Η συνέντευξη ξεκινάει με θέα προς το βουνό Βουτσικάκι και την εντυπωσιακή κορυφογραμμή του Χαρίσι, που εκτείνεται σε υψόμετρο άνω των 2.000 μέτρων. Τα αυτιά μας ηρεμούν, καθώς ακούμε το ποτάμι να κυλάει απαλά λίγα μέτρα μακριά από το σπίτι του Σωτήρη Φιλίππου, και όλα γύρω μας κυλούν σε έναν διαφορετικό ρυθμό.
«Το να ζει κάποιος σ’ ένα τόσο απομονωμένο, ορεινό χωριό όπως το Πετρίλο Αργιθέας είναι κάτι μαγικό. Ως άνθρωπος που έχει συμφιλιωθεί πλήρως με τη μοναξιά, ποτέ δεν με ενόχλησε ή μου φάνηκε δύσκολη η ζωή εδώ. Πρόκειται πραγματικά για μια μοναδική εμπειρία, η οποία σε γειώνει και σε φέρνει πιο κοντά στον εαυτό σου. Σίγουρα όλα έχουν τα θετικά και τα αρνητικά τους, καθώς πάντα κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις. Στη συγκεκριμένη φάση της ζωής μου, όμως, αισθάνομαι ότι έχω κερδίσει περισσότερα από όσα χάσει» δηλώσει χαρακτηριστικά στο Travel.gr ο Σωτήρης.
Οι μόλις 15 κάτοικοι του χωριού και η «άγρια» βουκολική ομορφιά του τόπου
«Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι συνταξιούχοι, ηλικίας άνω των 50 ετών. Ασχολούνται κυρίως με αγροτικές εργασίες, όπως η υλοτομία και η κτηνοτροφία, ενώ αρκετοί διατηρούν καφενεία, τα οποία λειτουργούν κυρίως την άνοιξη και το καλοκαίρι, από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο.
Η φιλοξενία εδώ έχει κάτι το ξεχωριστό. Με το Πετρίλο Αργιθέας έχω μια μακρόχρονη σχέση, πολύ πριν αποφασίσω να ζήσω μόνιμα εδώ. Οι κάτοικοι είναι από εκείνους τους ανθρώπους που θα σου ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού τους χωρίς δεύτερη σκέψη, ακόμα κι αν είσαι «ξένος». Έχουν πάντα έναν καλό λόγο να σου πουν, κάτι που κάνει ακόμη πιο ζεστό τον τόπο τους. Θυμάμαι ιστορίες που άκουγα για την αγνή και ανιδιοτελή φιλοξενία των παλαιότερων εποχών. Αν περνούσε κάποτε ένας ταξιδιώτης από το χωριό και μια οικογένεια είχε μόνο ένα αυγό για να τραφεί, αυτό το αυγό θα το πρόσφερε στον ξένο. Μιλάμε για αυθεντική, ανόθευτη αλληλεγγύη.
Τα Άγραφα, και ιδιαίτερα η περιοχή της Αργιθέας, είναι ένας τόπος γεμάτος ομορφιά, άγρια τοπία και κρυμμένες γωνιές. Αν μου ζητούσε κανείς να ξεχωρίσω μερικά από τα ωραιότερα σημεία, θα έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη την κορυφή της Αφορισμένης με το καταπράσινο λιβάδι της, όπου την άνοιξη καλπάζουν ελεύθερα άλογα και βοσκάει το κοπάδι, το ποτάμι των Εννιά Βρυσών στο χωριό Φουντωτό, τον γραφικό ποιμενικό οικισμό Πατλιά στο Πετροχώρι, όπου ζει ακόμα ο τελευταίος βοσκός της περιοχής, ο μπάρμπα Βασίλης Κίσσας, που έφτασε πλέον στα 85 του χρόνια, και φυσικά το μοναδικό σημείο Κολτσοσκούφι με την περίφημη καλύβα του μπάρμπα Κώστα Καραμπά», αναφέρει στο Travel.gr ο Σωτήρης.
Το ορεινό τρέξιμο και η διοργάνωση του μαραθωνίου Argithea Mountain Race
«Ασχολούμαι με το ορεινό τρέξιμο τα τελευταία έντεκα χρόνια. Μέσα σ’ αυτό το διάστημα έχω γράψει αμέτρητα χιλιόμετρα στο βουνό, και αυτή η συνεχής επαφή με τις υπεραποστάσεις με δίδαξε πολλά και με δυνάμωσε. Νιώθω ευγνωμοσύνη για το ορεινό τρέξιμο, καθώς μέσα από αυτό απέκτησα μεγάλη εσωτερική δύναμη και αυτοπεποίθηση -πολλές φορές, μάλιστα, αισθάνομαι σχεδόν άτρωτος! Όλη αυτή η εμπειρία ήταν για μένα το έναυσμα ώστε να βρω το θάρρος να δημιουργήσω κάτι δικό μου. Ο αγώνας Argithea Mountain Race είναι πλέον σαν δικό μου παιδί. Γεννήθηκε από την αγάπη μου για τα Άγραφα, τα βουνά που αγαπώ βαθιά, αλλά και από την ανάγκη για τη σύνδεση που προσφέρει ο αθλητισμός.
Για να συμμετάσχει κανείς στον Argithea Mountain Race, καλό είναι να έχει ήδη μια σχετική εμπειρία στο ορεινό τρέξιμο, ώστε να μπορέσει να ανταπεξέλθει στα απαιτητικά μονοπάτια που έχουμε δημιουργήσει μαζί με την ομάδα μου. Η φιλοσοφία μας δεν εστιάζει στην προσωπική νίκη ή στη διάκριση, αλλά στη σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων και την αναγέννηση των ορεινών χωριών», εξηγεί ο Σωτήρης μιλώντας στο Travel.gr.
Η προσωπική ιστορία πίσω από τον δρομέα με τις διακρίσεις
Ο Σωτήρης ξεκίνησε το τρέξιμο στα χρόνια του Λυκείου, με αρχικό στόχο να χάσει κάποια περιττά κιλά. Η προσπάθεια ήταν εξαιρετικά δύσκολη, αλλά τα αποτελέσματα τον δικαίωσαν. Κατάφερε όχι μόνο να αλλάξει το σώμα του, αλλά κυρίως να αγαπήσει ξανά τον εαυτό του. Αυτή η δοκιμασία ήταν το πρώτο βήμα που τον οδήγησε σε μια νέα ζωή, γεμάτη φύση, υγεία, τόλμη, προσωπική δύναμη και διαρκώς νέους στόχους.
«Η αλήθεια είναι ότι η σχέση μου με τα βουνά ξεκίνησε από πολύ νωρίς. Το βουνό δεν ήταν ποτέ κάτι άγνωστο για μένα, όμως η πραγματική πρόκληση ήταν το να ζω καθημερινά κοντά στη φύση. Από μικρή ηλικία, ο πατέρας μου με έπαιρνε μαζί του στις κορυφές, και έτσι μέσα μου υπήρχε πάντα αυτή η σπίθα, αυτός ο ενθουσιασμός για τη φύση. Θυμάμαι ακόμα τον εαυτό μου, από τα χρόνια του γυμνασίου, να παίρνω το ποδήλατό μου και να ανεβαίνω μόνος μου στο βουνό, αφήνοντας πίσω την παρέα μου και περνώντας ώρες ολόκληρες εκεί, απλώς παρατηρώντας και ακούγοντας τα πουλιά. Δεν άργησε λοιπόν να μπει βαθιά μέσα μου το μικρόβιο του αθλητισμού, ειδικά αυτού που σχετίζεται με το βουνό. Η κατάλληλη στιγμή όμως, αυτή που μου έδωσε τη δύναμη να κυνηγήσω μεγαλύτερα όνειρα, ήρθε μέσα από την προσωπική μου προσπάθεια να χάσω βάρος», τονίζει ο Σωτήρης μιλώντας στο Travel.gr.
Η αναγέννηση των παλιών μονοπατιών και ο νέος στόχος του Σωτήρη
«Τα παλιά μονοπάτια αποτελούν για μένα την πιο ευαίσθητη χορδή», λέει ο Σωτήρης στο Travel.gr. «Όταν ξεκίνησα να τρέχω στα βουνά, ήμουν μόλις 15-16 χρονών και κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι για να κάνω σωστή προπόνηση, έπρεπε πρώτα να δημιουργήσω μόνος μου ένα μονοπάτι. Από εκείνη την ηλικία θυμάμαι τον εαυτό μου να περνά τον ελεύθερο χρόνο κλαδεύοντας, καθαρίζοντας ή σκάβοντας μονοπάτια στο βουνό. Ήταν ο δικός μου τρόπος να τιμήσω την παρακαταθήκη που μας άφησαν οι παλιότεροι. Χρόνια αργότερα, όταν αποφάσισα να επιστρέψω μόνιμα στο χωριό και να οργανώσω τον δικό μου αγώνα, χρειάστηκε να ανοίξω και να καθαρίσω περίπου 50 χιλιόμετρα μονοπατιών σε κορυφές και πλαγιές, ώστε να εξασφαλίσω την ασφαλή διεξαγωγή της διοργάνωσης».
«Έτσι, με πολύ κόπο και μεγάλη προσπάθεια απέκτησα σιγά-σιγά μια μικρή εμπειρία, για την οποία αισθάνομαι περήφανος», σημειώνει ο Σωτήρης στο Travel.gr. «Το να δημιουργήσεις ένα μονοπάτι στο βουνό είναι ένα δύσκολο εγχείρημα. Πρέπει να περπατάς για ώρες με τα εργαλεία στην πλάτη, να σκάβεις και να κλαδεύεις ασταμάτητα. Συχνά βρίσκεσαι εκτεθειμένος σε απότομες πλαγιές, γκρεμούς, αλλά και αντίξοες καιρικές συνθήκες. Όλα αυτά, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, με έκαναν πολύ δυνατό, σχεδόν άτρωτο».
Όνειρα για το μέλλον σε ένα χωριό 15 κατοίκων
«Τα όνειρά μου προτιμώ να τα κρατώ για τον εαυτό μου και να αφήνω τα αποτελέσματα να μιλούν για μένα», απαντάει ο Σωτήρης στο Travel.gr. «Επειδή περνάω τον περισσότερο χρόνο μου στα μονοπάτια και δουλεύω αρκετά μέσω τηλεφώνου, δεν έχω την πολυτέλεια χρόνου να εξηγώ ή να συζητώ τα όνειρά μου. Δουλεύω όμως σκληρά και με επιμονή γι’ αυτά, χωρίς να περιμένω κάποια κατανόηση από τους άλλους. Ίσως αυτό να ακούγεται κάπως σκληρό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα».
Ο Σωτήρης Φιλίππου μπορεί να έχει αφιερώσει ολόκληρη τη ζωή και το είναι του στην ανάδειξη των αγαπημένων του βουνών, αλλά δεν παύει να έχει κι ένα όνειρο που κάποια στιγμή θέλει να εκπληρώσει: να καταφέρει να ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο. Κι αν αυτό ακούγεται κάπως συμβατικό για έναν άνθρωπο σαν τον Σωτήρη, μη βιαστείς να κρίνεις, γιατί όταν εκείνος λέει πως θέλει να γυρίσει τον κόσμο, συμπληρώνει με ένα πλατύ χαμόγελο: «περπατώντας τον!». «Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου όνειρο», καταλήγει με ρομαντισμό αλλά και αποφασιστικότητα.
Πρωταθλητισμός στο βουνό
«Εδώ πάνω, ορισμένα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα. Το να ζεις μόνιμα σε υψόμετρο 1.200 μέτρων είναι εξαιρετικά δύσκολο για κάποιον που ασχολείται με τον πρωταθλητισμό. Δεν υπάρχει στάδιο ή κάποια κατάλληλη υποδομή για γρήγορες προπονήσεις, το μόνο που έχω στη διάθεσή μου είναι διαρκείς ανηφόρες και κατηφόρες. Αυτό ελάχιστοι το αντιλαμβάνονται, κυρίως εκείνοι που ασχολούνται πραγματικά σοβαρά με το συγκεκριμένο άθλημα. Ακόμα και η διατροφή αποτελεί πρόκληση, αφού το κοντινότερο σούπερ μάρκετ απέχει 40 χιλιόμετρα, δηλαδή σχεδόν μία ώρα οδήγησης», εξηγεί ο Σωτήρης στο Travel.gr.
Σωτήρη, τι σου προσφέρει το βουνό;
«Το βουνό μού δίνει δύναμη και με κάνει να ονειρεύομαι. Οι περισσότεροι άνθρωποι μόλις πετύχουν κάποιον στόχο τους επαναπαύονται, εμένα όμως το βουνό με βοηθά να μην το κάνω αυτό. Με ωθεί να εξελίσσομαι διαρκώς και να επιδιώκω την προσωπική μου πρόοδο. Δεν μου αρκεί να πετύχω μόνο έναν στόχο. Χάρη στο βουνό έχω καταφέρει πολλά πράγματα. Θα δανειστώ εδώ τη φράση του βοσκού μπάρμπα Βασίλη Κίσσα, που λέει χαρακτηριστικά: «Δεν αλλάζω το βουνό μ’ ένα βουνό χρυσάφι», καταλήγει ο Σωτήρης.
Διαβάστε ακόμα:
Η Χαρούλα και ο Δημήτρης δίνουν ζωή στο Καταφύγιο των Θεοδώριανων
Ένας μελισσοκόμος στην oρεινή Αρκαδία αποκαλύπτει τα μυστικά της σύνθετης κοινωνίας των μελισσών
