Λίγες ημέρες πριν ξεκινήσουμε το ταξίδι μας στο Λεωνίδιο, έψαχνα να βρω πληροφορίες και επαφές με την περιοχή. Φθάνοντας σε έναν τόπο, μου αρέσει πολύ να αφήνομαι στο τυχαίο, ωστόσο ακόμη και έτσι, θα πρέπει να υπάρχει ένα πλαίσιο. Σε αυτή την αναζήτηση, και από τηλέφωνο σε τηλέφωνο, έφθασα στον Γιάννη Μεταξωτό. Από την πρώτη στιγμή, κατάλαβα ότι είναι ένας άνθρωπος που παθιάζεται.
Μιλήσαμε για το Λεωνίδιο και τι μπορεί να προσφέρει ο τόπος, για τις αναρριχητικές διαδρομές. Μιλήσαμε για το παρελθόν και το σήμερα. Για τις αλλαγές που έχει επιφέρει ο αναρριχητικός τουρισμός στην περιοχή αλλά και για το αύριο. Ο Γιάννης είναι «γέννημα-θρέμμα Πειραιώτης», όπως του αρέσει να λέει. Το 1980, ταξίδεψε στο Λεωνίδιο μετά από πρόσκληση φίλων: «Από την πρώτη στιγμή που το είδα, το ερωτεύτηκα, αυτό το κρυφό διαμάντι είπα ότι θα γίνει το χωριό μου. Ήρθα ξανά και ξανά και κάθε φορά ήταν πιο όμορφα. Το Λεωνίδιο συμπύκνωνε ό,τι αγαπούσα. Ένας τόπος δημιουργίας, βουνό, αέρας και θάλασσα, αναρρίχηση, μονοπάτια, φαράγγια, σπήλαια, υψώματα για αεραθλητισμό, είχε και τη θάλασσα του Μυρτώου Πελάγους με τις μαγευτικές παραλίες, σπουδαία φύση, ανθρώπους».
Εκεί, μάλιστα γνώρισε και τη σύζυγό του, την Ελένη Ρεντούλη, ντόπια κοπέλα όπως αναφέρει. Και πραγματικά τα κατάφερε, έγινε το χωριό του. Το 2011, όντας σχεδόν συνταξιούχος, μετακόμισε εκεί.
Κλείσαμε ραντεβού στις 3 το μεσημέρι, στο παραποτάμιο parking στο Λεωνίδιο. «Θα φέρω και όσα από τα παιδιά μπορούν, είναι αναρριχητές, αθλητές του Συλλόγου» μου είχε πει στο τηλέφωνο. Φθάνοντας στο ραντεβού μας, συναντάμε περίπου 20 άτομα να μας περιμένουν. Ευτυχώς, φθάσαμε στην ώρα μας. Ξεκινήσαμε για το αναρριχητικό πεδίο Αρέσος. «Θα πάμε με τα αυτοκίνητα και στη συνέχεια, θα μπούμε στο μονοπάτι. Εσείς θα ακολουθείτε εμένα».
Ο Κωστής, φωτογράφος και βιντεογράφος, είδαν ότι δεν είχε τα κατάλληλα παπούτσια. Έκανε κάποιες αλχημείες και η άκρη βρέθηκε. Οι γονείς, και οι ενήλικες γενικότερα, είναι ο καθένας υπεύθυνος για κάποιο από τα παιδιά που είναι μαζί μας. Κάποιοι έχουν τα backpack με τον εξοπλισμό, κάποιοι άλλοι τα νερά τους. Γενικά, είμαστε όλοι προσεκτικοί και οργανωμένοι. Ο Γιάννης μας δίνει οδηγίες, μας δείχνει την πορεία και τον προορισμό, περπατάμε σε άτσαλο μονοπάτι αλλά και σε καλντερίμι, μας δείχνει σε κάποια σημεία πώς πρέπει να περπατήσουμε.
Μαθαίνουμε το περπάτημα του κάβουρα εκεί που το μονοπάτι είναι πολύ στενό και πατάμε πάνω στις λεγόμενες «σάρες» με τα χαλίκια που καθιστούν το έδαφος ασταθές. Ο Ιάκωβος, ο γιος του Γιάννη, είναι αυτός που μένει στο τέλος, η λεγόμενη «σκούπα», ώστε να έχει την εποπτεία της ομάδας. «Σχεδόν από όταν γεννήθηκε ασχολήθηκε με το βουνό, και τη θάλασσα. Όταν μέναμε στον Πειραιά, πήγαινε στο κολυμβητήριο και όλα τα καλοκαίρια εδώ στη θάλασσα ασκούμαστε» θα μου πει ο Γιάννης.
«Νομίζω ότι ο πατέρας μου με έμαθε στο βουνό περπάτημα, συνέχισα σπηλαιολόγος και στα 14 μπήκα στην αναρρίχηση» θα μου πει ο Ιάκωβος, ο οποίος γενικά δεν μιλάει πολύ, είναι οργανωτικός και έχει και το μυαλό του στην ώρα. «Πάμε να προλάβουμε την ώρα και το καλό φως» τον ακούω να λέει κάποια στιγμή στον πατέρα του, όταν εκείνος μας μιλάει για κάποια από τα φυτά που συναντάμε στο δρόμο μας.
Χρειάστηκε να περπατήσουμε σχεδόν 30 λεπτά και έχουμε ήδη φθάσει στη βάση του πεδίου. Στο βάθος φαίνεται το Λεωνίδιο αλλά η αλήθεια είναι ότι το μάτι μου πάει περισσότερο στον επιβλητικό κάθετο βράχο που βρίσκεται ακριβώς από πάνω μας. «Φοράμε όλοι κράνη» τονίζει ο Γιάννης χωρίς να αφήνει περιθώριο συζήτησης. Ο Ιάκωβος έχει ήδη ξεκινήσει ως επικεφαλής τη διαδικασία, ώστε να πάει το σχοινί επάνω. Πολύ εύκολα έχει φθάσει στα 15 μέτρα και τοποθετεί τις ασφάλειες ενώ ο πατέρας του, ο Γιάννης, κάνει κινήσεις γρήγορες και, την ίδια στιγμή, σίγουρες και μεθοδευμένες.
Στη συνέχεια, τη σειρά παίρνουν οι δύο μαθήτριες Λυκείου, οι οποίες έχουν και αυτές μεγάλη πείρα. Τα μικρότερα παιδιά της ομάδας συμμετέχουν στην εκμάθηση κάποιων τεχνικών. Ένας συνομήλικός μου, γύρω στα 45, καθώς κατεβαίνουμε μου λέει ότι, παρόλο που μεγάλωσε στο Λεωνίδιο, είναι η πρώτη φορά που έρχεται σε ένα αναρριχητικό πεδίο. «Πριν από μερικά χρόνια δεν υπήρχε αυτή η έντονη κινητικότητα γύρω από αυτό το είδος τουρισμού και ενασχόλησης και ο Γιάννης να είναι καλά, μας βοήθησε» θα πει ένας άλλος από τους συμμετέχοντες. «Το Λεωνίδιο είχε λίγο κόσμο το καλοκαίρι μόνο. Τον χειμώνα δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει σημαντικά».
Πράγματι, τις ημέρες που βρεθήκαμε στο Λεωνίδιο, παρόλο που είμαστε εκτός καλοκαιρινής περιόδου, ο οικισμός είναι γεμάτος επισκέπτες. «Την ημέρα ανεβαίνουν στα βράχια και το βράδυ γεμίζουν τα μαγαζιά και τα ξενοδοχεία». Ευχαριστημένοι και με βαθμολογία το άριστα, έχουμε φθάσει στα αυτοκίνητα και αποχαιρετάμε την ομάδα. Δίνουμε ραντεβού με τον Γιάννη αργότερα, για να μιλήσουμε. Βρεθήκαμε στην πρώτη πλατεία. Γύρω μας δεκάδες επισκέπτες της πόλης. Δίπλα μας ήταν μία παρέα Γάλλων, που ταξίδεψαν εδώ γιατί τους αρέσει «η αναρρίχηση και η φύση» και το Λεωνίδιο το βρίσκουν πολύ καλό προορισμό, όπως μας είπαν.
Γιάννη, τι είναι αυτό που κάνει τον προορισμό ιδανικό για την αναρρίχηση; Προφανώς είναι οι βράχοι αλλά όχι μόνο.
Έτσι είναι. Δεν είναι μόνο το ανάγλυφο. Το Λεωνίδιο απλώνεται προφυλαγμένο κατά μήκος της νοτιοδυτικής ακτογραμμής της Πελοποννήσου και εκτείνεται έως τις ανατολικές υπώρειες του Πάρνωνα, διατηρώντας τις θερμοκρασίες θερμές και τον άνεμο σταθερό ακόμα και τον χειμώνα. Τα χαρακτηριστικά αυτά δίνουν στο Αναρριχητικό Πάρκο Λεωνιδίου ένα μοναδικό πλεονέκτημα για την αναρρίχηση τον χειμώνα.
Ο εμβληματικός βράχος;
Παίζει σπουδαίο ρόλο. Η θέση του επιβλητικού κοκκινόβραχου, αυτή η θεόρατη ορθοπλαγιά ύψους 250 μέτρων που στη βάση της βρίσκεται ο Κήπος του Διονύσου. Στον κοκκινόβραχo και τον βράχο της Γαλιώρας βρίσκονται τα κυριότερα και μεγαλύτερα αθλητικά αναρριχητικά πεδία και οι συναρπαστικές διαδρομές πολλαπλών σχοινιών (Multi-Pitches) με πυκνή ασφάλιση, εξοπλισμένες από τους αδελφούς Remy. Ακόμη και το ότι όλοι ξεκινούν από το Λεωνίδιο, αναμφιβόλως αναδεικνύουν την πόλη σε διεθνή χειμερινό αναρριχητικό προορισμό.
Πότε ξεκίνησε η αναρρίχηση στο Λεωνίδιο και ο προορισμός μπήκε στις ράγες του αναρριχητικού τουρισμού;
Ουσιαστικά, οι προσπάθειες καταγράφονται από το 1985, μιλούν αμυδρά και το 1986-87 γράφονται για εννέα αναρριχητικές διαδρομές, που άνοιξαν οι πρωτοπόροι αναρριχητές της εποχής εκείνης. Όμως, αυτές οι πρώιμες προσπάθειες δεν ευδοκιμούν. Έκτοτε επικράτησαν 21 χρόνια αναρριχητικού ύπνου. Προσπάθειες γράφονται και το 2008 στον βράχο της Έλωνας αλλά και αυτές δεν αναπτύσσονται. Ώσπου ξεκινούν το 2011 νέες προσπάθειες ανάπτυξης του αναρριχητικού τουρισμού από σπηλαιολόγους αναρριχητές με τη συμμετοχή της τότε Δημοτικής Αρχής και η δημιουργία ανθίζει. Ορίζεται το Αναρριχητικό Πάρκο Λεωνιδίου και ενισχύεται το 2012 με σύμμαχο ισχυρό αναρριχητή.
Όταν ο Claude Remy πρωτοήρθε στο Λεωνίδιο μαζί με την σύζυγό του Cristine το 2012, είδε τα χαρακτηριστικά αυτά που τον οδήγησαν ώστε να προσδιορίσει το Αναρριχητικό Πάρκο Λεωνιδίου σε έναν ιδανικό χειμερινό αναρριχητικό προορισμό. Και πρόσφατα φροντίζουν να γίνει ιδανικός προορισμός ακόμη και το καλοκαίρι, αφού μπορείς να σκαρφαλώσεις σε σκιερά κόκκινα και γκρίζα βράχια σε ολόκληρα πεδία και να απολαμβάνεις τη θάλασσα του Μυρτώου πελάγους, στις βοτσαλωτές παραλίες, της Πλάκας, του Λάκκου, των Πουλίθρων, της Σαμπατικής και στις τόσες άλλες ακτές της Νότιας Κυνουρίας που βρίσκονται σε γραφικούς οικισμούς και μικρά χωριουδάκια.
Ποιες είναι οι πιο δημοφιλείς και ενδιαφέρουσες διαδρομές αναρρίχησης στην περιοχή;
Ομολογουμένως, πολλές διαδρομές αλλά και ολόκληρα πεδία στο Αναρριχητικό Πάρκο Λεωνιδίου έχουν αναδειχθεί δημοφιλή αλλά και ενδιαφέροντα τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο. Τη διάνοιξή τους φρόντισαν έμπειροι αναρριχητές όπως ο δημιουργός, Γιάννης Τορέλλι. Έχουν ανοίξει διαδρομές πολλαπλών σχοινιών αλλά και ολόκληρα πεδία που συζητούν οι επισκέπτες αναρριχητές, ακόμη και πρωταθλητές ότι τους αρέσουν, όπως και επαγγελματίες αναρριχητές. Την αξία του Αναρριχητικού Πάρκου Λεωνιδίου αναγνωρίζουν, εκτιμούν και επισκέπτονται ορειβατικά Σωματεία με σχολές αναρρίχησης αλλά και με τους αθλητές τους, προκειμένου να προσφέρουν υψηλού επιπέδου προπόνηση.
Πόσες τέτοιες διαδρομές υπάρχουν και ποιας δυσκολίας;
Αυτή τη στιγμή στο Αναρριχητικό Πάρκο Λεωνιδίου, υπάρχουν περισσότερες από 2.000 διαδρομές εύκολες, μέσης και υψηλής δυσκολίας σε αρνητικά βράχια, ζόρικα κολονέτα σταλακτιτών, slabs with tufas, jugs, crimps & pockets σε όλες τις ποιότητες και στιλ που καλούν όλους να τις σκαρφαλώσουν.
Πόσο σημαντικό είναι να γνωρίζουμε λεπτομερώς τον βαθμό δυσκολίας;
Ασφαλώς και είναι. Σε κάθε διαδρομή έχει αποδοθεί ένας συγκεκριμένος βαθμός δυσκολίας και ένα όνομα από την σχοινοσυντροφιά -διανοίκτη. Είναι σημαντικό για την ασφάλεια του αναρριχητή, να γνωρίζει τον βαθμό δυσκολίας της διαδρομής που αισθάνεται ότι μπορεί να την επαναλάβει. Όλες οι διαδρομές ανά καιρούς συμπεριλαμβάνονται σε αναρριχητικούς οδηγούς για να γίνουν γνωστές. Ο οδηγός τους βοηθά να γνωρίσουν τα πεδία, παρέχει όλες τις απαραίτητες πληροφορίες που τους οδηγούν στον προορισμό κ.ά., περιγραφές των διαδρομών. Ο αναρριχητής μπορεί να επιλέξει το βαθμό δυσκολίας και πληροφορίες της διαδρομής που επιθυμεί να σκαρφαλώσει. Οι πρωτάρηδες και οι αρχάριοι δοκιμάζουν με σχοινί από πάνω -(Top rope) στο σημείο που τελειώνει η διαδρομή -(rele) σε διαδρομές εύκολες.
Ποια μέτρα λαμβάνονται για την ασφάλεια των αναρριχητών;
Μιλάμε για Πάρκο, με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Η αρμόδια αρχή έχει τον πρώτο λόγο στο Αναρριχητικό Πάρκο Λεωνιδίου και την υποχρέωση σε δύο βασικούς παράγοντες, προστασία και ασφάλεια. Είναι αυτή που λαμβάνει τα απαραίτητα μέτρα για την ασφαλή λειτουργία του και κατ’ επέκταση την ασφάλεια των αναρριχητών και των επισκεπτών. Τα βράχια αναρρίχησης βρίσκονται σε κάποιους λόφους, φαράγγια και ορθοπλαγιές του Λεωνιδίου και της ευρύτερης περιοχής. Σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι οι καλοί χειρισμοί της σχοινοσυντροφιάς, η συνέπεια, η σωστή χρήση των υλικών και του εξοπλισμού και η υπεύθυνη συμπεριφορά, αποτελούν μία από βασικές αρχές του αναρριχητή και έναν από τους βασικούς κανόνες της αναρριχητικής δεοντολογίας.
Υπάρχουν οργανωμένες ομάδες ή σύλλογοι που προωθούν την αναρρίχηση στο Λεωνίδιο;
Βεβαίως και υπάρχουν Σύλλογοι, από εθελοντική παρουσία φθάσαμε ψηλά. Είναι εποικοδομητικό για την κοινωνία και τον τόπο να λειτουργείς αμερόληπτα, έστω και μόνος σου. Εθελοντής γεμάτος αγάπη και φροντίδα για τον πλησίον σου και τον τόπο, τα πατρογονικά σου. Αυτό που μου επιτρέπεται να πω ως μέλος του Συλλόγου Σ.Ο.Κ (Σπηλαιολόγοι Ορειβάτες Κυνουρίας) τον οποίο υπηρετώ από την ίδρυσή του. Διαθέτουμε τον Πρόεδρό μας, το υπέρτατο πρόσωπο του Φυσιολατρικού Αθλητικού Πάρκου Λεωνιδίου και Ευρύτερης Περιοχής (Φ.Α.Π.Λ.Ε.Π) με πρώτη εν δυνάμει δημιουργία του Αναρριχητικού Πάρκου Λεωνιδίου. Ένα όραμα δημιουργίας, ελπιδοφόρο για την κοινότητα και τον τόπο, είναι αυτό που νιώθουμε να κυλάει στο αίμα του. Είναι αυτός που μεταλαμπαδεύει την αγάπη του για την φύση, τον αθλητισμό, για την εθελοντική παρουσία.
Ένας Άνθρωπος-ιδρυτικό μέλος μας με πολύτιμες γνώσεις και κατανόηση. Με την ίδια θέρμη τα μέλη υπηρετούν τους καταστατικούς σκοπούς. Ο Σύλλογος από την ίδρυσή του το 2017 και μετά, με απόφαση του ΔΣ, ανέλαβε την υποχρέωση να στηρίξει τις αποστολές Remy που αποσκοπούν στην διάνοιξη αναρριχητικών πεδίων και διαδρομών στο Αναρριχητικό Πάρκο Λεωνιδίου σε συνεργασία με την εκάστοτε Δημοτική Αρχή. Για τον λόγο αυτό, συμβάλλει με υλικά, εξοπλισμούς καθώς και με μέλη. Ο σύλλογος ανακήρυξε το 2017 επίτιμα μέλη τους Ελβετούς αδελφούς Claude & Yves Remy αναρριχητές δημιουργοί-διανοίκτες, με 50 χρόνια εμπειρίας στο άνοιγμα αναρριχητικών διαδρομών σε όλο τον κόσμο. Η εθελοντική προσφορά της ομάδας Remy στο Λεωνίδιο ορίζεται από το 2013.
Πώς μπορούν οι επισκέπτες να έρθουν σε επαφή με εκπαιδευτές ή ομάδες για να εξασκηθούν στην αναρρίχηση;
Οι επαφή γίνεται στις αντίστοιχες ιστοσελίδες, ή επικοινωνούν με τον τοπικό ορειβατικό Σύλλογο προς ενημέρωση. Η αναρρίχηση, πέρα από το αγαπημένο μας άθλημα, μπορεί παράλληλα να προσφέρει σημαντική οικονομική ενίσχυση και να βελτιώσει την ποιότητα της ζωής όπως έγινε και στην κοινότητα του Δήμου Νότιας Κυνουρίας με το Αναρριχητικό Πάρκο Λεωνιδίου. Το Αναρριχητικό Πάρκο από την πρώτη στιγμή κατάφερε να γίνει αξιόλογος χειμερινός προορισμός και μάλιστα της Ευρώπης. Αυτό προσελκύει Έλληνες και ξένους επαγγελματίες με ορμητήριο την πόλη, να εργαστούν στο βράχο, είτε με αρχάριους αναρριχητές, είτε με έμπειρους, ή θαρραλέους που ήρθαν στην πρωτεύουσα της αναρρίχησης, για να σκαρφαλώσουν πρώτη φορά.
Πέρα από την αναρρίχηση, ποιες άλλες δραστηριότητες στη φύση μπορεί κανείς να απολαύσει στο Λεωνίδιο;
Το Λεωνίδιο που εκτείνεται στη Νότια Κυνουρία είναι από μόνο του ένα θέμα για το οποίο μπορείς να μιλάς ώρες ατελείωτες και να χύσεις πολύ μελάνι. Όσο για την ευρύτερη περιοχή, η πραγματικότητα σε συνεπαίρνει όταν γνωρίσεις τις ομορφιές της. Το Φυσιολατρικό Αθλητικό Πάρκο Λεωνιδίου και Ευρύτερης Περιοχής (Φ.Α.Π.Λ.Ε.Π) δεν χωράει ο νους ανθρώπου ότι μπορεί να γίνει ένα έργο της φύσης που το μόνο που μπορείς να σκεφτείς είναι να το βοηθήσεις ανταποδοτικά. Αποτελεί ευθύνη μας και βασικό μέλημά να προστατεύσουμε και να κληροδοτήσουμε στους νεότερους την αγάπη για τον τόπο μας, το σεβασμό στη φύση και τη εξέλιξη των σχετικών δραστηριοτήτων. Και μετά τη δημιουργία, να αμοληθούμε στη θάλασσα του Μυρτώου, στο βυθό του πελάγους, στο ψηλό βουνό του Πάρνωνα και στα εξωτικά φαράγγια, στα έγκατα της μάνας γης, να αφεθούμε στον αέρα, να πετάξουμε ψηλά μέσα στα θερμικά ανοδικά ρεύματα. Αυτός ο προορισμός μπορεί να γίνει ο παράδεισος του κόσμου όλου. Η περιοχή έχει πολλά, όταν τα βρεις μην τα καταστρέψεις άθελα σου, ενημερώσου από την τοπική ορειβατική κοινότητα και θα σε βοηθήσει.
Σε σχέση με εσένα, πώς ξεκίνησε το ενδιαφέρον για την αναρρίχηση; Τι σε γοήτευσε σε αυτό το άθλημα;
Όταν γυρίζεις στο βουνό, σκουντουφλάς στα βράχια και για να μην γκρεμοτσακιστείς, μαθαίνεις αναρρίχηση. Όντως στην ΕΥΔΑΠ και στο ορειβατικό της ΕΥΔΑΠ από το 1976, ανήσυχος, δάμαζα πνεύμα και σώμα και ήμουν έτοιμος για τις ειδικές δυνάμεις και περισσότερο έτοιμος για βουνό, αέρα, θάλασσα και ως σπηλαιολόγος, ταξίδεψα στον Άδη, μέσα από τα βάραθρα του κάτω κόσμου, όμως έλειπε ο Άδης, δεν τον βρήκα. Άθλημα, γοητεία, τρελά, αναρρίχηση. Η θέληση να σκαρφαλώνεις στο βράχο οριακά και το παλεύεις κι όταν τα καταφέρεις συνεχίζεις για το επόμενο δύσκολο σημείο (crux) της διαδρομής και ξανά στο crux, μέχρι να φτάσεις στο ρελέ της κορφής που μπορεί να είναι και 250
μέτρα από πάνω σου, στην ορθοπλαγιά του επιβλητικού κοκκινόβραχου που σε παρακολουθεί από ψηλά σαν να θέλει να σε αγκαλιάσει.
Πόσα χρόνια ασχολείστε με την αναρρίχηση και πόσο συχνά αναρριχάστε;
Συστηματικά ασχολούμαι από το 2013, όταν ο Claude Remy αφού πρώτα έλεγξε την κατάρτισή μου, μου έδωσε την τιμή να συμμετέχω στην ομάδα του, με συνοδοιπόρο τον 14χρονο τότε γιο μου, Ιάκωβο Μεταξωτό. Ήταν η πρώτη φορά που η ομάδα επισκεπτόταν το Λεωνίδιο και η πρώτη καθορισμένη αποστολή ήταν η δημιουργία-διάνοιξη αναρριχητικών διαδρομών και αθλητικών πεδίων αναρρίχησης στο Αναρριχητικό Πάρκο Λεωνιδίου σε συνεργασία με την τότε Δημοτική Αρχή. Οι διαδρομές τους πέρα από ποιότητα και ασφάλεια, απευθύνονται στη συντριπτική πλειονότητα των αναρριχητών· την κρίσιμη μάζα των αναρριχητών που σκαρφαλώνει χαμηλές και μεσαίες βαθμολογίες καθώς και μερικές σκληρότερες διαδρομές αλλά και διαδρομές πολλαπλών σχοινιών με πυκνή ασφάλιση. Οι αδερφοί Remy έχουν θέσει τις βάσεις για την καθιέρωση του Λεωνιδίου ως προορισμού για όλους τους αναρριχητές.
Μέχρι την πρόσφατη αποστολή στις 25 Μαρτίου 2024 στο Λεωνίδιο, έχουν στο ενεργητικό τους 650 και πλέον διαδρομές. Ευχή μας είναι να γίνουμε άξιοι συνεχιστές αυτής της ιδέας/προσπάθειας μέσω του Σ.Ο.Κ παραδίδοντας κληρονομιά στους νέους το «σπόρο» με την ευχή να ανθίσει ο «κήπος» του Πάρκου.
Πέρα από χόμπι, διδάσκετε επίσης αναρρίχηση σε νέους στο Λεωνίδιο. Πώς ξεκίνησε αυτή η προσπάθεια;
Χόμπι, κουσούρι, τρέλα, αγάπη, δάσκαλος, δεν έχω μπει στο λεξικό προς αναγνώριση. Το 2013 γνώρισα τον «κ. Μελιτzzάνο» στο Μελιτζάzz, το φαντασμαγορικό φεστιβάλ Λεωνιδίου. Ο Μελιτzzάνος, είναι η πίστα αναρρίχησης ύψους 5 μέτρων και τις ημέρες του Φεστιβάλ τοποθετείται στον παραποτάμιο δρόμο του Λεωνιδίου. Σε εκείνη την πρώτη μας γνωριμία, συνεργαστήκαμε επάξια, σύντομα τον «παντρεύτηκα» -δίγαμος σχεδόν- με την πολύτιμη υποστήριξη της συζύγου μου Ελένης, από τότε πορευόμαστε μαζί και με τα άλλα μέλη και του Συλλόγου και καλά περνάμε. Όπου φεστιβάλ και πανηγύρια ο «κ. Μελιτzzάνος» μέσα. Μέλημα και σκοπός του η διάδοση του αθλήματος της αναρρίχησης. Απευθύνει κάλεσμα γνωριμίας με την αναρρίχηση σε τεχνητή πίστα, προσδοκώντας εν μέρει στην αναγνώριση χαρισματικών νέων, χρόνο με τον χρόνο.
Ποια είναι η μεγαλύτερη ικανοποίησή σας από τη διδασκαλία της αναρρίχησης σε νέους;
Καθημερινός παράδεισος, εδώ, στην έδρα-σπίτι του «Μελιτzzάνου», που συναρπάζει τα παιδιά, το Κέντρο Εκπαίδευσης Άσκησης S.Ο.Κ που βρίσκεται στο νότιο δυτικό άκρο της πόλης του Λεωνιδίου, στην ήσυχη συνοικία Κοίλασο. Σε έναν οργανωμένο υπαίθριο χώρο έκτασης 450τ.μ., με θέα βόρεια τον διάσημο Κοκκινόβραχο, με τα αναρριχητικά πεδία και τη πράσινη πλαγιά με τα πεύκα στη νότια πλευρά του. Εδώ, έχεις το χρόνο με το μέρος σου, για να σμιλεύσεις αθλητές, τα παιδιά που ήρθαν μικρά στο άθλημα. Σε αυτό βοηθάει ότι ήμαστε σε εξωτερικό περιβάλλον, αυτό σε δυναμώνει, σκληραίνεις, επιβιώνεις στις άγριες συνθήκες του χειμώνα μαζί με τους συναθλητές σου. Ειδικά, όταν είμαστε χαρούμενοι και ευτυχισμένοι, γιατί έχουμε και τις κακές μας, με αγάπη, κατανόηση και συζήτηση, όλα τα ξεπερνάμε.
Και αυτό που κάνουμε, το κάνουμε γιατί μας αρέσει κι αν καμιά φορά ξεφύγουμε έχουμε το χρόνο να τα βρούμε. Είμαστε αθλητές αναρρίχησης, προετοιμαζόμαστε με πρόγραμμα και άσκηση και όταν βρούμε την ομορφιά του αθλήματος προχωράμε παραπέρα. Συγκεκριμένα, στον τοίχο αναρρίχησης Μελιτzzάνο, τα παιδιά έχουν την ελευθερία να εκφραστούν, να φανταστούν, να αυτοσχεδιάσουν αρμονικές κινήσεις, να μάθουν, να δημιουργήσουν τη δική τους διαδρομή μέσα από το παιχνίδι και την ομαδική δράση. Οι μαθητές ξεκινούν από την ηλικία των 5 ετών.
Μαθαίνουμε, «το πάτημα της γάτας», «το τρελό κατσίκι» που θα μας προφυλάξει στις προσκρούσεις από τις πτώσεις μας στο βράχο και όταν τα καταφέρουμε, πέφτουμε και ξανασκαρφαλώνουμε αυτή τη φορά με μεγαλύτερη ασφάλεια. Συνεχίζουμε και προσπαθούμε σκαρφαλώνουμε όλο και πιο δύσκολα και ακόμη πιο δύσκολα για να φθάσουμε στο ρελέ στην κορφή του βράχινου όγκου του κοκκινόβραχου στα 250 μέτρα της ορθοπλαγιάς και γιατί όχι στον Πυλώνα της φωτιάς. Ο αγώνας είναι η ικανοποίηση.
Ποιες προκλήσεις αντιμετωπίζετε όταν διδάσκετε αυτό το άθλημα και πώς τις ξεπερνάτε;
Η σωστή μεταλαμπάδευση των αρχών και αξιών μιας ορθολογικότερης ορειβατικής παιδιάς. Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, φέροντας τις δικές του μοναδικές ιδέες, οράματα, φαντασία και ταλέντα. Ιδιαίτερα τα παιδιά, έχουν περισσότερα να μας «διδάξουν» με τον αυθορμητισμό τους, μέσα από τη δική τους φρέσκια ματιά ανοίγοντας νέους ορίζοντες και διαδρομές.
Κλείσαμε αυτή τη συνάντηση με την υπόσχεση να βρεθούμε εδώ ξανά σε ένα άλλο πεδίο εκείνη τη φορά.
Διαβάστε ακόμα:
Παράλιο Άστρος: Ένα family-friendly «νησί» στην Πελοπόννησο
Μέσα στον εμβληματικό Πύργο Τσικαλιώτη στο Λεωνίδιο
Κυπαρίσσι Λακωνίας: Εξερευνώντας τον γαστρονομικό πλούτο ενός παραμυθένιου χωριού
