Είτε έγινε πεδίο λαμπρής δόξας για τον περίφημο ήρωα της Αγκάθα Κρίστι, Ηρακλή Πουαρό, είτε λειτούργησε ως μέσο διαφυγής, λύτρωσης και κάθαρσης της διασημότερης ηρωίδας του Λέοντος Τολστόι (Άννα Καρένινα), είτε ενέπνευσε πολλάκις τη λαϊκή μούσα, το τρένο ως μέσο μεταφοράς, στάση ζωής, όχημα αποχωρισμών αλλά και επανασυνδέσεων – και βέβαια απλώς και μόνο ως statement – έχει αναμφίβολα μυθιστορηματική διάσταση.
Στην ελληνική πραγματικότητα, βέβαια, παρότι ξεκίνησε να συνδέει τη χώρα ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα χάρη στο διορατικό πνεύμα του Χαρίλαου Τρικούπη, δεν κατάφερε ποτέ να γίνει σάρκα από τη σάρκα της κουλτούρας μας. Και, για δεκαετίες, μάλλον συνδέθηκε με αρνητικές, όχι ευχάριστες, ενίοτε ακόμα και σκωπτικές συμπαραδηλώσεις.
Αυτό μέχρι σήμερα, όμως. Ή, καλύτερα, μέχρι τη στιγμή που λίγα λεπτά μετά τις 7 το πρωί μιας καθημερινής (ή ακόμα και του Σαββατοκύριακου) θα βρεθεί κανείς πρόσωπο με πρόσοψη με μια αμαξοστοιχία μάλλον παράταιρη και αταίριαστη για το από κάθε άποψη ρετρό σκηνικό του Σιδηροδρομικού Σταθμού Αθηνών – κατά κόσμον, Σταθμού Λαρίσης.
Κάθε πρωί στις 7.22 ακριβώς και κάθε απόγευμα ακριβώς στις 17.22 – το επίρρημα «ακριβώς» πλάι στις ώρες λειτουργεί κατά κυριολεξία και όχι σαν ευφημισμός – από την πλατφόρμα 8 του κεντρικού σταθμού αναχωρεί ένα τρένο η φήμη του οποίου προηγείται του ονόματός του. Ναι, είναι το περίφημο ETR 470.
Λευκή με μια κόκκινη ρίγα να διατρέχει οριζόντια κατά μήκος το ψηλότερο σημείο των εννέα βαγονιών και άλλη μία μπλε να ολοκληρώνει τη χρωματική ισορροπία λίγα εκατοστά κάτω από το αφαιρετικό, λιτό αλλά σαφές (καινούριο) λογότυπο Hellenic Train, η νέα αμαξοστοιχία φαντάζει όχι απλώς ως το μέσο της διεκπεραίωσης της διαδρομής ανάμεσα στις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, αλλά γίνεται κι ένας πρώτης τάξεως λόγος για ταξίδι. Είναι πραγματικά άδικο που η διαδρομή διαρκεί πια μόλις 3 ώρες και 55 λεπτά. Ωστόσο ο χρόνος είναι ικανοποιητικός τόσο για εκείνους που θέλουν να μετακινηθούν για δουλειά ή αναψυχή με ταχύτητα, ασφάλεια και άνεση, όσο και για αυτούς που θέλουν να ζήσουν μια ταξιδιωτική εμπειρία κεντροευρωπαϊκής φιλοσοφίας και ανθρωποκεντρικής διάστασης.
Κακά τα ψέματα, όλοι ζούμε πια σε ταχύτητες σκρολαρίσματος. Θέλουμε λοιπόν η καθημερινότητα να είναι γρήγορη, άμεση, ανεμπόδιστη. Και το ΕTR 470, με τα 165 χιλιόμετρα που αναπτύσσει στο μέγιστο και τη μόλις μία ενδιάμεση στάση στον σιδηροδρομικό σταθμό της Λάρισας, μπορεί να φανεί συνεπές και στα τρία παραπάνω.
Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι επιτρέπει στον εαυτό του να υπολείπεται σε όλα τα άλλα, εκείνα που κάνουν ένα ταξίδι πραγματικά αξέχαστο και τελικά επανατοποθετούν το τρένο από τη θέση της μεταφοράς από ανάγκη σε εκείνη της μετακίνησης από επιλογή. Μέσα στο πρώτο ημίωρο που περνά κανείς στη νέα αμαξοστοιχία Intercity Express, ενώ διασχίζει ακόμα τα προάστια των Αθηνών, γίνεται σαφές πως κάτι πηγαίνει καλά, πολύ καλά στο επαναλανσάρισμα της διαδρομής Αθήνα-Θεσσαλονίκη-Αθήνα με το μέσο σταθερής τροχιάς.
Δεν είναι μόνο το τρένο που κυλά αέρινα και σχεδόν αθόρυβα πάνω στις ράγες – σημειώστε πως πλέον ολόκληρο το δίκτυο των σιδηροδρόμων έχει αναβαθμιστεί και λειτουργεί αποκλειστικά με τη χρήση ηλεκτρικής ενέργειας – αλλά και οι υπηρεσίες, που, παρότι προσφέρονται μόλις το τελευταίο δίμηνο, μοιάζουν εδώ και καιρό τροχοδρομημένες. Δεν θα μιλήσω για την τάξη και την καθαριότητα των βαγονιών, ούτε καν για το αντισηπτικό, που βρίσκεται διαθέσιμο σε κάθε βαγόνι και είναι σαφώς περισσότερο από εκείνο που μπορεί να καταναλώσει κανείς σε μια διαδρομή που όχι μόνο είναι σύντομη πια, αλλά κυρίως ευχάριστη.
Ποιος θα περίμενε, για παράδειγμα, ότι λίγο μετά την αναχώρηση από την Αθήνα (ή από τη Θεσσαλονίκη) καθώς και αμέσως μετά τη σύντομη στάση στον σταθμό της Λάρισας, στους επιβάτες της Α΄ θέσης προσφέρεται χυμός, καφές και σνακ που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τα αντίστοιχα του αεροπορικού ταξιδιού; Στην πραγματικότητα είναι ακριβώς όπως εκείνα που προσφέρονταν πάλαι ποτέ, πριν οι αεροπορικές εταιρίες καταβληθούν από τον low cost ιό – όμως αυτό είναι ένα άλλο ζήτημα. Το catering έχει τη φροντίδα της γνωστής ελληνικής αλυσίδας Mikel, ενώ στην αμαξοστοιχία λειτουργεί και μπαρ του ίδιου brand, προσβάσιμο σε όλους τους επιβάτες. Με καφέ που απέχει παρασάγγας από τον χαρακτηρισμό «καραβίσιος». Αλληλούια.
Στα ακόμα καλύτερα νέα, όλοι οι επιβάτες έχουν πρόσβαση σε πρίζες ηλεκτρικού ρεύματος για την απαραίτητη ανατροφοδότηση των συσκευών τους με ενέργεια ή ακόμα και για να εκμεταλλευτούν το χρόνο των 3 ωρών και 55 λεπτών ώστε να εργαστούν με τον φορητό υπολογιστή ή το τάμπλετ τους στη διάρκεια του ταξιδιού. Υπάρχει βέβαια κι ένα σημαντικό faux pas: η απουσία δικτύου Wi-Fi είναι εκκωφαντική. Όμως, όπως διαβεβαιώνουν οι καταρτισμένοι και φιλικοί υπάλληλοι της αμαξοστοιχίας, αυτό είναι ένα ζήτημα που σε πολύ σύντομο διάστημα θα έχει επιλυθεί.
Εδώ που τα λέμε, πάντως, δεν είναι κι άσχημη λίγη αποτοξίνωση από το αέναο scrolling των κοινωνικών δικτύων. Εξάλλου υπάρχει το scrolling των εικόνων της αληθινής ζωής, εκείνης που βλέπει κανείς να περνά – έστω και με ταχύτητα 165 χιλιομέτρων – από το παράθυρο του βαγονιού του διασχίζοντας επτά περιφερειακές ενότητες της χώρας. Βέβαια, ακόμα πιο σημαντικό είναι το γεγονός ότι νέο Intercity Express της Hellenic Train είναι ένα τρένο ανοιχτό και προσβάσιμο σε όλους, αφού διαθέτει όλες τις απαραίτητες προδιαγραφές για την εξυπηρέτηση ΑΜΕΑ. Ναι, μπορεί να ζούμε στην εποχή του αυτονόητου, μα τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Ευπρόσδεκτα να ταξιδέψουν είναι όμως και τα ζώα συντροφιάς, εφόσον βρίσκονται σε κλουβί με διαστάσεις 50x40x70 εκατοστά. Τέτοιες εμπειρίες είναι άλλωστε για να τις απολαμβάνει, αλλά και να τις μοιράζεται κανείς, είτε με τα κατοικίδια, είτε με τους ανθρώπους του. Είναι κι αυτός ένας τρόπος για να σε πιστέψουν φίλοι και γνωστοί, πως πλέον η απόσταση από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη γίνεται τωόντι σε 3 ώρες και 55 λεπτά. Και μάλιστα με άνεση, πολυτέλεια, ασφάλεια και συνθήκες πρώτου κόσμου. Απίστευτο κι όμως αληθινό.
