρόσωπα των νεοαφιχθέντων θα είναι η ίδια, έτοιμοι για όλα, για δεκαετίες.
Στην ταβέρνα της Joanna’s, γνωστή και ως ταβέρνα του Νίκου, στη Μεγάλη Άμμο, πάνω από μεζέδες θαλασσινών και μυρωδιά από ψητό χταπόδι ακριβώς στο κύμα, προσπαθούμε εμείς, οι ολιγομελείς της παρέας, να σχεδιάσουμε την έξοδο στη Χώρα, καθώς μπαίνει η νύχτα. Λίγη ώρα αργότερα και χωρίς να έχουμε πάρει καμία απόφαση, τελικά, κινούμε ο καθένας μόνος του για τα δαιδαλώδη λευκά στενά με μόνη υπόσχεση να σταματάμε όταν πέφτουμε ο ένας πάνω στον άλλον τυχαία.
Αυτός δίπλα μου στο λεωφορείο είναι ο Jean Paul Gaultier
Κατηφορίζω από την κλασική είσοδο, τη στάση των λεωφορείων στη Φάμπρικα, μια πολύβουη διασταύρωση, χαώδης κάποιες στιγμές, αφημένη στις έμπειρες υποδείξεις των δημοτικών υπαλλήλων, οι οποίοι ρυθμίζουν την ψιλοάναρχη κυκλοφορία. Κάποιες μέρες του Αυγούστου, σε αυτό το σημείο δεν επιτρέπεται να εισέλθει κανείς με όχημα αφού η μπάλα χάνεται ολοκληρωτικά. Έχω πολύ έντονη μια συγκεκριμένη ανάμνηση, κάποια χρόνια πριν, όταν τα λεωφορεία ήταν μικρότερα, πιο χρωματιστά, με παράθυρα ανοιχτά, όρθιοι επιβάτες να κρατιόμαστε από τις χειρολαβές επιστρέφοντας από τον Πλατύ Γιαλό, που μας είχαν αφήσει οι λάντζες των παραλιών, να είμαστε ανυπόμονοι να φτάσουμε στα δωμάτιά μας να ετοιμαστούμε για τη βραδινή έξοδο. Και κάπου εκεί, να διαπιστώνω πως αυτός που κρατιέται από τη διπλανή χειρολαβή, είναι ο Jean Paul Gaultier.
Η κατηφόρα προς τη Λάκκα είναι γεμάτη φώτα, μυρωδιές και μουσικές που ξεπηδούν από κάθε διαφορετική επιχείρηση, από σουβενίρ, μικρά παντοπωλεία, ρουχάδικα, κρεπερί, φαστ φουντ, μέχρι να αρχίσουν να εμφανίζονται τα πρώτα ατμοσφαιρικά εστιατόρια με τους χαμηλούς φωτισμούς. Η είσοδος στα Ματογιάννια είναι χρυσή και ασημί, δροσερή από τα δεκάδες κλιματιστικά των καταστημάτων που φτάνουν μέχρι και στο δρόμο, με μυρωδιά σοκολάτας και βουτύρου που λιώνει και μια εσάνς σουβλακίου από το πιο μυθικό στέκι του είδους στο νησί. Επιλέγοντας τη διαδρομή προς τη Μικρή Βενετία, συναντώ κοσμηματοπωλεία και μαγαζιά με είδη δώρων, αναμεμιγμένα με κέλβιν φωτός, ψιλοτάκουνα, ψάθινα σανδάλια, στρας στο μπούστο, μυς με τατουάζ και φαρδείς αυχένες, λίγο ιδρώτα, αφού το μελτέμι δε φτάνει μέχρι εδώ, σακούλες από υπερπολυτελείς οίκους πρετ-α-πορτέ, οι οποίοι φιλοξενούνται λίγα μέτρα πιο πέρα, κάτω από τους τεράστιους, υπέροχους ευκάλυπτους, κουβέντες στα αυτιά από ιδιώματα και γλώσσες από κάθε γωνιά της γης. Βαβέλ.
Η βόλτα στη Χώρα, όταν δεν είναι ανυπόφορα φορτωμένη από «όλον τον πλανήτη», είναι σαν ένας φόρος τιμής στη διαφορετικότητα αυτού του νησιού και όλες οι προσπάθειες σύγκρισης της Μυκόνου με άλλα νησιά, παρόμοια, κυκλαδίτικα, λευκά, με παραλίες, παράδοση και λοιπά και λοιπά δε θα σταματήσει να πέφτει στο κενό. Προσπαθώντας να μην πέφτω επάνω στους αμέτρητους selfies-τουρίστες, που δε βλέπουν που πατούν, χαμογελώ με τον ενθουσιασμό τους και με την έκφραση ευγνωμοσύνης, με την οποία ποζάρουν για τα κοινωνικά δίκτυα του παγκοσμιοποιημένου ψηφιακού περιβάλλοντος. Σαν ένα διαχρονικό φωτογραφικό στούντιο, τα στενά της Χώρας προσφέρουν όλες τις διαφορετικές, φωτιστικές συνθήκες, να φωτίσουν τα πρόσωπα και τις επιθυμίες, μέρα και νύχτα.
Έχοντας την τύχη να γνωρίζω τις σωτήριες παρακάμψεις, βαδίζω αργά και απολαυστικά σε πιο ήσυχα και λιγότερο θορυβώδη σημεία. Κάνω μια στάση στο θρυλικό Katrin, δίπλα στον Άγιο Γεράσιμο, κάτω από μια επιβλητική μπουκαμβίλια. Ένα από τα ιστορικά εστιατόρια της Μυκόνου, φροντίζει από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 τους εκλεκτούς πελάτες του με την απαράλλαχτη εκπληκτική ποιότητά του, με συνταγές της μητέρας του ιδιοκτήτη, Κατερίνας, απ’ όπου πήρε και το όνομά του. Ο Περικλής, ο Βαγγέλης, η Θεοδώρα, η Τασία και οι οικογένειές τους, μεγαλώνοντας στην αγκαλιά αυτής της επιχείρησης, έχουν και τη δική τους αγκαλιά ανοιχτή στους φίλους τους, κάποιοι από τους οποίους μετράνε ήδη δεκαετίες σε αυτή την ιδιότυπη σχέση.
Μέσα στο κρυφό από τα μάτια των περαστικών εστιατόριο
Λίγο πιο πέρα, αρχίζει ο, ίσως, πιο όμορφος δρόμο της Χώρας, η οδός Καλογερά, μια κλασική, εικαστική κατασκευή πολλών καρατίων, χρωμάτων, ποιότητας καταστημάτων, γκαλερί αλλά και το αγαπημένο μου Μαερειό, απόλυτα μυκονιάτικο, νόστιμο, φιλικό, σημείο συνάντησης για τους γνώστες και τους πιο χαμηλού προφίλ επισκέπτες. Ο Ισίδωρος κερνά μια μαστίχα και ο Δημήτρης δείχνει πάντα με τον τρόπο του πόσο χαίρεται και για την κάθε μας συνάντηση, κάθε χρόνο. Οι πασίγνωστοι κεφτέδες της Ασημίνας, μητέρας των δύο αδερφών, έχουν δημιουργήσει τον δικό τους μύθο. Στη μπάρα του Μαερειού συμβαίνουν οι πιο αναπάντεχες συναντήσεις, συζητήσεις και γνωριμίες, μέσα σε αυτό το κρυφό από τα μάτια των περαστικών εστιατόριο.
Η οδός Καλογερά οδηγεί στο σταυροδρόμι της τράπεζας και στα δεξιά δεσπόζει το υπέροχο κτίριο της Δημοτικής Πινακοθήκης Μυκόνου. Το μικρό, λιτό μπαλκονάκι της εισόδου, στολίζεται από μια -τι άλλο;- μπουκαμβίλια, σαν ζωγραφιά και μέσα της η αίθουσα φιλοξενεί όμορφες, αναμενόμενες αλλά και αναπάντεχες εκθέσεις, στη διάρκεια του καλοκαιριού. Όλο το νησί σχεδόν περνά από αυτό το αρχιτεκτονικό κτήριο ζωντανεύοντας, συχνά, την εικαστική ζωή του νησιού.
Η νύχτα έχει προχωρήσει για τα καλά πια. Οι ήχοι από τις μουσικές των μπαρ έχουν δυναμώσει, τα δεύτερα και τρίτα ποτά έχουν ήδη αρχίσει να σερβίρονται. Το μπαλκονάκι του La Barran γίνεται το νέο, επιθυμητό σημείο, τα στενά δρομάκια στενεύουν ακόμη περισσότερο από τα κορμιά, τα αρώματα, τις φωνές, τις άτεχνες χορευτικές φιγούρες των θαμώνων, τις μυρωδιές από τα πούρα. Κάποια φώτα από τα καταστήματα έχουν ήδη σβήσει, μετατρέποντας κάποια σημεία της Χώρας σε ένα ιδιότυπο κλαμπ. Τα θρυλικά Άστρα, πάντα στο γνωστό σημείο, στα Τρία Πηγάδια, στάνταρ σημείο συνάντησης.
Λίγες ώρες αργότερα, αρκετά ποτά πιο μετά, όταν το σκοτάδι της νύχτας αλλάζει σε γλυκό ροζ της αυγής, όταν η πρωινή πείνα προηγείται της ανάγκης για ύπνο, είναι η στιγμή που μπερδεύονται και ταυτίζονται οι επιθυμίες με τη φυσική πορεία των πραγμάτων. Εδώ, στη Μύκονο.
