Μετά από περίπου μία ώρα οδήγησης μέσα από ήρεμα μικρά χωριά της τσεχικής υπαίθρου, φθάνουμε επιτέλους στο Moravský kras, το μεγάλο φυσικό γεωπάρκο στα ανατολικά της Τσεχίας, περίπου μία ώρα από το Μπρνο. Αφήνοντας το αυτοκίνητο στο πρόχειρο πάρκινγκ στην είσοδο του πάρκου, παίρνουμε το ασφαλτοστρωμένο μονοπάτι προς την μεγάλη σπηλιά που, όπως λένε όλοι, αποτελεί ένα από τα πιο γνωστά σημεία φυσικού ενδιαφέροντος σε ολόκληρη την Ευρώπη και μετά από περίπου 30 λεπτά πεζοπορίας μέσα στο ψιλόβροχο, φθάνουμε στην είσοδο της πρώτης μεγάλης σπηλιάς του Εθνικού Πάρκου της Τσεχίας.
Κόβοντας χωρίς καθυστέρηση τα εισιτήρια στην ανακαινισμένη είσοδο του σπηλαίου, κατευθυνόμαστε προς την κύρια πύλη όπου μια μεγάλη μεταλλική πόρτα ανοίγει αυτόματα ανάλογα με τον αριθμό των επισκεπτών που μπορούν να βρίσκονται στο εσωτερικό του σπηλαίου και κάπου εδώ ξεκινάμε να περπατάμε στον υγρό τσιμεντένιο διάδρομο, που οδηγεί στο εσωτερικό της σπηλιάς. Δεξιά και αριστερά υγρές πέτρες και μερικοί προβολείς χωμένοι στα ανοίγματα του σπηλαίου φωτίζουν τον δρόμο μας, ενώ η θερμοκρασία που αγγίζει ίσα ίσα τους 8 βαθμούς κάνει την τσουχτερή υγρασία ανυπόφορη και γρήγορα γρήγορα ο καθένας φοράει πρόχειρα ό,τι επιπλέον έχει μαζί του.
Μετά από μερικά μέτρα διαδρομής μέσα στο σπηλαιώδες ψύχος με μόνη παρέα τον βασανιστικό ήχο των σταγόνων που λίγο λίγο πέφτουν από την οροφή, φτάνουμε στην πρώτη μας στάση. Μια μικρή οβάλ αβαθής λιμνούλα φωτισμένη με δυο -τρεις κρυφούς προβολείς και μερικούς ακανόνιστους πέτρινους σχηματισμούς εδώ κι εκεί απλώνεται μπροστά μας. Πέρα από το μοναδικό του θεάματος -μιας και δεν είναι συχνό να βρίσκεις λίμνες μέσα σε σπηλιές- το ενδιαφέρον είναι πως η λίμνη Μαζαρίκοβα, που φέρει το όνομα του πρώτου προέδρου της Τσεχοσλοβακίας, σχηματίστηκε αθόρυβα σε διάστημα εκατομμυρίων χρόνων και ανακαλύφθηκε μόλις το 1960 κατά την διάρκεια της επίσημης χαρτογράφησης του σπηλαίου. Αβαθής, διάφανη, χωρίς ίχνος ζωής και με την βαριά μυρωδιά της βρεγμένης πέτρας, η γεμάτη άλατα λίμνη, όπως μας πληροφορεί η ξεναγός, έχει σταματήσει να τροφοδοτείται με νερό εδώ και μερικές εκατοντάδες χρόνια με αποτέλεσμα να αναμένεται να στερέψει σε μερικά εκατομμύρια χρόνια.
Όση ώρα η ξεναγός μας αναλύει εκστασιασμένη την γεμάτη λεπτομέρειες γεωλογική ιστορία της σπηλιάς, λίγο βαθύτερα ένα δάσος από σταλακτίτες και σταλαγμίτες γεμίζει απειλητικά με σκιές τον ήδη περίκλειστο χώρο του σπηλαίου. Ωστόσο, το μάτι μας πέφτει αστραπιαία σε δύο πετρώδεις σχηματισμούς που για κάποιο οφθαλμοφανή λόγο τραβούν αμέσως την προσοχή μας. Απέχοντας μόλις λίγα εκατοστά -για την ακρίβεια χιλιοστά- πριν ενωθούν για πάντα, ο Ρωμαίος και η Ιουλιέτα, ένας σταλακτίτης κι ένας σταλαγμίτης, είναι το τσεχικό σύμβολο του ανέφικτου έρωτα, μιας και η φύση σαν ένας ακόμη Σαίξπηρ, αποφάσισε να σταματήσει την ροή νερού στο σημείο με αποτέλεσμα οι δύο σχηματισμοί να μείνουν για πάντα χωρισμένοι.
Μετά από αυτή την διασκεδαστική παρέκβαση και μέσα από ένα δαιδαλώδες δίκτυο γεμάτο υγρά δρομάκια, σκάλες και βρεγμένες πέτρες, μία χαραμάδα φωτός προδίδει μία έξοδο. Ένα τεράστιο ξέφωτο που θυμίζει τροπική σπηλιά στο Βιετνάμ απλώνεται μπροστά μας με μία ακόμη μικρή λιμνούλα να ξεχωρίζει στο κέντρο. Παρά την αρχική εκτίμησή μας, η όχι τόσο αθώα λιμνούλα βάθους 60 μέτρων είναι στην πραγματικότητα αρκετά κάτω σε υψόμετρο και με έκπληξη διαπιστώνουμε ότι η είσοδος του σπηλαίου που είχαμε μπει, αχνοφαίνεται πάνω ακριβώς από τα κεφάλια μας. Εννοείται, φυσικά, ότι εδώ οι φωτογραφίες δίνουν και παίρνουν, ενώ οι σταγόνες νερού που στάζουν από τα βράχια από πάνω σκάνε σαν καρφιά στο τσιμέντο λόγω του μεγάλου ύψους από το οποίο πέφτουν.
Όμως, οι εκπλήξεις των σπηλαίων της Μοραβίας δεν σταματούν εδώ. Αφήνοντας πίσω το σκηνικό που θυμίζει ταινία του Σπίλμπεργκ, μπαίνουμε ξανά στο σπήλαιο, όπου ενημερωνόμαστε πως θα συνεχίσουμε την βόλτα μας με βάρκα. Για να υπάρχει βάρκα, σημαίνει πως υπάρχει και νερό. Ακριβώς πίσω από το ξέφωτο, η σπηλιά δημιουργεί μία τεράστια χαράδρα βάθους σχεδόν 130 μέτρων γνωστή ως Punkevní jeskyně (στα ελληνικά απλά σπήλαιο Πούνκβα), η οποία είναι γεμάτη με παγωμένο σπηλαιώδες νερό που κυλά ασταμάτητα στην χαράδρα εδώ και μερικά εκατομμύρια χρόνια. Σκοτεινό και με θερμοκρασία που δεν ξεπερνά τους 2 βαθμούς Κελσίου, το νερό της σπηλιάς φτάνει σε τεράστιο βάθος και οι επιστήμονες δεν έχουν καταφέρει ακόμα να εντοπίσουν αν υπάρχει έστω και ίχνος ζωής σε αυτό το αφιλόξενο περιβάλλον που αποτελεί έναν από τους διασημότερους πόλους έλξης τουριστών στην Κεντρική Ευρώπη. Πέτρινοι θόλοι, τρομακτικές σκιές και στενά σημεία που σε αναγκάζουν να σκύψεις είναι το σκηνικό αυτής της αλλιώτικης βαρκάδας που θυμίζει τον μύθο της χθόνιας Στύγας.
Παρά τον αρχικό ενθουσιασμό και την ακούσια κίνηση του να βγάλουμε τα κινητά, η ξεναγός μας ενημερώνει πως για λόγους ασφαλείας, η βιντεοσκόπηση απαγορεύεται, καθώς δεν ήταν λίγες οι φορές που, όπως μάθαμε, επισκέπτες έχασαν κατά λάθος στο νερό κινητά τηλέφωνα, πορτοφόλια, κοσμήματα και αξεσουάρ. «Σίγουρα, δεν θέλετε να σας συμβεί κάτι τέτοιο, ειδικά σε αυτό το σημείο», μας λέει με περισσή σιγουριά η ξεναγός και, παρά την αρχική μας απογοήτευση, βάζουμε μέσα στην τσάντα ό,τι είχαμε στα χέρια μας και πιάνουμε αμέσως θέση στην βάρκα. Σχεδόν 20 λεπτά βαρκάδας μέσα στο απόκοσμα ήσυχο σκοτεινό τοπίο περνούν απίστευτα γρήγορα και μετά από μερικές απότομες στροφές και μανούβρες με την μικρή βάρκα καταλήγουμε στην αποβάθρα στην έξοδο του σπηλαίου μέσα σε ένα παρθένο κατάφυτο δάσος οξιάς στην καρδιά της κεντρικής Ευρώπης συνειδητοποιώντας, τελικά, πως οι κρυμμένες ομορφιές της Ευρώπης είναι πολύ περισσότερες από αυτές που φανταζόμαστε.
Διαβάστε ακόμα:
Πίλσεν: Ταξίδι στην πρωτεύουσα της ξανθιάς μπίρας
Adršpach-Teplice: Ένα μοναδικό δημιούργημα της Φύσης στην Τσεχία -Μαγεύει τους επισκέπτες
Μπρνο: City break στην πόλη με την μεσαιωνική ατμόσφαιρα και την αρχιτεκτονική πρωτοπορία