Συναντήσαμε τον Χρήστο Πήλιουρα, λίγες εβδομάδες πριν από το Πάσχα στο Λεωνίδιο. Αναζητούσαμε κάποιον να μας μιλήσει για τα χαρακτηριστικά αερόστατα που γεμίζουν τον ουρανό του οικισμού, το βράδυ της Ανάστασης.
Ο Χρήστος είναι 28 ετών και όπως μας λέει, ασχολείται με τα αερόστατα απ’όταν θυμάται τον εαυτό του. «Στην παιδική μου ηλικία, μαζί με τους φίλους μου, τρέχαμε να δούμε πού θα πέσει ένα αερόστατο, ώστε να το πάρουμε, να το επισκευάσουμε, και να το πετάξουμε ξανά».
Σήμερα, ο Χρήστος είναι πυροσβέστης. Ωστόσο, πολλούς μήνες πριν από το Πάσχα, στον ελεύθερο χρόνο του, μαζί με άλλους φίλους τους και συντοπίτες, ξεκινούν την προετοιμασία. «Φέτος υπολογίζουμε ότι από τις 5 εκκλησίες του Λεωνιδίου, το βράδυ της Ανάστασης, θα φύγουν περίπου 2.000 αερόστατα στον ουρανό του Λεωνιδίου. Για να γίνει αυτό, απαιτείται μεγάλη προετοιμασία, πολύς χρόνος και σίγουρα διάθεση από πολλά άτομα για να το καταφέρουμε».
Πώς φτιάχνεται όμως ένα αερόστατο; Πώς μπορεί και πετάει; Ο Χρήστος αρχικά μιλά για τα χρώματα. «Η επιλογή των χρωμάτων γίνεται πλέον τυχαία, ή ανάλογα με το μήνυμα που θέλει κανείς να περάσει. Ο παραδοσιακός συνδυασμός όμως είναι το κόκκινο και το κίτρινο, όπως είναι και οι χρωματισμοί στην παραδοσιακή φορεσιά του Λεωνιδίου».
Πάσχα με ηρεμία και κατάνυξη
Μας διηγείται ιστορίες για αερόστατα που είχαν βαφτεί στα χρώματα της ελληνικής σημαίας ή άλλων συμβόλων. Μας δείχνει φωτογραφίες και βίντεο στο κινητό του, από άλλες χρονιές. Βλέπουμε εικόνες ιδιαίτερες και ξεχωριστές. «Αυτά θέλουμε να κάνουμε και φέτος. Πάνω απ’ όλα όμως θέλουμε να διασφαλίσουμε την ηρεμία και την κατάνυξη. Θέλουμε τα αερόστατα να επιβάλουν την ηρεμία εκείνο το βράδυ και να εκμηδενιστούν οι ρίψεις κροτίδων».
Όση ώρα μιλάμε στον περίβολο ενός πανέμορφου αρχοντικού, ο Χρήστος μου επιβεβαιώνει ότι «για να γίνει κάτι όμορφο και να έχουν συνέχεια τα έθιμα κάθε περιοχής, επιβάλλεται να υπάρχουν κάποιοι που τα πιστεύουν και τα αγαπούν πραγματικά».
Είχε φέρει μαζί του δύο. Έβαλε το εμποτισμένο σε λάδι και πετρέλαιο, πανί, στη βάση της κατασκευής που αποτελείται από ξύλινο πλαίσιο και πολύχρωμο χαρτί και με τη βοήθεια των υπολοίπων, το άφησαν να πετάξει στον ουρανό. Δεν φυσούσε καθόλου, και έφυγε ευθεία πάνω. Ίσως έφθασε και την κορυφή του εμβληματικού κόκκινου βράχου που δεσπόζει πάνω από το Λεωνίδιο. Στη συνέχεια, ξαφνικά άρχισε να στροβιλίζεται και κατέπεσε στα χωράφια. «Τώρα κάποια μικρά παιδιά, σίγουρα θα τρέχουν να το μαζέψουν για να του δώσουν άλλο ένα πέταγμα» μας είπε ο Χρήστος.
Ένα έθιμο πάνω από αιώνα
Διαβάζοντας για αυτό το έθιμο, το οποίο είναι απόλυτα συνυφασμένο με το Πάσχα στο Λεωνίδιο, βρίσκω ότι η ιδιαίτερη αυτή παράδοση, χρονολογείται από το 1910-1915 και αποτελούσε ένα μοναδικό θέαμα που δεν το συναντούσαμε σε άλλα μέρη.
Το Λεωνίδιο αποτελεί αναμφισβήτητα έναν μοναδικό προορισμό για όσους επιθυμούν να βιώσουν ένα από τα πιο εντυπωσιακά και αυθεντικά πασχαλινά έθιμα της Ελλάδας, όπου η παράδοση και η θρησκευτική ευλάβεια συνδυάζονται με ένα φαντασμαγορικό θέαμα φωτός και χρωμάτων.
Διαβάστε ακόμα:
Το «farm to table» στην πιο αυθεντική του μορφή: Μια ταβέρνα-σύμβολο στην Αρκαδία
Μέσα στον εμβληματικό Πύργο Τσικαλιώτη στο Λεωνίδιο
Κυπαρίσσι Λακωνίας: Εξερευνώντας τον γαστρονομικό πλούτο ενός παραμυθένιου χωριού