Το υπερμεγέθες και πανήψυλο μαύρο 4×4, κινείται αργά, αρχοντικά, σχεδόν υπεροπτικά, στο βατό χωματόδρομο από την πάνω γειτονιά των Μεσαίων Τρικάλων προς την πυκνή βλάστηση της Ζήρειας.
Χρόνος πολύς δεν υπάρχει για ολοκληρωμένη πεζοπορία σε ένα από τα σηματοδοτημένα μονοπάτια και έτσι, ο Βελισσάριος Τζανόπουλος, κάτοικος και λάτρης αυτής της περιοχής όπου επέλεξε να ζει, αποφάσισε να μας προσφέρει ένα συνδυασμό διαδρομής με τζιπ και πεζοπορικής γνωριμίας με το απίθανο τοπίο.
Το κοκκινωπό χώμα κάτω από τους τεράστιους τροχούς, είναι μαλακό, νωπό ακόμη και μετά από την πρόσφατη βροχή, αλλά όχι λασπωμένο. Αριστερά και δεξιά, το δάσος των κωνωφόρων είναι τόσο πυκνό που μοιάζει αδιάβατο. Η ομορφιά του χαρίζει μεμιάς ηρεμία και μια παράξενη επιθυμία να χαθείς μέσα του. Η οδήγηση του Βελισσάριου είναι άνετη και με σεβασμό προς τον επιβάτη, φανερώνει πως το εγχείρημα, αυτής της βόλτας-γνωριμίας με τη Ζήρεια, το έχει ξανακάνει ουκ ολίγες φορές.
Δεν αργούμε να φτάσουμε στην πρώτη στάση αυτής της φιλικής ξενάγησης, σε ένα ξέφωτο, μια μικρή κοιλάδα, γυμνή από βλάστηση εκτός από ένα μόνο δέντρο στο κέντρο της, σημαδεμένο με μια μικρή τσίγκινη ταμπελίτσα με ένα κόκκινο τετράγωνο. Είναι το χαρακτηριστικό σήμα του συγκεκριμένου χαρτογραφημένου μονοπατιού.
Κάθε μονοπάτι έχει διαφορετικό σύμβολο χρώματος και σχήματος προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Η πεζοπορία στο βουνό, όσο οργανωμένη και αν είναι, όσο άρτια και να έχουν σηματοδοτηθεί οι διαδρομές, δεν είναι μια αστεία υπόθεση και, καλό θα ήταν, να αντιμετωπίζεται με σεβασμό, πειθαρχία στους κανόνες και ωριμότητα.
Τα κατάλληλα παπούτσια, τα αντίστοιχα ρούχα, το αδιάβροχο, λίγη τροφή, νερό και ένα κουτί πρώτων βοηθειών, δεν αποτελούν περιττό βάρος στους ώμους ενός σοβαρού πεζοπόρου. Και η μικρή λεπτομέρεια της ανοικτής λειτουργίας τοποθεσίας στο κινητό τηλέφωνο, έχει γλιτώσει από αχρείαστες περιπέτειες αλλά έχει σώσει και ζωές.
Καθώς επαναφέρουμε στη θέση της μια πεσμένη στο έδαφος επεξηγηματική πινακίδα, πιθανότατα από μια δυνατή ριπή ανέμου, παρατηρώ πιο δίπλα ένα διάφανο εκκλησάκι, μια σταλιά κατασκευή, ανάμεσα στα έλατα και τις φτέρες, τον Άγιο Νικόλαο με το μικρό καντήλι αναμμένο και θέα 360 μοιρών στις κορφές και τις πλαγιές της Ζήρειας. Σαν θείο παρατηρητήριο, προστάτης και σύμβουλος στους επισκέπτες του βουνού.
Αφού έχω κυριολεκτικά σκαρφαλώσει και πάλι στο κάθισμά μου μέσα στο αυτοκίνητο, συνεχίζουμε προς την, άνυδρη αυτήν την εποχή, στα μέσα του Οκτωβρίου, λίμνη Δασίου. Το θέαμα είναι υπέροχα αλλόκοτο. Η υφή του χώματος στα σημεία που καλύπτονται από νερό, όταν συμβαίνει αυτό, θυμίζει ξερή στέπα ή εικόνες από την εξερεύνηση άλλων πλανητών. Είναι πολύ διαφορετική βέβαια όταν καλύπτεται από νερό και αντανακλά τη φύση γύρω της, επάνω στην -σαν γυάλινη- επιφάνειά της. Κάποιες στιγμές, όταν πέφτει πολύ η θερμοκρασία και παγώνει, διασχίζεται και περπατώντας ή γλιστρώντας. Απολαύστε υπεύθυνα.
Γύρω από τη λίμνη κυκλοφορούν ελεύθερα αγελάδες και ημιάγρια άλογα, απολαμβάνοντας αμέριμνα τη βοσκή, αλλά και την ησυχία τους. Η προσπάθειά μου να τα πλησιάσω και να τα φωτογραφίσω από απόσταση αναπνοής, καρποφόρησε μετά από μεγάλη άσκηση υπομονής, αργού βηματισμού, πολλών στάσεων και επιτηδευμένης αδιαφορίας για να φτάσω τελικά στο πολυπόθητο αποτέλεσμα της εμπιστοσύνης τους αφού κάθισα κάτω στο χώμα, χαμηλώνοντας την «απειλή» σε ύψος πολύ μικρότερο από το δικό τους. Τα υπέροχα ιπποειδή με περικύκλωσαν μεμιάς, με απορία αλλά και μια ένδειξη αποδοχής, αφού συνέχισαν να βόσκουν σε έναν στενό κύκλο γύρω μου, φτιάχνοντας έναν φράχτη προστασίας της φιλίας μας.
Φεύγοντας, κινούμενοι το ίδιο ήσυχα όσο πλησιάσαμε, διαπιστώσαμε πως είχαμε παρασυρθεί αρκετές εκατοντάδες μέτρα από το σημείο που είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο. Σκαρφαλώνοντας μουγκρίζοντας ένα ανάχωμα περίπου ενάμιση μέτρου ύψους με μια γκαζιά και ευκολία σαν φάρσα, ξαναβγήκαμε για λίγο στην ασφαλτοστρωμένη οδό προς το χιονοδρομικό κέντρο Ζήρειας με σκοπό να περπατήσουμε μέσα σε ένα ακόμη σηματοδοτημένο μονοπάτι πάνω από τα τελεφερίκ.
Αφήσαμε το όχημα στην κορυφή του λόφου με την γνωστή πια ευκολία και ξεκινήσαμε μια διαδρομή ανηφορική, ανάμεσα σε έλατα και βράχια στολισμένα με βρύα αλλά και ζωγραφισμένα με ανακλαστική μπογιά ως σήμανση. Κάθε βήμα, μια ανάσα γεμάτη βουνό, υγρασία και φρεσκάδα. Κάθε στάση κόβει αυτήν την ανάσα με το θέαμα που αντικρίζει κανείς προς κάθε κατεύθυνση, ανατολικά προς τη Φλαμπουρίτσα, βόρεια προς τον Κορινθιακό κόλπο και έως τον Παρνασσό. Αλλά και από το τέρμα του μονοπατιού, στις κορυφές της Ζήρειας, σημείο που δεν φτάσαμε εμείς τη συγκεκριμένη ημέρα, η θέα απλώνεται ακόμη περισσότερο, μέχρι τις κορυφές του Πάρνωνα στα νότια αλλά και τον Αργολικό κόλπο, ακόμη ανατολικότερα. Μια αίσθηση κατορθώματος φουσκώνει μέσα, αναμειγμένη με το υπέροχο συναίσθημα της αγκαλιάς με τη Γη.
Στην επιστροφή προς το σημείο εκκίνησης στα Μεσαία Τρίκαλα, κάνουμε μια στάση στην έναρξη του μονοπατιού «Περδικούλα». Μοιάζει κυριολεκτικά με είσοδο αφού σε κανένα άλλο σημείο του δάσους δεν φαινόταν να υπάρχει κάποιο άνοιγμα ανάμεσα στην υπερβολικά πυκνή βλάστηση. Το κίτρινο τριγωνάκι, η σήμανση της «Περδικούλας», είναι τοποθετημένο σε πολλά σημεία της διαδρομής μας, σε κορμούς δέντρων, σε πέτρες, σε κλαδιά, πίσω από φτέρες. Το δάσος εδώ μοιάζει με δωμάτιο ξύλινο με τα κλαδιά των δέντρων να στολίζουν τους τοίχους και το ταβάνι. Η ησυχία γίνεται πιο έντονη με τους απαλούς ήχους των βημάτων μας επάνω σε νωπές πορτοκαλί βελόνες και υγρά φύλλα.
Καθώς περπατάμε πια προς την έξοδο του μονοπατιού και λίγο πριν αρχίσει να σκοτεινιάζει, τελευταίος στην ουρά της μικρής μας ομάδας, ξεχνιέμαι για λίγα λεπτά στο χώρο με τις φτέρες, όπου το τελευταίο φως της ημέρας σαν να τρύπησε τη φυσική οροφή του δάσους ειδικά για να φωτίσει αυτά τα πολύχρωμα φυτά. Έχοντας τις ταινίες του Tim Burton στον νου μου, σχεδόν από την αρχή αυτής της υπέροχης εκδρομής, αντιλήφθηκα και επιβεβαιώθηκα για μια ακόμη φορά για την άδικη απόσταση που έχουμε πάρει από αυτό στο οποίο ανήκουμε. Τη Φύση.
Πληροφορίες για τα μονοπάτια, τη χαρτογράφηση αλλά και τη σήμανσή τους, θα βρείτε στον ιστότοπο trikala-korinthias.gr/ta-monopatia-tis-zireias/
