Φημισμένη σαν «Άνθος της Ανατολής» (Φιόρο του Λεβάντε), η Ζάκυνθος διατηρεί έναν δικό της χαρακτήρα ανάμεσα στα Επτάνησα, με τα οποία μοιράζεται όμως τις φυσικές ομορφιές του Ιονίου Πελάγους, που την έχουν καταστήσει αγαπημένο ταξιδιωτικό προορισμό για κάθε εποχή του χρόνου.
Όπως και τα περισσότερα νησιά της Ελλάδας, βέβαια, είναι τα καλοκαίρια που υποδέχεται τους περισσότερους επισκέπτες –και από χώρες του εξωτερικού, αλλά και ντόπιους παραθεριστές. Κι αυτό οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στις εκπληκτικές της παραλίες και στην εντύπωση που δημιουργεί η ειδυλλιακή αντίθεση των γαλανών νερών του Ιονίου με τις κατάφυτες, εύφορες κοιλάδες της ενδοχώρας.
Φυσικά, ως σχετικά μεγάλο νησί, η Ζάκυνθος διαθέτει πάμπολλες παραλίες. Κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα κάποιες να γίνουν ιδιαίτερα γνωστές μέσα στα χρόνια κι άλλες να παραμένουν λίγο-πολύ «μυστικές», όσο μυστικός μπορεί ασφαλώς να θεωρείται ένας τόπος στην Εποχή της Πληροφόρησης την οποία διανύουμε, από τότε που το ίντερνετ μπήκε μαζικά στην καθημερινή μας ζωή. Μία τέτοια, πάντως, γνωστή μόνο σε όσους έχουν γυρίσει το νησί πέρα από τα βασικά του αξιοθέατα, είναι και το Πελαγάκι.
Ένας «κρυμμένος» μεσογειακός παράδεισος
Μπορεί να δείτε την ακτή να αναφέρεται και ως «Πελεγάκι», αλλά η σωστή ονομασία είναι «Πελαγάκι». Όντας επίσης στη Ζάκυνθο, ίσως την ακούσετε και ως «Μικρή Ξύγκια», πράγμα όμως που υποδηλώνει απλά τη γειτνίασή της με την αρκετά πιο διάσημη παραλία Ξύγκια, της οποίας τα ιαματικά, θειαφειούχα νερά προσελκύουν αρκετούς επισκέπτες κάθε καλοκαίρι –ιδιαίτερα ανθρώπους που ταλαιπωρούνται από αρθρίτιδα, κυτταρίτιδα και δερματικά προβλήματα.
Όπως και η Ξύγκια, λοιπόν, το Πελαγάκι εντοπίζεται στη βορειοανατολική πλευρά της Ζακύνθου, σε μια παράκτια περιοχή που ανήκει στην επικράτεια του ημιορεινού χωριού Κορώνη, το οποίο βρίσκεται στην ενδοχώρα, χτισμένο σε υψόμετρο 161 μέτρων.
Το Πελαγάκι μοιάζει κρυμμένο μεταξύ δύο χαμηλών λόφων, ενώ δεν υπάρχει δρόμος που να βγάζει ακριβώς στην παραλία, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζεται λίγο περπάτημα για να φτάσετε εδώ. Αυτό, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι παραμένει τοποθεσία σχετικά άγνωστη στους πολλούς, το βοηθά να διατηρεί έναν απομονωμένο χαρακτήρα, με αποτέλεσμα να αποφεύγει την υπερβολική πολυκοσμία ακόμα και στην αιχμή του ελληνικού καλοκαιριού. Σημειώστε, πάντως, ότι τον Αύγουστο έχει συνήθως αρκετή κίνηση, ενώ υπάρχουν και κάποιοι Ιταλοί που το έχουν ανακαλύψει, οι οποίοι τείνουν να έρχονται και να ξανάρχονται για παραθερισμό, κάθε χρόνο.
Αν φτάσετε εδώ, πάντως, θα συνειδητοποιήσετε ότι ο κόπος σας άξιζε και με το παραπάνω. Η παραλία αφήνει μια έντονα λευκή αίσθηση, χάρη στα άσπρα της βότσαλα, ενώ διαθέτει και πανέμορφες, βραχώδεις απολήξεις με χαμηλό ύψος, στις οποίες εύκολα σκαρφαλώνουν όσοι αγαπούν τις βουτιές. Παράλληλα, όμως, οι σχηματισμοί αυτοί σμιλεύουν κι έναν υπέροχο βυθό: αν λατρεύετε να κολυμπάτε με μάσκα και αναπνευστήρα, πρέπει οπωσδήποτε να φέρετε μαζί σας.
Όλες αυτές οι φυσικές ομορφιές, πάντως, ωχριούν τελικά απέναντι στη θάλασσα που θα συναντήσετε εδώ: οι γαλανές της αποχρώσεις είναι πραγματικά το κάτι άλλο –θα νιώσετε ότι βρίσκεστε όντως κάπου εξωτικά, πέρα από τις γνωστές υπερβολές των ταξιδιωτικών ρεπορτάζ της εποχής μας. Είναι και ο κύριος λόγος, άλλωστε, που όσοι αγαπούν το Πελαγάκι το θεωρούν κάτι σαν μικρό, μεσογειακό παράδεισο. Επιπλέον, τα νερά είναι πεντακάθαρα, βαθαίνουν σχετικά απότομα κι έχουν μια «κρυστάλλινη», δροσερή αίσθηση, οικεία και από άλλες παραλίες που βλέπουν στο Ιόνιο Πέλαγος.
Ερχόμενοι στο Πελαγάκι, θα βρείτε κάποιες ξαπλώστρες και ομπρέλες κατά τη θερινή σεζόν, οι οποίες ανήκουν στο μαγαζί που θα δείτε στην κορυφή του δρόμου από όπου θα έρθετε: λέγεται «Kantina Magda» και θα σας τροφοδοτήσει με ό,τι ενδεχομένως θελήσετε σε κρύο νερό, αναψυκτικά ή σνακ για να τσιμπήσετε (π.χ. φρέσκα, νόστιμα σάντουιτς). Μάλιστα, οι ιθύνοντες έχουν σκαρφιστεί και ειδικό ντελίβερι, με καλαθάκι το οποίο κατέρχεται από τις εγκαταστάσεις τους κατευθείαν στην ακτή, ώστε να μην αναγκάζεστε να ανεβοκατεβαίνετε για ό,τι μπορεί να χρειαστείτε –έγινε και θέμα τηλεοπτικού ρεπορτάζ, μέσα στον φετινό Ιούλιο. Ταυτόχρονα, πάντως, υπάρχουν γωνιές στην παραλία και για τον δικό σας εξοπλισμό, εάν προτιμάτε τις πιο ανοργάνωτες καταστάσεις. Αρκεί να έχετε αντοχές για το κουβάλημα που απαιτεί κάτι τέτοιο, ειδικά στην ανηφορική επιστροφή.
Πώς θα έρθετε στο Πελαγάκι
Ξεκινώντας από την πόλη της Ζακύνθου, θα κατευθυνθείτε προς τα βόρεια, υπολογίζοντας ότι θα χρειαστεί να διανύσετε μια απόσταση περίπου 25 χιλιομέτρων. Ως την προαναφερόμενη παραλία Ξύγκια η πρόσβαση είναι εύκολη με αυτοκίνητο: θα σας πάρει περίπου 45 λεπτά για να φτάσετε στην περιοχή. Φυσικά, εάν διαθέτετε δικό σας σκάφος, ένας εναλλακτικός τρόπος προσέγγισης είναι διά θαλάσσης: όπως είπαμε, τα νερά στο Πελαγάκι βαθαίνουν σχετικά απότομα, οπότε υπάρχει η δυνατότητα να αγκυροβολήσετε σε μικρή απόσταση από την ακτή.
Ερχόμενοι με αυτοκίνητο, τώρα, το καλύτερο είναι να το παρκάρετε στην κορυφή του δρόμου, εκεί που θα δείτε και την «Kantina Magda». Το Πελαγάκι, από εκεί και πέρα, θέλει μερικά λεπτά κατηφορικό περπάτημα, καθώς υπάρχουν 65 πλατιά σκαλοπάτια, τα οποία οδηγούν κατευθείαν στα βότσαλα της ακτής. Το σχετικά δύσκολο είναι ότι πρέπει να τα ανεβείτε με ανηφορική κατεύθυνση όταν θα φεύγετε, κάτι που γίνεται πιο επίπονο αν έχετε καταφτάσει με δικές σας ομπρέλες και εξοπλισμό. Τέλος, από το σημείο στάθμευσης θα δείτε να ξεκινά κι ένα μονοπάτι: είναι αρκετά δυσπροσπέλαστο, αλλά θα σας οδηγήσει σε μια δεύτερη παραλία, πιο μεγάλης έκτασης, με ακόμα πιο βαθιά νερά.
Διαβάστε ακόμα:
Κυρά Παναγιά: Ανάμεσα στο βαθύ μπλε του βορείου Αιγαίου και στο γαλάζιο του ουρανού
Απόνησος: Ένας μικρός παράδεισος με κρυστάλλινα νερά και εξωτική ατμόσφαιρα
Κοκκάλα: Το άγνωστο χωριό της Μάνης με τις όμορφες, βοτσαλωτές παραλίες
