Αρχαιολογικοί χώροι, σπήλαια, γραφικά λιμανάκια, ορεινά χωριά και μεσαιωνικοί οικισμοί συνθέτουν συνθέτουν ένα μοναδικό σκηνικό στη Λακωνία. Μια γη που στα βορινά της έχει πλούσια φύση και στο νότο άφθονη πέτρα, τόση που μοιάζει σπαρμένη παντού. Είναι μια γη που έχει πολλά ενδιαφέροντα σημεία να ανακαλύψετε, κάποια όμως τα αγαπάμε λίγο παραπάνω.
Αρχαιολογικός χώρος Μυστρά
Το κάστρο του Μυστρά στην κορυφή του λόφου χτίστηκε το 1249 από τον φράγκο πρίγκιπα Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουίνο ώστε να ελέγχει την κοιλάδα του Ευρώτα. Το κάστρο αυτό αποτέλεσε αργότερα τη μαγιά για τη δημιουργία της καστροπολιτείας του Μυστρά, μίας από τις σημαντικότερες υστεροβυζαντινές πόλεις. Σταδιακά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι μετακόμισαν εκεί, μετατρέποντας τον Μυστρά σε σημαντικό αστικό κέντρο της περιοχής. Το 1460 παραδίνεται στους Τούρκους. Γίνεται πρωτεύουσα του οθωμανικού σαντζακίου της Πελοποννήσου, και ένα από τα πιο σημαντικά κέντρα παραγωγής και εμπορίας μεταξιού της ανατολικής Μεσογείου.
Πέφτει για κάποια χρόνια στα χέρια των Ενετών για να ξαναπεράσει στους Τούρκους και τελικά να παρακμάσει σταδιακά από το 1770 και μετά. Φημίζεται για τις υπέροχες υστεροβυζαντινές εκκλησίες, που βρίσκονται διάσπαρτες στον αρχαιολογικό χώρο ενώ το 1989 εγγράφεται στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO. Στο χώρο βρίσκεται και μουσείο, το οποίο αφηγείται τις σχέσεις Βυζαντίου και Δύσης καθώς και τη ζωή των ανθρώπων της εποχής.
Μονεμβασιά
Ένας βράχος μέγιστου ύψους 200 μ. μέσα στη θάλασσα συνδέεται με τη στεριά με μια γέφυρα 130 μ. και αυτή η γέφυρα είναι η μόνη είσοδος για τον βράχο, εξού και το όνομα Μονεμβασιά «μονή έμβαση». Κατοικείται από την αρχαιότητα αλλά δεν ήταν πάντα νησί. Ένας σεισμός το 375 μ.Χ. κόβει τη σύνδεση με τη στεριά και η Άκρα Μινώα, όπως λεγόταν την εποχή αυτή, μετατρέπεται σε νησί. Μέσα στους αιώνες πέρασε στα χέρια διαφόρων δυνάμεων όπως των Φράγκων, των Βυζαντινών, των Ενετών και των Τούρκων που κάθε μια τους άφησε και το σημάδι της. Αποτελεί δε, από τα πιο όμορφα και επιβλητικά μέρη της χώρας.
Περνώντας την πέτρινη πύλη ξεκινά μια πόλη που σας μεταφέρει κατευθείαν στην εποχή του Μεσαίωνα. Το κεντρικό καλντερίμι δεξιά και αριστερά στεγάζει κατοικίες, ξενώνες, καταστήματα με σουβενίρ και εστιατόρια και διακλαδώνεται σε μικρότερα που γύρω τους διαμορφώνονται μικρές πέτρινες γοητευτικές γειτονιές. Αξίζει να περπατήσετε στα μεσαιωνικά στενά της, να βγείτε προς τη θάλασσα που αυτή την εποχή έχει μια όμορφη αγριάδα αλλά και να ανεβείτε στην κορυφή του λόφου για να δείτε την Άνω Πόλη με την ακρόπολή της και το πανέμορφο εκκλησάκι του 12ου αιώνα. Ο ναός, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, ήταν αφιερωμένος στην Παναγία την Οδηγήτρια ωστόσο μετά την επανάσταση του 1821 αφιερώθηκε στη Σοφία του Θεού επειδή θεωρήθηκε αντίγραφο της Αγίας Σοφιάς στην Κωνσταντινούπολη. Η θέα επίσης στο Μυρτώο Πέλαγος είναι μοναδική!
Ακρωτήρι Ταίναρο
Το Ταίναρο είναι ίσως το πιο γνωστό Ακρωτήρι της Ελλάδας. Αποτελεί δε το νοτιότερο σημείο της Βαλκανικής χερσονήσου. Στην άκρη του δεσπόζει ένας πέτρινος φάρος ακούραστος «τροχονόμος» της θάλασσας, γνωστός και ως «Ο φάρος του Ματαπά» που κατασκευάστηκε από τους Γάλλους το 1882 και έχει ύψος 16 μέτρα και εμβέλεια 22 ναυτικά μίλια.
Μπορείτε να φθάσετε κοντά του μέσω ενός όμορφου μονοπατιού. Θα οδηγήσετε μέχρι το χωριό Κοκκινόγεια και από εκεί θα πάρετε το μονοπάτι που βγάζει στον φάρο. Η διαδρομή δεν έχει κάποια δυσκολία και είναι μόλις 2 χλμ., οπότε υπολογίστε πως θα χρειαστείτε 45-50 λεπτά για να φθάσετε. Μάλιστα αυτή την εποχή που ο ήλιος είναι πιο ήπιος είναι η ιδανική για να περπατήσετε μέχρι εκεί, καθώς το καλοκαίρι η ζέστη είναι έντονη και το μονοπάτι δεν έχει σκιά. Πριν ξεκινήσετε για τον φάρο, αφιερώστε λίγο χρόνο για να δείτε ένα ιερό του Ταινάριου Ποσειδώνα και ένα νεκρομαντείο που ανάγονται στην Κλασική Εποχή δίπλα στο χωριό Κοκκινόγεια.
Λιμένι
Αυτό το τοσοδούλικο λιμανάκι που βλέπει στον Μεσσηνιακό Κόλπο είναι ένα από τα πιο γραφικά μέρη της Λακωνίας, έχει δε, συγκλονιστικά νερά στα οποία πρέπει οπωσδήποτε να βουτήξετε έστω και μια φορά.
Πέτρινα αρχοντικά, γνωστά και ως πυργόσπιτα βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο σε όλο το «φρύδι» του μικρού λιμανιού. Από πίσω ένα πλακόστρωτο χωρίζει το «κάτω» με το «πάνω» μέρος του χωριού ενώ μικρά δρομάκια βγάζουν στη θάλασσα. Εδώ «ανθίζει» κυρίως η πέτρα, όπως σχεδόν σε όλο το νότιο κομμάτι της Λακωνίας, ανάμεσά της όμως βρίσκουν χώρο και ξεφυτρώνουν φραγκοσυκιές, πικροδάφνες και βουκαμβίλιες οι τελευταίες περιμένουν την άνοιξη για να αρχίσουν να σκορπάνε την ομορφιά τους. Ανάμεσα στα πυργόσπιτα, φωλιάζουν ταβερνάκια με θέα τα σμαραγδένια νερά του κόλπου, τα καλοκαίρια θα δείτε να απλώνουν και τα χταπόδια στον ήλιο για να τα κάνουν λιαστά, νόστιμο μεζέ για το ούζο. Εδώ βρίσκεται και ο πύργος του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, μιας εμβληματικής μορφής της Ελληνικής Επανάστασης και ηγέτη της Μάνης. Εκεί, βρίσκεται επίσης και ο τάφος καθώς και η προτομή του. Μια επίσκεψη στον πύργο είναι σαν να ζωντανεύει η ιστορία μπροστά σας.
Αρεόπολη
Η Αρεόπολη είναι ένας ακόμα μεσαιωνικός οικισμός της Λακωνίας που σε ταξιδεύει στο παρελθόν. Και εδώ τα πυργόσπιτα διαδέχονται το ένα το άλλο. Αυστηρά, ψηλά, πέτρινα και ιδιαίτερα επιβλητικά δημιουργούν μια πολύ «μυστηριώδη» ατμόσφαιρα καθώς βάζουν το μυαλό να φτιάχνει ιστορίες για δολοπλοκίες, παιχνίδια εξουσίας και μονομαχίες για δεσποσύνες. Σήμερα φυσικά, πολλά από αυτά στεγάζουν όμορφα ταβερνάκια και καφέ, cozy μπαράκια μαγαζάκια με σουβενίρ, δίνοντας ζωντάνια και μια ιδιαίτερη τσαχπινιά στην βαριά αυστηρή παρουσία της πέτρας και των λιτών γραμμών.
Στην είσοδο του οικισμού ξεχωρίζει η μικρή διπλή εκκλησία του Αγίου Χαράλαμπου και της Παναγίτσας με τοιχογραφίες του 1869. Μην μείνετε όμως μόνο στα κεντρικά σημεία. Χαθείτε στα καλντερίμια για να θαυμάσετε παλιές εκκλησίες και να χαζέψετε τα ψηλά πυργόσπιτα όπως τον Πύργο Πικουλάκη, μια οχυρή μανιάτικη κατοικία, με πύργο και πυργόσπιτο το οποίο φιλοξενεί το Βυζαντινό Μουσείο Μάνης. Αξίζει και μια βόλτα μέχρι τα επιβλητικά σπίτια των Στυλιανού και Κυριακούλη Μαυρομιχάλη που διαφέντευαν τη Μάνη.
Σπήλαια Διρού
Τα Σπήλαια Διρού βρίσκονται στη νοτιοδυτική Πελοπόννησο, κοντά στην περιοχή της Αρεόπολης. Είναι από τα πιο εντυπωσιακά και σημαντικά σπήλαια της Ελλάδας, τόσο για την ομορφιά τους όσο και για την επιστημονική τους αξία. Τα σπήλαια χωρίζονται σε δύο κυρίως τμήματα: το Υποβρύχιο και το Στεγασμένο. Το συνολικό μήκος της επισκέψιμης διαδρομής είναι 1.500 μέτρα, από τα οποία τα πρώτα 1.200 είναι λιμναία και τα υπόλοιπα χερσαία. Η διαδρομή εντυπωσιάζει με τους καταπληκτικούς σταλαγμίτες και σταλακτίτες που λαμπυρίζουν στο φως και έρχονται σε αντίθεση με το πολύ σκούρο χρώμα των νερών. Στο εσωτερικό των σπηλαίων έχουν βρεθεί απολιθωμένα οστά πάνθηρα, ύαινας, λιονταριού και ελαφιού και το μεγαλύτερο κοίτασμα οστών ιπποπόταμων στην Ευρώπη.
Βάθεια
Η Βάθεια έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό τα τελευταία χρόνια και είναι από αυτές τις περιπτώσεις που αποκαλούνται «κρυμμένα διαμάντια». Βρίσκεται 33 χλμ. νότια της Αρεόπολης και περίπου 10 χλμ. έξω από το Γερολιμένα, σκαρφαλωμένη πάνω σε έναν λόφο γεμάτο ελιές, συκιές, φραγκοσυκιές, πικροδάφνες και πεύκα. Η θέα, απλά συγκλονιστική.
Πρόκειται για ένα μικρό εγκαταλελειμμένο ουσιαστικά χωριό γεμάτο παλιά πέτρινα πυργόσπιτα. Κάποια έτοιμα να πέσουν, κάποια δυστυχώς ήδη είναι μισογκρεμισμένα ενώ κάποιοι λίγοι αρχίζουν σιγά σιγά και φροντίζουν τις πατρογονικές τους κατοικίες. Εδώ, δεν έχετε να κάνετε πολλά, παρά μόνο να περπατήσετε στο χωριό και να θαυμάσετε τη μοναδική μανιάτικη αρχιτεκτονική της πέτρας, πραγματικά το περπάτημα σε αυτό το χωριό είναι ένα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο. Να γυρνάτε όμως που και που το κεφάλι σας προς τη θάλασσα καθώς η Βάθεια έχει εξαιρετικό αγνάντι.
Γεωπάρκο Αγίου Νικολάου
Στο σβήσιμο του Λακωνικού Κόλπου στις ακτές του Αγίου Νικολάου στις παράκτιες τοποθεσίες Αγία Μαρίνα, Κόρακας και Σπίθα βρίσκεται ένα εντυπωσιακό απολιθωμένο δάσος. Οι γεωλογικές αλλαγές, οι σεισμοί και η ηφαιστειακή δραστηριότητα είχαν ως επακόλουθο την απολίθωση της παλαιοχλωρίδας της περιοχής κάποια εκατομμύρια χρόνια πριν. Δέντρα, κυρίως φοίνικες, καθώς και φυτά, μαλάκια και οστρακοειδή έχουν απολιθωθεί και έχουν δημιουργήσει ένα εντελώς απόκοσμο τοπίο το οποίο αξίζει να επισκεφθείτε.
Γεράκι
Στην ενδοχώρα της Λακωνίας, στα νοτιοανατολικά της Σπάρτης, στους πρόποδες του Πάρνωνα και στην πλαγιά ενός μικρού λόφου βρίσκεται το Γεράκι, ένα από τα γραφικά χωριά του νομού. Η ιστορία του ξεκινά από τα προϊστορικά χρόνια και φτάνει μέχρι σήμερα, μάλιστα στην κορυφή του λόφου βρίσκεται και η παλιά πόλη με το όνομα Γερόνθραι.
Το χωριό είναι ιδιαίτερα γραφικό, γεμάτο και αυτό από πέτρινα πυργόσπιτα, δίπατα στην πλειοψηφία τους, με αυστηρές, λιτές γραμμές που όμως εύκολα καταλαβαίνετε πως την εποχή τους υπήρξαν ξεχωριστά αρχοντικά. Το διακρίνετε στα περίτεχνα σιδερένια κάγκελα των μικρών μπαλκονιών, στα φουρούσια τους, στις κεντρικές εισόδους τους αλλά και στις περίκλειστες αυλές τους. Ανάμεσά τους ξεπροβάλουν και κάποια λίγα νεοκλασικά με τα χαρακτηριστικά ακροκέραμά τους.
Εκτός από τις βόλτες στα στενά του χωριού και άραγμα στην πλατεία για τσίπουρο με τους ντόπιους θα πάτε και στην αρχαία πόλη Γερόνθραι, στην κορυφή του λόφου, όπου οι ανασκαφές έχουν φέρει στο φως ευρήματα που τεκμηριώνουν πως το Γεράκι κατοικούταν από την Ύστερη Νεολιθική Περίοδο. Αποτελούσε μάλιστα πόλη των Αχαιών επί λακωνικού εδάφους η οποία κατακτήθηκε από τον Σπαρτιάτη βασιλιά Τήλεκλο. Από εκεί θα έχετε και υπέροχη θέα στον κάμπο του χωριού.
Must και η βόλτα μέχρι το Κάστρο ή «Παλαιόκαστρο» που απλώνεται στις δύο κορυφές ενός λόφου απέναντι από το χωριό. Σώζονται μέρος των τειχών, κάποια οχυρωματικά έργα και κάποιοι πυργίσκοι ενώ κάτω από το Κάστρο σώζονται ακόμα ερείπια του μεσαιωνικού οικισμού. Το Κάστρο χτίστηκε πιθανότατα τον 13ο αιώνα όταν μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Λατίνους σταυροφόρους το 1204, όταν οι Φράγκοι έγιναν κύριοι της Πελοποννήσου και η περιοχή δόθηκε στον Γάλλο βαρόνο Γκυ ντε Νιβελέ.
Τσίντζινα
Άλλη αγαπημένη στάση είναι αυτή στο χωριό Τσίντζινα ή Πολύδροσο. Αφήνοντας τις παραλίες και τον κάμπο της Λακωνίας σκαρφαλώνουμε στον Πάρνωνα στα 1000 μ. υψόμετρο για να επισκεφθούμε τα Τσίντζινα. Περικυκλωμένο από ένα πυκνό, πανέμορφο ελατόδασος το χωριό μοιράζεται σε δύο πλαγιές ενώ στα χαμηλά περνά ένα μικρό ρέμα. Και εδώ τα σπίτια είναι χτισμένα εξολοκλήρου από πέτρα και τα στενά φιδογυριστά και ανηφορικά.
Το χειμώνα είναι σχεδόν έρημο και αποκτά ζωή τους καλοκαιρινούς κυρίως μήνες ωστόσο το χειμώνα θεωρώ ότι είναι πιο γοητευτικό. Μάλιστα από εδώ ξεκινούν και εννιά σηματοδοτημένα μονοπάτια άλλα δύσκολα και άλλα πιο βατά που οδηγούν μέσα στο δάσος και καταλήγουν σε εκκλησάκια ή πηγές.
Βαμβακού
Άλλο ένα ορεινό χωριό που έχει ενδιαφέρον είναι η Βαμβακού, χτισμένη στη σκιά του Πάρνωνα στα 900 μ. υψόμετρο. Ένα πέτρινο χωριό που ερήμωνε σταδιακά και που χάρη στις προσπάθειες πέντε νέων ντόπιων ανθρώπων και στη βοήθεια του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος τα τελευταία χρόνια άρχισε να αλλάζει εικόνα.
Χτισμένο τον 15ο αιώνα είναι ιδιαίτερα γραφικό και γύρω του η φύση είναι σε μεγάλα κέφια με τα έλατα και τις καστανιές να κυριαρχούν. Διαθέτει πεζοπορικές και ποδηλατικές διαδρομές και διοργανώνει φεστιβάλ και αθλητικά events κρατώντας το ενδιαφέρον των επισκεπτών για το χωριό σε εγρήγορση.
Διαβάστε ακόμα:
