Ξεκίνησα τις πρώτες στιγμές της ύπαρξής μου μες στην κοιλιά της μαμάς μου στην Αστυπάλαια. Εκεί με συνέλαβαν οι γονείς κι, έκτοτε, η ζωή μου ήταν γεμάτη ταξίδια και κύματα. Πάντα κάπου θα πηγαίναμε, πάντα κάπου θα βρισκόμασταν, πάντα μια εκδρομή, μια διαφυγή, μια εξερεύνηση. Πρώτα με τους γονείς και την οικογένεια, αργότερα με τους φίλους, τις παρέες και τους έρωτες. Η Ελλάδα απ’ άκρη σ’ άκρη. Πρώτη εμπειρία στο εξωτερικό η Ρώμη, δεύτερη η Βαρκελώνη, έπειτα χάνεται ο λογαριασμός. Έμαθα από μικρή ότι, στ’ αλήθεια, μπορείς αν θες να ταξιδέψεις σχεδόν παντού, αρκεί να έχεις λίγα, τα βασικά, χρήματα, καλή οργάνωση και ωραία, ανοιχτή διάθεση, απλότητα.
Ο πυρήνας των ταξιδιών μου ήταν, είναι και θα είναι η θερινή περίοδος, με κορύφωση την γενέθλια εβδομάδα. Εκεί, πέριξ της 24ης Ιουλίου, οργανώνω αποδράσεις. Ανήκω στους άπειρους εκείνους ανθρώπους που συνδέουν το καλοκαίρι με τη θάλασσα (όχι τόσο την παραλία) και με τους πάρα πολλούς, επίσης, που συνδέουν το καλοκαίρι -το ελληνικό καλοκαίρι!- με τις Κυκλάδες. Σαν τη χάρη τους δεν είδα πουθενά. Τα τελευταία χρόνια, όπου κι αν κοιτάξεις, οι Κυκλάδες σε πληγώνουν, τουλάχιστον εμένα και αρκετούς παλιούς πιστούς τους. Η λιτότητα, η πάλλευκη ομορφάδα, η αγιοσύνη των γκρεμών και της βουκαμβίλιας έχουν εμπορευματοποιηθεί βάρβαρα -τα καλοκαίρια στις Κυκλάδες είναι πλέον «μαρτυρικοί» τόποι για χιλιάδες εργαζόμενους και αποδιώχνουν τον ντόπιο τουρισμό για χάρη του ξένου, που προσεγγίζει την Ελλάδα σαν ένα εξωτικό playground μέρος, έτοιμος να πληρώσει τριάντα ευρώ για μια μερίδα παστίτσιο με θέα ένα ηλιοβασίλεμα.
Πίσω στα γενέθλια ταξίδια. Για πολλά χρόνια, αυτά της εφηβείας, γενέθλια περνούσα στην κατασκήνωση «Το Χαρούμενο Χωριό» στη Βαρυμπόμπη. Θυμάμαι βράδια στον θάλαμο με τα κορίτσια, τις συμπαίκτριες, τις φίλες, τις συνοδοιπόρισσές μου στην περιπέτεια των βουνίσιων καλοκαιριών, να στέλνουν οι γονείς τούρτες και να κόβουμε και να μου τραγουδάνε το Happy Birthday. Βούρκωνα από ευτυχία, συγκίνηση και μία -δύσκολο να αναλυθεί- θλίψη, αυτή τη θλίψη που κουβαλώ από μωρό και αποτελεί ένα από τα βασικά μου φίλτρα για να προσλαμβάνω τον κόσμο και τους ανθρώπους.
Τα πρώτα μου ενήλικα γενέθλια στην Ίο, στις πρώτες ανεξάρτητες διακοπές. Ετών 18 και έσβησα 18 τούρτες, κυριολεκτικά, χάρη στον έρωτα ενός υπέροχου και γενναιόδωρου ανθρώπου προς το πρόσωπό μου. Δεν δοκίμασα ούτε μπουκιά από καμία, με βρήκε το ξημέρωμα σε γνωστό «ελληνάδικο» με την φίλη μου την Κάτια να χορεύουμε σαν κάποιος να μας είχε πει ότι αυτό ήταν το τελευταίο βράδυ της ζωής μας. Σκέφτομαι, πόσα 18χρονα μπορούν να απολαύσουν τέτοια ποιότητα διακοπών σε μπάτζετ πολύ πολύ λογικό, πλέον; Το 2010 πέρασα μια εβδομάδα στο νησί ξοδεύοντας (καθημερινά έξοδα, ακτοπλοϊκά, διαμονή) λιγότερα από 300 ευρώ. Το πιστεύετε; Εγώ με δυσκολία.
Ακολούθησαν τόσα μέρη, τόσα νησιά, ακόμα και πόλεις του εξωτερικού. Στο εξαιρετικό Θαλασσάκι της Τήνου, σε ένα μπαρ κάπου στη Βαρσοβία με σφηνάκια ένα ευρώ τα δύο (καθαρά ποτά!) και με μεθυσμένους Πολωνούς να χορεύουν ντίσκο, στην Τζια, κάπου στην παραλία Σπαθί, με θέα απεραντοσύνη και έμπνευση στην διαπασών, αλλά και στη «Νήσο των Αθηνών» εκείνο το ευλογημένο -καταραμένο καλοκαίρι που έγινα 30 και που το πέρασα ολόκληρο (εκτός από την γενέθλια εβδομάδα!) πάνω σε μια μηχανή: Επίδαυρος, Διακοφτό, Νάξος, Καμένα Βούρλα και ούτε που θυμάμαι τώρα και πού αλλού…
Εμβληματικά και τα τριακοστά πρώτα γενέθλια στη Γαλλία. Δροσερός Ιούλης μήνας, με ελαφρές βροχές και μακρυμάνικα, στο Παρίσι και την Ντίσνεϋλαντ. Ποιος να μου έλεγε ότι θα παρακολουθούσα εκστασιασμένη την παρέλαση των αγαπημένων μου πριγκιπισσών της Disney έχοντας σβήσει όχι εφτά, ούτε έντεκα, αλλά τριανταένα ολόκληρα κεράκια. Τα φετινά, τα τριακοστά δεύτερα γενέθλια, τα περνώ στις Σπέτσες, μια ανάσα από την Ύδρα, στην οποία μένω από αρχές Ιούνη και θα αποτελεί σπίτι μου ως τέλη Οκτώβρη. Του χρόνου ποιος ξέρει πού, με ποιους, με ποιον; Θα ζω; Το εύχομαι.
Είναι υπέροχα παράξενο η προσωπική μου Πρωτοχρονιά να πέφτει κατακαλόκαιρο. Στον αστερισμό του Καρκίνου ο Καρούζος, για λίγες ώρες εγώ βγήκα Λιοντάρι. Πάλι, όμως, μήνα Ιούλιο, πυρωμένο, δονούμενο από φευγαλέα φωνήματα κληματαριάς. Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω αυτό το ποίημα και δεν το χορταίνω ποτέ:
Ο γενέθλιός μου μήνας στα θολερά/ λιοπύρια του Καρκίνου
μ’ έναν απρόκοφτον ίσκιο που αναβλύζει/ δονούμενος από φευγαλέα
φωνήματα κληματαριάς- τι άρια/ ο θάνατος ή η έβδομη κοίμηση…
Σα να αισθάνομαι το σώμα μου στον ιδρώτα/ λουσμένο μουσείο
Οπού ‘χει να δείξει σωζόμενες αστραπές
τη μεγάλη του πόνου προσωπογραφία.
Μοναστήρι παμπάλαιο τούτος -εδώ ο ύπερος.
Δεν επιτρέπω υπολειπόμενα δάκρυα
προχωρώντας με χαυλιόδοντες αταραξίας
ανάμεσα στα μελανθή με φως ανήμερο
να κατακάψω και τις πέντε ηπείρους.
Την καλησπέρα μου στα Ιδανικά σας.
Εγώ και υπολειπόμενα δάκρυα επιτρέπω και ένα σωρό σχέδια που, ξέρω, θα βουλιάξουν μα δεν με νοιάζει. Ποτέ δεν πέρασα γενέθλια με σταθερή συντροφιά και συνήθιζα γι’ αυτό να κατηγορώ το καλοκαίρι, που έπαιρνε τους σχολικούς φίλους σε μέρη μακρινά, που έστελνε κι εμένα την ίδια πότε εδώ, πότε εκεί, που μου έσπερνε στο μυαλό τρελές ιδέες για όλη την υπόλοιπη χρονιά.
Κι όμως, δεν πρέπει να κατηγορώ το καλοκαίρι, δεν πρέπει να κατηγορώ κανέναν. Ανήμερα των γενεθλίων μου, θυμάμαι ότι συνελήφθην σε μια παραλία ενός νησιού, με τη θάλασσα να τραγουδά εκεί δίπλα, να υπόσχεται όλα τα μελλοντικά μου ταξίδια. Γενέθλια για μένα θα πει ταξίδι, έκπληξη, πέταγμα. Όχι ρίζα, όχι θαλπωρή, όχι βεβαιότητα. Διαφορετικές θέες, διαφορετικοί συνδαιτημόνες, διαφορετικά ποτά και φαγητά, αλλιώτικες τούρτες, άλλες έκπληξη, άλλες κανονισμένες από μένα, λουλούδια, κοχύλια. Κι αυτή η χαρά ότι το καλοκαίρι έχει μεγάλη συνέχεια ακόμα. Έναν μήνα και!
Ποιος είπε, άλλωστε, ότι τα γενέθλια, και ιδίως τα καλοκαιρινά γενέθλια, κρατάνε μία μέρα;
Διαβάστε ακόμα:
Αστυπάλαια: Η «πεταλούδα του Αιγαίου» με την άγρια ομορφιά
Long weekend στην Τζια -Οι καλύτερες διευθύνσεις για ένα υπέροχο διήμερο
10 ειδυλλιακές παραλίες του Πόρου: Κολύμπι σε πευκόφυτους όρμους και απάνεμες αμμουδιές