Παναμάς: Το μεσημέρι φεύγω από το αεροδρόμιο της Καρθαγένης, της Κολομβίας, για «Panama city», πρωτεύουσα του Παναμά. Θα ήθελα αυτό το κομμάτι να το κάνω οδικώς, δυστυχώς όμως ο Παναμερικανικός αυτοκινητόδρομος διακόπτεται από το «Darien Gap», ένα τροπικό πυκνό δάσος 6.000 τ.μ. προστατευμένο από την Unesco, μήκους 96 χιλιομέτρων περίπου, που είναι απροσπέλαστο. Έτσι, ο μόνος τρόπος για να ταξιδέψει κάποιος από Κολομβία στον Παναμά είναι με αεροπλάνο. Φθάνω νωρίς το απόγευμα στο Διεθνές Αεροδρόμιο Tocumen της πόλης του Παναμά. Παίρνω ταξί και κατευθύνομαι στο κέντρο της πόλης. Περνάω από το προξενείο του Βατικανού. Ο χώρος εδώ έπαιξε πού στις τηλεοράσεις όλου του κόσμου τον Δεκέμβριο του ‘89.
Στις 20 Δεκεμβρίου του ’89 ο Τζωρτζ Μπους έδωσε εντολή στον αμερικανικό στρατό να εισβάλει στον Παναμά για να συλλάβουν τον δικτάτορα Μανουέλ Νοριέγκα, ο οποίος για να γλιτώσει ζήτησε να του χορηγηθεί άσυλο στην πρεσβεία του Βατικανού. Οι Αμερικανοί μη μπορώντας να εισβάλουν στην πρεσβεία, χρησιμοποίησαν ένα ασυνήθιστο τρόπο για να τον συλλάβουν. Περικύκλωσαν το κτήριο με μεγάφωνα συνδεδεμένα με στερεοφωνικό. Πάτησαν το play, έβαλαν τέρμα τον ήχο και από τα μεγάφωνα άρχισαν να ακούγονται τραγούδια των Guns N’ Roses, Clash, AC/DC και άλλα τραγούδια σκληρού ροκ. Επί τρία μερόνυχτα τα τραγούδια δεν σταμάτησαν να ακούγονται σε απίστευτη ένταση από τα μεγάφωνα. Οι καθολικοί ιερείς και ο Νοριέγκα δεν άντεξαν το μουσικό βασανιστήριο με αποτέλεσμα στις 3 Ιανουαρίου να παραδοθεί.
Φθάνω αργά το απόγευμα στο πανδοχείο που έχω επιλέξει να μείνω, αφήνω τα πράγματά μου και φεύγω στην ιστορική συνοικία Casco Viejo. Μια ατμοσφαιρική περιοχή με πλατείες, εκκλησίες και παλάτια. Κάνω μια βόλτα στα πλακόστρωτα δρομάκια και καταλήγω σε ένα από τα πολλά εστιατόρια-μπαρ που βρίσκονται κρυμμένα στις στέγες αυτής της ιστορικής συνοικίας.
Το πρωί παίρνω το λεωφορείο για να επισκεφθώ την διώρυγα του Παναμά. Μετά από 20 λεπτά διαδρομή φθάνω στην περιοχή Miraflores locks. Εδώ, βρίσκεται το παρατηρητήριο επισκεπτών. Ανεβαίνω τις σιδερένιες σκάλες και μένω έκπληκτος από το θέαμα. Μπροστά μου απλώνεται η διώρυγα του Παναμά, το υγρό μονοπάτι που χωρίζει στην μέση μια ήπειρο για να ενώσει δύο ωκεανούς, τον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό και άλλαξε για πάντα το τοπίο της παγκόσμιας ναυσιπλοΐας και του εμπορίου. Ο ισθμός του Παναμά είναι το στενότερο τμήμα ξηράς ανάμεσα στον Ειρηνικό και στον Ατλαντικό ωκεανό μήκους 80 χλμ. Η διάνοιξη τελείωσε το 1914 και υπολογίζεται ότι εργάστηκαν πάνω από 80.000 άνθρωποι από τους οποίους 20.000 πέθαναν από μαλάρια και κίτρινο πυρετό. Ένας ξεναγός μας εξηγεί τον τρόπο που διαπλέουν τα πλοία από τον Ειρηνικό στον Ατλαντικό ωκεανό και αντίστροφα. Η διώρυγα χωρίζεται σε τρεις δεξαμενές (looks) που γεμίζουν νερό. Καθώς ένα πλοίο εισέρχεται σε μια δεξαμενή, προστίθενται πάνω από 25 εκατομμύρια γαλόνια νερού για να ανεβάσει το πλοίο σε ένα επίπεδο επαρκές για να του επιτρέψει να εισέλθει στην επόμενη δεξαμενή. Παίρνω τα κιάλια και βλέπω πίσω από τις δεξαμενές μια τεράστια ουρά από πλοία που περιμένουν την σειρά τους για να περάσουν το κανάλι.
Το μεσημέρι παίρνω το λεωφορείο και φεύγω για Κόστα Ρίκα. Φθάνουμε στα σύνορα το βράδυ στις 9. Δυστυχώς, όμως δεν μου επιτρέπουν να περάσω στην Κόστα Ρίκα, λόγω προβλήματος στη βίζα. Έτσι, αναγκάζομαι να διανυκτερεύσω σε ένα μοτέλ στα σύνορα πίνοντας μπίρες με τους οδηγούς των φορτηγών από Αμερική, Μεξικό και Νικαράγουα. Την επόμενη μέρα το πρωί διευθετείται το πρόβλημα με τη βίζα και με το επόμενο λεωφορείο συνεχίζω για San Hose, την πρωτεύουσα της Κόστα Ρίκα. Το λεωφορείο κάνει πολλές στάσεις σε όμορφα χωριά με ξύλινα σπίτια και μεγάλες αυλές με άλογα με τους κατοίκους να φοράνε καουμπόικο καπέλο και μπότες. Αυτό που λείπει ή δεν το ακούω εγώ από το λεωφορείο, είναι η country μουσική για μια πιο πλήρη εικόνα.
Φθάνουμε στο San Jose στις 10 το βράδυ. Βρίσκω μια μικρή πανσιόν για να μείνω στο κέντρο της πόλης. Αφήνω το σακίδιό μου και ξεχύνομαι στους δρόμους. Η βραδιά είναι υπέροχη. Κατευθύνομαι στην πλατεία που βρίσκεται το εθνικό θέατρο της πόλης. Κάθομαι σε ένα cafe και απολαμβάνω μια μπίρα χαζεύοντας τον κόσμο. Καθώς γυρίζω στο ξενοδοχείο, ακούω κάπου στο βάθος ενός μαγαζιού ζωντανή μουσική. Μπαίνω μέσα και αντικρίζω ένα τεράστιο χώρο με συγκροτήματα που παίζουν μουσική μαριάτσι. Παραγγέλνω μια μπίρα και τους απολαμβάνω.
Κόστα Ρίκα
Σηκώνομαι πρωί. Μετά από ένα υπέροχο, αρωματικό καφέ αρχίζω την περιπλάνησή μου στους δρόμους της πόλης. Το San Jose είναι μια κοσμοπολίτικη πόλη, οι άνθρωποι είναι πολύ ευγενικοί και πάντα γελαστοί, έτοιμοι να σε εξυπηρετήσουν. Επισκέπτομαι το Εθνικό θέατρο χτισμένο το 1890, κέντρο πολιτισμού της Κόστα Ρίκα. Στην είσοδο του θεάτρου το άγαλμα του Beethoven και του Ισπανού δραματουργού Calderon de la Barca (17ος αιώνας) υποδέχονται τους επισκέπτες του θεάτρου. Στον εσωτερικό χώρο, μια θαυμάσια μαρμάρινη σκάλα οδηγεί στο αμφιθέατρο. Μου κάνει εντύπωση ο τοιχογραφικός διάκοσμος στο ταβάνι του θεάτρου με θέμα «Αllegory of coffee and bananas» του Ιταλού ζωγράφου Aleardo Villa που ζωγραφίστηκε το 1897. Ένα έργο που συμβολίζει τον χαρακτήρα της εθνικής ταυτότητας των Κοσταρικανών, καθώς η καλλιέργεια καφέ και μπανάνας άσκησαν σημαντικό ρόλο στην απογείωση της οικονομίας της Κόστα Ρίκα. Το μεσημέρι φεύγω στο Monteverde, 5 ώρες διαδρομή από San Hose. Μια ορεινή περιοχή που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.440 μ. κατά μήκος της οροσειρά «Cordillera de Tilaran».
Πρόκειται για ένα τεράστιο πάρκο γνωστό για την βιοποικιλότητά του με σπάνια είδη ερπετών, πουλιών και θηλαστικών. Όλα αυτά σε μια έκταση 35.000 στρεμμάτων γης. Η τοπική κοινωνία του Mondeverde- περίπου 4.000 κάτοικοι είναι μέλη των «Quakers», οι οποίοι εγκαταστάθηκαν εδώ το 1951. Οι Quakers ζούσαν στην Αλαμπάμα της Βορείου Αμερικής. Είναι μέλη μιας θρησκευτικής οργάνωσης που πιστεύουν σε έναν κόσμο που θα ζει ειρηνικά, χωρίς πολέμους. Ευαισθητοποιημένοι για τα ανθρώπινα δικαιώματα, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία συνείδησης. Σέβονται το περιβάλλον γι’ αυτό και η ζωή τους είναι απλή. Προτιμούν την κοινοτική ζωή ως εναλλακτική απέναντι στο κέρδος και στην κατανάλωση. Όταν λοιπόν ζούσαν στην Αλαμπάμα το 1949, οι άνδρες της μικρής αυτής κοινότητας αρνήθηκαν να καταταχθούν στο στρατό που προοριζόταν για τον πόλεμο της Κορέας.
Όταν αποφυλακίστηκαν πήραν τις οικογένειές τους (54 άτομα περίπου) και φύγανε στην Κόστα Ρίκα με φορτηγά κάνοντας 3 μήνες για να φτάσουν επιλέγοντας να μείνουν στην απομονωμένη περιοχή του Mondeverde. Σήμερα είναι ένας σημαντικός προορισμός οικοτουρισμού της χώρας. Για να δούμε τα σπάνια είδη πουλιών χωρίς να διαταράξουμε το φυσικό τους περιβάλλον ακολουθούμε ειδικά γκρουπ με οδηγούς που γνωρίζουν τα πουλιά. Πρόκειται για τα «canopy tours», όπου η ξενάγηση γίνεται από ξύλινες πλατφόρμες πάνω σε δένδρα. Η μετακίνηση από μια πλατφόρμα σε άλλη (από δένδρο σε δένδρο δηλαδή) γίνεται με ένα σχοινί.
Συνεχίζω στο «Finoa Ecologica» (Οικολογικό αγρόκτημα). Πρόκειται για μια τεράστια έκταση με φυτείες καφές και μπανάνας και πολλά ζώα. Υπάρχουν πολλά μονοπάτια που μπορεί να ακολουθήσει κανείς ανάλογα με τον χρόνο που μπορεί να διαθέσει. Επιλέγω ένα μονοπάτι για τρεις ώρες διαδρομή. Είναι τόσο ωραία που πραγματικά χαίρεσαι να περπατάς. Ο σεβασμός και η ευαισθησία για το περιβάλλον με έχουν επηρεάσει τόσο πού, που φροντίζω κάθε μου κίνηση να μην έχει επιπτώσεις στο περιβάλλον. Μετά από αρκετές ώρες περιπλάνησης στην φύση και μετά από μια κουραστική, αλλά ευχάριστη ημέρα, επιστρέφω στο Μοντεβέρντε. Το βράδυ επιλέγω ένα συμπαθητικό restaurant με καλή κουζίνα.
Νικαράγουα
Το πρωί φεύγω για Μανάγκουα, πρωτεύουσα της Νικαράγουας, η μεγαλύτερη χώρα της Κεντρικής Αμερικής. Μια χώρα που πέρασε από την δικτατορία του Σομόζα (1937-1974) και τον πολυετή Εμφύλιο Πόλεμο των Contras (δεξιές επαναστατικές ομάδες) με τους Σαντινίστας (μαρξιστικής ιδεολογίας), οι οποίοι κυβέρνησαν από το 1979-1990. Όλα αυτά τα γεγονότα άφησαν τόση δυστυχία και φτώχεια που ακόμη και σήμερα παρ’ όλες τις προσπάθειες που γίνονται, η χώρα θεωρείται πολύ φτωχή. Όλη η Νικαράγουα μια παραγκούπολη. Μένω στο «Hospedaje Norma», σε μια φιλόξενη οικογένεια που νοικιάζει τα λιγοστά δωμάτια που διαθέτει το σπίτι τους. Χαίρονται όταν ακούν ότι είμαι Έλληνας.
Μου λένε για τον Μίκη Θεοδωράκη που το 1981 έδωσε συναυλία στην πόλη τους και πως το θέατρο Ruben Dario ήταν κατάμεστο. Θυμάμαι για αυτή τη συναυλία του Θεοδωράκη που δόθηκε στην Κούβα και στη συνέχεια στην Μανάγκουα με το έργο «Κάντο Χενεράλ» σε ποίηση του Πάμπλο Νερούδα και ερμηνευτές την Μαρία Φαραντούρη και τον Γιώργο Νταλάρα. Αφήνω το σακίδιο στο δωμάτιό μου και βγαίνω για να γνωρίσω την πόλη. Το σπίτι που μένω είναι πολύ κοντά στον σταθμό λεωφορείων «Tica bus». Κάνω λοιπόν μια στάση για να βγάλω εισιτήριο για Γουατεμάλα και συνεχίζω στην Plaza de la Rebublica. Επισκέπτομαι τον καθεδρικό ναό που έχει καταστραφεί από τον σεισμό του 1972, το μνημείο του Ruben Dario (1867-1916), τον αγαπημένο ποιητή της Νικαράγουα κι έναν από τους σημαντικότερους Ισπανόφωνους ποιητές της Αμερικής, το όνομα του οποίου δόθηκε τιμής ένεκεν στο κατάλευκο θέατρο, στο οποίο έδωσε συναυλία ο Μίκης Θεοδωράκης. Έχει βραδιάσει ήδη. Τρώω κάτι πρόχειρο και κλείνω την βραδιά μου στο El Quelite για μια μπύρα. Είναι Σάββατο και το μπαρ έχει live latin μουσική. Η βραδιά περνάει ανέλπιστα καλά και η μια μπύρα γίνονται δύο, τρεις.
Το πρωί φεύγω στην πόλη Leon, παλιά πρωτεύουσα της Νικαράγουα. Είναι ορεινή περιοχή και υπήρξε σκηνικό πολλών μαχών κατά την διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, μεταξύ Contras και Santinistas. Σαν παλιά πρωτεύουσα που είναι σώζονται πολλές εκκλησίες και πλατείας από την περίοδο της αποικιοκρατίας. Αρχίζω από τον καθεδρικό ναό «Basilica of the assumption of Leon» ένα τυπικό αποικιακό μπαρόκ κτήριο που χτίστηκε το 1747. Το εσωτερικό του ναού στολίζουν υπέροχες τοιχογραφίες του Antonio Aria, οι οποίες έχουν χαρακτηριστεί αριστουργήματα ισπανοαποικιακής θρησκευτικώς τέχνης. Στην Αγία Τράπεζα βρίσκεται θαμμένο το αγαπημένο παιδί της Νικαράγουα, Ruben Daron και ο ποιητής Alfonso Cortes, επίσης σημαντική μορφή της Νικαραγουανής κουλτούρας.
Εδώ, θα πρέπει να πω ότι οι Νικαραγουανοί αγαπούν την ποίηση και θεωρούνται μάλιστα πρωτοπόροι ως προς την εξέλιξη της ποίησης σε όλη την Λατινική Αμερική. Μπροστά από τον καθεδρικό ναό βρίσκεται η πλατεία «Jerez». Σε μια γωνιά της πλατείας υπάρχουν τοιχογραφίες που απεικονίζουν με δραματικό τρόπο τους αγώνες της Νικαράγουας κατά της Χούντας του Σομόζα.
Την επόμενη μέρα το πρωί φεύγω για Γουατεμάλα. Ένα μεγάλο οδικό ταξίδι. Διασχίζουμε την Νικαράγουα, μπαίνουμε Ονδούρα και το βράδυ φθάνουμε στο Σαν Σαλβαδόρ για να συνεχίσουμε την επόμενη ημέρα το πρωί στην Πόλη της Γουατεμάλας.
Διαβάστε ακόμα:
Γουατεμάλα: Στη λίμνη Ατιτλάν με τους Μάγια
