Το Ναύπλιο είναι αγαπημένη εκδρομή –κυρίως για τους Αθηναίους, αλλά όχι μόνο. Πέρα δε από την ίδια την ομορφιά του προορισμού, δίνεται και η ευκαιρία για ένα ταξίδι στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Φεύγοντας δηλαδή από την πρωτεύουσα με προορισμό τη γραφική πόλη της Πελοποννήσου μπορείτε να κάνετε αρκετές ενδιάμεσες «ιστορικές» στάσεις. Στη συγκεκριμένη εκδρομή αποφασίσαμε να σταθούμε σε δύο σημεία που, σε αντίθεση με τις Μυκήνες, δεν είναι και τόσο γνωστά: τη Νεμέα και το Άργος.
Πρώτος σταθμός προς Αργολίδα ήταν πάντως ο Ακροκόρινθος. Ή, αλλιώς, το κάστρο που στέκεται αγέρωχο σε έναν βράχο ύψους 579 μέτρων πάνω από την αρχαία Κόρινθο, ατενίζοντας σχεδόν ολόκληρο τον Κορινθιακό κόλπο, αλλά και τον νότο της περιοχής, μέχρι τη Νεμέα και τα Δερβενάκια. Αφού περάσαμε τον Ισθμό πήραμε αριστερά τη γέφυρα που μας έβαλε στην Εθνική Οδό για την Τρίπολη και βγήκαμε στην πρώτη έξοδο, προς Σολομό. Ξεκινήσαμε έπειτα την ανηφόρα προς την αρχαία Κόρινθο και μετά ακολουθήσαμε την πινακίδα προς Ακροκόρινθο. Σε σχεδόν 1 ώρα από τα δυτικά προάστια της Αθήνας (από όπου ξεκινήσαμε), φτάσαμε στην πρώτη στάση της εκδρομής μας.
Η τοποθεσία έχει τις ρίζες της στη μυθολογία, αφού ως αρχικός ιδιοκτήτης φέρεται ο θεός Ήλιος. Αυτός που για πρώτη φορά οχύρωσε τον Ακροκόρινθο στα ιστορικά χρόνια (κατά τον 7ο-6ο αιώνα π.Χ.) ήταν ο τύραννος της Κορίνθου Περίανδρος, με τη συμβολή του πατέρα του Κύψελου. Οι Μακεδόνες ενίσχυσαν τα τείχη τον 4ο π.Χ. αιώνα, αλλά το 146 π.Χ. οι Ρωμαίοι του στρατηγού Λεύκιου Μόμμιου Αχαϊκού κατέστρεψαν το κάστρο, μαζί με την αρχαία πόλη της Κορίνθου. Έναν αιώνα αργότερα, το 44 π.Χ., ο Ιούλιος Καίσαρας επισκεύασε τον Ακροκόρινθο.
Η επόμενη επισκευή έγινε από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Ιουστινιανό, τον 6ο αιώνα μ.Χ., ενώ πολλές προσθήκες έλαβαν χώρα και μετέπειτα, μέχρι και τον 12ο αιώνα. Το 1210 η περιοχή κατακτήθηκε από τους Φράγκους, οι οποίοι προχώρησαν σε επιπλέον αναδομήσεις. Από εκεί και μετά ο Ακροκόρινθος θα άλλαζε συχνά ιδιοκτήτες, μέχρι το 1458, όταν τον κατέλαβε ο Μωάμεθ Β’ ο Πορθητής. Οι Βενετοί πήραν τη σκυτάλη το 1687 και είναι αυτοί που του έδωσαν τη σημερινή του μορφή. Λίγες δεκαετίες αργότερα οι Οθωμανοί ανακατέλαβαν το κάστρο (1715), κρατώντας το έως το 1827, όταν πέρασε στα χέρια των επαναστατημένων Ελλήνων.
Η όλη ανά τους αιώνες διαδρομή μας έχει αφήσει μια τεράστια, οχυρωμένη έκταση με απίστευτη θέα. Δυστυχώς, τα κτήρια εντός του κάστρου έχουν πλέον καταστραφεί στην πλειονότητά τους, αν και αυτό δεν στερεί την απόλαυση που αντλείς περπατώντας το, προκειμένου να φτάσεις σε κάθε άκρη της οχύρωσής του. Κάτι που σε βοηθά να καταλάβεις ότι η κατάληψή του ήταν σχεδόν αδύνατη με τα μέσα εκείνων των μακρινών εποχών.
Όποιος αποφασίσει να επισκεφτεί τον Ακροκόρινθο πρέπει να ξέρει ότι πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα κάστρα της Πελοποννήσου, αφού η περίμετρος των τειχών ανέρχεται σε (περίπου) 3 χιλιόμετρα. Σημαντική είναι βέβαια και η υψομετρική διαφορά εντός του, οπότε θα πρέπει να είστε προετοιμασμένοι για αρκετή ανηφόρα αν θέλετε να φτάσετε ως την κορυφή και τον έναν από τους λίγους πύργους που απομένουν όρθιοι, επιβλέποντας όλη την περιοχή. Σίγουρα, επίσης, θα χρειαστεί να αφιερώσετε τουλάχιστον ένα δίωρο για να απολαύσετε τον χώρο. Για εμάς άξιζε τον κόπο, καθώς τα μάτια μας γέμισαν με όμορφες εικόνες. Άλλωστε μπορεί να απουσιάζουν τα οικοδομήματα, μα η φύση έχει πάρει τη σκυτάλη: ειδικά την άνοιξη το μέρος είναι καταπράσινο, με τις άγριες αμυγδαλιές να βάζουν τη δική τους πινελιά πάνω σ’ αυτόν τον καμβά.
Αφήνοντας τον Ακροκόρινθο, βάζουμε μπρος για τον επόμενο σταθμό. Έναν τόπο που όλοι έχουμε ακούσει από τα παιδικά μας χρόνια –το Δερβένι και τα στενά του, τα Δερβενάκια. Εκεί δηλαδή όπου ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης και τα παλικάρια του κατατρόπωσαν τον στρατό του Δράμαλη στις 26 Ιουλίου 1822. Από τον Ακροκόρινθο η διαδρομή δεν είναι μεγάλη. Κατηφορίσαμε και πάλι για την Εθνική Οδό προς Τρίπολη και λίγο πριν τη Νεμέα στρίψαμε στην πρώτη έξοδο, που οδηγεί στο Ναύπλιο. Περάσαμε τις παλιές γραμμές του τρένου (σήμα κατατεθέν στην περιοχή) και αμέσως, στα 30 μέτρα, στρίψαμε αριστερά. Χρειάστηκε λίγο περισσότερο από μισή ώρα για να φτάσουμε στη δεύτερη στάση μας.
«Εγώ είμαι τούτο το δεντρί
το πολυχρονεμένο
κείτατε το κορμάκι μου
το χιλιολαβωμένο.
Κανένα βόλι του εχθρού
δεν λύγισε εμένα
κι έμεινα μόνο να σας πω
για το είκοσι ένα»
Οι χαραγμένοι στίχοι των Βασιλάκου & Κύβελου σε μία μαρμάρινη πλάκα έξω από το εκκλησάκι του Αγίου Σώζοντα σε πείθουν ότι ο τόπος έχει μια ιστορία να πει. Κι επειδή κάθε λαός είναι οι ιστορίες του, εκεί υπάρχουν πολλές. Ο τάφος κοντά στο ιερό, λ.χ., ανήκει στον ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης αρχιμανδρίτη Αρσένιο Κρέστα ή Παπαρσένη από το Κρανίδι, ο οποίος έπεσε μαχόμενος στη θέση αυτή στις 28 Νοεμβρίου 1822, αποτρέποντας τους Τούρκους να μεταφέρουν σιτηρά και εφόδια στο Ναύπλιο. Και είναι ίσως η μετουσίωση των παραπάνω στίχων.
Ακόμα και η ιστορία για τον λόγο που χτίστηκε το ξωκλήσι το 1860, στο σημείο όπου οι Τούρκοι είχαν καταστρέψει έναν βυζαντινό ναό το 1715, έχει την αξία της. Μία επιγραφή μαρτυρεί ότι αυτό έγινε από τον γιο του ατρόμητου στρατηγού, τον Γενναίο Κολοκοτρώνη. Αλλά η λαϊκή παράδοση μιλά για κάποιον Παναγιώτη Ράκα, ο οποίος ως φυλακισμένος έμαθε από έναν συγκρατούμενό του ότι στα ερείπια του παλιού ναού ήταν κρυμμένα πολλά χρήματα. Βγήκε λοιπόν από τη φυλακή, βρήκε την περιουσία, έφτιαξε τη ζωή του και ως ένδειξη ευγνωμοσύνης ξεκίνησε να χτίζει ξανά τον Άγιο Σώστη (Άγιος Σώζων). Ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, ο οποίος επισκεπτόταν την περιοχή τακτικά, είδε σε κάποιο σημείο την προσπάθεια του Ράκα και προθυμοποιήθηκε να συμβάλει στην αποπεράτωση του ναού και στην κατασκευή του τέμπλου, προσφέροντας συνάμα και όλα τα χρειώδη για τη λειτουργία του. Ο δε Ράκας αφιέρωσε το υπόλοιπο της ζωής του στον άγιο.
Λίγο πιο πάνω, στο τέλος του δρόμου, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στέκει αγέρωχος και «επιβλέπει» το ιστορικό σημείο. Μπορεί η πρώτη απόφαση για την ανέγερση της επινίκιας στήλης με το άγαλμα του αρχιστράτηγου να πάρθηκε το 1843, αλλά η υλοποίηση άργησε σχεδόν έναν αιώνα –έγινε τελικά το 1936. Πρόκειται για ένα σημείο πανοραμικό με μικρή πλατεΐτσα, όπου μπορεί κάποιος να ξαποστάσει, να απολαύσει τη θέα και να κάνει παράλληλα ένα ταξίδι στον χρόνο. Να αφήσει την ψυχή του να γαληνέψει. Αυτή η στάση σίγουρα είναι διαφορετική για όποιον του αρέσει να μαθαίνει την ιστορία του τόπου του.
Ναύπλιο, σε μισή ωρίτσα φτάνουμε.
Διαβάστε ακόμα:
To Ναύπλιο στη λίστα του CNN με τις 15 ομορφότερες μικρές πόλεις της Ευρώπης
Λίμνες Αργολίδας: Ένας γαλακτοπαραγωγός παράγει καθημερινά γευστικό και θρεπτικό κατσικίσιο γάλα
