Θυμάμαι ξεκάθαρα την πρώτη φορά που βρέθηκα στα Κάτω Πεδινά. Κάποιος φίλος μου είχε μιλήσει για έναν ολοκαίνουριο ξενώνα ο οποίος «έρχεται να δώσει κάτι νέο στο Ζαγόρι».
Φτάνοντας στην αυλόπορτα, μένω για κάποια λεπτά και παρατηρώ το σπίτι-αρχοντικό. Μία ξύλινη βαριά πόρτα, όμορφα συντηρημένη χωρίς να χάνει ούτε στο ελάχιστο κάτι από την ιστορία που κουβαλάει ανοίγει και μέσω ενός ευρύχωρου διαδρόμου ο οποίος έχει διατηρηθεί, όπως ακριβώς φτιάχτηκε αρχικά, φτάνω στην κύρια είσοδο.
Είμαι γεμάτος περιέργεια να συναντήσω αυτούς τους ανθρώπους που, όπως μαθαίνω, άφησαν πίσω τη ζωή τους την Αθήνα κι ήρθαν εδώ για να επισκευάσουν το σπίτι και να το μετατρέψουν σε ξενώνα.
Η 8η γενιά και τα μυρωδάτα κέικ
Η χαμογελαστή Αθηνά, μας υποδέχεται και πριν καλά-καλά περάσουν τα πρώτα λεπτά της συνάντησης, μάς έχει ήδη κάνει να αισθανθούμε άνετα και οικεία. Μας ξεναγεί στο χώρο και κάθε φορά που ανοίγει μία ακόμη πόρτα, βρισκόμαστε μπροστά σε μία νέα ιστορία που συνδέει το παρόν με το παρελθόν.
«Το σπίτι αυτό, ανήκει στην οικογένεια του συζύγου μου, Γιώργου, εδώ και αιώνες και η ιδιοκτησία του δεν έχει αλλάξει ποτέ.
Σήμερα ανήκει στον γιο μας τον Ξενοφώντα, που είναι η 8η γενιά». Η κουζίνα, λειτουργεί κάπως σαν σημείο συνάντησης. Εδώ, όλοι έχουν ή αποκτούν έναν ρόλο. Το μεγάλο τραπέζι είναι σχεδόν πάντα στρωμένο, ενώ κάθε πρωί είναι αυτό που θα φιλοξενήσει τα μυρωδάτα κέικ αλλά και τα κουλουράκια που φτιάχνει η Αθηνά ακολουθώντας την κλασική συνταγή της γιαγιάς της οικογένειας. Ένα πρωινό-ύμνος στις τοπικές πρώτες ύλες και στις οικογενειακές συνταγές, στρώνεται καθημερινά δίνοντας «πάσα» σε μία ημέρα γεμάτη όμορφες εικόνες και εμπειρίες.
Στο χειμερινό σαλόνι του αρχοντικού
Επανερχόμενος στο Ζαγόρι, ο ξενώνας της Αθηνάς και του Γιώργου, είναι μία από τις πρώτες μου στάσεις. Είναι αυτή η αίσθηση ότι επιστρέφεις κάπου σαν στο σπίτι σου. Ο καφές που μας ετοιμάζουν γεμίζει τον χώρο με το άρωμά του. «Η σωστή θερμοκρασία, τα ποιοτικά υλικά αλλά και η σωστή παρασκευή θα μας φέρουν ένα πολύ γευστικό αποτέλεσμα».
Απολαμβάνοντας τον καφέ μας στο χειμερινό σαλόνι του αρχοντικού, αυτό που ενώνεται με μία χαμηλή πόρτα με την κουζίνα και πλάι στο τζάκι, ρωτάμε την Αθηνά για την εμπειρία της στο project που ακούει στο όνομα «Άπειρος Χώρα», για την ζωή της μακριά από την Αθήνα, για τη ίδια την φιλοξενία που παρέχει.
Αφήνεις πίσω τη ζωή στην Αθήνα και φτάνεις στα Κάτω Πεδινά. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να πάρεις την απόφαση;
Η αγάπη στον άνδρα μου και στο όνειρο ζωής του. Η αγάπη και σεβασμός για το οικογενειακό σπίτι που έπρεπε να σωθεί και που χρειαζόταν την φροντίδα μας.
Το πατρικό του συζύγου, ένα αρχοντικό στα Κάτω Πεδινά, θα γίνει χώρος φιλοξενίας. Πώς είναι η καθημερινότητά σου, κατά την διάρκεια των εργασιών;
Έντονη, ευχάριστη, κοινωνική. Η φροντίδα και η επικοινωνία των επισκεπτών μας είναι η πρώτη μας έγνοια. Η επικοινωνία αυτή μας έχει χαρίσει μέχρι σήμερα πολλούς νέους φίλους.
Υπήρξε κάποια στιγμή που ίσως να σκέφτηκες πως η απόφασή σου ήταν λάθος;
Όχι, ποτέ. Η εποχή ήταν λάθος. Ανοίξαμε στην κρίση και εκεί που άρχιζαν λίγο να στρώνουν τα πράγματα ήρθε ο COVID-19. Αλλά είμαι σίγουρη για το μέλλον της προσπάθειάς μας.
Ο ξενώνας είναι έτοιμος και οι πρώτοι επισκέπτες είναι ήδη εδώ. Τι αισθάνεσαι;
Αγωνία! Αλλά πολύ γρήγορα συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να λειτουργήσω σαν ξενοδόχος. Γι’ αυτόν το λόγο, φιλοξενώ τους επισκέπτες μας σαν να είναι καλεσμένοι στο σπίτι μας.
Πως προσδιορίζεται η φιλοξενία στο Άπειρος Χώρα;
Καλώς ήρθατε στο σπίτι σας στο βουνό! Welcome home!
Κάθεσαι στην αυλή του ξενώνα, πίνοντας τον καφέ σου, και παρατηρείς τον κάμπο των Σουδενών. Αυτή είναι μία στιγμή απόλαυσης. Ποιες ακόμη από την καθημερινότητα στο Ζαγόρι;
Η ηρεμία του τόπου εδώ στο Ζαγόρι είναι ανεκτίμητη. Κάθε εποχή έχει να σου προσφέρει διαφορετικές στιγμές απόλαυσης και δημιουργικότητας. Η δημιουργικότητα για μένα είναι ένα κίνητρο απόλαυσης. Από το να ετοιμάζεις τις μαρμελάδες της χρονιάς, να στολίζεις τον ξενώνα ανάλογα με την εποχή, να προσπαθείς να προσφέρεις κάτι καινούργιο κάθε τόσο, μιας και πολλοί επισκέπτες, φίλοι μας πλέον, έρχονται τακτικά και σε επαναλαμβανόμενη βάση, γιατί, όπως λένε, βρήκανε στον ξενώνα μας, το σπίτι τους στο βουνό. Αυτά όλα είναι στιγμές ικανοποίησης και απόλαυσης για μένα.
Σου λείπει κάτι από τη ζωή σου στην Αθήνα;
Θα μπορούσα να πω η οικογένεια και οι φίλοι μας. Αλλά με το πέρασμα του χρόνου και με τις πρόσφατες συνθήκες επικοινωνίας, προσαρμόστηκα και επικοινωνώ κι εγώ μ’ αυτό τον τρόπο. Αυτό που μου λείπει είναι η αγκαλιά των αγαπημένων μου ανθρώπων. Κάνω υπομονή. Θα περάσει. Η Αθήνα δεν μου έχει λείψει. Αυτό που μου λείπει είναι η θάλασσα. Και στα μάτια μου και στο σώμα μου.
