To τρίτο πόδι της Χαλκιδικής είναι μάλλον το πιο «αδικημένο» όταν αναφερόμαστε στις παραλίες της χερσονήσου, καθώς για πολλούς, είναι ταυτισμένο με τον προσκυνηματικό τουρισμό και το Άγιο Όρος. Και όμως (και) σε αυτή τη μεριά της Χαλκιδικής, υπάρχουν υπέροχα νερά και παραλίες όπου το «σαν την Χαλκιδική δεν έχει» επιβεβαιώνεται ξανά.
Εδώ θα αναφερθούμε στα Κακούδια, μια παραλία της οποίας το πιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό δεν είναι τα πεντακάθαρα νερά ή η παχιά άμμος -όχι πως δεν τα διαθέτει, βέβαια.
Περίπου 3 χιλιόμετρα βορειότερα από την κεντρική παραλία της Ιερισσού, εμφανίζεται μπροστά σας ένα σκηνικό που θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα όσοι αγαπούν τα δημιουργήματα της Φύσης και όχι μόνο. Βράχοι σε αποχρώσεις του λευκού ξεπροβάλλουν μέσα από το νερό και πάνω στην άμμο και δημιουργούν ένα ιδιαίτερο θέαμα σε συνδυασμό με την χοντρή και σπυρωτή άμμο της παραλίας. Ακόμα και αν βρεθείτε εδώ σε μέρα που ο καιρός δεν είναι κατάλληλος για κολύμπι, αξίζει να κάνετε μία μικρή στάση για να απολαύσετε και να φωτογραφίσετε το τοπίο.
Τα νερά στα Κακούδια είναι κρυστάλλινα και βαθαίνουν σχετικά γρήγορα. Σας προτείνουμε να ανοιχτείτε μέσα στο νερό ώστε να απολαύσετε το τοπίο των βράχων μέσα από τη θάλασσα.
Όπως και οι άλλες παραλίες της περιοχής, τις μέρες με άνεμο, τα Κακούδια έχουν αρκετό κύμα. Αυτό προσελκύει και ανθρώπους που κάνουν wind surf, ειδικά τη φθινοπωρινή περίοδο.
Πλέον, στο ένα περίπου χιλιόμετρο που απλώνεται η παραλία, λειτουργούν και δύο beach bar που διακρίνονται για την καλή εξυπηρέτηση, την πληθώρα των επιλογών σε φαγητό και ποτό και τις καλές τους τιμές. Αλλά την ίδια στιγμή, υπάρχει αρκετός χώρος για όσους θέλουν να απλώσουν την πετσέτα τους στην άμμο.
Τα Κακούδια στις Κάννες
Τα Κακούδια έχουν «πρωταγωνιστήσει» και σε μία από τις πιο γνωστές διεθνώς ελληνικές ταινίες. Εδώ γυρίστηκαν σκηνές για το «Μία Αιωνιότητα και μία μέρα». Τη βραβευμένη με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών του 1998 ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου. Ο Πέτρος Μάρκαρης που συμμετείχε στη συγγραφή του σεναρίου της έχει γράψει για αυτό το γύρισμα, το οποίο έγινε μετ’ εμποδίων λόγω της καλοκαιρίας (το σενάριο προέβλεπε βροχή):
Μας ξεκινάνε από τις 7 το πρωί κι αυτό αυξάνει την ένταση, γιατί έξω είναι λιακάδα χαρά Θεού και είναι αδύνατο να συννεφιάσει τόσο γρήγορα, ώστε να γυρίσουμε τη σκηνή της βροχής. Προτείνουμε να σταματήσουμε στην Ιερισσό, να καθίσουμε σ’ ένα καφενεδάκι και όταν αρχίσει να συννεφιάζει να πάμε στα Κακούδια για το γύρισμα. Στην αρχή λένε ναι, αλλά όταν πάμε να καθίσουμε στο καφενεδάκι, μας σηκώνουν άρον-άρον, λέγοντας «όχι, θα πάμε στα Κακούδια».
Στα Κακούδια ο ήλιος χρυσίζει την άμμο και χρειαζόμαστε ομπρέλες. Ούτε ένα συννεφάκι στον ουρανό. Η ΕΜΥ είπε ότι αναμένεται να συννεφιάσει μόλις το απόγευμα και ή ώρα είναι ακόμα 10:30. Μας λένε ν’ αρχίσουμε να ντυνόμαστε. Αυτή τη φορά τσαντίζομαι εγώ, γιατί ξέρω ότι το κάνουν επίτηδες. Μας έφεραν εδώ χωρίς λόγο και τώρα, για να τα μπαλώσουν, μας λένε να ντυθούμε, για να δείξουν στον Θόδωρο ότι κάτι κάνουν. «Δεν ντύνομαι», τους λέω. «Ας συννεφιάσει και το ντύσιμο είναι υπόθεση δύο λεπτών». Καταλαβαίνουν ότι τα έκαναν μούσκεμα –μεταφορικά, γιατί στην κυριολεξία τους εμποδίζει η λιακάδα– και δεν επιμένουν. Ο Θόδωρος στέλνει τη Ζοζεφίνα να με φωνάξει, για να κάνουμε παρέα. Τον βρίσκω σε μία από τις δύο στρατιωτικές σκηνές. Κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα και με το δίκιο του.
«Ξέρεις πως ό,τι γυρίσαμε ως τώρα είναι διαφορετικό από το σενάριο;» μου λέει. «Όχι όλα. Η σκηνή με το τραπέζι στην παραλία και η σκηνή της βίλας είναι όπως και στο σενάριο, αν εξαιρέσεις τις προσθήκες στον διάλογο. Άλλαξε τελείως το καΐκι. Κόβεται και συνεχίζει με την άνοδο στη βραχώδη κορφή».
(Απόσπασμα από το βιβλίο «To ημερολόγιο μιας αιωνιότητας, Εκδ. Γαβριηλίδη 1998)
Τελικά η σκηνή γυρίστηκε και οι βράχοι στα Κακούδια αποτελούν πια σκηνικό της παγκόσμιας κινηματογραφικής ιστορίας.
Πώς θα πάτε
Θα βγείτε από τον κεντρικό δρόμο βόρεια της Ιερισσού προς την ακτογραμμή και περίπου μετά από 100 μέτρα θα στρίψετε δεξιά και θα φτάσετε στην παραλία. Υπάρχει αρκετός χώρος για πάρκινγκ για μεγάλο αριθμό λουόμενων.
Λίγα λόγια για την Ιερισσό
Ο μεγαλύτερος οικισμός του δήμου Αριστοτέλη xτίστηκε από την αρχή μετά τον σεισμό των 7 Ρίχτερ που ισοπέδωσε την πόλη. Σήμερα, είναι μία σύγχρονη κωμόπολη με τουριστικές υποδομές και έναν όμορφο παραλιακό πεζόδρομο. Ιδανικός προορισμός για όσους θέλουν πραγματικά χαλαρωτικές διακοπές.
Πευκοχώρι: Ο δημοφιλής παραθαλάσσιος οικισμός της Χαλκιδικής με άρωμα από το χθες
Καλαμίτσι: Η «μικρή Βοϊδοκοιλιά» της Χαλκιδικής
Συκιά Χαλκιδικής: Μεγαλοπρεπής θέα στο Άγιο Όρος, υπέροχη ακτογραμμή και ατμόσφαιρα 19ου αιώνα
