Μια από τις συνθήκες που γεννήθηκαν μέσα στην πανδημία είναι η εξ’ αποστάσεως εργασία (όπως και η εκπαίδευση, τα ψώνια, η επικοινωνία, γενικότερα η εξ’ αποστάσεως ζωή). Όχι ότι πιο πριν δεν υπήρχαν υπάλληλοι που δεν χρειαζόταν να δηλώνουν καθημερινή παρουσία στο γραφείο, απλώς σήμερα, αυτό το μοντέλο εργασίας αρχίζει να γίνεται ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Κατά τη διάρκεια της επιδημίας του Covid-19, υπήρξε μια ταχέως αναδυόμενη τάση. Πολλοί από τους εργαζόμενους που χρειάστηκε να εργαστούν από απόσταση, επέλεξαν να διαμείνουν σε άλλες περιοχές, σε άλλες πόλεις ή ακόμα και σε άλλες χώρες. Πολύ σύντομα βρήκαν τον τίτλο τους. Έγιναν οι «ψηφιακοί νομάδες» και συνέχισαν να εργάζονται με το ίδιο πάθος, μόνο που τώρα άνοιγαν το λάπτοπ τους σε κάποια παραλία ή δίπλα σε μια πίστα του σκι.
Ορισμένοι αποφάσισαν να μετεγκατασταθούν σε τοποθεσίες χαμηλού κόστους ώστε να εξοικονομήσουν χρήματα. Κάποιοι άλλοι, πιο περιπετειώδεις τύποι, ταξίδεψαν σε άλλες χώρες.
Ο Γιώργος Παπαδημητρίου στα 25 του χρόνια βρέθηκε στη Μπαγκόκ. Όχι ακριβώς λόγω της πανδημίας, αλλά κυρίως λόγω της πεποίθησης ότι στο εξωτερικό υπάρχουν περισσότερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Ανήκοντας σε μια γενιά που δεν γνωρίζει σύνορα, ονειρευόταν να ζήσει εκτός Ελλάδας.
«Αποφοίτησα από το τμήμα ηλεκτρολόγων μηχανικών του Πανεπιστημίου Πατρών με εξειδίκευση στην επεξεργασία εγκεφαλικών σημάτων» μου εξηγεί στην εξ’ αποστάσεως επικοινωνία μας «Η γενιά μου, όπως είναι γνωστό, πέρασε τα παιδικά και εφηβικά χρόνια σε μια οικονομική αλλά και βαθιά κοινωνική κρίση. Μεγάλωσε “φοβισμένη” ότι η ελληνική οικονομία είναι νεκρή, και ότι τα όνειρα πραγματοποιούνται μόνο σε κάποια ανεπτυγμένη χώρα του εξωτερικού. Σαν έφηβος κι εγώ σε αυτό το περιβάλλον, από νωρίς είχα αποφασίσει ότι μετά τις σπουδές θα συνεχίσω την πορεία μου εκτός συνόρων. Όταν λοιπόν αποφοίτησα, μου παρουσιάστηκαν δύο εντελώς διαφορετικές ευκαιρίες, μία στην Ελβετία και μία στην Ταϊλάνδη. Η αγάπη μου για το άγνωστο με οδήγησε να ακολουθήσω το πιο μυστηριώδες μονοπάτι, και έτσι ξεκίνησα να δουλεύω σε μία εταιρία στη Μπανγκόκ».
Είναι γεγονός πως η έλευση του διαδικτύου έφερε τα πάνω κάτω στο συμβατικό 10.00 – 18.00 των εταιρειών. Ο ίδιος μου εξηγεί ότι μπορεί να εργαστεί από οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη επιθυμεί.
«Η εποχή του διαδικτύου ήρθε για να αντιστρέψει την περίοδο της βιομηχανοποίησης, όπου παρουσιάστηκαν τα ωράρια, η ιεραρχία και η εξάρτηση από τον τόπο εργασίας. Πλέον μπορείς να δουλέψεις για τον εαυτό σου μέσα από ένα κινητό τηλέφωνο ή έναν υπολογιστή. Μπορείς να εργαστείς τις ώρες που επιθυμείς, από τον τόπο που επιλέγεις, με τους φίλους που θες να βρεθείς, και δεν είναι έκπληξη πως αυτός ο τρόπος ζωής είναι ο πιο παραγωγικός.
Στην Ταϊλάνδη, κατέληξα να εργάζομαι ως μηχανικός στο χώρο των κρυπτονομισμάτων, μια μορφή ηλεκτρονικού χρήματος. Απέκτησα γενικότερες γνώσεις στις συναλλαγές κρυπτονομισμάτων και μετοχών και καλλιέργησα τη νοοτροπία να αξιοποιώ τα χρήματα που αποταμιεύω για τη δημιουργία παθητικού εισοδήματος. Έχτισα λοιπόν μεγαλύτερη ανεξαρτησία, έβαλα το λάπτοπ μου σε ένα σακίδιο και ταξίδεψα για τα επόμενα τρία χρόνια σε διάφορες χώρες της Ασίας και της Νότιας Αμερικής. Το τελευταίο διάστημα ασχολούμαι και με την ανάπτυξη και τη διαχείριση ιστοσελίδων, και πρόσφατα ξεκίνησα ένα ηλεκτρονικό κατάστημα πώλησης εργαλείων στην Ελλάδα. Πέρα από τις διαδικτυακές δραστηριότητες, προσπαθώ στις περιοχές που ταξιδεύω να ανοίγω νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες, ή να συμμετέχω σε ενδιαφέροντα εθελοντικά πρότζεκτ» καταλήγει.
Αυτή την εποχή τον συναντάμε στην κοιλάδα Vilcabamba, ένα μέρος που του θυμίζει την Ικαρία.
«Τους τελευταίους μήνες, ταξίδεψα σε μια πολύ ιδιαίτερη χώρα, το Εκουαδόρ. Αυτές τις μέρες βρίσκομαι στη κοιλάδα της Vilcabamba, μια από τις τελευταίες κατοικίες των Ίνκας. Εδώ, μεγάλο μέρος των κατοίκων ξεπερνά τα 100 χρόνια ζωής, με κοινό παρονομαστή την υγιεινή διατροφή, την έντονη φυσική εργασία στην ύπαιθρο και κυρίως την έλλειψη ωραρίων, άγχους και πίεσης. Θα έλεγε κανείς ότι θυμίζει τη δική μας Ικαρία».
Πώς όμως επιλέγει τη χώρα που θα τον φιλοξενήσει ένας ψηφιακός νομάς; Μου αποκαλύπτει ότι παίζουν πολλά ρόλο.
«Ο σημαντικότερος παράγοντας είναι κατά πόσο με ενδιαφέρει να ανακαλύψω τη κουλτούρα, τις φυσικές ομορφιές και τους ανθρώπους κάποιας χώρας. Το κόστος ζωής και οι καιρικές συνθήκες παίζουν επίσης ρόλο. Βασική προϋπόθεση στην επιλογή της επόμενης χώρας, είναι κατά πόσο οι αρχές είναι φιλικές προς τους ψηφιακούς νομάδες. Πολλές χώρες έχουν νόμους και γενικότερη φιλοσοφία αντίθετη προς την εργασία χωρίς σύνορα.
Θα ήθελα να γνωρίσω και να ζήσω στα περισσότερα μέρη της γης. Μια από τις επόμενες επιλογές μου είναι το Περού, μια χώρα με πολλές αντιθέσεις, μια από τις καλύτερες κουζίνες του κόσμου, και φυσικά το επιβλητικό Μάτσου Πίτσου».
Όσον αφορά την επιστροφή του κάποια στιγμή στην Ελλάδα, μου λέει:
«Όσο περισσότερο ταξιδεύω συνειδητοποιώ πως η Ελλάδα είναι μια πολύ ξεχωριστή χώρα. Κάθε Έλληνας φέρει μέσα του ένα κομμάτι και μια ευθύνη από την ιστορία αυτού του τόπου. Επομένως, είτε επιστρέψω μόνιμα είτε όχι, πάντοτε θα κουβαλάω μαζί μου την Ελλάδα.
Θεωρώ ότι μέσα στα επόμενα χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος τον ανθρώπων θα δουλεύει μέσω του διαδικτύου. Έτσι, δεν θα υπάρχει η απαίτηση να ζεις μόνιμα κοντά στο φυσικό χώρο εργασίας σου. Οι χώρες που θα δημιουργήσουν πρώτες τις κατάλληλες συνθήκες για να έλξουν αυτή τη νέα μορφή τουρισμού, έχουν να επωφεληθούν σε συντριπτικό βαθμό. Η Ελλάδα πληροί όλες τις προϋποθέσεις για να αφιερώσει ο ταξιδιώτης σε αυτή ένα μέρος της ζωής του. Εάν η φορολογία, τα κίνητρα και οι νόμοι απέναντι στους ψηφιακούς νομάδες είναι κατάλληλοι, μπορούμε να είμαστε από τις μεγαλύτερες δυνάμεις της βιομηχανίας παγκοσμίως.
Τι έχεις μάθει ταξιδεύοντας; Τι είναι αυτό που σε γεμίζει; τον ρωτάω λίγο πριν κλείσουμε τη συζήτησή μας
«Ταξιδεύω για να καταλάβω πώς άλλοι πολιτισμοί αντιλαμβάνονται τη ζωή. Μέσα από αυτή την αναζήτηση, ανακαλύπτω απαντήσεις για τον εαυτό μου και για τον κόσμο γύρω μου, που δε μπορούσα να φανταστώ πριν τα ταξίδια. Ζω για την κάθε στιγμή που βελτιώνομαι και αναπτύσσω μια νέα ικανότητα. Παρατηρώ όλο και περισσότερο πως όλοι οι άνθρωποι είναι πολυδιάσταστοι αλλά συνοψίζονται σε μικρές περιλήψεις του ποιοι πραγματικά είναι.
Τα συχνά ταξίδια, επίσης μου έδειξαν ότι η ευτυχία δεν έχει να κάνει με το τόπο που βρίσκεσαι αλλά με το πόσο καλά τα έχεις με τον εαυτό σου. Πρώτος στόχος μας θα πρέπει να είναι η εσωτερική γαλήνη. Κανείς δε θέλει να καταλήξει μετά από κόπους πλούσιος αλλά δυστυχισμένος.
Επιπλέον, απομακρύνθηκε ο φόβος που είχα να ρισκάρω, και να δοκιμάζω νέες εμπειρίες και συνήθως μόνο αυτός ο φόβος σε κρατάει μακριά από την επιτυχία. Αλλά κυρίως έμαθα να έχω ενσυναίσθηση και να δίνω ευκαιρίες σε όλους τους ανθρώπους. Μπορείς να πάρεις σημαντικά εφόδια για τη ζωή από τον καθένα, ανεξαρτήτως εθνικότητας, ηλικίας, φύλου ή παρελθόντος.
Στο ταξίδι του αυτό στον κόσμο, ο Γιώργος Παπαδημητρίου είχε πάντα στο πλευρό του την οικογένειά του.
«Στην ελληνική πραγματικότητα, η έννοια του ψηφιακού νομά είναι ακόμη ξένη, σε αντίθεση με χώρες όπως η Γερμανία και η Αμερική όπου μεγάλος αριθμός του πληθυσμού επιλέγει αυτό τον τρόπο ζωής. Είναι φυσικό λοιπόν για μία ελληνική οικογένεια, αρχικά να εκφράζει ανησυχία απέναντι στο διαφορετικό. Ωστόσο, μαζί με εμένα, η οικογένεια μου έμαθε τα πλεονεκτήματα αυτού του τρόπου ζωής, και πλέον θεωρώ ότι έχω επηρεάσει θετικά και τον δικό τους τρόπο σκέψης. Είχα πάντοτε την τύχη να στηρίζομαι από την οικογένεια μου και με χαροποιεί το γεγονός ότι μπορώ να το ανταποδώσω με το να μοιράζομαι μαζί τους τις εμπειρίες μου. Αυτή είναι η ομορφιά των ταξιδιών, αντιμετωπίζοντας τους δικούς σου φόβους, απαλύνεις και τις ανησυχίες των ανθρώπων γύρω σου.
Τα tips του Γιώργου Παπαδημητρίου για όσους θέλουν να γίνουν ψηφιακοί νομάδες
«Πολλοί φίλοι στα social media έρχονται σε επαφή λέγοντας ότι ονειρεύονται αυτό τον τρόπο ζωής, αλλά δεν μπορούν να κάνουν το πρώτο βήμα διότι το κόστος είναι πολύ υψηλό και οι κίνδυνοι απρόβλεπτοι. Κάθε άνθρωπος κρύβει μέσα του έναν εξερευνητή που παλεύει με το φόβο για το άγνωστο και την αποτυχία. Ο πρώτος μύθος που πρέπει να καταρριφθεί είναι πως χρειάζεσαι πολλά χρήματα για να ταξιδέψεις. Η αλήθεια είναι πως ο τρόπος που έχουμε μάθει να ταξιδεύουμε απαιτεί πολλά χρήματα, κυρίως για τη διαμονή, τη διατροφή και τη διασκέδαση. Όταν όμως έχεις τη σωστή προετοιμασία, και δεν ακολουθήσεις τις συνήθεις τουριστικές διεξόδους, το κόστος ζωής μειώνεται και η ποιότητα αυξάνεται. Ενδεικτικά να αναφέρω πως για έναν μήνα στο Μπαλί, νοίκιασα το δικό μου σπίτι μπροστά στη θάλασσα για 150 ευρώ. Ένα γεύμα σε τοπικό εστιατόριο στο Βιετνάμ κοστίζει 1-2 ευρώ. Και οι πιο διασκεδαστικές αναμνήσεις ήταν δωρεάν.
Η συμβουλή μου είναι ψάξε τις χώρες που σου κινούν το ενδιαφέρον, και μετά από έρευνα σε διαφορετικές πηγές υπολόγισε πόσο θα σου κόστιζαν μερικοί μήνες σε αυτές τις χώρες. Συγκέντρωσε τα χρήματα που χρειάζεσαι για αυτούς τους μήνες και κάνε το βήμα στο άγνωστο. Στη χειρότερη περίπτωση, εάν αυτός ο τρόπος ζωής δεν είναι για εσένα μπορείς να επιστρέψεις στον προηγούμενο, και θα έχεις μια μοναδική ιστορία να θυμάσαι.
Όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, επιδιώκεις το καλό για τους γύρω σου, και έχεις θετική αντιμετώπιση απέναντι στη ζωή όλα ξετυλίγονται με ένα μοναδικό τρόπο.
Κλείσε το εισιτήριο σου, και ανακάλυψε το δικό σου τρόπο.
