Η Ιρλανδή σχεδιάστρια κοστουμιών, Rosalyn Davidson, ήρθε στην Ελλάδα, μια χώρα που είχε αγαπήσει πριν από εκείνη η μητέρα της, για να εργαστεί ως διακοσμήτρια και δασκάλα αγγλικών. Σήμερα ζει στο Πεδίον του Άρεως, σε ένα διαμέρισμα που μοιράζεται με το σκυλάκι της, τη Rue.
Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, εργαζόμουν σε ένα κατάστημα οπτικών στην Ύδρα. Ήταν αναμενόμενο να γνωρίσω γρήγορα τους άλλους εποχιακούς εργαζόμενους, καθώς δεν ήμασταν πολλοί. Στο νησί, οι ντόπιοι διατηρούν την οικονομία τους, δουλεύοντας οι ίδιοι μαζί με τις οικογένειές τους στις επιχειρήσεις. Η Ύδρα, άλλωστε, δεν είναι Πάρος για να μπορεί να υποστηρίξει μεγάλα πλήθη προσωπικού. Έτσι, ήταν ζήτημα χρόνου να συναντηθώ με αυτήν την εντυπωσιακή Ιρλανδή, με τα κατάμαυρα μαλλιά και την χαρακτηριστική, γρήγορη ομιλία της στα αγγλικά.
Μα, από το Μπέλφαστ το καταπράσινο, το πέτρινο, το βορινό, στην Ύδρα, στον Σαρωνικό; Ναι.
Η Rosalyn Davidson αποφάσισε, εκεί κάπου στην πέμπτη δεκαετία της ζωής της, και έχοντας δύο κόρες άνω των 20 χρονών, να αλλάξει λιγάκι την ρουτίνα της και να διεκδικήσει ένα modus vivendi πιο ταιριαστό στην μεσογειακή της ιδιοσυγκρασία. Αυτό το κορίτσι αγαπά τον ήλιο, τη θάλασσα, τα υπαίθρια μπαρ και τους περιπάτους μες στη φύση όσο τίποτε άλλο. Η καλλιτεχνική της φύση και η πηγαία της κοινωνικότητα την φέρνουν κοντά σε ανθρώπους και καταστάσεις με ενδιαφέρον. Για την Rosalyn (ή Rosie, όπως την αποκαλούν οι στενοί της φίλοι), η ζωή είναι καλύτερη όταν ταξιδεύεις ή, έστω, κάνεις μια μεγάλη βόλτα στο πάρκο, με γυαλιά ηλίου, καφέ στο χέρι κι ένα σωρό όνειρα και σχέδια στο κεφάλι.
«Η Ελλάδα υπήρξε αγαπημένος προορισμός τόσο για τη μητέρα μου όσο και για την οικογένειά μου, τα παιδιά μου. Γενικά, ταξιδεύαμε όσο μας το επέτρεπαν οι συνθήκες: Ελβετία, Ιταλία, Γερμανία, Ισπανία. Τον Οκτώβριο του 2002, η αδερφή μου επισκέφθηκε για πρώτη φορά την Ελλάδα, πηγαίνοντας στην Κέρκυρα και τη Ρόδο. Επέστρεψε ενθουσιασμένη, και έτσι αποφάσισα κι εγώ να κάνω το πολυπόθητο ταξίδι στην Ελλάδα. Οι κόρες μου ήταν τότε πολύ μικρές, αλλά η εμπειρία μου άρεσε πολύ. Και εγώ την Κέρκυρα επισκέφθηκα πρώτη φορά. Στο Μπέλφαστ εργάστηκα για δέκα χρόνια, αρχικά μερικής απασχόλησης και στη συνέχεια πλήρους, σε κινηματογραφικές παραγωγές. Σχεδίαζα κοστούμια και ασχολήθηκα και με τη σκηνογραφία σε ορισμένες ταινίες. Παράλληλα, υπήρξα λέκτορας πανεπιστημίου, διδάσκοντας σχεδιασμό κοστουμιών για τον κινηματογράφο. Όλα αυτά, όμως, διακόπηκαν με την καραντίνα. Οι συνθήκες δυσκόλεψαν, πολλές παραγωγές σταμάτησαν, και, ομολογουμένως, ανησύχησα. Αρχικά θεώρησα ότι η κατάσταση θα ήταν προσωρινή και άρχισα να εργάζομαι σε τηλεφωνικό κέντρο υποστήριξης για άτομα με ψυχικές διαταραχές. Παρότι είχα πει ότι θα μείνω μόνο λίγους μήνες, τελικά έμεινα έναν χρόνο. Ήταν μια σπουδαία εμπειρία. Στη συνέχεια, σκέφτηκα γιατί να μη δουλεύω ως τηλεφωνήτρια σε ένα μέρος με λιγότερη υγρασία και περισσότερο φως. Η Ελλάδα φάνηκε ως μονόδρομος. Ωστόσο, θέση τηλεφωνήτριας δεν βρήκα. Αντίθετα, προέκυψαν θέσεις εργασίας σε νησιά, κυρίως για άτομα με μητρική ή άπταιστη γνώση αγγλικών. Τελικά, μια μπουτίκ στην Ύδρα, που διέθετε ελληνικά ρούχα υψηλής ποιότητας από Έλληνες σχεδιαστές, με προσέλαβε ως πωλήτρια» αναφέρει χαρακτηριστικά στο Travel.gr.
Kαι προσθέτει: «Όταν τελείωσε η σεζόν, όχι χωρίς δυσκολίες – γιατί η πραγματικότητα συχνά διαφέρει από τη φαντασία, και όχι, δεν είναι όλοι οι Έλληνες φιλόξενοι ή καλοί συνεργάτες- αποφάσισα να μην επιστρέψω στη χώρα μου. Έψαξα για σπίτι και δουλειά στην Αθήνα και, απ’ ό,τι φαίνεται, κατάφερα να προσαρμοστώ.
«Εργάζομαι ως καθηγήτρια αγγλικών σε ιδιωτικό σχολείο και παράλληλα συνεργάζομαι με τον εκδοτικό τομέα της ίδιας επιχείρησης. Αγαπώ την επαφή με τους μαθητές και τη μητρική μου γλώσσα, την οποία προσπαθώ να μεταδίδω όσο καλύτερα μπορώ. Ωστόσο, δεν θέλω να αφήσω πίσω την ενασχόλησή μου με τον σχεδιασμό κοστουμιών και την αγάπη μου για το στιλ, τη μόδα και την αισθητική. Έτσι, μαζί με κάποιους Έλληνες φίλους που γνώρισα το καλοκαίρι, ξεκινώ συνεργασίες στον τομέα αυτό. Προσφέρω συμβουλευτική διακόσμησης για χώρους εστίασης και σπίτια, καθώς και curation εκθέσεων φωτογραφίας και ζωγραφικής» σημειώνει χαρακτηριστικά στο Travel.gr η Rosalyn.
Και συνεχίζει: «Κάποια στιγμή, μία συνάδελφος με ρώτησε πώς και μου αρέσει η ζωή στην Αθήνα και πώς και επέλεξα να ζήσω στην Ελλάδα. Έχω παρατηρήσει ότι οι Έλληνες θεωρείτε ότι ζείτε σε μια από τις χειρότερες χώρες του κόσμου, μιας που συνηθίζετε να δίνετε έμφαση στις δυσκολίες τις οικονομικές ή να θεωρείτε ότι οι άλλες χώρες, οι ευρωπαϊκές ας πούμε, είναι πολύ πιο οργανωμένες ή οτιδήποτε. Προσωπικά, δεν βλέπω τρομερές διαφορές ανάμεσα στην Ιρλανδία και την Ελλάδα. Είναι δύο χώρες με αρκετές δυνατότητες, άφθονες ομορφιές και κακή διαχείριση. Δεν φοβάμαι καθόλου να περπατώ νύχτα στο Πεδίο του Άρεως με το σκυλάκι μου για να πάμε σπίτι μετά από μια γεμάτη, κουραστική μέρα. Μου αρέσουν τα μπαρ στην Κυψέλη και τα Εξάρχεια, γνωρίζω ενδιαφέροντα άτομα. Η Αθήνα επίσης έχει ωραία μουσική σκηνή -ιδίως το καλοκαίρι με τα φεστιβάλ και τις συναυλίες της, δεν χορταίνεται. Είμαι vegetarian και η Ελλάδα μού το κάνει πολύ εύκολο κι αυτό: τόσα νόστιμα λαδερά, τα χόρτα σας, οι πίτες, τα όσπρια. Όλα αυτά μου αρέσουν πολύ. Δεν ξέρω αν θα αναζητήσω ξανά καλοκαιρινή δουλειά στα νησιά. Ξέρω ότι έχω πολλά ακόμα να εξερευνήσω στην Αθήνα, αλλά και σε διάφορα σημεία της χώρας. Είχα αγαπήσει πολύ την Ήπειρο, με τα βουνά της και την ωραία της παραδοσιακή μουσική. Σε λίγες μέρες, περιμένω την μεγάλη μου κόρη να έρθει από την Ιρλανδία να δει το νέο σπίτι μου, να την γνωρίσω με τους ανθρώπους μου εδώ, να την βολτάρω στην Πατησίων, το Πάρκο και την αγαπημένη μου πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη» καταλήγει.
Διαβάστε ακόμα:
Φλώρινα: Ο Στέργιος Μάσσας κρατά ζωντανή την τέχνη της καλαθοπλεκτικής
Μέσα στο καφενείο του Χρήστου στην Πίνδο, όπου χτυπά η καρδιά της ελληνικής υπαίθρου
Το καφενείο του 1879 στα Τζουμέρκα: Ο θησαυροφύλακας των αναμνήσεων
