Κάποτε το αποκαλούσαν «Νησί των Ονείρων», καθώς έδειχνε να τα έχει όλα: φαρδιές αμμουδιές, παραδείσια νερά, ψηλά δέντρα. Ο λόγος για το Πεζονήσι της Εύβοιας, που όλοι επιμένουν να θεωρούν νησάκι, παρότι τυπικά δεν διαθέτει τέτοιο στάτους, καθώς είναι ενωμένο με την απέναντι ακτή –έστω και με μια στενή λωρίδα γης. Είναι χαρακτηριστικό, μάλιστα, ότι στον ανίδεο επισκέπτη φαίνεται ως προέκταση της περιοχής του λιμανιού της Ερέτριας, αφού βρίσκεται στην απέναντι μεριά αυτού.
Το Πεζονήσι αθρώνεται σε 66 στρέμματα γης και είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την Ερέτρια, στην οποία και υπάγεται διοικητικά. Αυτό σημαίνει ότι είναι εύκολα προσεγγίσιμο από την Αθήνα, αφού η απόσταση διανύεται εύκολα οδικώς, μέσα σε 1,5 ώρα. Από εκεί και πέρα στο νησάκι πάτε περπατώντας μέσω της προαναφερόμενης λωρίδας –γι’ αυτό λέγεται και Πεζονήσι, άλλωστε.
Το «Νησί των Ονείρων»
Μετά την Επανάσταση του 1821 το ελληνικό κράτος όρισε ότι το Πεζονήσι θα υπαγόταν στην «κοινότητα Ψαριανών», όπως ήταν γνωστή η Ερέτρια κατά τον 19ο αιώνα –λόγω της ίδρυσής της από πρόσφυγες που είχαν καταφύγει εκεί μετά την Καταστροφή των Ψαρών από τους Οθωμανούς (1824). Το 1967 η Χούντα το παραχώρησε στον Ελληνικό Οργανισμό Τουρισμού, ορίζοντας μια περίοδο 70 χρόνων για χρήση και εκμετάλλευση. Έτσι, χάρη σε κάποιες ενέργειες του τελευταίου, η έκταση άρχισε να προσελκύει επισκέπτες τόσο από την Ελλάδα, όσο και από χώρες του εξωτερικού.
Μετά την πτώση της Χούντας το Συμβούλιο της Επικρατείας έκρινε ότι η εκμετάλλευση του Πεζονησίου όφειλε να επιστρέψει στον Δήμο Ερέτριας. Ανακοινώθηκε λοιπόν δημόσιος διαγωνισμός, ο οποίος κερδήθηκε από την εταιρεία Rest Club ΑΕ, που προχώρησε σε γενναίες επενδύσεις στο νησάκι, οικοδομώντας δύο κεντρικές ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις με συνολικά 52 δωμάτια και 46 μπανγκαλόουζ. Επιπλέον φτιάχτηκαν και εγκαταστάσεις για τένις, μίνι γκολφ, βόλεϊ και πινγκ πονγκ, καθώς και εστιατόριο, beach bar –ακόμα και πάρκινγκ 300 θέσεων.
Ξεκίνησε λοιπόν μια χρυσή εποχή για το Πεζονήσι, το οποίο κατά το δεύτερο μισό της δεκαετίας του 1970 άρχισε να γίνεται γνωστό σαν «Νησί των Ονείρων», προσελκύοντας πολύ κόσμο κάθε καλοκαίρι. Αλλά η εποχή αυτή τελείωσε απότομα το 2008, όταν αποκαλύφθηκε ότι ο μισθωτής δεν είχε κερδίσει κανέναν διαγωνισμό –αντιθέτως, είχε γίνει απευθείας ανάθεση με αντίτιμο ενοίκιο που άγγιζε τα 100.000 ευρώ (με σημερινά χρήματα) το εξάμηνο. Έτσι, όπως προέβλεπε ο νόμος, έγινε έξωση του ιδιώτη επενδυτή και η κυριότητα του Πεζονησίου επέστρεψε στη δημοτική αρχή.
Οι προοπτικές για το μέλλον
Λόγω των εξελίξεων του 2008, το πάλαι ποτέ «Νησί των Ονείρων» απέμεινε εγκαταλελειμμένο. Μια πρόταση αξιοποίησης που κατέθεσε ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας Λάμπρος Αγγελόπουλος δεν προχώρησε ποτέ και το τι θα γινόταν με το νησί μπλέχτηκε σε μια γραφειοκρατική αντιπαράθεση μεταξύ του Δήμου της Ερέτριας και της Εταιρείας Ακινήτων Δημοσίου (ΕΤΑΔ), που τελικά απαγόρευσε το 2012 να προχωρούν διαδικασίες εκμετάλλευσης δίχως την άδειά της.
Στα χρόνια που μεσολάβησαν έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για το Πεζονήσι στα πλαίσια της τοπικής αυτοδιοίκησης, καθώς και ορισμένες δημόσιες διαβουλεύσεις. Ωστόσο άκρη δεν έχει βγει, με αποτέλεσμα να έχει αφεθεί στην τύχη του. Μια απόπειρα να ξαναζωντανέψει έγινε κατά το τριήμερο 12, 13 & 14 Αυγούστου 2016, όταν στους εγκαταλελειμμένους ξενώνες διεξήχθη το Influence Festival, με συμμετοχή Ελλήνων και διεθνών καλλιτεχνών. Οι υπεύθυνοι του φεστιβάλ έκαναν τότε σημαντική δουλειά για τη φροντίδα των εγκαταστάσεων, έχοντας ως αρωγό τους τον Οργανισμό Κοινωνικής Φροντίδας, Αλληλεγγύης, Αθλητισμού, Πολιτισμού, Περιβάλλοντος & Δια Βίου Μάθησης «Δαφνηφόρος Απόλλων».
Αν και μέχρι πέρυσι υπήρχε σοβαρή διάσταση απόψεων στο δημοτικό συμβούλιο της Ερέτριας για το τι μέλλει γενέσθαι, διαφαίνεται η πρόθεση να δοθεί κάποια λύση για το Πεζονήσι, ώστε να μπορέσει να μπει σε μια καινούρια φάση τουριστικής ανάπτυξης, η οποία θα αναδείξει εκ νέου τις φυσικές του ομορφιές.
Όσο περιμένει την επόμενη μέρα, πάντως, το Πεζονήσι διατηρεί και την όμορφη αμμουδιά του και τα δέντρα του και τα καθαρά του, γαλαζοπράσινα νερά, αλλά και το αφιερωμένο στους Άγιους Ανάργυρους εκκλησάκι του. Είναι δε πλήρως προσβάσιμο από τον κάθε ένα, πράγμα που σημαίνει ότι –με τη δέουσα προσοχή, φυσικά– μπορείτε να το επισκεφθείτε, να το περπατήσετε και βεβαίως να κάνετε τη βουτιά σας εκεί, ξαναγυρνώντας έπειτα με τα πόδια στην Ερέτρια. Άλλωστε τα καλοκαίρια δεν θα είστε μόνοι: θα δείτε και αρκετά ιδιωτικά σκάφη να αράζουν στο φιλόξενο λιμανάκι του.
Διαβάστε ακόμα:
Πεταλιοί: Οι «Μαλδίβες» του νότιου Ευβοϊκού απέχουν 2 ώρες από την Αθήνα
Λιχαδονήσια: Μπάνιο και φαγητό στις «Σεϋχέλλες της Ελλάδας», 2,5 ώρες από την Αθήνα
Γραφικοί οικισμοί, καταπράσινα βουνά, καταπληκτικό φαγητό: Εκδρομή στην ορεινή Εύβοια
