Λιθιές και μπουκαμβίλιες, λιόδεντρα και αρμυρίκια, κυπαρίσσια και λεύκες, η γκριζάδα των βράχων και το απέραντο γαλάζιο, τα πέτρινα χωριά και τα ανεπανάληπτα ηλιοβασιλέματα, οι αέρηδες και η αρμύρα. Η Λευκάδα με λίγα λόγια. Ολόκληρη ένα αξιοθέατο. Συναρπαστική, γοητευτική και πανέμορφη. Επιλέξαμε να την ταξιδέψουμε και να την περικυκλώσουμε.
Ξεκινήσαμε από την Πόλη και διαγράφουμε την ανατολική πλευρά του νησιού με κατεύθυνση νότια. Mετά τη Βασιλική το ταξίδι μας θα αποκτήσει δυτικό προσανατολισμό και κατεύθυνση προς τον βορρά. Το φωτογραφικό μας οδοιπορικό απλά εντυπωσιακό. Εδώ δεν υπάρχουν εποχές μόνο μαγεία.
Αφετηρία μας η πρωτεύουσα. Με τα πολύχρωμα στενοσόκακα και τις υπέροχες άγιες εκκλησίες της. Την αφήνουμε, ακολουθώντας την ακτογραμμή σχεδόν ευλαβικά, με την πυξίδα να μας οδηγεί νότια και με προορισμό μας την ανατολική πλευρά του νησιού. Την πιο ήπια, την πιο κοσμική και την πιο πυκνοκατοικημένη.
Στάση πρώτη, τέσσερα περίπου χιλιόμετρα μετά, οι Καρυώτες. Νεότερος οικισμός, απλόχωρος και με καλή ρυμοτομία. Είναι το χωριό των Αλυκών Αλεξάνδρου, που συναντάμε στα αριστερά της διαδρομής μας. Τα απομεινάρια τους αποτελούν βιομηχανικό μνημείο. Εδώ το σκηνικό είναι πολύ ενδιαφέρον. Αξιοπρόσεκτο ότι βρίσκονται στο στενότερο μέρος του διαύλου της Λευκάδας, μια ανάσα πραγματικά από την απέναντι αιτωλοακαρνάνικη ακτή, αντικριστά με το χωριουδάκι της Πλαγιάς και το επιβλητικό κάστρο του Αγίου Γεωργίου.
Μία ευθεία και ένα χιλιόμετρο μετά, μάς υποδέχεται το μικρό ψαροχώρι της Λυγιάς. Επίνειο του ορεινού χωριού της Κατούνας σφύζει από ζωή. Με το γραφικό λιμανάκι της και τις γνωστές ψαροταβέρνες σε παράταξη. Αλιευτικό κέντρο ολκής για την ευρύτερη περιοχή όπως μαρτυρούν οι ψαρόβαρκες και τα γρι- γρι που συνωστίζονται δεμένα, ανυπομονώντας να ανοιχτούν μισοπέλαγα.
Επιμένουμε παραθαλάσσια και τρία χιλιόμετρα μετά συναντάμε τη Νικιάνα. Χτισμένη στους πρόποδες του βουνού «Σκάροι» καθώς σβήνει στο Ιόνιο. Πράσινη και μπλε. Με τουριστική ανάπτυξη και ορμητήριο για φυσιολατρικές και όχι μόνο εξορμήσεις. Το ησυχαστήριο των «Αγίων Πατέρων», ο παραδοσιακός οικισμός Αλέξανδρος και το περίφημο δρυόδασος είναι μια ορεινή γειτονιά δρόμος.
Κάτω στο γιαλό, κάτω στο Περιγιάλι φτάνουμε πέντε χιλιόμετρα μετά. Γαλήνιο, φιλικό χωριό, σε κολπίσκο. Με τις μικρές φιλόξενες παραλίες του και τα λιμανάκια μινιατούρες. Θέρετρο ησυχίας και χαλάρωσης, σου αφήνει την αίσθηση ότι είναι σχεδόν ενωμένο με το πολύβουο Νυδρί που έπεται, ένα χιλιόμετρο νότια.
Το Νυδρί, με την προνομιούχα θέση του, με την υπέροχη παραλία του, την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα, περιβαλλόμενο από το ανυπέρβλητο σκηνικό που δημιουργούν τα Πριγκηπονήσια, είναι προορισμός διεθνούς εμβέλειας. Στον χάρτη της φήμης το έβαλε ο αξέχαστος Αριστοτέλης Ωνάσης με τον Σκορπιό του. Ήταν τότε που μεταμορφώθηκε από άσημο ψαροχώρι σε jet set ζητούμενο και πλέον αποτελεί σταθερή επιλογή αξιώσεων και ισχυρότατο τουριστικό πυλώνα του νησιού. Δημοφιλέστατο και ξακουστό ισορροπεί μεταξύ της πολυτέλειας των υποδομών του και της απλότητας του φυσικού του κάλλους.
Σε απόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων «κατεβαίνοντας» και αφήνοντας πίσω το Νυδρί μας περιμένει το Βλυχό. Παραδοσιακό, στενόμακρο, χτισμένο κατά μήκος, να βλέπει έναν σαγηνευτικό κόλπο- αραξοβόλι για κότερα και σκάφη αναψυχής, οφείλει το όνομά του στις βλύχες, τις περίπου 30, αβαθή πηγάδια ουσιαστικά, που αναβλύζανε νερό κατά μήκος του βουνού της Αμαλής, στους πρόποδες του οποίου είναι χτισμένο.
Απέναντί του, στην από κει πλευρά του κόλπου, αριστερά του κεντρικού δρόμου και στα δυο χιλιόμετρα μακριά, βρισκόμαστε στο κατάφυτο Γενι. Οικισμός χαμηλών τόνων και διακριτικής γοητείας. Συνεχίζοντας το δρόμο και ακολουθώντας στη συνέχεια το καταπράσινο μονοπάτι οδηγούμαστε στη χερσόνησο και το εκκλησάκι της Αγίας Κυριακής με την εκπληκτική θέα προς το Νυδρί και το φιορδ του. Χτισμένο, μάλιστα, σε προγενέστερο ιερό λατρείας των Νυμφών το οποίο ανακάλυψε ο Γερμανός αρχαιολόγος Wilhelm Dorpfeld, ο οποίος επέλεξε να ταφεί εκεί κοντά.
Με την απίστευτη θέα του κόλπου να μένει ανεξίτηλη, παραμένοντας επί του κεντρικού δρόμου, πάντα επί το νοτιότερον, και μετά τη σχετική πινακίδα που μας παραπέμπει αριστερά, καταλήγουμε στον Πόρο.
Από τα ξεχωριστά χωριά του νομού και από τα πλουσιότερα σε λαογραφικό πλούτο και παράδοση.Αμφιθεατρικά κείμενο στην πλαγιά του βουνού, ιστορικό, πετρόκτιστο και με ιδιαίτερη προσωπικότητα. Χτισμένο ευφυώς σε σημείο αόρατο από τη θάλασσα και ως εκ τούτου καλά κρυμμένο από τους πειρατές. Στο παρελθόν ήταν φημισμένο και ως τόπος κατασκευής των περίφημων λευκαδίτικων μαχαιριών.
Στην κορυφή του χωριού και από την εκεί εκκλησία με το καμπαναριό, η θέα κόβει την ανάσα. Ένα ασυναγώνιστο μπαλκόνι στο Ιόνιο αλλά και στον υπέροχο κόλπο του Μικρού Γιαλού που βρίσκεται ακριβώς κάτω από το ύψωμα.
Φτάνοντας πλέον καταληκτικά στη νοτιανατολική πλευρά του νησιού η κίνηση μας πια είναι προς δυσμάς. Επόμενη στάση, περίπου 8 χιλιόμετρα από τον Πόρο, κατευθυνόμενοι προς τη θάλασσα, τα Σύβοτα. Σε βαθύ και στενό ορμίσκο που μοιάζει με φιόρδ και παρέχει ασφαλέστατο αραξοβόλι και αγκυροβόλιο σε πλεούμενα. Στον μικρό, περίκλειστο από καταπράσινους λόφους οικισμό, με το μικροσκοπικό λιμάνι, μας περιμένουν μερικές από της πιο ονομαστές ψαροταβέρνες του νησιού, που ολοχρονίς τυγχάνουν της προτίμησης ντόπιων και ξένων.
Προσπερνώντας τον Εύγηρο και το Μαραντοχώρι, παραμένοντας στον κεντρικό δρόμο, οδεύουμε προς Βασιλική, για να φτάσουμε εκεί 9 χιλιόμετρα μετά τα Σύβοτα. Η Βασιλική, περιτριγυρισμένη από καταπράσινες πλαγιές και πεντακάθαρες κρυστάλλινες αμμουδιές, αποτελεί σημαντικό τουριστικό πόλο έλξης, με το καρτ-ποσταλικό της λιμανάκι, γεμάτο εστιατόρια, καφέ και ψαροταβέρνες. Ταυτόχρονα είναι και ορμητήριο για πλοία και πλεούμενα που επισκέπτονται και εξερευνούν διάσημες παραλίες της δυτικής Λευκάδας και των κοντινών Ιόνιων νησιών της Ιθάκης και της Κεφαλονιάς. Η παγκόσμιας αναγνώρισης βοτσαλωτή παραλία, στον ομώνυμο κόλπο, προσφέρει εξαιρετικές συνθήκες για τους λάτρεις του windsurfing, οι οποίοι την επισκέπτονται από όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης.
Πριν κανείς αρχίσει να ανεβαίνει στη βόρεια πλευρά του νησιού, μέσω του κεντρικού δρόμου, όπως διαγράφεται το ανάγλυφο και να συνεχίσει ορθόδοξα, ανηφορίζοντας προς το χωριό του Αγίου Πέτρου, αξίζει να κάνει μια μικρή παρασπονδία και να ακολουθήσει πιο ενδιαφέρουσα και εναλλακτική πορεία. Για να επισκεφτεί πρωτίστως, από το νέο δρόμο, που ‘χει πιάτο τον κόλπο και την Βασιλική, 16 χιλιόμετρα μακριά της και νοτιοδυτικά της, ξοδεύοντας μάλιστα 30 περίπου λεπτά για τη μετακίνηση του, το ακρωτήρι Λευκάτας. Για να μείνει αποσβολωμένος, ατενίζοντας από το φάρο του, το απόκρημνο σκηνικό, το τρικυμισμένο πέλαγος και την ανυπέρβλητη θέα. Εδώ που σύμφωνα με το μύθο έδωσε τραγικό τέλος στη ζωή της η Σαπφώ.
Έχοντας διασχίσει όλο το ανατολικό και νότιο κομμάτι του νησιού διανύουμε πια τη σταδιακή φάση επιστροφής στην πόλη, ακολουθώντας βόρεια πορεία, όντας στο δυτικό μέρος πλέον. Το ανάγλυφο τώρα γίνεται πιο άγριο και λιγότερο φιλόξενο. Η δυτική Λευκάδα είναι πιο αραιοκατοικημένη και πιο τραχιά. Και ο οδικός της άξονας όχι το ίδιο βατός και άνετος.
Από το ακρωτήρι Λευκάτας, πηγαίνουμε προς το χωριό Αθάνι. Στα αριστερά μας το απέραντο γαλάζιο μας συντροφεύει συνυπάρχοντας με το γκρι των βράχων και το πράσινο του τοπίου. Το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου Ιράς και οι παγκόσμιας αναφοράς παραλίες Πόρτο Κατσίκι και Εγκρεμνοί, αλλά και αυτή του Γιαλού αποτελούν εντυπωσιακή παρέα. Δεκάξι χιλιόμετρα δρόμου και ξεπροβάλλει το Αθάνι.
Στη βουνοπλαγιά ξαπλωμένο, με πλούσια βλάστηση, ατενίζοντας ανεμπόδιστα και πανοραμικά την θάλασσα. Ελιές και θυμαρίσιο μέλι τα καλούδια του. Ένα χωριό με ιστορική συνέχεια που σε κερδίζει με την απλότητά του.
Μια ανάσα, ανηφορίζοντας, το Δράγανο. Με στενά σοκάκια και λιθόκτιστα σπιτάκια. Σε 350 μέτρα υψόμετρο. Ημιορεινό, σεμνό και παλιό. Τόπος κι αυτό του κρασιού, του λαδιού και του μελιού. Με το χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο μνημείο και αξιόλογο δείγμα πρωτοβιομηχανικού κτιρίου, ελαιοτριβείο του και το ναό της Υπαπαντής εμπλουτισμένο με εικόνες Λευκαδίων αγιογράφων.
Συνεχίζουμε ακάθεκτοι το βορινό ταξίδι μας. Η δύση σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια. Κομηλιό – μοναχικό σε υψόμετρο 500 μέτρων- και Χορτάτα -με την πλακόστρωτη πλατεία πάνω στον κεντρικό δρόμο και τον μεγάλο πλάτανο να την στολίζει- οικισμοί και τα δύο χωρίς τουριστικές εμμονές, τα προσπερνάμε στο διάβα μας, σε ταξίδι κατά διαστήματα πιο στενεμένο, τραχύ και άγονο, όπως το ανάγλυφο.
Και έπεται το Καλαμίτσι. Μετά από πέντε χιλιόμετρα, οικιστικά έρημα ως επί το πλείστον, μας περιμένει, είκοσι και κάτι χιλιόμετρα, καθώς οδεύουμε προς την πόλη, μακριά της. Ξεκουράζεται στις πλαγιές του βουνού Ράχη, κρύβεται- παλιά συνήθεια από το φόβο των πειρατών- παραμένοντας αθέατο από τη θάλασσα και μας προσφέρει τρεις ξεχωριστές αν και όχι τόσο διαφημισμένες παραλίες ως ξεχωριστό μενού. Καβαλικευτά , Μεγάλη πέτρα και Αβάλι τα ονόματά τους, λιάζονται στα πόδια του και μεγάλη η χάρη τους. Παραδοσιακό, περιτριγυρισμένο από ανεμόμυλους , λόγω καλλιέργειας σιτηρών το πάλαι ποτέ και με τον κεντρικό του δρόμο, που το διαπερνάει στενό πολύ αλλά πολύ γραφικό.
Αρχίζει να μυρίζει κοσμοπολίτικη αύρα. Μας παίρνει ο κατήφορος. Αγνοούμε αναγκαστικά, για να μην ενδώσουμε στις σειρήνες του Καθίσματος, της πολύβουης τοπ παραλίας που βρίσκεται στα αριστερά μας και συνεχίζουμε μέχρι τον Άγιο Νικήτα. Έξι χιλιόμετρα δρόμου που μας φέρνουν σε έναν αμφιθεατρικό πολυσύχναστο οικισμό και σε θέρετρο δημοφιλές. Η τουριστική ανάπτυξη αγκαζέ με την γραφικότητα, η ορεινή σκληρότητα περνώντας από το πλακόστρωτο κεντρικό σοκάκι ξεχύνεται και σβήνει στην γαλαζοπράσινη υδάτινη παλέτα του κολπίσκου. Τόπος ευλογημένος και περιζήτητος.
Σε λίγο ο κύκλος ολοκληρώνεται. Κατεύθυνση ανηφορική και βόρεια. Αποχαιρετάμε τα Πευκούλια, πλαζ ιδιαίτερη και γοητευτική και φτάνουμε σε λιγότερο από 10 λεπτά και 6 χιλιόμετρα στους Τσουκαλάδες. Μας καλωσορίζει χωριό, απλωμένο, πνιγμένο στις ελιές, σε οροπέδιο 200 μέτρα ψηλά, που περηφανεύεται για το πυκνό του πευκόδασος και την απρόσκοπτη, σαν σε εξώστη, στο πέλαγος ματιά του. Παραδοσιακό και εκσυγχρονισμένο ταυτόχρονα και με αγροτικό κυρίως παρελθόν και με τουριστικό παρόν και μέλλον. Με πλούσια τοπική ιστορία και κοινωνική προσφορά αλλά και δέλεαρ για φυσιολατρικές και άλλες αναζητήσεις.
Αντίστροφη μέτρηση επιστροφής στην πρωτεύουσα. Απομακρυνόμενοι από τους Τσουκαλάδες και κατηφορίζοντας είναι αδύνατο να μην σταματήσουμε στην Ιερά Μονή Φανερωμένης. Η Παναγία είναι η πολιούχος και προστάτιδα του νησιού.
Σε ύψωμα και σε απόσταση 3 χλμ. από την πόλη της Λευκάδας. Σε σημείο πανοραμικό. Τόπος ιερού προσκυνήματος και θρησκευτικής ευλάβειας. Που βιγλατίζει τον κάμπο, την πόλη και την είσοδο του νησιού. Για να φυλάει, να προσέχει και να προστατεύει τους κατοίκους. Δυο μοναδικά μουσεία (Εκκλησιαστικό και Ναυτικό), ένας παραδεισένιος μίνι ζωολογικός κήπος συμπληρώνουν το παζλ ενός ευλογημένου από κάθε άποψη μέρους.
Για να οδεύσουμε πλήρεις εικόνων και χρωμάτων στην Χώρα, όπως αποκαλούν οι ντόπιοι την πόλη. Να χαθούμε στα καντούνια της, στις κρυφές και φανερές της χάρες και να ευχαριστήσουμε, ευγνωμονώντας για την εμπειρία, που ένας κύκλος, ταξιδιού και καλής ζωής, έκλεισε τόσο φανταστικά.
Διαβάστε ακόμα:
Σάμος, ένας παράδεισος για τους πεζοπόρους -Οι τοπ διαδρομές
Μοναστήρι Πόρου: Ένας γραφικός κόλπος με γαλήνια νερά στη σκιά μιας ιστορικής μονής
