Σεϋχέλλες: Οδοιπορικό σε έναν επίγειο παράδεισο –Oι εμπειρίες δίπλα στην απεραντοσύνη του ωκεανού

Σε μια τέτοια φύση μπορείς να περιδιαβείς στις παραλίες ξυπόλητος, με τα γυμνά πόδια να χαίρονται την ολοκάθαρη λευκή άμμο. Μικρές, γρήγορες βουτιές στα συνήθως αβαθή νερά, που περικλείονται από μεγάλους κοραλλιογενείς υφάλους (οι οποίοι προστατεύουν τις Σεϋχέλλες από τα κύματα), κάνουν το μυαλό σου να αδειάζει.

Η πανίδα αποτελείται κυρίως από παραδείσια πουλιά σε όλα τα χρώματα, τα οποία κυκλοφορούν στις αυλές και στους δρόμους, ήπια ενταγμένα στο περιβάλλον –εξοικειωμένα με τους ανθρώπους, μα και προστατευμένα. Σε αρκετές παραλίες, πάλι, εάν τις επισκεφθείς νωρίς το πρωί, θα βρεις εκατοντάδες έως χιλιάδες τρύπες στην άμμο, φτιαγμένες από τα καβούρια που μόλις τις έχουνε σκάψει για να προφυλαχτούν. Αυτά που εμείς λέμε κοχύλια εδώ είναι τεράστια, ενώ ακόμα και οι αχινοί έχουν μέγεθος τούρτας.

Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή

Οι Σεϋχέλλες είναι μία συστάδα 115 νησιών και νησίδων στον Ινδικό Ωκεανό, με πρωτεύουσα τη Βικτώρια. Εμείς τουλάχιστον φτάσαμε εκεί ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι πολλών ωρών, με τρία stop over. Προσγειωθήκαμε τελικά στο νησί Mahé, το μεγαλύτερο σε έκταση, το οποίο προφέρεται «Μαέ».Τα αεροπορικά δεν είναι φθηνά, αλλά ψαχτείτε γιατί είναι πιθανόν να βρείτε προσφορές (συνήθως βέβαια με αρκετά stop over).

Το κλίμα είναι τροπικό μα ήπιο, με 25-30 βαθμούς θερμοκρασία όλο τον χρόνο. Η high season ξεκινά από τέλη Μαρτίου και διαρκεί ως τα τέλη Οκτωβρίου. Την υπόλοιπη περίοδο δεν κάνει κρύο, αλλά έχει ευμετάβλητο καιρό με βροχές και ανέμους. Η οικονομία της χώρας βασίζεται κυρίως στον τουρισμό και στην αλιεία. Το πολίτευμα είναι δημοκρατία.

Στις Σεϋχέλλες ζουν περίπου 100.000 άνθρωποι, έχοντας ως επίσημες γλώσσες τα Αγγλικά και τα κρεολικής καταγωγής Σεσελουά. Τα νησιά ανακαλύφθηκαν στις αρχές του 16ου αιώνα από τους Πορτογάλους. Μετά πέρασαν οι Γάλλοι –στους οποίους οφείλουν τόσο το όνομά τους, όσο και τα περισσότερα τοπωνύμια– και τέλος οι Άγγλοι, που τους έδωσαν την ανεξαρτησία τους το 1976.

Επίσημο νόμισμα είναι η ρουπία, με 15 ρουπίες να αντιστοιχούν σε 1 ευρώ. Το ευρώ περνάει κανονικά στις εδώ συναλλαγές, αλλά καλό είναι να βρείτε ένα ανταλλακτήριο (στο αεροδρόμιο, ας πούμε) ώστε να αποκτήσετε και μερικές ρουπίες για μικροαγορές. Εδώ, επίσης, δεν ισχύει η περιαγωγή, γι’ αυτό καλό είναι να αγοράσετε μία κάρτα sim (επίσης από το αεροδρόμιο): θα σας κοστίσει περίπου 25 με 30 ευρώ.

Προσοχή τι διαπραγμάτευση θα κάνετε με όσους βρίσκονται σε παραλίες και νοικιάζουν βαρκάκια η ταχύπλοα: πρέπει να είσαστε πολύ σαφείς στο ποιο σκάφος θα πάρετε, το πού ακριβώς θα σας πάνε, ποια είναι η διαδρομή, πόση ώρα διαρκεί. Εμείς στη συμφωνία που κάναμε με αυτούς που νοικιάζουν ταχύπλοα στην παραλία Anse de Anglais –δίπλα στο ξενοδοχείο Constance Ephelia– παρότι το υποψιαστήκαμε και κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να σιγουρέψουμε τη συμφωνία, στο τέλος βρεθήκαμε ξεγελασμένοι. Και από άποψη προορισμού και από άποψη χρόνου.

Mahé

Νοικιάσαμε αυτοκίνητο στο αεροδρόμιο κι έτσι δεν είχαμε πολλές μετακινήσεις με άλλα μέσα. Όπως είπαμε οι Σεϋχέλλες είναι ένας σχετικά ακριβός προορισμός, κυρίως με τεράστια resorts.

Όλες οι μεγάλες ξενοδοχειακές αλυσίδες (Four Seasons, Hilton, Kempinski κ.ά.) είναι εδώ. Με πραγματικά πανέμορφες εγκαταστάσεις, τις οποίες θα ζήλευε ο καθένας για τις διακοπές του. Όλες βρίσκονται πάνω στη θάλασσα (ακόμα και μέσα σ’ αυτήν), με δικές τους παραλίες, πισίνες, καμπάνες ή καλύβες πολυτελώς διαμορφωμένες και διακοσμημένες (με ατμοσφαιρικά bar, εστιατόρια, παιδότοπους κλπ.). Όμως για τον μέσο ταξιδιώτη οι τιμές είναι απαγορευτικές, καθώς εκτείνονται από αρκετές εκατοντάδες έως πολλές χιλιάδες ευρώ ημερησίως. Υπάρχουν βέβαια και μικρότερες μονάδες, τελευταία και πολλά Airbnb (και χτίζονται συνεχώς, από ό,τι είδαμε) που προσφέρουν διαμονή σε ανεκτές τιμές.

Φυσικά, με το που φτάσαμε στο κατάλυμά μας, το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να πέσουμε στη θάλασσα, στην παραλία Anse Boilea –ακριβώς μπροστά από το σπίτι. Με ολόλευκη άμμο γεμάτη καβουρότρυπες, με σμαραγδένια νερά ήρεμα και ζεστά και με τους κοραλλιογενείς υφάλους στο βάθος να γνωστοποιούν την παρουσία τους χάρη στο κυματάκι που δημιουργείται στην κορυφή τους. Το βράδυ, μην έχοντας όρεξη για ψάξιμο μετά από τόσο μεγάλο ταξίδι, φάγαμε στο κοντινό εστιατόριο «Kapataya Resto». Διεθνής κουζίνα με κρεολικές πινελιές. Δεν ήταν κακό, ήταν όμως ακριβό για το προσφερόμενο προϊόν: περίπου 65 ευρώ το άτομο, με ένα κρασί.

Πολλοί είναι αυτοί που κανονίζουν να περάσουν τις διακοπές τους στο Mahé, έχοντάς το ως βάση για ημερήσιες διαδρομές στα δύο πραγματικά πανέμορφα διπλανά νησιά, το Praslin και το La Digue. Θεωρώ ωστόσο ότι είναι λάθος. Αν έχετε 7 έως 10 μέρες διακοπές στις Σεϋχέλλες, γιατί να μην περάσετε τις 3 ή 4 στο Mahé και μετά 3 μέρες στο Praslin και 2 στο La Digue; Διότι και οι μετακινήσεις είναι ακριβές, αλλά και μία μέρα δεν αρκεί για να απολαύσετε τα συγκεκριμένα νησιά. Οι ημερήσιες εκδρομές με τα καραβάκια είναι ολιγόωρης παραμονής, ενώ μετά τον Μάρτιο θα δυσκολευτείτε πάρα πολύ να βρείτε και εισιτήρια, μα και δωμάτια, αν θελήσετε να μείνετε παραπάνω.

Το Mahé, τώρα, είναι ένα νησί μακρόστενο, που η μία του μεγάλη πλευρά βλέπει τη δύση και η άλλη μεγάλη του πλευρά την ανατολή. Ο βορράς και ο νότος είναι οι δύο μικρές πλευρές του παραλληλόγραμμου νησιού. Συνήθως οι άνεμοι είναι οι μεν βοριάδες, βορειοανατολικοί, οι δε νοτιάδες, νοτιοδυτικοί. Και το λέω αυτό γιατί, όταν γίνει αντιληπτό, καταλαβαίνει κανείς πού πρέπει να κατευθυνθεί για μπάνιο.

Το Mahé έχει σκιά σε όλο το μήκος του παραλιακού του δρόμου, από τον οποίον εξασφαλίζεται η πρόσβαση στις πραγματικά εκατοντάδες παραλίες που βρίσκονται γύρω-γύρω. Επίσης υπάρχουν έξι εγκάρσιοι δρόμοι, οι οποίοι ενώνονται με τον παραλιακό. Έτσι, όταν φυσάει νοτιοδυτικός άνεμος οι παραλίες που πάμε για μπάνιο είναι οι βορειοανατολικές –και το ανάποδο. Το καλύτερο μέρος για να μένει κανείς είναι το κεντρικό, ώστε να έχει σχετικά ίσες αποστάσεις από τις ανατολικές και τις δυτικές παραλίες. Αλλιώς το νότιο, μιας και κατά τη γνώμη μας είναι το πιο ωραίο.

Ωραιότερη παραλία είναι η Baie Lazare. Με ολόλευκη άμμο, με τεράστια βράχια στην άκρη της σμιλεμένα θαρρείς από γλύπτη, πάντα ήρεμη, με ζεστά νερά, ρηχά και ασφαλή. Πίσω της συνεχίζει το δάσος –κι αυτό ήπιο, ήρεμο, και αμμουδερό. Ό,τι πρέπει ώστε να αράξεις μετά το μπάνιο για μπάρμπεκιου κάτω από τη σκιά, τις ζεστές ώρες του μεσημεριού. Εδώ να πούμε, επίσης, ότι όταν λέμε για μπάνιο στις Σεϋχέλλες δεν μιλάμε σοβαρά για κολύμπι, αλλά μάλλον για πλατσούρισμα στα ρηχά: λόγω των κοραλλιογενών υφάλων, δεν μπορείς να πας πολύ μέσα στις εδώ θάλασσες. Συνήθως τα βάθη είναι από 60 πόντους έως (το πολύ) 1,80 με 2 μέτρα.

Συνεχίζοντας με τις παραλίες, διάσημες και πολύ όμορφες είναι κι αυτές κοντά στο ξενοδοχείο Kempinski. Η μία λίγο πριν φτάσεις, δεξιά, σε μια μεγαλούτσικη κατηφόρα. Και η άλλη μέσα στο ξενοδοχείο, όπου μπορείτε να πάτε κατόπιν άδειας και φυσικά χωρίς επιβάρυνση. Σίγουρα θα περάσετε επίσης από την Anse Takamaka με το resort στη μία άκρη της, την Plage Anse Baleine με το πολύ συμπαθητικό beach bar-restaurant «Surfers» ή τη διάσημη Royale Bay. Το «Surfers» αξίζει για μεσημεριανό ή αργά το απόγευμα για γεύμα, μιας και έχει κανονική κουζίνα: ξεκινά με σνακ και περνά σε πλήρες μενού με ψάρια, κρεατικά και ζυμαρικά, όλα σε αξιοπρεπείς τιμές.

Δίπλα επίσης στο ξενοδοχείο Double Tree by Hilton υπάρχει ένα δρομάκι που κατεβαίνει σε μία μικρή, γοητευτική αγκαλιά δίπλα στη θάλασσα, με άμμο και λεία βράχια. Απέναντι από την είσοδο του ξενοδοχείου, πάνω ακριβώς στον δρόμο, υπάρχει το «Koko Zerm» με καλοφτιαγμένα σάντουιτς, μπέργκερ, πίτσες, τορτίγιας, χοτ ντογκ, αλλά και φρέσκα εξωτικά φρούτα, που τα στύβει εκείνη την ώρα εάν τα ζητήσετε. Πολλές φορές στις εξορμήσεις για τις παραλίες, εφοδιαστήκαμε με νερά, μπύρες, fish & chips, ακόμα και μπέργκερ. Για μεσημεριανές μάσες και για ξάπλες κάτω από τους κοκοφοίνικες.

Συνεχίζοντας μια πορεία από τα δυτικά προς τα ανατολικά, κάνοντας τον γύρο του Mahé, στα ανατολικά λίγο πριν την παραλία Anse Royale θα συναντήσετε το αποστακτήριο Takamaka που παράγει το εθνικό ρούμι των Σεϋχελλών. Θα το βρείτε παντού, και σε απλή και σε παλαιωμένη εκδοχή. Παρ’ όλα αυτά αξίζει τον κόπο να μάθετε τις ώρες και τις μέρες που το αποστακτήριο είναι επισκέψιμο, ώστε να κανονίσετε ξενάγηση και γευστική δοκιμή.

Ευρισκόμενοι στο ανατολικό κομμάτι του νησιού και με πορεία προς τα βόρεια συναντάμε την περιοχή του αεροδρομίου, η οποία δεν έχει κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Μόλις όμως το περάσετε, αριστερά και δεξιά του δρόμου θα δείτε να εκτείνονται νησάκια και κανάλια δημιουργούμενα από την ποικιλομορφία του ίδιου του τοπίου. Έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον να τα περιδιαβεί κανείς με αυτοκίνητο, με πιο αξιόλογο ανάμεσά τους να είναι το Eden. Εδώ μπορείτε επίσης να κολυμπήσετε ή να κλείσετε τραπέζι για φαγητό σε εστιατόριο, χρειάζεται όμως κράτηση προκειμένου να μπείτε στο Eden από τη γέφυρα. Τα περισσότερα από αυτά τα νησάκια κατοικούνται, διαθέτοντας σπίτια και δρόμους δίπλα σε πλωτά κανάλια. Θα δείτε μάλιστα κι αρκετές κατοικίες οι οποίες δένουν με τη γενικότερα αποικιακή αισθητική του γύρω τοπίου.

Η συνέχεια του παραλιακού δρόμου φτάνει στην πρωτεύουσα Βικτώρια. Εδώ θα βρείτε τα πάντα όσον αφορά τα καταστήματα: σούπερ μάρκετ, τουριστικά, ηλεκτρονικά, ανοιχτές αγορές, αλλά και τη κλειστή «Victoria Market» με φρούτα, ψάρια και τοπικά προϊόντα μπακαλικής. Στον δε πρώτο όροφο υπάρχουν καταστήματα με δικά τους ρούχα, όπως καφτάνια και παρεό. Φεύγοντας από τη Βικτώρια περνάμε από το βόρειο άκρο του Mahé, το οποίο είναι διάσπαρτο από μικρούς οικισμούς και κυρίως ενοικιαζόμενες βίλες ή ιδιωτικά σπίτια μπροστά στη θάλασσα.

Αξίζει τον κόπο να απολαύσετε τα τροπικά ηλιοβασιλέματα των Σεϋχελλών, με τα έντονα πορτοκαλιά και μαβιά χρώματα, τους μαγικούς σχηματισμούς των νεφών και την απεραντοσύνη του Ινδικού. Εμείς βρήκαμε δύο τέτοια σημεία στον δρόμο μας, το ένα δίπλα στο άλλο (αν και δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, θα βρείτε πάμπολλα ανάλογα), στη Glacis ή Sunset Beach: τα beach bar & restaurants «Barefoot» και «Rock Pool». Είναι υψωμένα πάνω από τη θάλασσα, με μοναδική θέα. Ξύλινοι διάδρομοι σε κατεβάζουν στο ύψος του νερού, όπου υπάρχουν ξαπλώστρες και πολυθρόνες για βουτιές και αραλίκι.

Στη συνέχεια, αφού περάσουμε από το Χίλτον της περιοχής (άλλο Χίλτον από το προαναφερόμενο) το οποίο μοιάζει με απέραντο κόσμημα, καταλήγουμε στην πιο ζωντανή περιοχή του Mahé, τη διάσημη Beau Vallon. Εδώ παίζεται όλο το παιχνίδι της διασκέδασης, ενώ θα δει κανείς και μερικές από τις ακριβότερες βίλες, κοντά σε μαγαζιά με ρούχα και σε αρκετά μπαράκια και εστιατόρια. Αξίζει να την περιδιαβείτε, παρότι είναι η πιο τουριστική γωνιά του νησιού. Η ζωντάνια και η γκλαμουριά τη διατηρούν ενδιαφέρουσα.

Φάγαμε στην πιο πολυάσχολη πιτσαρία της περιοχής, τη «Bao-Bab», όπου γίνεται καθημερινά ένας πανικός, ενώ ήπιαμε κοκτέιλ λίγο πιο ’κει, στο μπαράκι «Beach Shak», ακούγοντας τοπικές μουσικές (μια μίξη reggae με R’n’B). Αυτά τα δύο μαγαζιά έχουν γίνει talk of the town στη Beau Vallon. Μιας και βρισκόμαστε στην περιοχή, όμως, να πω ότι συμπαθητικά φάγαμε και στο εστιατόριο του ξενοδοχείου Savoi (μπέργκερ και μακαρονάδες), το οποίο βρίσκεται στο μάτι του «κυκλώνα», όντας ιδανικό για χάζι στην περατζάδα του πεζόδρομου. Εδώ, μάλιστα, σταματάει και η παραλιακή οδός που θα επέτρεπε να συνεχίσουμε νοτιοδυτικά, διότι παρεμβάλλεται το Εθνικό Πάρκο Σεϋχελλών.

Αξίζει μια επίσκεψη, για να δει κανείς από κοντά την πραγματικά εντυπωσιακή βλάστηση, με τις πανέμορφες οδοιπορικές διαδρομές που είναι πλήρως χαρτογραφημένες. Αρκεί να είστε έτοιμοι για πεζοπορία. Εμείς κάναμε μία μέτριας δυσκολίας διαδρομή, την Copolia trail, και πραγματικά την απολαύσαμε. Η συνέχεια της διαδρομής προς νότο, τώρα, απαιτεί επιστροφή στη Βικτώρια –είναι άλλωστε αρκετά κοντά– και κατόπιν πορεία σε έναν από τους εσωτερικούς δρόμους ανάμεσα στη ζούγκλα. Συγκεκριμένα αυτόν που βγάζει στο Port Glaud.

Μία παρένθεση εδώ, όμως. Ασφαλώς, όλα αυτά δεν γίνονται σε μία μέρα. Εμείς ξοδέψαμε το επταήμερο που είχαμε βγάζοντας καθημερινά και μία διαδρομή, στην οποία φροντίζαμε να υπάρχουν παραλίες όπου ρίχναμε και μια βουτιά (μικρή ή μεγάλη).

Η επίσκεψη τώρα στο Port Glaud έχει ενδιαφέρον, διότι εδώ υπάρχει μία από τις ωραιότερες παραλίες του Mahe –η Αnse des Anglais, με το ξενοδοχείο Constance Ephelia. Εδώ βρίσκεται και το εστιατόριο «Del Place», από τα καλά των Σεϋχελλών και διάσημο για το ηλιοβασίλεμα. Αλλά απαιτεί κράτηση, τουλάχιστον για τα πρώτης σειράς τραπέζια πάνω στη θάλασσα. Σερβίρει καλοφτιαγμένη διεθνή και κρεόλ κουζίνα βασισμένη σε φρέσκα υλικά, αν και μας φάνηκε ακριβούτσικο: πληρώσαμε περίπου 90 ευρώ το άτομο, με ένα απλά συμπαθητικό κρασί.

Η περιοχή είναι τουριστικά αναπτυγμένη, με σημεία που νοικιάζουν ταχύπλοα για καταδύσεις στον εντυπωσιακό βυθό του Mahé ή για κολύμπι στα κοράλλια. Εδώ θα χαζέψετε λοιπόν χιλιάδες ψάρια, σε ό,τι χρώματα και σχήματα μπορεί να διανοηθεί ο ανθρώπινος νους: πλατιά, μακρουλά, στρογγυλά, πολύχρωμα, ριγέ, με βούλες, χρυσαφένια, διαφανή, μικρούλια σαν να βγήκαν από γυάλα και μεγάλα, εντυπωσιακά. Όλα ήρεμα και χωρίς να φοβούνται τον άνθρωπο, μιας και δεν είναι κυνηγημένα.

Νοικιάσαμε και ταχύπλοο, το οποίο μας πήγε μέχρι τον κόλπο Anse Du Riz, σε παραλίες όπου δεν φτάνει αυτοκίνητο, μιας και βρίσκονται κάτω από το Εθνικό Πάρκο. Μάλιστα η μία έχει κι ένα ταβερνάκι, ενώ στη διπλανή της, στο πίσω μέρος, υπάρχει κι ένα λαγκούν με υφάλμυρο νερό, όπου επίσης μπορείς να κολυμπήσεις.

Praslin

Αφού κυκλώσαμε σχεδόν το Mahé, ήρθε η στιγμή για το ταξίδι στα δύο γειτονικά νησιά, το Praslin και το La Digue. Τα δρομολόγια ξεκινάνε από το λιμάνι στη Βικτώρια, με κόστος 60 ευρώ έκαστος. Όπως είπα και προηγουμένως, βέβαια, καλό είναι να έχετε κλείσει και εισιτήρια και δωμάτιο και αυτοκίνητο για 3 μέρες στο Praslin και 2 στο La Digue. Αλλιώς δεν θα βρείτε τίποτα.

Το Praslin είναι πανέμορφο, εξίσου εντυπωσιακό με το Mahé και διάσημο για το πάρκο Vallee De Mai και βέβαια για την παραλία Anse Lazio, η οποία ψηφίζεται κάθε χρόνο ως μία από τις ωραιότερες του κόσμου. Το πάρκο, από την άλλη, έχει ανακηρυχθεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Εδώ θα συναντήσετε σπάνια είδη πουλιών και μεγάλη ποικιλία από δέντρα, κυρίως φοίνικες. Ανάμεσά τους και κοκοφοίνικες coco de mer, που φτιάχνουν τον μεγαλύτερο καρπό του κόσμου, βάρους (περίπου) 25 κιλών.

Από το Praslin υπάρχουν εκδρομές με σκάφη και για τα τριγύρω νησιά, στις οποίες περιλαμβάνεται snorkeling, καταδύσεις, μπάνιο και φαγητό. Ακόμα και πιθανή συνάντηση με γιγάντιες θαλάσσιες χελώνες.

La Digue

Είναι στο τρίτο και μικρότερο νησί αυτού του σχηματισμού όπου συναντηθήκαμε με τη χαλάρωση, το ζεν και την παντελή έλλειψη άγχους, απλά πληρώνοντας 16 ευρώ στο καραβάκι που μας μετέφερε εδώ από το Praslin.

Η ζωή στο La Digue κινείται με ταχύτητα ποδηλάτου. Μόνο ποδήλατα επιτρέπονται άλλωστε εδώ –και αρκούν για να γυρίσετε παντού στο νησί. Μοιάζει δε με χαλαρό, απολαυστικό παιχνίδι: από παραλία σε παραλία, από βουτιά σε βουτιά, από φαγητό σε φαγητό. Πάντα με πέδιλα, σορτσάκι, παρεό και σαγιονάρες. Στο La Digur θα βρείτε κι άλλη μία παγκοσμίως διάσημη παραλία, την Anse Source D’ Argent, καθώς και την Petit Anse, όπως και τη Grande Anse.

Μετά το μπάνιο έχει ξάπλα στις καλαμωτές που έχουν φτιάξει οι ντόπιοι για σκιά, με αντάλλαγμα να αγοράσετε καρύδες ή φρέσκα φρούτα. Μοιάζει περιττό να επαναλάβει κανείς ότι και σε αυτές τις παραλίες πρωταγωνιστεί η ολόλευκη, αστραφτερή άμμος, το πράσινο της ζούγκλας και όλες οι αποχρώσεις του μπλε στη θάλασσα. Είναι τα κυρίαρχα στοιχεία στις Σεϋχέλλες, σε μια εικόνα που δεν χορταίνεις ποτέ να κοιτάς.

Μετά τη μαγεία και τη χαλάρωση του La Digue, έχοντας φορτώσει πλέον μπαταρίες, ήταν η καλύτερη στιγμή για την επιστροφή στην Ελλάδα.

Τips αν σχεδιάζετε να ταξιδέψετε εκεί

Ένα ταξίδι 7 έως 10 ημερών στις Σεϋχέλλες δεν είναι φτηνό, αλλά αξίζει τον κόπο. Τα σπίτια Airbnb κοστίζουν από 60 έως 90 ευρώ τη βραδιά, το φαγητό στα εστιατόρια έχει υψηλό κόστος –κι εμάς τουλάχιστον δεν μας ενθουσίασε– τα ταξί είναι ακριβά: μικρές διαδρομές όπως π.χ. από την πρωτεύουσα στο αεροδρόμιο, βγαίνουν γύρω στα 35 ευρώ. Όπως ακριβά είναι και τα πλοία και τα σκαφάκια, αφού πληρώνεις 65 με 70 ευρώ για να μεταβείς one way σε ένα διπλανό νησί. Φτηνά είναι τα λεωφορεία, από την άλλη, όπου πληρώνεις περίπου 0,50 λεπτά τη διαδρομή.

Προσοχή με τις εκδρομές στις παραλίες το Σαββατοκύριακο και ιδιαίτερα την Κυριακή, γιατί ξεχύνονται οι ντόπιοι με ψησταριές, φορητά ηχεία που παίζουν στην διαπασών, τραπέζια, καρέκλες, ξαπλώστρες και ό,τι μπορεί να διανοηθεί το μυαλό σας. Ολόκληρες οικογένειες, συχνά με δεκάδες παιδιά, για τις δικές τους αποδράσεις, που ίσως κάνουν τον επισκέπτη να χάνει την παραδεισένια αίσθηση των παραλιών. Συστήνεται έτσι να κάνετε κάτι άλλο τέτοιες μέρες, π.χ. σαββατιάτικη βόλτα στα μαγαζιά της Βικτώρια ή κυριακάτικο περπάτημα στο Εθνικό Πάρκο.

Οι Σεϋχέλλες είναι με συνέπεια στοχευμένες σε ένα ταξιδιωτικό προϊόν συνυφασμένο με τον εναλλακτικό, ήπιο, φυσιολατρικό τουρισμό. Προσέχουν δηλαδή τα πάντα, ώστε να μη ενοχλήσουν τη φύση. Την ίδια στιγμή, βέβαια, ας μη ξεχνάμε ότι κι εμείς ζούμε σε μία χώρα με πανέμορφες θάλασσες και παραλίες, πραγματικά από τις καλύτερες του κόσμου. Όμως ένα ταξίδι σε αυτά τα νησιά αξίζει: προσφέρει τη μοναδική εμπειρία της απεραντοσύνης ενός μεγάλου ωκεανού συνδυαστικά με εικόνες πρωτόγνωρης ομορφιάς, που θα ευφράνουν την ψυχή σας.

Συνοψίζοντας, λοιπόν, ένα ταξίδι στις Σεϋχέλλες είναι η αίσθηση της άμμου που τη θέλεις μόνιμα στα πόδια σου, είναι το δέος της απόλυτης ελευθερίας στις έρημες παραλίες, η περιπλάνηση σε σπάνιες διαδρομές ανάμεσα στους κοκοφοίνικες και το περπάτημα σε παρθένα μονοπάτια.

Διαβάστε ακόμα:

Μαλδίβες: Ο κορυφαίος φωτογράφος των εξωτικών νησιών είναι Έλληνας

Μία νύχτα στο απαράμιλλης ομορφιάς αρχοντικό του Gianni Versace στο Μαϊάμι

Έλληνας εθελοντής βοηθάει στην ανακαίνιση σχολείων στην Τανζανία