Ταξίδι στη Μπελίζ: Μια υδάτινη χώρα θαυμάτων με εξωτική ομορφιά

Παρόλα αυτά με εξαίρεση κάποιες περιοχές δεν έχει υποκύψει ακόμα στη μανία του μαζικού τουρισμού. Παραμένει μια χώρα φυσικό ενυδρείο, με απέραντα τροπικά δάση και μια τεράστια αρχαιολογική ζώνη διάσπαρτη από πυραμίδες και άλλα μνημεία του πολιτισμού των Μάγια φωλιασμένα μέσα στη ζούγκλα.

Αξιοθαύμαστο είναι ότι το 60% του εδάφους της και των χωρικών της υδάτων έχουν χαρακτηριστεί προστατευόμενες περιοχές και εθνικοί δρυμοί. Ανάμεσά τους ο Κοραλλιογενής Ύφαλος μήκους 300 χλμ. που αποτελεί τμήμα του Mesoamerican Barrier Reef, του δεύτερου μεγαλύτερου Κοραλλιογενούς Υφάλου στον κόσμο. Επτά θαλάσσιες περιοχές αυτού του Ύφαλου με συνολική έκταση 960 τετραγωνικά χιλιόμετρα προστατεύονται από την Σύμβαση για την Παγκόσμια Κληρονομιά της UNESCO.

Ο βιότοπος περιλαμβάνει περισσότερα από 100 είδη κοραλλιών, 500 είδη ψαριών που φέρουν όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου, καθώς και εκατοντάδες είδη ασπόνδυλων. Η περιοχή φιλοξενεί επίσης τρεις από τις συνολικά τέσσερις ατόλες του Ατλαντικού Ωκεανού, πολυάριθμους υφάλους που είναι διάσπαρτοι στα υπεράκτια ύδατα και την περίφημη Great Blue Hole, την «Μεγάλη Μπλέ Τρύπα». Με το 90% του Κοραλλιογενούς Υφάλου να χρήζει ακόμη έρευνας, εκτιμάται ότι μόνο το 10% όλων των ειδών έχει ανακαλυφθεί.

Η έκταση της χώρας ανέρχεται σε 22.960 τετραγωνικά χιλιόμετρα, είναι λίγο μεγαλύτερη από το Ελ Σαλβαδόρ κι ο πληθυσμός της φθάνει μόλις τις 441.471 κατοίκους, οι οποίοι είναι πολυφυλετικής καταγωγής. Επίσημη γλώσσα είναι τα Αγγλικά, αν και περισσότεροι από το 50% είναι Μεστίζο (απόγονοι Ισπανών και Μάγια), περίπου το 25% Κρεολοί, το 10,6% απόγονοι Μάγια και το 6,1% Γκαριφούνα (αφρο-Αμερινδιάνοι). Ο υπόλοιπος πληθυσμός περιλαμβάνει ευρωπαϊκές, ανατολικο-ινδικές, κινεζικές και βορειοαμερικανικές ομάδες.

Η διαδρομή

Περάσαμε από τη Γουατεμάλα στη Μπελίζ ακολουθώντας τα χνάρια των Μάγια στο μονοπάτι της ιστορίας στην Κεντρική Αμερική. Ένα μικρό ανοιχτό σκάφος μας μετέφερε από το γραφικό λιμανάκι του Λίβινγκστον, στην Punta Korda. Από εκεί μετά και τις απαραίτητες διατυπώσεις, πήραμε το δρόμο για την Μπελίζ Σίτι. Ταξιδεύουμε κατά μήκος των ακτών της Καραϊβικής. Στα δυτικά το τοπίο εναλλάσσεται ανάμεσα σε φυτείες μπανάνας, καφέ και φοινικόδεντρων, καθώς και σε μικρούς αραιοκατοικημένους οικισμούς των αυτόχθονων της περιοχής. Τα σπίτια τους είναι μικρά, ξύλινα, βαμμένα με έντονα χρώματα και οι σκεπές φορτωμένες φύλλα από κοκοφοίνικες και μπανανιές. Η Μπελίζ Σίτι είναι η πολυπληθέστερη πόλη στη χώρα με περισσότερους από 60.000 κατοίκους. Ιδρύθηκε το 1638 από Άγγλους ξυλέμπορους στη θέση ενός μικρού οικισμού των Μάγια. Παλαιά πρωτεύουσα της χώρας, έδωσε τη θέση της στην Μπελμοπάν το 1970, μετά από ένα τυφώνα που την κατέστρεψε ολοσχερώς. Η πόλη ξαναχτίστηκε και σήμερα αποτελεί το κύριο λιμάνι και τον χρηματοοικονομικό και βιομηχανικό κόμβο της χώρας.

Ο ξεναγός μας εξιστορεί τα γεγονότα που σηματοδοτούν το πέρασμα της χώρας από την εποχή των Μάγια, στην αποικιοκρατία και την δουλεία έως την ανεξαρτησία. Κι ως φαίνεται έχει κατά νου να μας δείξει όλα τα αποικιακά κτίρια στη Μπελίζ Σίτι. Εμείς όμως βιαζόμαστε. Μας περιμένει η «Μεγάλη Μπλε Τρύπα» (Great Blue Hole).

Στο Σαν Πέδρο

Επιβιβαζόμαστε σε ένα ανοιχτό ταχύπλοο, αφήνουμε πίσω μας το λιμάνι της Μπελίζ Σίτι και μετά από μιάμιση ώρα θαλάσσιας διαδρομής στην Καραϊβική, φθάνουμε στο Σαν Πέδρο. Το δημοφιλές θέρετρο βρίσκεται στο νότο του νησιού Ampergris Caye κι είναι μια καλή βάση για να δεις από κοντά την «Μπλε Τρύπα». Το νησί μια στενή λωρίδα γης μήκους 40 χλμ. και πλάτους 1600 μέτρων εκτείνεται παράλληλα με το βορειότερο τμήμα του Κοραλλιογενούς Υφάλου του Μπελίζ. Μια κοινότητα Μάγια ζούσε εδώ κατά την προκολομβιανή εποχή, σήμερα όμως το νησί συγκεντρώνει μια πολυφυλετική κοινότητα ανθρώπων. Το Σαν Πέδρο έχει εξελιχθεί σε δημοφιλή τουριστικό προορισμό και παράδεισο για τους λάτρεις των θαλασσίων σπορ και καταδύσεων. Από εδώ ξεκινούν οι θαλάσσιες και οι εναέριες ξεναγήσεις πάνω από τον ύφαλο και την «Μπλε Τρύπα». Πολύχρωμα ψάρια, κοχύλια, κοράλλια, ως και νεαρούς φιλικούς καρχαρίες μπορεί να συναντήσει κανείς στην υποθαλάσσια βόλτα του.

Περπατάμε στο κέντρο του Σαν Πέδρο, ανάμεσα σε ξύλινα πολύχρωμα σπιτάκια, μικρά ξενοδοχεία, εστιατόρια, πιτσαρίες, μπαράκια και καταστήματα που διαθέτουν από εξαρτήματα για καταδύσεις και αιώρες -το απαραίτητο αξεσουάρ του νησιού- έως σουβενίρ, ξυλόγλυπτα και κάθε λογίς καλάθια πλεγμένα από τις ίνες του φυτού Jipijapa. Μία τεχνική που κληρονομήθηκε από τους Μάγια. Ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ανθρώπων κινείται στον κεντρικό και στους κάθετους στενούς δρόμους που έχουν διέξοδο στη θάλασσα, ενώ οι μυρωδιές από τα ψητά κρέατα και τα θαλασσινά με τις τορτίγιες καλαμποκιού, σε καλούν να αφεθείς στις γαστρονομικές απολαύσεις και την αύρα της Καραϊβικής.
Αμαξάκια του γκολφ που εκτελούν χρέη ταξί, πηγαινοέρχονται ανάμεσα σε πεζούς και ποδηλάτες.

Δίπλα μας δύο νεαροί με μαλλιά τύπου ράστα ομιλούν μια κρεολική διάλεκτο. Μαθαίνω πως είναι Γκαριφούνα, απόγονοι ενός λαού αφρικανικής και αμερικανο-ινδιανικής καταγωγής που προέρχεται από το νησί του Αγίου Βικεντίου της Καραϊβικής. Ζουν σε χώρες της Κεντρικής Αμερικής, όπως η Γουατεμάλα και η Μπελίζ και ομιλούν την Γκαριφούνα και την Βινσεντιανή Κρεολική. Η γλώσσα τους ένα μίγμα αγγλικών, ισπανικών, γαλλικών και αφρικανικών επιρροών, από το 2001 περιλαμβάνεται μαζί με την μουσική και το χορό τους στον κατάλογο με τα αριστουργήματα της Προφορικής και Άυλης Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας της UNESCO.

Το Ampergris Caye, βρίσκεται ανάμεσα σε μια θάλασσα με ένα απίστευτο σμαραγδί χρώμα. Είναι γεμάτο ξενοδοχεία και beach bar, αλλά οι παραλίες που είναι κατάλληλες για κολύμπι σπανίζουν. Η θάλασσα είναι ρηχή, γεμάτη φύκια και θαλασσινό γρασίδι λόγω της γειτνίασης με τον Κοραλλιογενή Ύφαλο. Χλωρίδα που δεν επιτρέπεται να αφαιρεθεί, για να μην προκληθεί διατάραξη του οικοσυστήματος. Γι’ αυτό και το νησί είναι γεμάτο πισίνες.

Η Μπλε Τρύπα

Και να που ήρθε η ώρα να πετάξουμε πάνω από τον Κοραλλιογενή Ύφαλο και την «Μπλε Τρύπα». Η εναέρια ξενάγηση έχει προγραμματιστεί για τις 11 το πρωί. Το μικρό ελικοδρόμιο βρίσκεται απέναντι από το ξενοδοχείο, όπου διανυκτερεύσαμε. Θα επιβιβαστούμε στο ελικόπτερο και θα ζήσουμε μια μοναδική εμπειρία. Το θέαμα είναι μαγευτικό, κόβει την ανάσα. Οι ωκεάνιες όψεις της Καραϊβικής παραδομένες στις αποχρώσεις του μπλε και του τιρκουάζ. Λαμποκοπούν καθώς λούζονται στο φως, στην αύρα, τα χρώματα. Λωρίδες πάλλευκης γης διακόπτουν το απέραντο γαλάζιο. Σε κάποιες έχουν φυτρώσει φοινικόδεντρα δημιουργώντας αμμουδερά εξωτικά ερημονήσια. Περίπου 450 μικρά ή μεγαλύτερα νησιά βρίσκονται σπαρμένα στα δυτικά του κοραλλιογενούς υφάλου. Οι αιθέριες νησίδες και ατόλες (δακτυλιοειδείς ύφαλοι που περικλείουν γραφικές λιμνοθάλασσες) συνθέτουν ένα θελκτικό, γαλήνιο τοπίο. Μικροί, επίγειοι παράδεισοι.

Να και η «Μπλε Τρύπα». Σαγηνευτική και φωτογενής προβάλλει ανάμεσα στα κοράλλια στην αγκαλιά της Καραϊβικής. Ένα από τα θαυμαστά δημιουργήματα στον κόσμο. Ο πιλότος κάνει κύκλους πάνω από την ομορφιά κι έχω την ευκαιρία να την απολαύσω και να την φωτογραφίσω από όλες τις γωνιές. Όμως, ο φακός ελάχιστα αποτυπώνει αυτό που ξεδιπλώνεται μπρος στα μάτια μου.

Η Great Blue Hole, αυτό το μοναδικό φυσικό φαινόμενο, είναι μια τεράστια καταβόθρα που περιβάλλεται από ένα δακτύλιο κοραλλιών. Βρίσκεται μέσα σε μια ατόλη την Lighthouse, το σχήμα της είναι κυκλικό, έχει πλάτος 300 μέτρα και το βάθος της υπερβαίνει τα 120 μέτρα. Είναι ο μεγαλύτερος γεωλογικός σχηματισμός του είδους του στον κόσμο. Αποτελείται από ένα σύστημα σπηλαίων που σχηματίστηκαν την εποχή των παγετώνων πριν ανέβη το επίπεδο της θάλασσας και αργότερα όταν βυθίστηκαν κάτω από τα νερά της Καραϊβικής, το επάνω μέρος τους κατέρρευσε. Τα απόκρημνα τοιχώματά τους καλύπτονται από σταλακτίτες και σταλαγμίτες. Αυτό το απόκοσμο βάραθρο, εντυπωσίασε τον Γάλλο ωκεανογράφο και εξερευνητή Ζακ-Υβ Κουστώ, ο οποίος το ανακάλυψε και το έκανε γνωστό το 1970.

Η εναέρια ξενάγηση κράτησε πολύ ώρα, όμως η ομορφιά δεν χορταίνεται. Δεν μπορώ παρά να υποκλιθώ μπροστά στην φαντασία, την δημιουργικότητα και τη δύναμη της φύσης.

Στα βασίλεια των Μάγια

Και μετά την λαμπερή γαλάζια θάλασσα, η άλλη όψη του Μπελίζ, το βαθυπράσινο τροπικό τοπίο στην ενδοχώρα. Τα μεγάλα εθνικά πάρκα, οι προστατευόμενες περιοχές με τη σπάνια χλωρίδα και πανίδα και τα καταφύγια άγριας ζωής. Στη ζούγκλα του Μπελίζ μπορείς να συναντήσεις από σπάνιους παπαγάλους, τουκάνους έως τζάγκουαρ, πούμα και οσελότους.

Αφήσαμε πίσω το Σαν Πέδρο και την Μπελίζ Σίτι, διασχίσαμε την πρωτεύουσα Μπελμοπάν και κατευθυνόμαστε νοτιοδυτικά, στον Σαν Ιγνάσιο, στην περιφέρεια Κάγιο, κοντά στα σύνορα με την Γουατεμάλα. Η δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της Μπελίζ, απλώνεται στο κέντρο μιας καταπράσινης κοιλάδας που διασχίζουν οι ποταμοί Macal και Mopan κι είναι η καλύτερη αφετηρία για να εξερευνήσεις τις πυκνές ζούγκλες με τα απίστευτα συστήματα σπηλαίων και τα σημαντικά μνημεία των Μάγια. Πρώτος σταθμός το Καρακόλ.

Το Καρακόλ

Το Καρακόλ είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και καλοδιατηρημένες αρχαίες τοποθεσίες των Μάγια στο Μπελίζ. Το Uxwitza, ο «Λόφος των Τριών Νερών» των Μάγια, απέκτησε την σύγχρονη ονομασία του Καρακόλ το 1938, λόγω του πολλών στροφών που σχηματίζει ο δρόμος πρόσβασης στην τοποθεσία. Καρακόλ στα Ισπανικά σημαίνει σαλιγκάρι, κοχύλι. Για να προσεγγίσουμε τον αρχαιολογικό χώρο θα διανύσουμε μια απόσταση 40 χιλιομέτρων. Δέκα χιλιόμετρα και πλέον, πάνω σε χωματόδρομο. Η τοποθεσία πάντως είναι μαγευτική. Βρίσκεται στους πρόποδες των Βουνών Μάγια, σε υψόμετρο 500 μέτρων από την θάλασσα, μέσα στη ζούγκλα, στο δασικό καταφύγιο Chiquibul και περιβάλλεται από τροπικά δάση.

Η μνημειώδης πυραμίδα Caana μαγνητίζει όλα τα βλέμματα μόλις φθάνουμε στην Μεγάλη Πλατεία. Γνωστή και ως «Παλάτι του Ουρανού» η πυραμίδα είναι η ψηλότερη κατασκευή στο Μπελίζ. Το ύψος της υπερβαίνει τα 43 μέτρα. Το ανέβασμα στην κορυφή δεν είναι περίπατος, αλλά φθάνοντας εκεί, αποζημιώνεσαι από την άπλετη θέα.

Το Καρακόλ ανακαλύφθηκε από έναν ιθαγενή υλοτόμο, ονόματι Rosa Mai, ο οποίος έψαχνε για δέντρα σκληρού ξύλου μαόνι προς εκμετάλλευση. Ο ίδιος ενημέρωσε την αρχαιολογική επιτροπή και το 1938 άρχισαν οι πρώτες αρχαιολογικές έρευνες. Πολλά είναι τα σημαντικά κτίρια και ευρήματα που ανακαλύφθηκαν. Ανάμεσά τους 53 λαξευτοί μονόλιθοι (28 θρησκευτικοί βωμοί και 25 ανάγλυφες στήλες) παλάτια, ναοί, περισσότεροι από 250 βασιλικοί τάφοι και κρύπτες, τρία μεγάλα γήπεδα μπάλας, πέντε μεγάλες πλατείες, δεξαμενές, πεζοδρόμια κι ένα πολύ προηγμένο αστρονομικό παρατηρητήριο.

Επίσης, έχουν ανακαλυφθεί δεκάδες μικρότερα κτίρια, ενώ μεγάλο μέρος του Καρακόλ παραμένει ακόμη ανεξερεύνητο. Τα αρχαιολογικά ευρήματα επέτρεψαν στους αρχαιολόγους να τεκμηριώσουν με ακρίβεια την ιστορία της πόλης, στην οποία περιλαμβάνεται μια νίκη το 562 μ.Χ. ενάντια στην ισχυρή πόλη του Τικάλ στα δυτικά, στη σημερινή Γουατεμάλα.

Αρχικά, θεωρούνταν δευτερεύον κέντρο, νεότερες μελέτες ωστόσο ανέδειξαν την περιοχή ως ένα από τα σπουδαιότερα περιφερειακά πολιτικά κέντρα των πεδινών των Μάγια κατά την κλασσική περίοδο (250- 900 μ. Χ.). Με έκταση περίπου 200 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το Καρακόλ κάλυπτε μια περιοχή κατά πολύ μεγαλύτερη από την σημερινή πόλη της Μπελίζ Σίτι, ενώ ο πληθυσμός του ήταν υπερδιπλάσιος σε σχέση με τον σημερινό πληθυσμό της σύγχρονης πόλης. Συνολικά σε ολόκληρη τη χώρα ο πληθυσμός των Μάγια περίπου το 800 μ.Χ. έφθανε το 1 εκατ. κατοίκους.

Το Σπήλαιο Rio Frio

Η επιστροφή προς το Σαν Ιγνάσιο, περνάει μέσα από το φυσικό καταφύγιο Mountain Pine Ridge Forest Reserve με το εμβληματικό πευκοδάσος. Κάπου εδώ κρύβεται η σκοτεινή σπηλιά Rio Frio. Είναι ίσως το μοναδικό σπήλαιο όπως και οι φυσικές πισίνες Rio On Pools στην ίδια περιοχή που είναι εύκολα προσβάσιμα για τους επισκέπτες. Ένα δασικό κατηφορικό μονοπάτι μας οδηγεί στο σημείο. Η θέα της εισόδου του σπηλαίου είναι από μόνη της εκπληκτική, έχει ύψος 75 πόδια και στο άνοιγμά της κρέμονται πράσινες λωρίδες -σκοινιά από κλαδιά Μπεχούκο (Bejuco). Το τροπικό φυτό Μπεχούκο έχει τις ρίζες του ως παρασιτικό πάνω στα κλαδιά των ψηλών δέντρων. Οι παλαιότεροι θα το θυμούνται από τις ταινίες του Ταρζάν, καθώς ο ήρωας χρησιμοποιούσε το ευλύγιστο κλαδί του για να περνά αιωρούμενος τα ποτάμια. Ένα στενό μονοπάτι με πέτρινα σκαλάκια μας οδηγεί στο εσωτερικό του σπηλαίου, που έχει σχήμα πετάλου. Οι γρανιτένιοι βράχοι είναι γλιστεροί, το σκοτάδι σε ορισμένα σημεία αρκετά πυκνό, σύντομα όμως επανέρχεται το φως από το απέναντι μέρος της σπηλιάς. Το σπήλαιο διασχίζει ένας ποταμός, ενώ οι σταλαγμίτες και σταλακτίτες στα τοιχώματά του αποκαλύπτουν τα μικρά τεχνουργήματα της φύσης.

Τα σπήλαια αποτελούσαν για τους Μάγια χώρους τελετουργιών και ανθρωποθυσιών με προσφορές στους θεούς της βροχής και της γονιμότητας της Γης. Θεωρούνταν επίσης είσοδοι για την Σιμπάλμπα, που συμβόλιζε τον Κάτω Κόσμο των Μάγια. Ένα ελαφρύ σκίρτημα στα σκοτεινά τοιχώματα της σπηλιάς είναι η αφορμή για να ανακαλέσω στη μνήμη τους αγαπημένους Διδύμους των Μάγια. Τους Ημίθεους Ήρωες Χουν Χουναχπού και Βουκούμπ Χουναχπού, η ζωή των οποίων καταγράφεται στο Ιερό Βιβλίο. Οι Δίδυμοι, σύμφωνα με το Πόπολ Βουχ, μια μέρα καθώς έπαιζαν με το αγαπημένο τους ιερό άθλημα της μπάλας, ενόχλησαν τους Κυρίους της Κολάσεως του Κάτω Κόσμου. Τότε εκείνοι με υποχθόνια πρόσκληση τους ξεγέλασαν, τους κατέβασαν στον Κάτω Κόσμο και τους τιμώρησαν. Αργότερα βέβαια πήραν την εκδίκησή τους οι Δίδυμοι αλλά δεν μας παίρνει η ώρα να εξιστορήσουμε όλο τον μύθο, ο ήλιος έχει γείρει προς τη δύση και η παρέα λαχταρά να προλάβει να ρίξει έστω μια βουτιά στις σμαραγδένιες φυσικές πισίνες.

Το Σουναντούνιτς

Η τελευταία μέρα στο Μπελίζ είναι αφιερωμένη στο Σουναντούνιτς. Ο αρχαιολογικός χώρος, βρίσκεται δίπλα στο χωριό San Jose Succotz, σε μικρή απόσταση, μόλις 1 χλμ. από την Γουατεμάλα. Ο δρόμος περνά μέσα από τον ποταμό Mopan, αλλά δεν υπάρχει γέφυρα. Στη θέση της βλέπουμε μια μικρή χειροκίνητη πλατφόρμα. Άνθρωποι, ζώα και οχήματα για να περάσουν απέναντι επιβιβάζονται στην πλατφόρμα. Περνάμε στην απέναντι όχθη και μετά από σύντομη πεζοπορία 1-2 χιλιομέτρων φθάνουμε στο Σουναντούνιτς. Η ονομασία του σημαίνει «Παρθένος του Βράχου» στη γλώσσα των Μάγια κι είναι ένα σύγχρονο όνομα. Το αρχαίο είναι άγνωστο.

Οι αυτόχθονες της περιοχής έχουν συνδέσει το Σουναντούνιτς με το μύθο της «Πέτρινης Γυναίκας». Λένε πως κατοικεί στην περιοχή από τον 17ο αιώνα και πολλοί είναι αυτοί που έχουν δει το φάντασμά της να περπατά στον αρχαιολογικό χώρο. Η γυναικεία φιγούρα είναι ντυμένη στα λευκά κι έχει κόκκινα λαμπερά μάτια που πετούν φλόγες. Εμφανίζεται πάντα μπροστά από το «El Castillo» την κεντρική πυραμίδα στην μεγάλη πλατεία, ανεβαίνει τις πέτρινες σκάλες και εξαφανίζεται σε έναν πέτρινο τοίχο.

Στέκομαι απέναντι από το El Castillo. Είναι εντυπωσιακό. Διακρίνω κάποιες γυναικείες φιγούρες που ανεβαίνουν τα πέτρινα σκαλοπάτια του. Σίγουρα δεν είναι φαντάσματα. Η πυραμίδα υψώνεται 40 μέτρα πάνω από το επίπεδο της κεντρικής πλατείας, γεγονός που το καθιστά το δεύτερο ψηλότερο, μετά από το Caana, κτίσμα στο Belize. Πάνω στην πυραμίδα υπάρχουν δύο ναοί. Ο κάτω ναός φημίζεται για το διακοσμητικό γλυπτό του. Μια μάσκα με μεγάλα αυτιά, πιθανότατα αντιπροσωπεύει τον Θεό ήλιο. Δίπλα σε αυτή τη μάσκα, υπάρχει το σύμβολο της σελήνης με ένα περίγραμμα συμβόλων που αντιπροσωπεύουν την Αφροδίτη. Η ανατολική ζωφόρος του πάνω ναού απεικονίζει την γέννηση ενός Θεού που σχετίζεται με την βασιλική οικογένεια, τους Θεούς της δημιουργίας, καθώς και το Δέντρο της Ζωής, το οποίο εκτείνεται από τον Κάτω Κόσμο, την Γη και φθάνει ως τον Ουρανό. Ο αρχαιολογικός χώρος καταλαμβάνει έκταση περίπου 2,6 τετραγωνικών χιλιομέτρων και αποτελείται από έξι πλατείες που περιβάλλονταν από 26 ναούς και παλάτια. Η πόλη περιλάμβανε 140 τύμβους ανά τετραγωνικό χιλιόμετρο.

Το Σουναντούνιτς χρησίμευε ως αστικό τελετουργικό κέντρο των Μάγια στην περιοχή της κοιλάδας του Μπελίζ κατά την Ύστερη και την Τερματική Κλασσική περίοδο. Εκείνη την εποχή, όταν η περιοχή ήταν στο απόγειό της, ζούσαν εδώ περίπου 200.000 άνθρωποι. Λίγο πριν γείρει ο ήλιος προς τη δύση αποχαιρετούμε το Μπελίζ με ένα τελευταίο κλικ στη μπουγάδα που έχουν κρεμάσει οι οδηγοί βαρέων μεταφορικών οχημάτων στις όχθες του Μοπάν. Πίσω από το συνοριακό πέρασμα του ποταμού, μας περιμένει η Γουατεμάλα.

Διαβάστε ακόμα:

Ταξίδι ζωής στη Γουατεμάλα: Το λίκνο του πολιτισμού των Μάγια

Κεντρική Αμερική: Οδοιπορικό σε Παναμά-Κόστα Ρίκα-Νικαράγουα

Γουατεμάλα: Στη λίμνη Ατιτλάν με τους Μάγια