Ένα ταξίδι στο Νεπάλ, σε μια χώρα μεταξύ του οροπεδίου του Θιβέτ και των Ιμαλαίων είναι μια πρόκληση για έναν ταξιδιώτη καθώς συνδυάζει τον εξαιρετικό πολιτιστικό πλούτο και την ανεπανάληπτη φύση. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να ταξιδέψω σε αυτήν την υπέροχη χώρα συνδυάζοντας το πολιτιστικό ενδιαφέρον που έχει να επιδείξει με μια πενθήμερη ορεινή πεζοπορία στην περιοχή Annapurna στα Ιμαλάια.
Πετάω για Καράτσι με τελικό προορισμό το Κατμαντού στις 6 το απόγευμα. Στην αίθουσα αναχωρήσεων για Καράτσι-Κατμαντού, οι περισσότεροι ταξιδιώτες είναι ντυμένοι με ορειβατικά ρούχα, έτοιμοι να κατακτήσουν τα βουνά των Ιμαλαίων. Φθάνουμε στο Κατμαντού στις 8 και μισή το πρωί. Βγαίνοντας από το αεροδρόμιο, με πλησιάζουν νεαροί Νεπαλέζοι που θέλουν να μου πουλήσουν τις υπηρεσίες τους για ξενοδοχείο και μεταφορά στην πόλη. Μετά από πολλά παζάρια, επιλέγω την καλύτερη προσφορά και επιτέλους βρίσκομαι καθ’ οδόν για την πόλη. Μια πόλη με χαμηλά σπίτια και χωμάτινους δρόμους με βρώμικα νερά. Όσο πλησιάζουμε στο κέντρο της πόλης οι δρόμοι είναι γεμάτοι από κόσμο, ντυμένοι με πολύχρωμες τοπικές φορεσιές, ενώ αυτοκίνητα παλιάς τεχνολογίας που αφήνουν πίσω τους μαύρο καπνό, κορνάρουν ασταμάτητα στους περαστικούς που περπατάνε στη μέση του δρόμου.
Μένω σε μια πανσιόν στην περιοχή Themel, γνωστό τουριστικό γκέτο, στην καρδιά του Κατμαντού. Αφήνω το σακίδιό μου στο δωμάτιο και φεύγω για το ιστορικό κέντρο της πόλης, στην Durbar Square, στην οποία είναι συγκεντρωμένα τα περισσότερα μνημεία, όπως το βασιλικό παλάτι Hanuman Dhoka, χτισμένο τον 17ο αιώνα, ο ναός Jagannath με τις περίφημες ξυλόγλυπτες ερωτικές σκηνές στην οροφή του κτιρίου και το παλάτι της «ζωντανής θεάς» Kumari Bahal που χτίστηκε το 1757. Ένα τριώροφο κτίριο με περίφημα σκαλιστά παράθυρα και με μια υπέροχη εσωτερική αυλή. Η «ζωντανή θεά», που ονομάζεται Kumari, είναι ένα κοριτσάκι που εκλέχτηκε σε ηλικία 5 ετών, χάρη στην κατάλληλη κάστα της. Η θεϊκή της υπόσταση υπαγορεύει να ικανοποιούνται όλα τα χατίρια, αρκεί βέβαια να μην τραυματιστεί η ίδια, γιατί το αίμα σημαίνει ότι χάνει την θεία της καριέρα, η οποία έτσι και αλλιώς τερματίζεται με την πρώτη εμμηνόρροια.
Επισκέπτομαι τον ινδουιστικό ναό Maju Dega που χτίστηκε στα τέλη του 17ου αιώνα. Πρόκειται για ένα πύργο σε τρία επίπεδα. Ανεβαίνω τα σκαλοπάτια και φθάνω στο ψηλότερο σημείο. Μου κόβεται η ανάσα από την θέα της πλατείας Durmar. Θυμάμαι την Πρωτοχρονιά της περσινής χρονιάς, από την τηλεόραση, να γιορτάζεται σε αυτήν την πλατεία με μουσική τέκνο. Στο Κατμαντού την δεκαετία του ’60 εισέρρεαν οι hippies από όλο τον κόσμο μαγεμένοι από την βουδιστική κοσμοθεωρία και διψασμένοι για εσωτερική γαλήνη, σε αναζήτηση του βαθύτερου νοήματος της ζωής. Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και σήμερα συναντάς στους δρόμους του Κατμαντού παλαίμαχους χίπις, οι οποίοι βγάζουν την γιάπικη στολή τους και φορούν την χίπικη για να θυμηθούν τι παλιές καλές ημέρες της νιότης τους.
Επόμενη επίσκεψη στην ιερή βουδιστική στούπα Swayambhunath, στην κορυφή ενός λόφου, στον οποίο για να φθάσεις πρέπει να ανέβεις 330 σκαλοπάτια στα οποία σε συντροφεύουν μαϊμούδες. Καθώς φθάνουμε στην κορυφή, αντικρίζουμε ένα συγκρότημα ναών θιβετιανού βουδισμού που θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς τόπους προσκυνήματος.
Την επόμενη μέρα το πρωί, πηγαίνω για πρωινό στο «Mike’s breakfast café», το οποίο στεγάζεται σε ένα παλιό αρχοντικό ινδο-ισλαμικής αρχιτεκτονικής με εσωτερικό κήπο γεμάτο λουλούδια και δέντρα. Το κελάηδημα των πουλιών κάτω από την διακριτική μουσική του Μότσαρτ συνθέτουν μια υπέροχη στιγμή για να ξεκινήσει κάποιος την ημέρα του, ενώ έξω τα χρωματιστά και πολύβουα παζάρια του Κατμαντού με την έντονη μυρωδιά των μπαχαρικών σου θυμίζουν που βρίσκεσαι. Παίρνω ένα ταξί και φεύγω στο Patan που βρίσκεται 5 χιλιόμετρα έξω από το Κατμαντού, μια ιστορική πόλη στη νότια πλευρά του ποταμού Μπαγκμάτι. Η πλατεία Durbar στο Patan, που κάποτε ήταν το παλάτι των βασιλιάδων του Patan, είναι μια μαγευτική σύνθεση από κτίρια παλατιών, καλλιτεχνικές αυλές και παγόδες.
Το απόγευμα επιστρέφω στο Κατμαντού. Αφήνω το ταξί και πηγαίνω με τα πόδια στο ξενοδοχείο μου περνώντας από στενά σοκάκια κατάμεστα από κόσμο, καθώς οι Νεπαλέζοι ετοιμάζονται να γιορτάσουν το Dashain. To Dashain είναι μεγάλη γιορτή για τους Νεπαλέζους και τους Ινδούς. Είναι κάτι σαν τα Χριστούγεννα των Δυτικών. Καθαρίζουν και στολίζουν τα σπίτια τους, ανταλλάσσουν δώρα μεταξύ τους και γενικότερα υπάρχει μια εορταστική ατμόσφαιρα στους δρόμους και τις αγορές. Την επόμενη μέρα, στις 2:30 τα ξημερώματα, με ξυπνούν ήχοι από κύμβαλα. Σηκώνομαι και βλέπω κάτω στο δρόμο μια μεγάλη ομάδα από άνδρες και γυναίκες με φανάρια. Κάποιοι από αυτούς κρατούν μουσικά όργανα. Πρόκειται για μια θρησκευτική τελετή με έντονο μυστηριακό χαρακτήρα που αποτελεί μέρος των εκδηλώσεων Dashain, όπως μου λένε το πρωί στην reception του ξενοδοχείου.
Παρόμοιες εκδηλώσεις γίνονταν και σε άλλους δρόμους του Κατμαντού πηγαίνοντας από τον έναν ναό στον άλλον. Σήμερα, επισκέπτομαι τον ιερό ναό Pashupatinath, στις όχθες του ποταμού Bagmati. Εδώ, βρίσκονται οι πιο σημαντικοί ινδουιστικοί ναοί του Νεπάλ. Ο ποταμός Bagmati θεωρείται ιερός, όπως και ο Γάγγης στην Ινδία. Στην όχθη του ποταμού, κοντά στην κεντρική γέφυρα, υπάρχουν τρεις εξέδρες, στις οποίες γίνεται η καύση νεκρών ανάλογα με τη κάστα τους. Βρέθηκα σε μια τέτοια εκδήλωση και το θέαμα ήταν σοκαριστικό. Ο νεκρός, καλυμμένος με ένα πορτοκαλί σεντόνι και σκεπασμένος με λουλούδια, τοποθετείται πάνω σε έναν λόφο από ξύλα τοποθετημένα με αριστοτεχνικό τρόπο.
Στη συνέχεια, δύο άνδρες ανάβουν φωτιά στα ξύλα και ο νεκρός τυλίγεται στις φλόγες. Σε λίγη ώρα ένα πυκνό σύννεφο από καπνό και μαύρη στάχτη απλώνεται στην γύρω περιοχή. Φεύγω σοκαρισμένος από όλο αυτό το σκηνικό. Κι ενώ σκεφτόμουν όλα αυτά περπατώντας, συναντώ ένα μισογκρεμισμένο νοσοκομείο που φέρνει το όνομα «Μητέρα Τερέζα». Η ίδια είχε δουλέψει αρκετά χρόνια σε αυτήν την περιοχή περιθάλποντας απόρους. Αργά το απόγευμα επιστρέφω στο Κατμαντού. Στον δρόμο συναντώ «Sadhus», περιπλανώμενους Ινδουιστές, που θεωρούνται άγιοι και τρέφονται από ελεημοσύνη. Έχουν το πρόσωπο καλυμμένο με μια άσπρη σκόνη, ενώ το σκελετωμένο σώμα τους σέρνεται στην κυριολεξία με δυσκολία στους δρόμους.
Την επομένη μέρα το μεσημέρι πετάμε για Pokhara με δύο Ιρλανδούς, την Kleina και τον Mike, που θα είμαστε μαζί στο trekking για Annapurna. Μετά από 45’ πτήσης προσγειωνόμαστε στο αεροδρόμιο. Παίρνουμε ένα ταξί και πάμε στο ξενοδοχείο «Fairmount Hotel». Η θέα από το δωμάτιο είναι μοναδική. 100 μέτρα από το ξενοδοχείο βρίσκεται η τεράστια λίμνη Phewa, που περιστοιχίζεται από καταπράσινα βουνά, ενώ δεξιά οι χιονισμένες κορυφές των Ιμαλαίων θυμίζουν Αλπικό τοπίο. Αφήνουμε τα σακίδια στο δωμάτιο του ξενοδοχείου και πάμε στη λίμνη. Νοικιάζουμε μια βάρκα, αγοράζουμε μπύρες και κωπηλατώντας φτάνουμε στη μέση σχεδόν της λίμνης. Η ήλιος έχει πέσει και τα χρώματα αλλάζουν. Ένα απαλό γκρι χρώμα έχει διαδεχτεί του έντονους προηγούμενους χρωματισμούς, ενώ οι φωνές των παιδιών που παίζουν, καθώς κολυμπάνε στις όχθες της λίμνης, ακούγονται από βαθιά.
Μετά από τρεις ώρες περίπου, πλευρίζουμε στην μικρή ξύλινη προβλήτα και αφήνουμε την βάρκα να λικνίζεται στα βρώμικα νερά της λίμνης. Κατευθυνόμαστε στο κέντρο της μικρής πόλης. Από τα εμπορικά μαγαζιά ακούγεται σύγχρονη δυτική μουσική, ενώ από τα restaurant νεπαλέζικη, για να φθάσει τελικά στα αυτιά μας μια μίξη μουσικών ήχων που σε ξεκουφαίνει. Εδώ, θα πρέπει να πούμε ότι οι περισσότεροι τουρίστες που έρχονται στην Pokhara, έχουν σαν στόχο να ανέβουν σε κάποια από τις κορυφές των Ιμαλαίων. Αργά το βράδυ στο δείπνο, ο Mike μας λέει πως έχει βρει έναν πολύ καλό οδηγό για το δικό μας trekking. Το όνομά του είναι Hamanda. Καλή ανάβαση λοιπόν στα Ιμαλάια.
Ξεκινάμε το πενθήμερο trek (4 νύχτες/5 ημέρες) από την Pokhara που βρίσκεται στα 800 μ., για το Poon Hill στην στους πρόποδες της οροσειράς Annapurna στα Ιμαλάια. Επισκεπτόμαστε τα χωριά Landruk, Chandrung, Chorepani και Tirkedungha. Το ανώτερο υψόμετρο που διανυκτερεύουμε είναι στα 2.800 μ., ενώ το ανώτερο υψόμετρο σε όλη την διαδρομή μας είναι στο Poon Hill στα 3.200 μ. Στις πέντε αυτές ημέρες διανύουμε 50 χιλιόμετρα περίπου περπατώντας καθημερινά 5-7 ώρες. Η διαδρομή στα περισσότερα σημεία είναι απότομη και ανηφορική, η θέα όμως σε κάποιες από τις υψηλότερες κορυφές των Ιμαλαίων σε όλη την διαδρομή είναι μοναδική. Στον δρόμο συναντάμε αρκετούς ορειβάτες με τους porters να προπορεύονται κουβαλώντας στην πλάτη τους τεράστια καλάθια που μας χαιρετάνε σιγοψιθυρίζοντας την λέξη «Namaste», που σημαίνει υποκλίνομαι.
Η διαδρομή είναι όμορφη. Περπατάμε μέσα από στενά μονοπάτια, κρεμαστές γέφυρες και νερόμυλους μέσα σε ένα τροπικό δάσος με μπανανιές. Κάνουμε μια στάση για τσάι σε ένα χωριό που συναντάμε και συνεχίζουμε μέχρι να φθάσουμε στο lodge που πρόκειται να διανυκτερεύσουμε λίγο έξω από το Landrung, στα 1.646 μ. Κάπως έτσι συνεχίζεται και η δεύτερη μέρα της διαδρομής για Chandrung, στα 2.012 μ. Η τρίτη μέρα για Chorepani, στα 2.874 μ., είναι δύσκολη και παράλληλα μαγευτική. Οι εναλλαγές του τοπίου ικανοποιούν και τον πιο απαιτητικό landscape lover. Δάση πυκνά και ατελείωτα με πανύψηλα δένδρα και πολλά ροδόδεντρα. Στα μέσα της διαδρομής κάνουμε μια στάση για φαγητό και ξεκούραση σε ένα τεϊοποτείο. Στο Ghorepani φθάνουμε αργά το απόγευμα. Μένουμε σε ένα guesthouse στο σαλόνι του οποίου έχουν ανάψει φωτιά στο τζάκι. Δέκα άτομα όλα κι όλα και ο χώρος έχει γεμίσει. Αναμμένα κεριά, καλό φαγητό, μπύρες κι όλοι γινόμαστε μια καλή παρέα. Μετά τις δέκα πάμε για ύπνο.
Στις 4:30 τα ξημερώματα της επόμενες ημέρες ξεκινάμε την ανάβαση για το τελευταίο μέρος της διαδρομή μας στο Poon hill στα 3.200 μ. Το Poon Hill είναι από τα must των Ιμαλαίων. Βρίσκεται στην κορυφή ενός βουνού και προσφέρει την καλύτερη θέα των χιονισμένων βουνοκορφών Anapurna και Dhaulagiri, δύο από τις ψηλότερες κορυφές του κόσμου. Ο λόγος τώρα που η ανάβαση γίνεται ξημερώματα είναι να θαυμάσουμε την μαγεία του τοπίου την ώρα που ξεπροβάλλει ο ήλιος πίσω από τις χιονισμένες κορυφές των βουνών. Έξω είναι θεοσκότεινα και έχει παγωνιά. Μερικά άστρα τρεμοσβήνουν πριν εξαφανιστούν τελείως από τον ουρανό. Παρέες από όλες τις γωνιές του κόσμου, με έναν φακό στο χέρι, κατευθύνονται στο μοναδικά στενό μονοπάτι του βουνού που οδηγεί στο Poon Hill σχηματίζοντας μια πύρινη γλώσσα που χάνεται στην κορυφή του βουνού.
Όλοι είναι αμίλητοι. Μόνο ο θόρυβος των σπασμένων κλαδιών που συνθλίβονται από τα ορειβατικά παπούτσια ακούγεται. Μετά από μια ώρα περίπου φθάνουμε σε ένα πλάτωμα. Πλήθος κόσμου που σχηματίζει πηγαδάκια περιμένει με ανυπομονησία την ώρα που θα ξεπροβάλει ο ήλιος, ενώ οι φωτογραφικές μηχανές στημένες πάνω σε τρίποδες είναι έτοιμες να απαθανατίσουν την μοναδική στιγμή. Τα επιφωνήματα θαυμασμού και τα φλας των μηχανών αυξάνονται καθώς το φως του ήλιου απλώνεται όλο και περισσότερο. Θαυμάζουμε για λίγη ώρα το τοπίο και γύρω στις 7:30 κατηφορίζουμε το βουνό για το χωριό Tirkedungha, που είναι ο τελευταίος σταθμός του trek. Το τοπικό χρώμα εδώ είναι τόσο έντονο, που το πενθήμερο trekking που επιλέξαμε τελειώνει με τον πιο εντυπωσιακό τρόπο. Όπως εντυπωσιακή ήταν και η τελευταία βραδιά στο αποχαιρετιστήριο δείπνο που οργάνωσαν οι συνοδοιπόροι πριν την επιστροφή μου για Ελλάδα.
Διαβάστε ακόμα:
Τατζικιστάν: To «μπαλκόνι» της Κεντρικής Ασίας
Ένα resort-παράδεισος του wellness στα Ιμαλάια
Από την κορυφή του κόσμου, στα έγκατα της γης: 10 ιδιαίτερες εμπειρίες εναλλακτικών μορφών τουρισμού
