Η παρουσίαση του καινούργιου βιβλίου, δέκατο κατά σειρά, του ακάματου Γιώργου Πίττα με τίτλο «Καὶ ἔφαγον πάντες καὶ ηὐφράνθησαν…». Η γαστρονομία της Σκιάθου με το βλέμμα του Παπαδιαμάντη», ήταν η αφορμή για μια ex profundis «συνομιλία» με το πανέμορφο νησί, σε διοργάνωση του Δήμου της Σκιάθου.
Ο Πίττας σκιαγραφεί γοητευτικά, τις γεύσεις, τα γλέντια, τον κύκλο της αγροτικής ζωής και την απλή καθημερινότητα των ανθρώπων του νησιού, επιλέγοντας προσεκτικά τριακόσια αντιπροσωπευτικά κομμάτια από ενενήντα διηγήματα του κορυφαίου Σκιαθίτη συγγραφέα Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη (εκδόσεις Αρμός). Μέσα από τα αποσπάσματα που επιλέγει, αναδεικνύονται τα προϊόντα και τα εδέσματα του νησιού, η ατμόσφαιρα στα καφενεία και στα πανηγύρια, το ύφος των οικονομικών και των εμπορικών συναλλαγών στη σκιαθίτικης κοινωνίας του τέλους το 19ου αιώνα. Εξηγεί γιατί δεν υπάρχουν ζυμαρικά -δεν καλλιεργούνταν δημητριακά-, ενώ υπάρχουν τόσα πιάτα που συνδυάζουν θαλασσινά και ψάρια με κηπευτικά που τα είχαν άφθονα. Και μόνο η ονομασία «τσόφλια» για γαρίδες, καραβίδες, αστακούς, υποτιμητική για το λίγο κρέας τους, δείχνει την ανάγκη να συνδυαστούν με τα χορταρικά και τα κηπευτικά για να φτουρήσουν.
Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε την 1η Ιουνίου, ακριβώς πίσω από το σπίτι του Παπαδιαμάντη στην ομώνυμη μικρή πλατεία και ήταν μια από τις όμορφες παρουσιάσεις βιβλίου που έχουμε βρεθεί. Καθίσαμε στην ήσυχη ώρα του σούρουπου κάτω από τη μεγάλη κουκουναριά και η Μπήλιω Τσουκαλά που έχει επιμεληθεί το βιβλίο έκανε την παρουσίαση. Η δημοσιογράφος Νανά Δαριώτη, διευθύντρια σύνταξης του γαστρονομικού περιοδικού Cantina της εφημερίδας Πρώτο Θέμα μίλησε για τη δουλειά του Πίττα λέγοντας ότι όλα αυτά τα χρόνια είναι μοναχικός παρατηρητής του γαστρονομικού και κοινωνικού γίγνεσθαι του τόπου όπως παρατηρητής αλλά μη συμμετέχων, ασκητής εν τω κόσμω αλλά με αγάπη για τον κόσμο, ήταν ο Παπαδιαμάντης.
Ο ίδιος ο Γιώργος Πίττας είπε ότι όταν τελείωσε το βιβλίο, ήταν άλλος άνθρωπος καθώς βυθίστηκε στον ταπεινό και ανθρώπινο κόσμο του Παπαδιαμάντη. Τόνισε το απροσδόκητο χιούμορ του συγγραφέα, πολλές φορές καυστικό, τον θαυμασμό του για τη γυναικεία ομορφιά και τη γενναιόδωρη περιγραφή των γαστρονομικών απολαύσεων των συμπολιτών του. Με θερμά λόγια μίλησε για τον Παπαδιαμάντη η αντιδήμαρχος Κοινωνικής Πολιτικής, Ματούλα Χονδρονικολή ενώ ο Θοδωρής Τζούμας, δήμαρχος Σκιάθου, συνόψισε λέγοντας ότι ο «Γιώργος Πίττας μας ξανασυστήνει τον Παπαδιαμάντη. Είδε τα σπουδαία μέσα από τα απλά υπογραμμίζοντας, αυτή τη φορά τη σχέση του λογοτέχνη με τη γαστρονομία (…). Η δική μας έννοια και ευθύνη είναι να προστατεύσουμε ό,τι τον έχει εμπνεύσει, τους τόπους, τη φύση, αυτήν την μοναδική ομορφιά της Σκιάθου και να την παραδώσουμε στις επόμενες γενιές».
Σε αυτήν ακριβώς τη μοναδική ομορφιά της Σκιάθου, μας ξενάγησε ο δήμαρχος και οι συνεργάτες του, γνωρίζοντάς μας μέρη -τοπόσημα- του νησιού, ταυτισμένα με τους πονεμένους, χαρούμενους, στερημένους, τεμπέληδες, φονιάδες ήρωες του Άγιου των Γραμμάτων. Ήταν ένα τριήμερο που μας άφησε να δούμε πίσω από τον φωνακλάδικο πολλές φορές κοσμοπολιτισμό του νησιού τα πολυτελή ξενοδοχεία, το δυνατό nightlife. Ο αμήχανος Παπαδιαμάντης που μόλις αχνοφαίνεται στα πολυάνθρωπα στενοσόκακα της Χώρας, πραγματικά μας ξανασυστήθηκε. Ακόμα περισσότερο, μας έκανε κομμάτι του δικού του Παπαδιαμάντειου, χαμηλόφωνου, ευλαβικού, κόσμου, γεμάτου ενσυναίσθηση για τους ταπεινούς και τους χαμένους. Παράλληλα, είδαμε όψεις της σύγχρονης Σκιάθου που επιχειρεί να προσεγγίσει ένα κοινό με πολιτιστικά, φυσιολατρικά και γαστρονομικά ενδιαφέροντα.
Για ένα απολαυστικό weekend στη Σκιάθο ακολουθήστε τις διαδρομές που μας οδήγησε ο Δήμος Σκιάθου με τη σκιά του Παπαδιαμάντη να σας συνοδεύει ανθυπομειδιώντας στη χαρά και στην ξεγνοιασιά σας.
1η μέρα
Το πρώτο που θα δείτε κατεβαίνοντας από το πλοίο είναι μικρή καταπράσινη χερσόνησος Μπούρτζι. Τοπόσημο του νησιού, χωρίζει το Νέο Λιμάνι από Παλιό Λιμάνι. Πάνω στο Μπούρτζι υπάρχει κτηριο σε σχέδια του αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλερ που οικοδομήθηκε με δωρεά του Ανδρέα Συγγρού και στέγασε το πρώτο Δημοτικό Σχολείο το 1903. Στις αρχές του 1980 μετατράπηκε σε Πολιτιστικό Κέντρο και εδώ στεγάζεται το Ναυτικό Μουσείο τιμώντας τη μεγάλη ναυτική παράδοση του νησιού. Αν όλα αυτά δεν σας συγκινούν, απλώς χαλαρώστε με φόντο τη μαγική θέα κάτω από τη δροσιά των πεύκων.
Δεξιά το Παλιό Λιμάνι και οι Πλάκες η συνοικία με τα καπετανόσπιτα, στην ευθεία το μικρό και το μεγάλο νησάκι Τσουγκριάς και αριστερά το Νέο Λιμάνι και η Χερσόνησος Πούντα.
Πευκόφυτο, υπέροχο, σαν να βρίσκεσαι σε άλλο μέρος. Το πολύ όμορφο all day εστιατόριο Bourtzi, αναπτύσσεται αμφιθεατρικά, προσφέρει καλοφτιαγμένη διεθνή κουζίνα, μεζέδες με ελληνικά χαρακτηριστικά προϊόντα και νύξεις από μεσανατολίτικη κουζίνα και μαζί φιλική, οικεία διάθεση. Σεβίτσε και ταρτάρ, προζυμένια μπρουσκέτα, με ανεβατό Γρεβενών, ντομάτα, κάπαρη και ρίγανη, εκπληκτικό ταραμά (το μυστικό βρίσκεται στο χαρουποπαξίμαδο), μουχαμάρα, τυροκαυτερή και φουσκωτό πιτόψωμο πασπαλισμένο με Za’atar, λευκό ψάρι σεβίτσε με κουμκουάτ, πίκλα Χαλαπένιο και ταρτάρ τόνου με αγγούρι, ξύσμα λάιμ και σχοινόπρασο (Τηλ: 2427023900). Κατεβαίνοντας λίγα σκαλάκια, μπορείτε να κάνετε τις βουτιές σας στα πράσινα νερά ενώ πλένοντας τα χέρια σας στους υπαίθριους νιπτήρες βλέπετε κάδρο απέναντι, την Πούντα.
Αφήνοντας τη Χώρα παίρνετε τον Περιφερειακό με κατεύθυνση προς τα βορειανατολικά και προορισμό το Οινοποιείο Παρίσση (Parissis Winery), το μοναδικό του νησιού. Διασχίζετε το αισθητικό δάσος στην ενδοχώρα (πεύκα, βελανιδιές, κουκουναριές, αργιοί, πυκνή θαμνώδης βλάστηση), μια απολαυστική εισαγωγή πριν φθάσετε στο πανέμορφο καταπράσινο ύψωμα του Προφήτη Ηλία, σε υψόμετρο 365 μ., το ψηλότερο στη Σκιάθο, όπου βρίσκεται το οινοποιείο. Η θέα στη Χώρα είναι απίστευτη, το δειλινό είναι μαγικό, η ατμόσφαιρα πιο ρομαντική δεν γίνεται. Ξένοι επισκέπτες δοκιμάζουν τους οίνους.
Το οινοποιείο είναι έργο του Γιάννη Παρίσση και της συζύγου του Μαρίας Κουτσέρη, που ξεκίνησαν να πραγματοποιούν το όραμά τους το 2019. Το μεράκι τους απέδωσε και σήμερα έχουν 40 στρέμματα ξερικούς αμπελώνες (καλλιεργούν τις ελληνικές ποικιλίες Ροδίτης, Ασύρτικο, Μαλαγουζιά, Μοσχάτο Αλεξανδρείας, Ξινόμαυρο και Λημνιό), παράγουν 20.000 φιάλες το χρόνο και αυτή τη στιγμή διαθέτουν πέντε ετικέτες (τρεις λευκές, μία ροζέ και μια ερυθρή) -πολύ ενδιαφέρουσα η Μαλαγουζιά τους, πολύ όμορφη η ετικέτα του κόκκινου ξηρού οίνου VAPORI. Για να πάτε, καλύτερα να κλείσετε πρώτα ραντεβού (Τηλ: 6987728440).
Το βράδυ έχει φθάσει και κατηφορίζετε προς την ανατολική παραλία, στο τέλος της μαρίνας, στην περιοχή Αμμουδιά, για ψαροφαγία στο εστιατόριο Σκούνα. Κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα, μια σκούνα (πραγματική) διαμορφωμένη ως μπαρ, από την τζαμαρία της κουζίνας παρακολουθείτε τη δράση. Lounge μουσικές, εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα. Μια ιδιαίτερα νόστιμη ταραμοσαλάτα με καπνιστό σκουμπρί και τούρμερικ, κριθαρότο με γαρίδες, λαβράκι σοτέ με πουρέ σελινόριζας, μοσχαράκι στάμνας με αφρό φέτας, και ένα πλούσιο ρυζόγαλο με αφρό καραμέλας για επιδόρπιο (Τηλ: 2427 022185).
2η μέρα
Τις εμπειρίες σήμερα θα καθορίσει η επίσκεψη στο Κάστρο στο βόρειο μέρος του νησιού. Ήδη αρχίζουμε να βαδίζουμε στα ίχνη που όρισε ο Παπαδιαμάντης με το μοναδικό του ταλέντο (Στο Χριστό στο Κάστρο, από τα χριστουγεννιάτικα διηγήματα του Παπαδιαμάντη). Διασχίζετε πάλι την κατάφυτη, καταπράσινη ενδοχώρα με το αισθητικό δάσος και τον ελαιώνα, οδηγώντας σε άσφαλτο που στη συνέχεια, γίνεται ένας λιθόστρωτος στενός δρόμος (το αυτοκίνητο περνάει εύκολα) ισχυρός ακόμα από τη μεσαιωνική εποχή, για να παρκάρετε στο άπλωμα έξω από το Κάστρο.
Άλλο να διαβάζεις για αυτό το μοναδικό μέρος (ακόμα και από τον Παπαδιαμάντη: «κτισμένον επί θαλασσοπλήκτου βράχου υψηλού» και άλλο να το βλέπεις. Βρίσκεται σε άκρο γκρεμνών που το περιβάλλουν και από τις τρεις πλευρές, με το πιο ψηλό του σημείο στα 200 μ. Μοναδική είσοδος η Καστρόπορτα, αφού πρώτα περάσεις τη γέφυρα πάνω από το κενό. Κάτω, πέρα, γύρω, θάλασσα, βράχια και ουρανός. Από το 1350 μέχρι το 1829 που το εγκατέλειψαν και επέστρεψαν στη Χώρα ζούσαν εκεί μέσα στοιβαγμένοι μέχρι και 1500 νοματαίοι. Ήταν ο φόβος των επιδρομέων -Τούρκων, Βενετών, Αλγερινών, και πάντα των πειρατών. Μετά από μελέτη που ο δήμος Σκιάθου, ολοκληρώθηκε φέτος η αποκατάσταση της γέφυρας και τα βάθρων της βάθρα της καθώς και το πέτρινο μονοπάτι που οδηγεί στην παραλία κάτω από το Κάστρο και στο τέλος Ιουλίου παραδίδεται στο κοινό.
Μέσα στο Κάστρο, διασώζεται πανέμορφος ο ναός της Γεννήσεως του Χριστού (17ος αιώνας) με την εκπληκτική εικονογράφηση και το μυστηριακό φως και περιμένουν την αποκατάστασή του οι εκκλησίες της Παναγίας της Πρέκλας, της Παναγίας της Μεγαλομάτας, ο Άγιος Νικόλαος, το τζαμί καθώς και αποκάλυψη και η συντήρηση του παλιού λιθόστρωτου του οικισμού. Αν κάνετε βόλτα θα δείτε ανατολικά το Πήλιο, δυτικά τη Σκόπελο και την Αλόννησο και στο βοριά, όταν είναι καλός ο καιρός το Άγιον Όρος. Μια ακτογραμμή κατακομμένη με άγρια βράχια, ο «θαλασσόπληκτος βράχος όπου γίνεται καθολική σύναξη των ανέμων» κατά τον Παπαδιαμάντη. Περνώντας από το σημείο η Φόνισσα, αποφασισμένη πια για το θάνατό της, αναφωνεί «ώ, το προικιό μου» εννοώντας το άχρηστο άγονο χωράφι που της έδωσαν για προίκα οι γονιοί της.
Εμείς κατεβήκαμε από το μονοπάτι και φθάσαμε στη θάλασσα, στην Παραλία του Κάστρου, όπου μας το περίμενε καΐκι για να μας πάει στην παραλία Διαμάντι στην περιοχή Καλαμάκι για φαγητό. Εσείς θα νοικιάσετε το καϊκάκι σας κάτω στο Παλιό Λιμάνι ή θα νοικιάσετε μια βάρκα να σας πάει όπου θέλετε και να επιστρέψει ο θαλασσινός ταξιτζής να σας πάρει όποτε θέλετε. Το δικό μας καϊκάκι, τράβηξε προς τις βορειανατολικές ακτές. Πέρασε από την κάτασπρη παραλία Λαλάρια, από τη Σπηλιά της Φόνισσας, από το Λεχούνι που είχαν κρυφτεί ο αγωνιστές Νικοτσάρας και ο Σταθάς (κάτω από το μοναστήρι του Ευαγγελισμού), από το Μέγα Γιαλό (που περιγράφει ο Παπαδιαμάντης στο διήγημα «Όνειρο στο Κύμα» και από το αεροδρόμιο όπου συγκεντρώνονται οι adrenaline addicted για να βιώσουν την έξαψη της σχεδόν εξ επαφής απογείωσης και προσγείωσης των αεροπλάνων.
Συνεχίσαμε από την πίσω μεριά της χερσονήσου της Πούντας, μας φλέρταραν τα νησάκια Ασπρόνησος, Άρκος, Ρέπι, Μαραγκό, μεγάλος και μικρός Τσουγκριάς και τέλος φθάσαμε στον προορισμό μας, στην μικρή παραλία Διαμάντι με τα ζαφειρένια νερά, στην περιοχή Καλαμάκι για φαγητό. Έκπληξη! Το beach bar restaurant «Διαμάντι» είναι ένα νέο -hippie- (άλλοι το είπαν boho) στέκι, πάνω στην άμμο, στημένο αμφιθεατρικά, με τραπέζια σκιασμένα με χορτάρινες τέντες, με μπαλκονάκια για ριλάξ, με μπαρ. Κάποια φαγητά κοντά στις περιγραφές του Παπαδιαμάντη (που ελπίζω μετά το βιβλίο του Πίττα να πληθύνουν και να κατακτήσουν το νησί) και όλα τα φαγητά νόστιμα: καραβίδες σε σάλτσα ντομάτα με κολοκυθάκια ένα τυπικό σκιαθίτικο φαγητό που συνδυάζει οστρακόδερμα με κηπευτικά, ολόφρεσκα ψητά ψάρια με χόρτα, κολοκυθοανθοί γεμιστοί, ντολμαδάκια κλπ.
Ιδιοκτήτρια η πολύ συμπαθής Κατερίνα Χούμα και στην κουζίνα, η μαμά της. Η ατμόσφαιρα του μαγαζιού, μια έκρηξη χαράς (Τηλ: 6982027468, πρόσβαση μόνο από θάλασσα). Εσείς θα μείνετε εκεί (για πάντα αν είναι δυνατόν), θα πιείτε ποτό, θα κολυμπήσετε θα καθίσετε στον ήλιο, θα πιείτε καφέ και θα ξανακολυμπήσετε πριν επιστρέψετε αλατισμένοι και ηλιοχαϊδεμένοι στη Χώρα για φαγητό. Εμείς πήγαμε στην πλατεία Παπαδιαμάντη και απολαύσαμε την θαυμάσια παρουσίαση του βιβλίου του Γιώργου Πίττα. Πριν ξεκινήσει η παρουσίαση μερικοί ήπιαμε καφέ στο παραδίπλα καφέ «Νοσταλγός» και άλλοι, προτιμήσαμε το αφέψημα του Παπαδιαμάντη, το φασκόμηλο -εκείνος το συνόδευε με ελιές.
Το βραδινό φαγητό ήταν στην «Αμφιλύκη». Η γυναίκα και η αδελφή του Χρήστου Καλογιάννη ετοιμάζουν θαυμάσια τοπικά πιάτα με λαχανικά και χόρτα, που δεν θα τα βρείτε πουθενά αλλού. Καραβίδες με κολοκυθάκια και ντομάτα, μαραθοκεφτέδες, σφυρίδα σύβραση με ντομάτα, ψάρι στιφάδο που μπήκαν στο τραπέζι. Εσείς μπορείτε να ζητήσετε και φρίσσα μαρινάτη με σκόρδο και τσιτσίραβλα (τοπικά χόρτα, οι κορφές της άγριας φιστικιάς), μπαρμπουνάκια μαρινάτα με σκόρδο και δεντρολίβανο, αιθέριο μουσακά με ψητές μελιτζάνες, ταραμοκεφτέδες. Φρέσκα ζαρζαβατικά από το μποστάνι τους. Αν πάτε νωρίς θα τρώτε με συγκλονιστική θέα στην Εύβοια, στην Τσουγκριά και στην Άρκο (πίσω από το κέντρο Υγείας, 2427022839).
3η μέρα
Η μέρα αφιερώνεται σε ένα δυνατό πολιτιστικό τουρ. Αφετηρία το Μοναστήρι της Ευαγγελίστριας στα βορειανατολικά, διπλά αφιερωμένη στον Ευαγγελισμό και στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Η ίδρυσή της οφείλεται στην έριδα μεταξύ των Κολλυβάδων μοναχών που κήρυτταν την επιστροφή στις παραδοσιακές πρακτικές και απέρριπταν ορισμένες καινοτομίες και των υπολοίπων μοναχών του Αγίου Όρους . Αποτέλεσμα ήταν πολλοί μοναχοί να φύγουν από το Άγιο Όρος. Μια μικρή ομάδα με επικεφαλής τον Ἱερομόναχο Νήφωνα ξεκίνησε να χτίζει τη μονή το 1794 στο πλατανόφυτο ρέμα της Ἀγαλλιανούς όπου υπήρχε παλιός ερειπωμένος μικρός ναός, για να περαιωθεί το 1806. Πράσινο, ησυχία, όμορφα λουλούδια, γυάλες με γλυκά αραδιασμένες στο προαύλιο.
Ο ρυθμός του ναού είναι δίκογχος, σταυροειδής μετά τρούλου. Είσοδος στο προαύλιο ανάμεσα από δύο τεράστια κυπαρίσσια που ενώνονται με ράβδο καλυμμένη από ριχόσπερμα και βουκαμβίλιες, φωνές παγωνιών. Η μοναστική τράπεζα είναι αγιορείτικη και σε αρχιτεκτονική και χωροταξία (άμβωνας για να διαβάζει φωναχτά ιερά κείμενα κάποιος μοναχός κατά τη διάρκεια του φαγητά). Εντυπωσιακή κουζίνα με καζάνι και τεράστια καμινάδα που ξεπερνάει τη στέγη του κτιρίου, μουσείο με κειμήλια, ανάμεσά τους και αντίγραφο της πρώτης ελληνικής σημαίας του απελευθερωτικού αγώνα του 1821 και μια εκπληκτική εικόνα της κρητικής σχολής με θέμα την Αποκαθήλωση του Ιησού. Κάτι που δεν ήξερα και μου είπε ο σεβαστός ηγούμενος της Μονής Ιωσήφ, ήταν πως οι Κολλυβάδες μοναχοί καθιέρωσαν τα Ψυχοσάββατα με τα κόλλυβα εξού και το όνομα Κολλυβάδες που τους απέδιδαν περιπαικτικά οι ενάντιοι μοναχοί.
Δεύτερη και πολύ ενδιαφέρουσα στάση το Σκιαθίτικο Σπίτι στη Χώρα. Είναι το οικογενειακό σπίτι της οικογένειας Μάνεση -Κωνσταντινίδη και καλύπτει τη ζωή τους από το 1835, τότε που κατέβηκαν από το Κάστρο, μέχρι πρόσφατα. Βλέπεις τις δεκαετίες και τους αιώνες βιβλίο ανοιχτό μπροστά σου, εικονογραφημένο με ένα φωνόγραφο που έφεραν οι ξενιτεμένοι, με ένα ζιπουνάκι για μωρό που έπλεξε μια γιαγιά με το όνομα του μωρού κεντημένο επάνω για να «καπαρώσει» το όνομα, με τις στολές των γυναικών: λευκό κολοβόλι (εξωτερικό φουστάνι) για τις λεύτερες, κόκκινο για τις παντρεμένες, μαύρο για τις χήρες. Συγκλονιστική λεπτομέρεια: όταν μια οικογένεια είχε πένθος, έβαφε τις κουρτίνες και τα παντζούρια μαύρα ή μοβ.
Αυτό γινόταν μέχρι και πριν 10 χρόνια, όπως μου είπε ο Δήμαρχος. Μαύρη βαφόταν και η μακέτα του πλοίου που υπήρχε στα σπίτια των ναυτικών όταν πάθαινε κάτι το πλοίο ή πέθαινε ο καπετάνιος. Τι να πρωτοσκεφτείς. Το μοίρασμα των σπουδαίων με την κοινότητα, το ειδικό βάρος του θανάτου; Όλα αυτά που τώρα τα ζούμε ο καθένας μόνος κλειδαμπαρωμένος στη φωλιά του χωρίς σύμβολα και ανακουφιστική συμπαράσταση της ομάδας.
Πολύ ενδιαφέρουσα η γκαλερί Reborn Project Gallery Art House Skiathos του καλλιτέχνη Κωστή Ζόχα που δημιουργεί με ξύλο και εξαρτήματα αντικειμένων που τους δίνει νέα ζωή με την τέχνη του ενώ φιλοξενεί και έργα καλλιτεχνών και από άλλα μέρη.
Το Σπίτι του Παπαδιαμάντη, διώροφο, λιτό, με το στενό του κρεβάτι, φωτογραφίες, αντικείμενα, ένα μουσείο αφιερωμένο στον μεγάλο ταπεινό του νησιού. Πάνω ακριβώς στην άκρως τουριστική κεντρική οδό που φέρει το όνομά του. Πώς θα το σχολίαζε άραγε αν ζούσε, αυτός που αγαπούσε τους ανθρώπους με τις αδυναμίες τους φθάνει να έμενε μακριά τους. Το σπίτι του λογοτέχνη και ποιητή της γενιάς του ‘30 Ζήση Οικονόμου που γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε ο Παπαδιαμάντης, είναι μία έκπληξη. Έχει διαμορφωθεί σε ψηφιακό μουσείο και η ξενάγηση γίνεται σε έντεκα γλώσσες.
Επιστροφή στο Μπούρτζι και στο Bourtzi για φαγητό νόστιμο και καφέ μέχρι να φανεί το πλοίο που θα σας φέρει στο Μαντούδι αν δεν έχετε έλθει με αεροπλάνο. Η δασοσκεπής Σκιάθος με τις 60 ζαφειρένιες παραλίες, παρουσίασε μερικές από τις ωραιότερες στιγμές της.
Διαβάστε ακόμα:
10 κορυφαία ταξιδιωτικά βιβλία που υμνούν την ομορφιά της εξερεύνησης
