Φέτος συμπληρώνονται 90 χρόνια από την ίδρυση ενός εμβληματικού στούντιο ηχογραφήσεων στον κόσμο. Την πόρτα των Abbey Road Studios έχουν περάσει οι Beatles, οι Pink Floyd, Ella Fitzgerald, o Fela Kuti, οι Oasis, η Amy Winehouse, η Adele και πολλοί ακόμα διάσημοι καλλιτέχνες.
Αν και θα το θέλαμε απεγνωσμένα, δεν παρακολουθήσαμε κάποια ηχογράφηση του Van Morrison, με τον ντράμερ του να παίζει στα ντραμς σετ που κατασκεύασε ο Κώστας Μπαλαλάς. Τον τελευταίο, όμως, συναντήσαμε στο μικρό του εργαστήριο στην Αλόννησο.
Σε ένα στενάκι στον παραθαλάσσιο οικισμό Ρουσούμ Γυαλό, τον βρήκαμε να επεξεργάζεται τα ξύλα. Τον ρωτήσαμε τι είδους δέντρα θεωρούνται καταλληλότερα γι’ αυτό που κάνει αλλά και πώς τα κατασκευάζει.
«Χρησιμοποιώ ελιά, σφένδαμο και πουρνάρι από την Αλόννησο και στη συνέχεια, αφού τα κόψω σε τάβλες, τα αποθηκεύω τουλάχιστον για τρία χρόνια για να ξηραθούν. Μετά ξεκινά το στάδιο της κατασκευής. Χρησιμοποιώ την μέθοδο κατασκευής stave, που σημαίνει ότι τα ξύλα είναι μασίφ κάθετα κομμάτια, τα οποία ενώνονται αρχικά με κόλλα και στη συνέχεια στον τόρνο, για να αποκτήσουν την απόλυτη κυκλική μορφή. Ακολουθεί το στάδιο του κουρδίσματος. Αν και για να φτιάξω ένα ταμπούρο, χρειάζομαι είκοσι ξύλινες τάβλες, θα πάρω 40-45 και μετρώντας την κάθε μία συχνότητα, θα επιλέξω τις 20 που ανταποκρίνονται στην ίδια συχνότητα. Αυτό σημαίνει ότι το κάθε ταμπούρο και κατά συνέπεια το κάθε drum set θα είναι πιο εύκολο στο κούρδισμα και βέβαια πολύ πιο σωστό τονικά».
Όπως μας είπε στη συνέχεια ο ευφάνταστος δημιουργός, η προσήλωση στην λεπτομέρεια και η συνεχής προσπάθεια μέχρι την επίτευξη της ιδανικής ξύλινης κατασκευής είναι αυτές που τον καταξίωσαν κυρίως στο εξωτερικό.
Ως γνωστόν, το δημιούργημα ακολουθεί το δικό του ταξίδι όταν φύγει από τα χέρια του δημιουργού. Αυτό συμβαίνει από τα ποιήματα και τα διηγήματα μέχρι τα τραγούδια και τα drum sets.
Κάπως έτσι, η πρώτη υπερατλαντική παραγγελία ενός ταμπούρου με προορισμό τις ΗΠΑ, έμελλε από τα χέρια του πρώτου του ιδιοκτήτη να βρεθεί σε μία υπαίθρια αγορά μουσικών οργάνων. Εκεί τράβηξε την προσοχή του John Richardson, ενός σπουδαίου ντράμερ που έχει γράψει τη δική του ιστορία στην jazz ως μέλος των «The Sonny Morris Jazzmen», των «The Dave Shepherd Quintet» κι άλλων μουσικών σχημάτων.
Ο John Richardson αγόρασε το ταμπούρο του Κώστα και εντυπωσιάστηκε από την απόδοσή του. Διαθέτοντας το δικό του στούντιο στο Wisconsin καλεί κατά καιρούς καταξιωμένους μουσικούς για να παίξουν, κι αυτοί με τη σειρά τους παραγγέλνουν drum sets από την Αλόννησο. Έτσι μαγικά, άνοιξε η αγορά στις ΗΠΑ.
Ποια είναι όμως η σχέση του Κώστα με τη μουσική;
«Θυμάμαι τον εαυτό μου να ακούει ροκ μουσική από μικρό παιδάκι. Στην αρχή, προσπάθησα να παίξω κιθάρα, αλλά στην πορεία ένιωσα έλξη για τα ντραμς. Το πρώτο drum set στήθηκε με ταπεράκια κολλημένα με ταινία» μας αναφέρει γελώντας.
«Μετά έπαιξα κανονικά στα δεκατρία μου και απέκτησα τα πρώτα μου ντραμς σε ηλικία δεκαπέντε ετών. Ακόμα παίζω ερασιτεχνικά με την μπάντα μου και με φίλους που μας επισκέπτονται κατά καιρούς. Κάθε Σεπτέμβριο που έρχονται οι δάσκαλοι στο νησί, τους ρωτάμε: «Παίζει κανένας από εσάς μουσική; Θέλετε να δείτε το στούντιο που ηχογραφούμε; Πέρσι ήμασταν τυχεροί, καθώς βρήκαμε έναν καλό κιθαρίστα».
Μετά από λίγη ώρα βρισκόμασταν, λίγο έξω από τη Χώρα της Αλοννήσου, στο στούντιο ηχογραφήσεων «Ταραξίας». Η ροκ ατμόσφαιρα είναι κάτι παραπάνω από εμφανής, όπως και το παίξιμο του Κώστα στα δικά του χειροποίητα ξύλινα drum sets.
«Αλήθεια, έχει τύχει να παίξει μαζί σας κάποιος σπουδαίος από το διεθνές μουσικό στερέωμα;» τον ρωτάμε για να εισπράξουμε αμέσως την απάντηση: «Βεβαίως! Θα ξεχωρίσω τον μοναδικό Ralph Salmins, τον ντράμερ των Waterboys, έναν μουσικό που έχει συνεργαστεί με κορυφαία ονόματα στον χώρο της ροκ και διδάσκει στο Royal College of Music στο Λονδίνο. Ένας άνθρωπος ταπεινός με ποιότητα και χιούμορ. Δεν θα ξεχάσω την ατάκα που μου είπε φέτος το καλοκαίρι, καθώς κάναμε πρόβες στο στούντιο: “Ε, τώρα τι να παίξω κι εγώ, μετά από εσένα;”. Χρωστάω πολλά στον Ralph, καθώς εκτός από δάσκαλος, έχει σταθεί στο πλευρό μου ως φίλος που προωθεί σθεναρά τα ντραμς μου στην Αγγλία. Έχω την τύχη να τον συναναστρέφομαι κάθε χρόνο, καθώς η αγάπη του για την Ελλάδα και κυρίως για την Αλόννησο τον οδήγησε να αποκτήσει σπίτι εδώ. Πριν από λίγο, περί τα μέσα Οκτώβρη, επέστρεψε στη χώρα του».
Από το 2012 που ο πρωτοπόρος Αλοννησιώτης έψαχνε να βρει στο διαδίκτυο οδηγίες για να φτιάξει το δικό του ταμπούρο, έως σήμερα που κατασκευάζει χειροποίητα ξύλινα ντραμς για τους ροκ αστέρες της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, η διαδρομή μοιάζει τεράστια αν και δεν έχει παρέλθει ούτε μία δεκαετία.
Η ονομασία της εταιρείας του «ΙΚΙΟΝ Custom Drums» εμπνέεται από την παλιά ονομασία της Αλοννήσου, που αναφέρονταν στη αρχαιότητα ως Ίκος. Η επιγραφή «ΙΚΙΟΝ» υπήρχε στους αμφορείς με κρασί που εμπορεύονταν τα πλοία. Θα μπορούσε και ο ίδιος αν ήθελε να εμπορευτεί μαζικά τις δημιουργίες του και να κατακτήσει τις αγορές. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν φαίνεται να είναι στα σχέδια του.
«Μου αρέσει πολύ κάθε στάδιο της κατασκευής, των ταμπούρων και όλων των εξαρτημάτων που απαρτίζουν ένα ντραμς σετ. Αν προχωρήσω σε μαζική παραγωγή, η μαγεία θα χαθεί. Ανάμεσα στην πιθανή επιτυχία και τα χρήματα, επιλέγω την ευτυχία και την ποιότητα ζωής που απολαμβάνω στο νησί μου. Η ελευθερία είναι σπουδαίο αγαθό» αναφέρει ο Κώστας Βαλαλάς.
Κάπως έτσι έκλεισε η ουσιαστική συζήτηση με τον Κώστα Βαλαλά. Η τελευταία εικόνα επιβεβαίωνε απόλυτα τα λεγόμενα του, καθώς ανέβηκε στην κλασική μοτοσυκλέτα BMV R51 και χάθηκε στην ομορφιά της Αλοννήσου.
