Ταξιδεύουμε με το αυτοκινούμενό μας στη μεγαλύτερη ορεινή λίμνη της Ελλάδας, φωλιασμένη σε υψόμετρο 1.350 μέτρων. Εδώ αναβλύζουν οι πηγές του ποταμού Αώου, εκείνου που χαράσσει την πορεία του ανάμεσα στα περήφανα όρη της Τύμφης και του Σμόλικα, περνά κάτω από πέτρινα γεφύρια, διασχίζει βλαχοχώρια γεμάτα ιστορία και, ύστερα από 260 χιλιόμετρα, χύνεται ορμητικά σε ξένα νερά.
Είναι που εδώ κάθε εποχή έχει το δικό της άρωμα, τη δική της γεύση, γεμίζοντας τον περιπατητή με αισθήσεις. Τον χειμώνα, τμήματα της λίμνης κρυσταλλώνουν, ενώ οι κατάλευκες, μεγαλοπρεπείς πλαγιές της Πίνδου αγκαλιάζουν ιδανικά την ανεπανάληπτη ομορφιά του τοπίου. Το φθινόπωρο, πυρρόξανθα φυλλώματα και χρυσαφένια χαλιά ντύνουν τη γη, ενώ το καλοκαίρι ξεχωρίζει για τη δροσιά του και τις στιγμές αναζωογόνησης και ηρεμίας που χαρίζει στον επισκέπτη.
Όμως, είναι η άνοιξη που στέφεται νικήτρια σε αυτόν τον άτυπο διαγωνισμό. Ίσως να φταίει εκείνη η αδιάκοπη λάμψη που μοιάζει να ξεπερνά την ομορφιά κάθε άλλης εποχής -ή ίσως να είναι η αστείρευτη αγάπη μου για κάθε άνθος που ξετρυπώνει από το εύφορο έδαφος.
Με ανοιξιάτικη φορεσιά
Όλα ζωντανεύουν, φορούν τον πιο λαμπερό και πολύχρωμο μανδύα τους. Τα ατελείωτα λιβάδια σφύζουν από ζωή, ενώ πεταλούδες και πουλιά γεμίζουν την ατμόσφαιρα με μια αίσθηση αναγέννησης. Άγριοι νάρκισσοι με λευκά, εύοσμα άνθη, μικρά βιολετί λουλούδια και φασκόμηλα με χαρισματικές ιδιότητες απλώνονται στις παραλίμνιες εκτάσεις. Αν είμαι προσεκτική πλάι στα ρυάκια, θα δω να ευδοκιμούν είδη σπάνιων ορχιδεών, ξεδιπλώνοντας τη γοητεία τους μέσα από τα λεπτεπίλεπτα άνθη τους. Στα τρυφερά κλαδιά των φυτών, σίγουρα θα διακρίνω κάποια πασχαλίτσα να ξεκουράζεται, ενώ λίγο πιο πέρα, μέλισσες βουίζουν αδιάκοπα, συλλέγοντας νέκταρ και γύρη.
Η δαντελωτή ακτογραμμή της λίμνης στολίζεται με ολάνθιστα, πυκνά δάση οξιάς και μαύρης πεύκης. Στον καρπό του χεριού μου έχω περασμένο το μαρτάκι μου, φτιαγμένο από λευκή και κόκκινη κλωστή -άλλη μια απόδειξη ότι καλωσορίζω την εποχή της ανθοφορίας.
Ανατολή στη λίμνη
Οι ανατολές σε αυτά τα απομονωμένα από καθετί ανθρώπινο μέρη είναι πάντα πιο όμορφες. Ο ουρανός βάφεται σε αχνές αποχρώσεις, σημαίνοντας τον ερχομό της νέας μέρας. Δεν τη χάνουμε ποτέ. Χαμηλά, η ομίχλη απλώνεται, σκεπάζοντας τους δρόμους και επιτρέποντας στις σκιές δύο ελαφιών να προβάλλουν στον ορίζοντα. Βρισκόμαστε ανάμεσα σε δύο εθνικά πάρκα, τη Βάλια Κάλντα και το Βίκος-Αωός. Εδώ ανθεί η άγρια ζωή, με διάφορα είδη θηλαστικών, όπως λύκους και αρκούδες, να συνυπάρχουν στο ίδιο περιβάλλον. Τα όμορφα φιορδ που σχηματίζονται απλώνονται μπροστά μας, καθρεφτίζοντας το πρώτο φως της μέρας.
Ο ήλιος έχει πια ανατείλει, φωτίζοντας κάθε μικρό και μεγάλο θησαυρό της λίμνης. Ψήσαμε τηγανίτες με φράουλες και αρωματικό καφέ για πρωινό, πριν ξεκινήσουμε για μια ποδηλατάδα στους παραλίμνιους, φιδογυριστούς δρόμους με τις αξεπέραστες θέες. Όταν ο ήλιος έφτασε στο ζενίθ, η λίμνη μας προσκάλεσε να τη γνωρίσουμε αλλιώς, μέσα από τα νερά της.
Πλέοντας στα υδάτινα μονοπάτια της Λίμνης Αώου
Ο καλύτερος τρόπος να ανακαλύψεις τη μαγεία μιας λίμνης δεν είναι άλλος από το να «αιωρηθείς» στην επιφάνειά της. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι μια σανίδα SUP.
Για μένα, το πρώτο challenge δεν ήταν καν η ισορροπία -αλλά το φούσκωμα. Μερικά, δικαιολογημένα, διαλείμματα αργότερα, καταλαβαίνω ότι αυτό θα πάρει λίγη ώρα. Δροσίζομαι με το αναζωογονητικό νερό AQUA Carpatica και συνεχίζω. Κοιτάζω γύρω μου. Τοπίο ορεινό, αέρας παραπλανητικά ανοιξιάτικος και απόλυτη ηρεμία. Μερικά τελευταία δεσίματα, κουπί στο χέρι και η λίμνη με περιμένει. Κατεβαίνω αργά τη χωμάτινη πλαγιά, πασχίζοντας να μη ρίξω τη σανίδα στο χώμα πριν φτάσω στην όχθη της λίμνης.
Θυμάμαι πόσο διστακτική ήμουν αρχικά. Τα νερά αγκάλιαζαν τη σανίδα και το μόνο που έσπαγε την ησυχία τους ήταν οι κουπιές μου, που άφηναν μικρούς κυματισμούς να ταξιδεύουν προς τις όχθες. Λίγες ασταθείς κινήσεις αργότερα, το σώμα μου βρίσκει σταθερότητα -κι εγώ ηρεμία.
Ήμουν εγώ και η φύση: οι μυρωδιές του βουνού, ο ήλιος με τα παιχνιδίσματά του, τα πράσινα φυλλώματα των δέντρων που καθρεφτίζονταν στην επιφάνεια της λίμνης. Γλιστρούσα απαλά πάνω στο νερό, θαυμάζοντας κάθε λεπτομέρεια αυτού του τόπου, ενώ ένα ζευγάρι μαύρων πελαργών φτερούγιζε αδιάφορα μπροστά μου. Ο αέρας στα 1.350 μέτρα ήταν κάτι παραπάνω από αναζωογονητικός.
Κάπου στη μέση της λίμνης, μακριά από τις καλαμιές της όχθης, ξάπλωσα στη σανίδα μου, κοιτάζοντας τον ανοιχτό ουρανό της Πίνδου και αφήνοντας τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να με αγκαλιάσουν. Αν υπάρχει στιγμή που να νιώθεις ένα με το τοπίο, είναι αυτή. Κάθισα εκεί, ώσπου έχασα την αίσθηση του χρόνου. Αργότερα, καθώς ο ήλιος χαμήλωνε, με μερικές ήρεμες κινήσεις κατευθύνθηκα προς την όχθη, αφήνοντας πίσω μου τον υδάτινο παράδεισο -σκοπεύοντας τώρα να τον παρατηρήσω από μια άλλη γωνιά.
Μια αιώρα με θέα το ηλιοβασίλεμα
Η δύση, σιγά σιγά, φανερώνει με τα ζεστά της χρώματα τον ερχομό της, προαναγγέλλοντας το τέλος μιας ακόμα ημέρας. Ντυμένοι ζεστά, στήνουμε τη χρωματιστή αιώρα μας ανάμεσα σε δύο δέντρα, εκεί όπου η θέα απλώνεται προς τα καταπράσινα νερά και τα μικρά νησάκια που σχηματίζονται στη λίμνη.
Η αλήθεια είναι ότι, αν υπάρχει κάτι καλύτερο από μια αιώρα στο δάσος με θέα κλεμμένη από καρτ ποστάλ, εμείς δεν το έχουμε βρει. Αφήνουμε το απαλό κούνημα να μας παρασύρει και τη ζεστασιά της στιγμής να μας τυλίξει. Κάπως έτσι ολοκληρώνεται μια τέλεια μέρα στη Λίμνη Αώου. Με τον νου γεμάτο εικόνες, στιγμές και συναισθήματα -και φυσικά, τη φωτογραφική μας αναμνήσεις. Βάζουμε στο ράδιο δυνατά την πιο ταξιδιάρικη playlist και, συζητώντας για όσα είχαμε μοιραστεί, επιστρέφουμε, αφήνοντας πίσω μας τον φυσικό αυτόν παράδεισο αναλλοίωτο στην ανέγγιχτη μοναδικότητά του.
Διαβάστε ακόμα:
Η Τύμφη τον χειμώνα: Η εμπειρία ανάβασης στον χιονισμένο ορεινό όγκο της Ηπείρου
Βερλίγκα: Μία εποχική «λίμνη» της Ελλάδας
Μέτσοβο: Όσα πρέπει να δείτε και να ζήσετε στο κεφαλοχώρι της Πίνδου
