Για εκείνον που επιθυμεί να περιπλανηθεί στα μονοπάτια της φύσης και να απολαύσει την ασυναγώνιστη εμπειρία ελευθερίας, ο αξιόπιστος εξοπλισμός αποτελεί βασική προϋπόθεση, πάντα προσαρμοσμένος στη δραστηριότητα και την εποχή. Την άνοιξη προτιμώνται ελαφριά ρούχα, που προσφέρουν ευελιξία.
Προσωπικά, επιλέγω παντελόνια που μετατρέπονται εύκολα σε βερμούδες, επιτρέποντάς μου να προσαρμόζομαι στις αλλαγές της θερμοκρασίας. Ένα αντιανεμικό και αδιάβροχο softshell δεν λείπει ποτέ από το σακίδιό μου, ενώ καπέλο και γυαλιά ηλίου προσφέρουν την απαραίτητη προστασία από την έντονη ακτινοβολία, ειδικά στα μεγάλα υψόμετρα. Ο βασικός εξοπλισμός συμπληρώνεται με ορειβατικές μπότες, ειδικές κάλτσες πεζοπορίας, ένα ελαφρύ, διαπνέον t-shirt και ένα φλις για τις στιγμές που η θερμοκρασία πέφτει. Έτσι, κάθε εξόρμηση γίνεται όχι μόνο ευχάριστη, αλλά και μια ασφαλής εμπειρία. Το ορειβατικό μου σακίδιο είναι τώρα έτοιμο να με συντροφεύσει στην ανοιξιάτικη εξόρμησή μου.
Δύο ώρες και κάτι αργότερα, βρίσκομαι στην καρδιά της Ορεινής Κορινθίας, ανάμεσα στις πλαγιές της Ζήρειας και του Χελμού. Ο δρόμος με οδηγεί μακριά από την αστική βουή, εκεί όπου ο αέρας μυρίζει καθαρά και δροσερά. Ο λόγος για τη Λίμνη Δόξα, που αυτή την εποχή φορά το χρωματιστό της πέπλο και καλωσορίζει πεζοπόρους, φυσιολάτρες και απλούς παρατηρητές της μοναδικής της ανοιξιάτικης ομορφιάς, σε μια εμπειρία που ξεχειλίζει από βαθύ πράσινο. Πρόκειται για μια λίμνη που, παρόλο που είναι τεχνητή, είναι απόλυτα ενσωματωμένη στο φυσικό περιβάλλον γύρω της.
Συλλέγοντας εικόνες της λίμνης
Βρισκόμαστε στα 900 μ. υψόμετρο, στην Αρχαία Φενεό Κορινθίας. Αντικρίζοντας τη λίμνη, κατεβαίνω να τη γνωρίσω περπατώντας γύρω της, καθώς εκείνη καθρεφτίζει στα νερά της τα λιγοστά σύννεφα του ουρανού. Σταματώ και κοιτάζω απέναντι: το εκκλησάκι του Αγίου Φανουρίου, πάνω σε μια λεπτή λωρίδα γης -λευκό και λιτό- ξεχωρίζει θαυμαστά ανάμεσα στους γαλαζοπράσινους χρωματισμούς του τοπίου. Μοιάζει τέλεια τοποθετημένο, και εγώ αφήνω το βλέμμα μου να στέκεται σε αυτό για πολλή ώρα, χωρίς να κουράζομαι.
Λίγο αργότερα, θα συναντήσω τους τοπικούς παραγωγούς με εκείνη τη ζεστασιά που δεν προσποιείται, θα κεραστώ μέλι και ψωμί -όλα μοιάζουν να έχουν άλλη γεύση εδώ. Ύστερα, θα συνεχίσω να περπατώ αργά, παρατηρώντας και συλλέγοντας εικόνες.
Πιο πέρα, μια οικογένεια στρώνει κουβέρτα για πικνίκ, ενώ από μακριά μια παρέα ποδηλατών διασχίζει με αργό ρυθμό τον παραλίμνιο δρόμο, κι ένα ζευγάρι κυλά στα νερά της λίμνης με το κανό του, όσο μερικά παιδιά μαθαίνουν ιππασία κατά μήκος του υδάτινου αυτού παραδείσου. Αυτές είναι οι εικόνες που συναντάς την άνοιξη στη Λίμνη Δόξα. Και εγώ, καθισμένη στο χώμα, με την πλάτη σε έναν κορμό, απολαμβάνω κάθε στοιχείο αυτού του τόπου.
Προς την περίφημη Ντουρντουβάνα
Ο αέρας φέρνει τη μυρωδιά ανθισμένων βοτάνων και αγριολούλουδων, καθώς εγώ φορώ το σακίδιό μου και στοχεύω την περίφημη Ντουρντουβάνα, που φτάνει τα 2.083 μ. υψόμετρο. Απομακρύνομαι από τη λίμνη, ακολουθώντας τον χωματόδρομο, και κάθε μου βήμα με οδηγεί βαθύτερα στο πυκνοδομημένο δάσος. Τα κλαδιά των ελάτων φιλτράρουν τις ακτίνες του ανοιξιάτικου ήλιου, προσφέροντάς μου σκιά, ενώ η βλάστηση γύρω μου ολοένα και πυκνώνει. Η σιωπή μοιάζει πιο έντονη εδώ.
Η ανάβαση θέλει ρυθμό και σταθερότητα, όμως εγώ όλο και προσπαθώ να ξεκλέψω ματιές από τη θέα που απλώνεται πίσω μου εντυπωσιακά. Τα πόδια πατούν πέτρα και χώμα, ενώ η κλίση του μονοπατιού αρχίζει να γέρνει απότομα. Παρόλο που η υψομετρική διαφορά είναι σημαντική, φτάνω τελικά στο Διάσελο του Κυνηγού. Αφήνοντας πίσω το δασικό τμήμα και μπαίνοντας πια σε ένα τοπίο πιο ανοικτό και αλπικό, με τις κορυφογραμμές στον ορίζοντα να κυριαρχούν, ακολουθώ τον αυχένα που συνδέει τις δύο κορυφές – τη Ντουρντουβάνα και την Τριανταφυλλιά -ενώ η θέα ανοίγεται μπροστά μου χωρίς όρια.
Φτάνω στην κορυφή, από εδώ η λίμνη μοιάζει να έχει μικρύνει -ή ίσως η θέα μου να έχει μεγαλώσει. Στέκομαι σιωπηλή και απολαμβάνω την ησυχία, με περασμένο στα μαλλιά ένα κίτρινο αγριολούλουδο που μάζεψα νωρίτερα. Δάσος, βουνά και η λίμνη που νωρίτερα περπατούσα πλάι της. Δροσίζομαι με το αναζωογονητικό νερό AQUA Carpatica, και με ανανεωμένες πια δυνάμεις ξεκινάω την κατάβαση ενώ το φως αρχίζει να σβήνει και ο ουρανός να ζωγραφίζεται με αποχρώσεις του ροζ και του πορτοκαλί. Όσο πλησιάζω προς τη λίμνη τα έλατα αρχίζουν ξανά να ψηλώνουν και τα χρώματα να ζεσταίνουν. Και να ‘μαι πάλι πίσω στη Δόξα που θαύμαζα από ψηλά και τώρα στέκομαι στην όχθη της με διαφορετικό βλέμμα. Κοιτάζω με ευγνωμοσύνη την κορυφή που άγγιξα, τη διαδρομή που περπάτησα και χαμογελώ γλυκά αφήνοντας πίσω μου το μέρος που με φιλοξένησε -τουλάχιστον για τώρα.
Tip: Το νερό σε μια πεζοπορία είναι το βασικό στοιχείο για να παραμείνουμε γεμάτοι ενέργεια και να αποφύγουμε την εξάντληση. Το AQUA Carpatica, φυσικώς αλκαλικό νερό με χαμηλή περιεκτικότητα σε μεταλλικά άλατα και απαλή, καθαρή γεύση χωρίς επίγευση, αποτελεί ιδανική επιλογή.
Στον δρόμο της επιστροφής, κάνω μια μικρή παράκαμψη προς τη Γκούρα, ένα από τα ομορφότερα χωριά της περιοχής, χτισμένο στις δυτικές πλαγιές της Ζήρειας, με πανοραμική θέα στις καταπράσινες εκτάσεις της Πελοποννήσου. Καθώς περπατώ στα λιθόστρωτα σοκάκια, με περιβάλλουν πετρόχτιστα αρχοντικά, δείγματα άλλης εποχής, με αυλές προσεγμένες, γεμάτες γλάστρες, λουλούδια και ίχνη καθημερινής ζωής. Σε ένα παραδοσιακό σημείο του χωριού, που μοιάζει να έχει μείνει αναλλοίωτο στον χρόνο, θα αγοράσω τοπικά προϊόντα: χειροποίητο τυρί και όσπρια, ως γαστρονομικά ενθύμια αυτού του ταξιδιού μου.
Συνεχίζοντας, φτάνω στο σημείο που χτυπά ο παλμός του χωριού: στην παραδοσιακή πλατεία. Εκεί, τα λιγοστά μαγαζάκια, τα μεγάλα πλατάνια με τις δροσερές σκιές και ο εντυπωσιακός Ιερός Ναός των Παμμεγίστων Ταξιαρχών θα μου κρατήσουν συντροφιά για το υπόλοιπο της εκδρομής μου. Στον αέρα πλανιέται η μυρωδιά του ξύλου και του καμένου τζακιού. Κάθομαι σε ένα από τα ξύλινα τραπέζια της πλατείας και αφήνομαι στη γεύση του τόπου. Επιλέγω κόκορα κρασάτο με χυλοπίτες, μαγειρεμένο όπως μόνο στα χωριά ξέρουν, και πίτα με φρέσκα χόρτα εποχής. Βγαίνοντας πια από τη ζεστασιά του χωριού, νιώθω γεμάτη όχι μόνο από τις γεύσεις και τις εικόνες, αλλά και από εκείνη την αίσθηση που σου αφήνει ένα ταξίδι αληθινό.
Διαβάστε ακόμα:
Τρίκαλα Κορινθίας: Καλό φαγητό, αρχαία ιστορία και η ανείπωτα όμορφη λίμνη Δόξα
Από τα Τρίκαλα μέχρι τη Λίμνη Στυμφαλία μέσω της Λίμνης Δόξα -Ένα συναρπαστικό οδοιπορικό
