Ετοιμαζόμουν εδώ και μέρες. Η Ιορδανία ήταν ένας προορισμός που τον είχα στόχο εδώ και χρόνια. Είχα διαβάσει πολλά για αυτή τη χώρα της Μέσης Ανατολής. Η βασίλισσα Ράνια της Ιορδανίας και η εμβληματική της προσωπικότητα με είχε κάνει να αναζητήσω και να μάθω ακόμη περισσότερα πράγματα για αυτή την γωνιά του πλανήτη, για τις ιδιαιτερότητές της, για τον τρόπο που καταφέρνει να συνδυάζει το παρόν με το παρελθόν, το μοντέρνο με το συμβατικό, την ανεξιθρησκεία με το ισχυρό θρησκευτικό της πρότυπο. Είμαι ήδη στο αεροδρόμιο και παρατηρώ το αεροπλάνο των Royal Jordanian που έχει μόλις φθάσει. Είναι ένα αεροσκάφος τύπου Embraer, το οποίο θα μας μετέφερε άνετα και σε μόλις 2,5 ώρες, στην πρωτεύουσα της Ιορδανίας, στο Αμμάν.
Γενικά, προτιμώ να κάθομαι στο παράθυρο. Μου αρέσει να βλέπω και προσπαθώ να καταλάβω πάνω από ποια μέρη πετάμε. Αναγνώρισα αρκετά ελληνικά νησιά, είδα το Πρασονήσι, τη χαρακτηριστική αυτή παραλία της Νότιας Ρόδου, διέκρινα την Λεμεσό της Κύπρου και στη συνέχεια, βρεθήκαμε σε άγνωστα, για εμένα, μέρη. Κινηθήκαμε πάνω από σύννεφα και καθώς προσεγγίζαμε το Αμμάν, πετάξαμε πάνω από την έρημο. Εξάλλου τα ¾ της χώρας είναι έρημος. Ήταν πολύ εντυπωσιακή η εικόνα, που βλέπεις το τοπίο της ερήμου να δίνει τη θέση του σε πιο εύφορα εδάφη.
Πατώντας το πόδι μας στην Ιορδανία
Βρισκόμαστε ήδη στο σύγχρονο και άνετο Διεθνές Αεροδρόμιο «Βασίλισσα Αλία», η οποία ήταν η τρίτη σύζυγος του βασιλιά Χουσεΐν, πατέρα του σημερινού Αμπντάλα. Αφού περάσαμε τον έλεγχο των διαβατηρίων και κάποια άλλα διαδικαστικά, είμαστε ήδη στο λεωφορείο που θα μας οδηγήσει στο ξενοδοχείο μας στην πόλη. Ο ξεναγός μας, ο οποίος και μας συνόδευσε όλες τις ημέρες του ταξιδιού, ο Saleem Sbitani, (saki_1967@hotmail.com) αποδείχτηκε θησαυρός. Είχε ζήσει σχεδόν δέκα χρόνια στην Ελλάδα, κάνοντας αρχικά σπουδές και στη συνέχεια, εργάστηκε στον τουρισμό. Μιλούσε άπταιστα ελληνικά και έχει ένα μοναδικό φίλτρο να αναφέρεται στα πράγματα που συναντήσαμε χωρίς υπερβολές και περιττές αναφορές.
Η λευκή πέτρα και η γειτονιά με τα ξενοδοχεία
Μπαίνοντας στην πόλη, περνάμε από μία ακριβή συνοικία, όπου τα σπίτια είναι όλα καινούρια και με επένδυση λευκής πέτρας. Αυτή, εξάλλου, είναι και η χαρακτηριστική πέτρα που συναντάμε στην περιοχή. Μετά από σχεδόν 40 λεπτά, έχουμε ήδη φθάσει στο ξενοδοχείο. Το Fairmont Aman, επειδή η πόλη χωρίζεται σε ομόκεντρους κύκλους που ξεκινούν από το ιστορικό κέντρο, βρίσκεται στον 5ο όπου μαζί με άλλες, επίσης διεθνείς ξενοδοχειακές αλυσίδες, δημιουργούν μία γειτονιά με νέα, μοντέρνα ψηλά γυάλινα κτήρια. Από τον 13ο όροφο όπου βρίσκεται το δωμάτιο, παίρνω μία πρώτη εικόνα. Το πρώτο γεύμα στο Αμμάν είναι δείπνο και μάλιστα σε ένα από τα πιο γνωστά και δημοφιλή εστιατόρια της πόλης.
Στο ιστορικό κέντρο, στη γειτονιά Jabal
Το Sufra Restaurant ανήκει στο 50 Best Restaurant Mid East and North Africa και σε έναν χώρο που αποτελούσε ένα αστικό σπίτι στην παραδοσιακή συνοικία Jabal, κάτι σαν το δικό μας Μοναστηράκι. Εδώ, έχουν δημιουργήσει ένα πανέμορφο εστιατόριο που σερβίρει τοπικές ιορδανικές γεύσεις. Πριν καθίσω στο τραπέζι πέρασα από ένα σημείο που φτιάχνουν τα παραδοσιακά khobz. Πρόκειται για τις πιτούλες που παραδοσιακά συνοδεύουν όλα τους τα γεύματα και φτιάχνονται εκεί, μπροστά μας, αφού τις τοποθετήσουν στα πλαϊνά τμήματα ενός βαρελιού, το οποίο λειτουργεί ως φούρνος. Οι εσωτερικοί χώροι συνδυάζουν το τοπικό ιορδανικό στοιχείο με μια σύγχρονη αισθητική ενώ, ανάλογα με την περίοδο του χρόνου, λειτουργεί εξωτερικός χώρος και ταράτσα με εξαιρετική θέα στην παλιά πόλη αλλά και στον κήπο. Δοκιμάσαμε hummus σε διάφορες εκδοχές αλλά και το mutabbal που φτιάχνεται με ψητή μελιτζάνα, με ταχίνι και σκόρδο. Το dimseh είναι ένα πιάτο με φακές, μελιτζάνα, σκόρδο, ταχίνι και μελάσα από ρόδι. Αξίζει να το δοκιμάσετε. Το βράδυ μας βρήκε να κάνουμε βόλτες στις παραδοσιακές γειτονιές εκεί που οι ντόπιοι θα βγουν για να διασκεδάσουν.
Με προορισμό την έρημο Wadi Rum
Το επόμενο πρωί, και αφού πέρασα από την αίθουσα πρωινού του ξενοδοχείου, αισθάνομαι πραγματικά έτοιμος για το ταξίδι των σχεδόν 4 ωρών με το λεωφορείο με προορισμό την έρημο Wadi Rum. Αφού αλλάξαμε λεωφορείο, γιατί το μικρό δεν χωρούσε εμάς αλλά και τα πράγματα είμαστε στην ενδοχώρα της Ιορδανίας και κατευθυνόμαστε νότια. Όσο απομακρυνόμαστε από την πρωτεύουσα, το σκηνικό διαφοροποιείται. Μικρά χωριά με υποτυπώδεις υποδομές, απέραντες ευθείες σε ένα δρόμο που οδηγεί στην Άκαμπα, τη μοναδική έξοδο της χώρας στη θάλασσα. Κάνουμε μία στάση στη διαδρομή. Αυτό που εδώ το λέμε ΣΕΑ, εκεί είναι λίγο διαφορετικό. Εκτός από τα βασικά, καφέ, χυμούς και φαγητό σε μπουφέ, με standard τιμή, περίπου 11 ευρώ, εδώ θα βρείτε άπειρα αναμνηστικά αλλά και ολόκληρα σαλόνια με φίλντισι της τάξης των 20 και 25 χιλιάδων ευρώ. Ναι, καλά διαβάσατε. Ο Saleem μου λέει ότι «έρχονται Αμερικανοί και περνάνε την κάρτα και τους τα στέλνουν με φορτωτική στην πόρτα τους». Όσο μιλούσαμε για αυτά, μας είδε κάποιος από το μαγαζί και πλησίασε. Κατάλαβε ότι δεν… και μας άφησε!
Στα κοκκινωπά βραχώδη όρη μέσα στην έρημο
Από την εποχή που συνεργαζόμουν με ένα τουριστικό γραφείο, είχα ακούσει αρκετές φορές για το Wadi Rum. Τώρα, όμως, είναι η ώρα να το επισκεφτώ. Έχουμε ήδη αφήσει τον κεντρικό δρόμο και κινούμαστε ανάμεσα σε αχανείς εκτάσεις όπου διακόπτονται από ψηλά κοκκινωπά βραχώδη όρη. Το τοπίο είναι επιβλητικό. Δεν χωρούν συζητήσεις και όλοι μας παρακολουθούμε γύρω μας με κομμένη την ανάσα. Έχουμε κατέβει από το λεωφορείο και πάνω σε ένα 4×4 μπαίνουμε στην έρημο. Περνάμε από διάφορα εμβληματικά σημεία, που έχουν γίνει γνωστά μέσα από τον κινηματογράφο και χολιγουντιανές ταινίες.
Δίπλα στο νεογέννητο καμηλάκι
Θα σταθώ ωστόσο στην εικόνα μίας καμήλας που έχει δίπλα της το δύο ημερών μωρό της. Με το που αντιλαμβάνεται την παρουσία μας, γίνεται αμέσως πιο προστατευτική απέναντι στο μικρό καμηλάκι. Συνεχίζουμε το οδοιπορικό μας σε αυτό τον προστατευόμενο και χαρακτηρισμένο από την Unesco ως Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς και κάνουμε μία ακόμη στάση. Ο συνοδός μας εδώ, ο Βεδουίνος Yanal, θα μας πάει σε ένα σημείο όπου η σύσταση των βράχων είναι τέτοια που θεωρείται το ιδανικό υλικό για τον καλλωπισμό του προσώπου. Θα βγάλουμε φωτογραφίες μπροστά σε έναν βράχο που παρομοιάζεται με το ανθρώπινο πρόσωπο και θα σταματήσουμε στη μέση της διαδρομής σε ένα χώρο που σερβίρουν τσάι. Θα περπατήσουμε πάνω στην άμμο, βιώνοντας αυτή τη μοναδική εμπειρία και θα ανέβουμε σε ένα λόφο για ακόμη καλύτερη θέα. Θα ανέβουμε στις καμήλες και θα φθάσουμε σε ένα σημείο για να δούμε το ηλιοβασίλεμα να χάνεται πίσω από τα βουνά.
Μέσα στο μεγαλείο της ερήμου, νιώθεις πολύ μικρός. Παρατηρείς και προσπαθείς να βάλεις τον εαυτό σου στο χάρτη. Μπορεί και όχι. Περνώντας η ώρα, και αφού έχουμε θαυμάσει τη δύναμη και τη μοναδικότητα της φύσης, θα φθάσουμε στο camp όπου θα διανυκτερεύσουμε. Απλές κατασκευές, χωρίς τσιμέντο, που όπως μαθαίνουμε γίνονται ολοένα και περισσότερες. Μου είχαν μιλήσει για την μοναδικότητα της εμπειρίας να μείνει κανείς το βράδυ στην έρημο. Κάθομαι έξω από το bubble μου και παρατηρώ τον ουρανό. Δεν ακούγεται τίποτα. Βλέπεις μέχρι και το πιο μικρό ή μακρινό αστέρι.
Λίγες ώρες πριν, παρακολουθήσαμε ένα workshop, όπου μας έδωσαν οδηγίες πως μπορεί κάποιος να βρει το Βορρά αναγνωρίζοντας κάποια βασικά αστέρια στον ουρανό. Είναι σχεδόν 2 το πρωί. Κάνει πολύ κρύο. Έχω ντυθεί καλά και κάθομαι έξω. Η σκέψη σου εδώ θα πάει στα αγαπημένα σου πρόσωπα. Σε αυτούς που έχεις και σε αυτούς που έφυγαν. Σε αυτά που θες να κάνεις και σε κάποια άλλα που δεν έκανες. Σε κάθε περίπτωση, εδώ είναι το μέρος που σίγουρα θα αφιερώσεις χρόνο στον εαυτό σου. Το επόμενο πρωί, ένα αερόστατο θα πετάξει από πάνω μας και εμείς ετοιμαζόμαστε για το άλλο εμβληματικό σημείο αυτής της χώρας. Θα πάμε στην Πέτρα.
Στην εμβληματική Πέτρα
Είχα πολλές φορές δει σε φωτογραφίες και βίντεο εικόνες από αυτό το Mνημείο της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς. Αποτελεί το σημαντικότερο αξιοθέατο της χώρας ολόκληρης και είναι κληρονομιά από τους αρχαίους Ναβαταίους του αραβικού λαού που έζησε στη νότια Ιορδανία. Έχουμε ξεκινήσει το περπάτημα και η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη. Οι κάθετοι πολύχρωμοι βράχοι που υψώνονται από πάνω μας δημιουργούν μία εικόνα μοναδικότητας και εντείνουν την ανυπομονησία για αυτά που θα ακολουθήσουν. Οι μικρές κοιλότητες που κάποτε αποτελούσαν ταφικά μνημεία σήμερα αποτελούν σημεία εξερεύνησης. Ο ξεναγός μας, ο Saleem, τον οποίο ακολουθούμε από την ώρα που πατήσαμε το πόδι μας στην Ιορδανία, μας εξηγεί και μας δείχνει τα σημεία στα οποία πρέπει να δώσουμε έμφαση. Παρατηρούμε τα απομεινάρια του πήλινου αγωγού με τον οποίο υδροδοτούσαν την πόλη.
Η Πέτρα, για σχεδόν 1000 χρόνια, παρέμενε στην αφάνεια καθώς οι γηγενείς απέτρεπαν οποιονδήποτε στο να εισέλθει. Εκτιμούσαν ότι εδώ βρίσκονταν κρυμμένοι πολύτιμοι λίθοι και χρυσός και δεν ήθελαν να τα χάσουν. Εμείς περπατάμε και είμαστε λίγα μόλις μέτρα πριν αποκαλυφθεί μπροστά μας το λεγόμενο «Θησαυροφυλάκιο». Πρόκειται για τον τάφο του βασιλιά, πιθανότατα του φιλέλληνα Αρέτα Γ’, το πιο αναγνωρίσιμο σημείο της περιοχής, ο οποίος είναι λαξευμένος πάνω στο σκληρό βράχο φθάνοντας σε ύψος τα 40 μέτρα και πλάτος τα 30. Στα φιλελληνικά αισθήματα του βασιλιά λέγεται ότι οφείλεται και η ύπαρξη των αρχαιοελληνικών επιγραφών πάνω στους βράχους. Αν συνεχίσετε θα δείτε και άλλους επιβλητικούς τάφους αλλά και εκατοντάδες κτίσματα. Το ρωμαϊκό θέατρο του 1ου αι. π.Χ., είναι σκαλισμένο πάνω στο βράχο και η χωρητικότητα του, υπολογίζεται στις 4000 θέσεις. Επιστρέφω στην αφετηρία. Η σημερινή ημέρα θέλει πολύ σκέψη. Οι εικόνες ήταν και πάλι πολύ έντονες. Κατευθυνόμαστε προς τη Νεκρά Θάλασσα.
Στη Νεκρά Θάλασσα
Το επόμενο πρωινό, ξύπνησα απέναντι από την Ιεριχώ και την Ιερουσαλήμ. Εδώ, σχεδόν 430 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της Μεσογείου, βρισκόμαστε στο χαμηλότερο σημείο στεριάς του πλανήτη. Και δεν φτάνει αυτό, κάθε χρόνο η επιφάνεια μειώνεται κατά σχεδόν ένα μέτρο εξαιτίας της μείωσης των νερών του Ιορδάνη. Η αίσθηση του μπάνιου εξαιτίας της υπερβολικής αλατότητας του νερού, είναι κάτι το πολύ διαφορετικό ενώ την ίδια στιγμή μέσα στα νερά, δεν επιβιώνει κανένας οργανισμός. Κάνεις μπάνιο και δεν χρειάζεται καν να κουνήσεις τα χέρια σου και στέκεσαι στην επιφάνεια. Η άνωση είναι μεγάλη. Ιδανικά πρέπει να κάνεις μόνο ύπτιο ώστε να μην πάει νερό στα μάτια και στο στόμα. Ακούμπησα λίγο νερό στα χείλη και είναι λες και δοκίμασα σκέτο αλάτι. Λίγο πιο πέρα, κάποιοι έκαναν επαλείψεις με τον άργιλο.
Στο σημείο της Βάπτισης του Ιησού
Βρίσκομαι στην περιοχή που βαπτίστηκε ο Χριστός, κοντά στον Ιορδάνη ποταμό. Το σημείο οριοθετείται λίγα μέτρα μακριά από την κοίτη του ποταμού καθώς τα νερά του ποταμού υποχωρούν. Η ύπαρξη των ερειπίων τριών εκκλησιών αλλά και παλιοί χάρτες και οι περιγραφές της Βίβλου, συνηγορούν στο σημείο. Τα τελευταία χρόνια, έχουν ανεγερθεί εδώ διάφορες χριστιανικές εκκλησίες – αρμενική, κοπτική, ρωσικό μοναστήρι. Ξεχωρίζει ο ελληνορθόδοξος ναός του Αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή καθώς μέσα στον περίβολο του μοναστηριού έχει δημιουργηθεί μία όαση από εκατοντάδες δέντρα.
Επιστροφή στο Αμμάν
Αφήνουμε πίσω μας τη Νεκρά Θάλασσα αλλά και το σημείο της βάπτισης του Ιησού και επιστρέφουμε στην πρωτεύουσα. Η επόμενη ημέρα είναι αφιερωμένη στην πόλη. Το πολύβουο κέντρο είναι το ιδανικό σημείο για να χαθείτε στα στενά του, να δοκιμάσετε νόστιμα τοπικά εδέσματα και να αγοράσετε μπαχαρικά, πολύχρωμα υφάσματα, διακοσμητικά. Εδώ, βρίσκω τον χρόνο να δοκιμάσω χυμό από ζαχαροκάλαμο -πολύ γλυκός, δεν μου άρεσε- αλλά και το εμβληματικό Knafa, το γνωστό και σε εμάς ως κιουνεφέ. Το Gebna, είναι μια πιτούλα με γίδινο τυρί και δυόσμο. Στο εστιατόριο αργότερα, δοκιμάσαμε Makluba, ένα πεντανόστιμο φαγητό με ρύζι, λαχανικά και κοτόπουλο. Τοποθετούνται σε στρώσεις και όταν είναι έτοιμο αναποδογυρίζεται σε ένα μεγάλο ταψί ώστε να μπορεί να σερβιριστεί. Ένα σημείο που επιβάλλεται να δεις κατά την επίσκεψη στο Αμμάν είναι ο ναός του Ηρακλή, ο οποίος χτίστηκε στα μέσα του 2ου αι. μ.Χ. Από εδώ εξάλλου, θα έχεις την ευκαιρία να δεις όμορφες οπτικές της πόλης.
Μία στάση στην Al Salt
Μία τελευταία στάση πριν την επιστροφή στην Αθήνα ήταν η πόλη Al Salt, σχεδόν μία ώρα μακριά από την πρωτεύουσα. Είναι γνωστή για το παζάρι της το οποίο πραγματοποιείται καθημερινά, και εδώ κανείς μπορεί να βρει από λαχανικά και φρούτα μέχρι ρούχα και παπούτσια. Βρέθηκα εκεί λίγες ημέρες πριν το ραμαζάνι και δοκίμασα ένα παραδοσιακό έδεσμα της περιόδου, το οποίο λέγεται Katayef. Θα μπορούσαμε να το παρομοιάσουμε με τις δικές μας κρέπες αλλά η ζύμη είναι μόνο με νερό, αλεύρι και μαγιά ενώ προσθέτουν καρύδι ή καρύδα ως γέμιση. Είναι πραγματικά νόστιμο, ελαφρύ και εύκολο στη γεύση. Αφού περπατήσαμε όλη την αγορά καθίσαμε για φαγητό στο City Balcony, ένα εστιατόριο με εξαιρετική θέα στην πόλη.
Και κάπως έτσι το ταξίδι έφτασε στο τέλος. Την επόμενη μέρα το πρωί, κατευθυνθήκαμε στο αεροδρόμιο όπου νωρίς το μεσημέρι είχαμε φθάσει στην Αθήνα. Ήταν ένα ταξίδι ξεχωριστό, σε μία χώρα ειρηνική και απόλυτα ασφαλής. Οι Έλληνες είναι καλοδεχούμενοι εκεί και αυτό το βιώνεις από την πρώτη στιγμή. Εις το επανιδείν.
Διαβάστε ακόμα:
Η Ιορδανία ιδανικός προορισμός για θρησκευτικό και πολιτιστικό τουρισμό
Ιορδανία: Ένα ταξίδι-οδηγός στη χώρα του παραμυθιού και της ερήμου
6 Έλληνες στην Ιορδανία: Περιήγηση στην Πέτρα, καταδύσεις και κολύμπι στη Νεκρά θάλασσα
