Δεν ξέρω αν η θάλασσα με κερδίζει, ωστόσο κάθε φορά που στην εξίσωση μπαίνει η off the beaten οπτική ενός τόπου, και η ορεινή, ίσως και «πίσω από τους προβολείς» εκδοχή, δείχνω μία ιδιαίτερη διάθεση να την συναντήσω. Αισθάνομαι ότι κάπως έτσι μιλάει η αλήθεια ενός τόπου, η ουσία των πραγμάτων, το βάθος των συναισθημάτων των ανθρώπων.
Κάπως έτσι και στη Χαλκιδική, η οποία πριν με ξελογιάσει ολοκληρωτικά με άξονα τη θαλασσινή οπτική της, είχα την τύχη να γνωρίσω τον Χολομώντα, το καταπράσινο βουνό που κυριαρχεί στον «κορμό» της με υψόμετρο πάνω από 1.100 μέτρα, με πανέμορφα ορεινά χωριά και φαγητό που αρκούν ελάχιστα δευτερόλεπτα για να φέρω ολοζώντανα στη μνήμη μου. Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν αγάπησα περισσότερο τον τόπο ή τις γεύσεις του και καταλήγω ότι εδώ δεν χωρά διαζευκτικός σύνδεσμος. Αγάπησα και τον τόπο και τις γεύσεις του.
Κινείσαι στην ενδοχώρα και δεν μπορείς να μην αγαπήσεις τις αιωνόβιες βελανιδιές και τα χιλιάδες ευθυτενή έλατα που σκεπάζουν τις πλαγιές του Χολομώντα. Το ίδιο και με τα λίθινα καλντερίμια στα χωριά και τα έντονα χρώματα στα μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής σπίτια. Αγάπησα τα ξύλινα «σαχνισιά», τα σκεπαστά μπαλκόνια, προεκτάσεις του σαλονιού κάθε σπιτιού για να το φωτίζει ο ήλιος καλύτερα, που ξεπροβάλλουν όλο θράσος και προσπαθούν να κλέψουν λίγο βορειοελλαδίτικο φως. Στο καφενείο που βρισκόταν κάτω από ένα σαχνισί γεύτηκα μια τηγανιά με κόκκινα μανιτάρια και ήπια για πρώτη φορά μουντοβίνα, το τοπικό τσίπουρο που στην απόσταξη συμμετέχει ισάξια και το μέλι.
Και ήρθε η ώρα για τον Ταξιάρχη, έναν πανέμορφο οικισμό στην καρδιά του βουνού, όπου δημιουργήθηκε ένα εκπληκτικής βιοποικιλότητας πανεπιστημιακό δάσος, για να εκπαιδεύονται οι δασολόγοι του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Κάθισα στο κλασικό καφενείο της μικρής πλατείας «Η συνάντηση» το οποίο αποδείχθηκε ξεχωριστό φαγάδικο. Έφθασαν πρώτα οι ομελέτες με πατάτες, μετά μία ολόδροση σαλάτα και στο τέλος, μια πιατέλα με ντόπια ψητά κρέατα και αποδείχθηκε ότι ήταν η σωστή συνάντηση με την γεύση. Δεν θα ξεχάσω το επιδόρπιο, το γλυκό του κουταλιού βύσσινο που ήρθε ξαφνικά να γλυκάνει ακόμη περισσότερο αυτή την ορεινή εμπειρία.
Ο Χολομώντας, εκτός από έλατα και βελανιδιές, διαθέτει και πανέμορφους αμπελώνες. Και φυσικά και ένα οινοποιείο. Πρωί-πρωί κινήσαμε για την Αρναία. Εδώ, στο Κτήμα της Κλαούντιας Παπαγιάννη, συγκινηθήκαμε γιατί είχαμε πρωτοπάει πριν από αρκετά χρόνια, ίσα που είχε ξεκινήσει την λειτουργία του και θυμηθήκαμε τα νιάτα μας. Επίσης, θυμηθήκαμε την ξεχωριστή εμπειρία να δοκιμάζουμε κρασιά από καινούρια αμπέλια και να ανιχνεύουμε τα χαρακτηριστικά τους. Μία δεκαετία αργότερα, απολαύσαμε ένα ροζέ από Grenache Rouge, κομψό, με αέρα Προβηγκίας αλλά χαρακτήρα χαλκιδικιώτικο, να μας υπενθυμίζει ότι πρώτα απ’ όλα είναι το τερουάρ.
Ορμύλια και ο κάμπος
Και αν την έχετε κατατάξει στο μυαλό με παραλίες και βουνά, σας έχω μία έκπληξη. Έχει και κάμπους και μάλιστα εύφορους και παραγωγικούς. Σε έναν από αυτούς, εκεί ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο «πόδι», βρίσκεται ένα πολύ σημαντικό γυναικείο μοναστήρι. Το Μοναστήρι της Ορμύλιας, Ιερό Κοινόβιο Ευαγγελισμού, αγιορείτικο μετόχι με μακραίωνη ιστορία, σήμερα αποτελεί ένα μελίσσι από πολυτάλαντες και προκομμένες μοναχές, οι οποίες αποφάσισαν να κάνουν πραγματικότητα την πίστη ότι κάθε μοναστήρι είναι ένα κομμάτι ουρανού στον κόσμο.
Ένας πλούσιος ελαιώνας, δεκάδες φρουτόδεντρα με μηλιές, αχλαδιές, πορτοκαλιές, μανταρινιές, με τις ανοιξιάτικες βερικοκιές και ροδακινιές να μας καλοδέχονται κατάφορτες. Οι επιτραπέζιες ελιές τους δικαιώνουν τη φήμη των ελιών Χαλκιδικής, το ελαιόλαδό τους μοσχομύριζε σαν αγουρέλαιο, ενώ είχαν περάσει πάνω από πέντε μήνες από τη συγκομιδή. Αργότερα, βρεθήκαμε στα Βράσταμα, για να γεμίσουμε και εκεί το μυαλό μας με εικόνες όμορφες.
Στη νησί της Χαλκιδικής
Συνειδητά επιλέξαμε να αφήσουμε τις μυθικές παραλίες και στα τρία πόδια της Χαλκιδικής έξω από αυτή την περιπλάνηση. Το βουνό και τον κάμπο θέλαμε να το συμπληρώσει ένα αληθινό νησάκι. Η Χαλκιδική διαθέτει και από αυτό, την Αμμουλιανή, η οποία είναι μόλις 15 λεπτά από την Τρυπητή. Στον κόλπο του Αγίου Όρους, το νησάκι – παλιό μετόχι της Μονής Βατοπεδίου, που με τη Μικρασιατική καταστροφή μοιράστηκε σε πρόσφυγες, είναι ένας μικρός παράδεισος, ειδικά τώρα την άνοιξη που ο τουρισμός είναι σε λογικά όρια. Ανοιξιάτικες βουτιές στο Καραγάτσι και στην Ανεμότρατα για ψητό χταπόδι με χόρτα και ουζάκι, ολοκλήρωσαν την επίσκεψη.
Μαζί με ένα βιβλίο γεύσης
Και όλη αυτή η περιήγηση, είχε μία κοινή αναφορά. Είχα μαζί μου ένα βιβλίο ύμνο στις μοναστηριακές γεύσεις και στη γαστρονομική κουλτούρα των μοναστηριών. Πρόκειται για το πολύ καλό βιβλίο της Πάολας Ψαρρού, «Τα μήλα του Μάγειρα». Γέλασα όταν συνειδητοποίησα ότι σε αυτό το ταξίδι που δεν πρόλαβα να βάλω το πόδι μου στο Άγιον Όρος διάβαζα ένα βιβλίο για τη μοναστική κουζίνα και μάλιστα από γυναίκα συγγραφέα.
Μία ματιά στις παραλίες
Είναι αυτή η ανεπανάληπτη μυρωδιά, η ανεξίτηλα τυπωμένη στη σκέψη που έρχεται και κάνει ισορροπία με την καλοκαιρινή ζέστη και την αλμύρα της θάλασσας. Είναι τα χρώματα των νερών που παίζουν σε όλο το φάσμα της μπλε και του πράσινου στις παραλίες της Χαλκιδικής. Είναι αυτές οι ανεπανάληπτες αμμουδιές που σε κάνουν και πάλι παιδί που δεν χορταίνει το παιχνίδι. Είναι αυτές με τα δικά τους απάγκια και τις νηνεμίες. Για τις φωκοσπηλιές, τις Καβουρότρυπες, και τα μαγικά νησάκια από τον Διάπορο έως την Αμουλιάνη. Ερημικές, ανεξερεύνητες, πολύβουες με γνωστά συγκροτήματα και beach bars με εύγευστα cocktails στο μέσο μίας ημέρας, στη δύση του ηλίου, κάτω από τον έναστρο ουρανό. Για τις μουσικές που έρχονται και σε βρίσκουν εκεί που σκάει το κύμα. Και για δεκάδες άλλους λόγους, οι παραλίες της Χαλκιδικής είναι μοναδικές, ανεπανάληπτες και γι’ αυτό και λατρεμένες.
Καβουρότρυπες – Σιθωνία
Το πιθανότερο είναι να την έχετε ακούσει ακόμη και αν ο δρόμος δεν σας έχει φέρει ποτέ προς αυτή. Πρόκειται για μία από τις πιο διάσημες παραλίες της Χαλκιδικής με γαλαζοπράσινα νερά, λευκά βράχια, αλλά και πανέμορφους αμμόλοφους. Είναι αυτή η παραλία που δίνει στα καλοκαίρια μας κάτι από την χαμένη τους γοητεία, κάτι από αυτή την αυθεντική όψη και τη σημαντικότητα της απλότητας.
Βουρβουρού
Αυτή είναι η πιο εξωτική παραλία της Σιθωνίας. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι μοιάζει σημαντικά με τις παραλίες της Καραϊβικής. Η λευκή άμμος και τα τιρκουάζ νερά είναι θαυμάσια και για να φθάσετε σε βαθύτερα νερά θα πρέπει να περπατήσετε γύρω στα 30-40 μέτρα.
Διαβάστε ακόμα:
Στον μαγευτικό Χολομώντα με τα σοφά, αρχαία φυτά
Μια υποθαλάσσια κάβα στη Χαλκιδική -Εδώ βυθίζουν τα κρασιά για να τα παλαιώσουν
Η γαστρονομική εμπειρία στις προτεραιότητες της “Ζeus International”
