Είναι η πρώτη χρονιά που μου επιτρέπεται να πάω μόνος μου διακοπές και μην ξέροντας τίποτα, ανοίγω το τότε περιοδικό-βιβλίο Διακοπές, και φτάνοντας στο λήμμα Πήλιο διαβάζω: Όποιος δεν έχει πάει στο Πήλιο δεν ξέρει πώς είναι ο παράδεισος.
Και έτσι, αποφάσισα να γνωρίσω τον παράδεισο.
Από τότε η σχέση έγινε μοναδική και αδιαπραγμάτευτη στον χρόνο. Κάθε χρόνο, αν δεν περάσω από το Πήλιο είναι σαν να μην έχω κάνει διακοπές. Εδώ πρέπει να ομολογήσω, ότι ο έρωτας αφορά κυρίως το ανατολικό και βορειοανατολικό Πήλιο. Διότι πρέπει να ξέρουμε ότι το βουνό, έχει δύο πρόσωπα. Το Δυτικό Πήλιο, μέσα στον Παγασητικό, πιο ήρεμο, κατάφυτο από λιόδεντρα και όχι μόνο, με ωραίες παραλίες προστατευμένες από τους ανέμους και χωριά κοσμήματα, κοσμικά και ανεπτυγμένα τουριστικά, ιδιαίτερα τα βορειοδυτικά. Περίτεχνα σπίτια με την πηλιορείτικη αρχιτεκτονική, σπουδαία αρχοντικά, που μαγεύουν το μάτι και γαληνεύουν την ψυχή.
Στην άλλη όχθη το ανατολικό και το βορειοανατολικό Πήλιο, άγριο και δασωμένο, αγναντεύει το απέραντο Αιγαίο, το οποίο και αυτό πολλές φορές ξεσπάει πάνω του όταν είναι αγριεμένο. Ακόμα και το καλοκαίρι τα γνωστά μπουρίνια του Πηλίου το δροσίζουν για λίγες ώρες, για να το αφήσουν μετά, στη ζεστασιά του ήλιου να στραφταλίζει στη λάμψη του.
Με το που φτάνω στον Άνω Βόλο, τέλος το air condition στο αυτοκίνητο και τα παράθυρα ανοίγουν για να απολαύσω τις πρώτες μοσχοβολιές του βουνού, ανάμεικτες από υγρό χώμα, έντονο πράσινο και βότανα. Το Πήλιο σε υποδέχεται δροσερό, ανάλαφρο και καταπράσινο.
Το Πήλιο που δε γνωρίζουμε
Εδώ πρέπει να σας πω μερικές ιδιαιτερότητες του Πηλίου, που είναι από σπάνιες έως μοναδικές στην Ελλάδα.
Πρώτον, έχει την πιο πολυποίκιλη χλωρίδα της χώρας, μιας και είναι χωματόβουνο και έτσι φυτρώνουν σχεδόν τα πάντα. Ιδιαίτερα στο βορειοανατολικό Πήλιο θα μπορούσε να πει κανείς ότι η χλωρίδα του αποτελεί την έννοια της ελληνικής ζούγκλας. Αν η Ελλάδα έχει κάποια ζούγκλα αυτή είναι το βορειοανατολικό Πήλιο. Πλατάνια, οξιές, καστανιές, βελανιδιές, ακόμη και πεύκα και κάθε λογής δένδρα και θάμνοι, σφιχταγκαλιασμένα με κισσούς και φτέρη, δημιουργούν ένα απροσπέλαστο φυσικό περιβάλλον που πραγματικά λειτουργεί σαν ζούγκλα, αφού αν θελήσεις να το διαβείς δεν υπάρχει περίπτωση να το κάνεις παρά μόνο είτε από μονοπάτι είτε ανοίγοντας δρόμο με τσεκούρια και μαχαίρια.
Δεύτερον, είναι μάλλον το μοναδικό βουνό στον κόσμο που όταν κατεβαίνεις την πίστα του σκι, μπορείς να βλέπεις θάλασσα. Αυτό είναι πραγματικά μοναδικό.
Τρίτον, όσο και αν δεν έχει συνειδητοποιηθεί, είναι ίσως ο μοναδικός ταξιδιωτικός προορισμός της χώρας, που δουλεύει με τον ίδιο τρόπο και την ίδια επιτυχία όλες τις εποχές του χρόνου. Όσο δυνατό βουνό είναι το χειμώνα με τα χιόνια του, τα πηλιορείτικα σπίτια και ξενοδοχεία, τα τζάκια του, το μικρό χιονοδρομικό του και την παραδοσιακή, χειμωνιάτικη κουζίνα του, άλλο τόσο σε συνεπαίρνουν οι πανέμορφες παραλίες του -μέσα και έξω από τον Παγασητικό- η καλοκαιρινή του δροσιά, τα ορεινά ταβερνάκια και οι ψαροταβέρνες του πάνω στο κύμα.
Τις περισσότερες φορές φτάνω στο Πήλιο από το δρόμο του Βελεστίνου, Άνω Βόλο, Πορταριά με δίπλα της τη Μακρινίτσα. Πρώτη στάση και καφέ, πιθανότατα στο μπαλκόνι του Πηλίου, χαζεύοντας εκτός από τη συγκλονιστική θεά του Βόλου και του Παγασητικού, τα όμορφα αρχοντικά του χωριού, τα λιθόκτιστα καλντερίμια και σπίτια, τα πανύψηλα πλατάνια και τις λουλουδιασμένες αυλές, τις περίτεχνες βρύσες και τα πέτρινα γεφύρια του.
Γρήγορα πάλι στο αυτοκίνητο διότι ο στόχος είναι όπως είπαμε το βορειοανατολικό Πήλιο και μάλιστα η περιοχή του Αϊ Γιάννη. Πέρασμα από τα Χάνια και κατεβασιά από τον σχετικά καινούργιο δρόμο που ενώνει το χιονοδρομικό με τον Κισσό. Ένα από τα ομορφότερα πηλιορείτικα χωριά, με μία από τις ωραιότερες εκκλησίες στην πλατεία του, με τον τεράστιο πλάτανο, τα καφέ και τις ταβέρνες περιφερειακά.
Ένα μπαλκόνι στο Αιγαίο πάνω από τον Αϊ Γιάννη, πνιγμένο στο πράσινο. Παρ’ ότι μένω χαμηλά στις παραλίες του Αϊ Γιάννη, επισκέπτομαι τακτικά τον Κισσό διότι έχει εξαιρετική αύρα, ωραιότατες ταβέρνες, καλό φαγητό και όπως είπα μία από τις ωραιότερες εκκλησίες της χώρας. Τη βασιλική της Αγίας Μαρίνας, με σπάνιες αγιογραφίες, όπως αυτή του θεού που απεικονίζεται με μορφή σεβάσμιου γέροντα, όπως μόνο ο Μιχαήλ Άγγελος τον έχει ζωγραφίσει.
Το Πήλιο τότε, το Πήλιο σήμερα, το Πήλιο πάντα
Πρέπει να ομολογήσω ότι μου αρέσει στον Αϊ Γιάννη -στο Πήλιο γενικά- να μένω σε σπίτι και όχι σε ξενοδοχείο. Παλαιότερα έκανα ελεύθερο κάμπινγκ στην Πλάκα μία παραλία αμέσως μετά τον Αϊ Γιάννη προς το Χορευτό.
Τότε πρόλαβα τον Αϊ Γιάννη με πολλούς διάσημους της εποχής, τον Σαββόπουλο, την Έλλη Λαμπέτη, τον Ντάνο Λυγίζο, τη Νόνικα Γαληνέα κ.α. να βολτάρουν στην παραλία του ή να κάθονται στο γκαζόν, στην αυλή του κλειστού και εγκαταλελειμμένου πλέον ξενοδοχείου Αίγλη, σε τραπέζια με λευκά τραπεζομάντηλα και να απολαμβάνουν τα πηλιορείτικα δειλινά. Ανοικτό τότε και το Κεντρικόν, ένα ξενοδοχείο πάνω στην παραλιακή, μπροστά ακριβώς από την Αίγλη -και αυτό κλειστό σήμερα.
Τώρα αυτά τελειώσανε, έτσι ψάχνω να βρω ένα σπιτάκι όσο γίνεται πιο ήσυχο και όσο πιο κοντά στη θάλασσα, ώστε να απολαμβάνω και το πράσινο του βουνού και τις καθημερινές βουτιές, αλλά και τα καλοκαιρινά μαγειρέματα, με τις γεμιστές ντοματοπιπεριές ή κολοκυθάκια, τα μπριάμια, τα τουρλού, τα κεφτεδάκια με πατατούλες τηγανητές, το μαριδάκι και το καλαμαράκι τηγανητό, τους μουσακάδες, το κοτόπουλο κοκκινιστό με μπάμιες ή αυγά καγιανά.
Οι τοποθεσίες μου που ψάχνω για σπίτι είναι ή πάνω από την παραλία Του Παπά Το Νερό ή πάνω από την παραλία Πλάκα ή έστω στα χαμηλά του Μουρεσίου.
Και οι δύο παραλίες, του Παπά Το Νερό και η Πλάκα, είναι δύο από τις ωραιότερες, ίσως οι ωραιότερες παραλίες του Πηλίου. Η πρώτη πιο αμμουδερή δεξιά από τον Αϊ Γιάννη, όπως βλέπουμε τη θάλασσα, με μικρά καταλύματα στο πίσω μέρος της, σχετικά οργανωμένη με ξαπλώστρες και ομπρέλες και σέρβις στην παραλία. Η Πλάκα, η πιο όμορφη παραλία του Πηλίου, με μικρό, ριζοτό, λευκό και γκρι βοτσαλάκι, με καταπληκτική κοραλλένια ακτή, ενώ στο πίσω μέρος της τα πλατάνια φτάνουν μέχρι σχεδόν την αμμουδιά. Έχει και αυτή πολύ λίγες ομπρέλες και ξαπλώστρες, αλλά και μπόλικο χώρο για αυτούς που θέλουν να πάνε με τα δικά τους αξεσουάρ.
Το πρωινό ξύπνημα συνοδεύεται πάντα από πρωινό στη βεράντα του σπιτιού, ραχατιλίδικο άραγμα και λίγο αργότερα εκδρομή για μπάνιο, είτε στις παραπάνω παραλίες ή πιο μακριά, στους Αγίους Σαράντα, στον Μυλοπόταμο κάτω από την Τσαγκαράδα ή στην διπλανή Νταμούχαρη. Η βόλτα στη Νταμούχαρη, τις περισσότερες φορές, πάει παρέα με μεσημεριανό στα ταβερνάκια της, πάνω στο φυσικό λιμανάκι της, κουκλίστικη και μοναδική σαν σκηνικό ταινίας. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι δεν την επέλεξαν τυχαία για τα γυρίσματα του Mamma Mia.
Η επιστροφή στο σπίτι έχει να κάνει με λίγη ξεκούραση και μετά απογευματινές βόλτες στα γύρω χωριά της περιοχής.
Πρώτος ο Αϊ Γιάννης αν και τουριστικό θέρετρο με πολύ κόσμο τους καλοκαιρινούς μήνες, σου προσφέρει απολαυστική περατζάδα στα μουράγια του. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι γύρω στις 7:00 με 8:00 μμ, ο καιρός γυρίζει και αέριες μάζες κατεβαίνουν από το βουνό και πάνε να καλύψουν την επιφάνεια της θάλασσας. Η μοσχοβολιά τους και η δροσιά τους είναι μοναδική. Αρώματα πλάτανου, καστανιάς, φτέρης και ρούγας σου σπάνε τη μύτη και πλημμυρίζουν τα πνευμόνια σου με αγαλλίαση. Λίγο μετά, φαγητό στις ψησταριές και τις ταβέρνες πάνω στο δρόμο. Από τις καλύτερες η Ωραία Αμμουδιά στη διπλανή παραλία στου Παπά το Νερό. Τα βράδια στον Αϊ Γιάννη τελειώνουν με μπαράκι, στο Πάραλος πίσω από την εκκλησιά.
Εκτός από τα μεσημέρια, οι βραδιές στη Νταμούχαρη είναι, επίσης, μαγικές. Ρομαντικά φωτισμένα καλντερίμια και σπίτια, με τα δύο ταβερνάκια πάνω στο λιμανάκι να δίνουν το χρώμα. Από παλιά πήγαινα σε αυτό που είναι στη δεξιά πλευρά, στον Μπάρμπα-Στέργιο. Μετά είχε ποτό στο ποιο ρομαντικό μπαράκι του Αιγαίου στην άκρη του βράχου, αλλά φέτος έκλεισε και μετατρέπεται σε μικρό ξενοδοχείο. Ας ελπίσουμε ότι ο βράχος σαν μπαράκι θα επανέλθει.
Μία ιδιαίτερη διαμονή είναι αυτή στο Damma Mia, πιο πάνω στη θάλασσα δεν γίνεται. Η κατοικία που αποτελείται από δύο υπνοδωμάτια, το καθένα με ιδιωτικό μπάνιο, είναι χτισμένη πάνω στην αμμουδιά με το κύμα να χτυπά τον ένα τοίχο, και μία εσωτερική αυλή με τραπεζαρία, η μισή μέσα σε ένα σπηλαιώδη βράχο. Ο κήπος με τις ξαπλώστρες και η βεράντα πάνω στο κύμα την κάνουν, πραγματικά, μοναδική.
Μία από τις ωραιότερες βόλτες είναι λίγο πιο ψηλά από την Νταμούχαρη, εκεί που βρίσκεται το Μούρεσι, επίσης ένα από τα πολύ ωραία χωριά του Πηλίου, πετρόκτιστο, με την κλασική, τοπική (για να κρατούν τα χιόνια το χειμώνα) γκρίζα πέτρα στις στέγες του. Κεφαλοχώρι, απλωμένο στην πλαγιά, που στην κοινότητά του ανήκουν ο Αϊ Γιάννης, η Νταμούχαρη και άλλοι συνοικισμοί τριγύρω. Τόπος έλξης η μεγάλη πετρόκτιστη πλατεία του με επίσης ένα τεράστιο πλάτανο και μία ταβέρνα-ψησταριά, η οποία απλώνει τραπεζάκια στην άκρη, με θέα το καταπράσινο βουνό και το γαλάζιο της θάλασσας.
Πάμε παραπέρα, λίγο μετά το Μούρεσι, στην διάσημη Τσαγκαράδα. Οι εκκλησιές πάνω σε τέσσερις κεντρικές πλατείες έδωσαν το όνομα τους στις συνοικίες της Τσαγκαράδας. Η αρχαιότερη είναι αυτή των Ταξιαρχών, ακολουθούν η Αγία Παρασκευή με τον θεόρατο πλάτανο των χιλίων ετών, ο Άγιος Στέφανος και συνοικία της Αγίας Κυριακής όλες ενώνονται μεταξύ τους με καλντερίμια και μονοπάτια. Όταν ταξιδεύεις με το αυτοκίνητο στο δρόμο νομίζεις ότι η Τσαγκαράδα είναι ένα πολύ μικρό χωριό διότι τα σπίτια της είναι πνιγμένα στο πράσινο και έτσι ελάχιστα ορατά. Όμως μόλις αποφασίσεις να φύγεις από τον κεντρικό δρόμο και περιδιαβείς τα μονοπάτια, θα συναντήσεις πετρόκτιστα αρχοντικά, πανέμορφα νεοκλασικά, λουλουδιασμένους κήπους και το σπάνιο σκηνικό με τα αιωνόβια πλατάνια και τις καστανιές, που σε ξεκουράζει.
Εδώ τρώμε στον Δειπνοσοφιστή, στην Αλέκα και στον Χαμένο Μονόκερο, ενώ για ποτό και ωραίες μουσικές στο μπαράκι Σκάλα που αν θελήσετε να τσιμπήσετε και κάτι, θα το βρείτε.
Η άλλη κατεύθυνση που με γοητεύει είναι βορειότερα, από ένα δρόμο που ξεκινάει από τον Αϊ Γιάννη, περνάει πάνω από την παραλία Πλάκα, για λίγο χωματόδρομος, μετά άσφαλτος, φτάνει στο χωριό Ανήλιο, όνομα και πράμα, καταπράσινο και δροσερό, πραγματική ζούγκλα, μετά στη Μακρυρράχη με τα ονομαστά λουλούδια της (πάντοτε ψωνίζω μία γαρδένια, ορτανσία ή κάτι άλλο), και κατόπιν βουρ για Ζαγορά. Άλλο συναρπαστικό κλασικό, πηλιορείτικο κεφαλοχώρι με την πλατεία του τον πλάτανο του και τα δύο επίνεια, το Χορευτό και τους Αγίους Σαράντα.
Αν κανείς συνεχίσει το δρόμο θα φτάσει στο Πουρί, στην ουσία στο τέλος του δρόμου, ένα ήσυχο μη τουριστικό χωριουδάκι κρεμασμένο στο βουνό, όπου η θέα φτάνει μέχρι την Χαλκιδική και το ταβερνάκι Πολύδροσο στην πλατεία, με λουκάνικα, σπετσοφάγια και μουσακάδες, παραμένει πάντα εκεί -ευτυχώς.
Tips της περιοχής
- Ξύπνημα, έστω και μία φορά, πολύ πρωί, γύρω στις 7:00 8:00 π.μ για πρωινό μπάνιο. Η αίσθηση μιας θάλασσας λάδι και ύπτιο με θέα τον τεράστιο πράσινο όγκο του βουνό είναι μοναδική εμπειρία. Λίγο ξάπλα μετά στην παραλία με το ρυζάκι, στέγνωμα και σπίτι.
- Μια φορά δοκιμάστε να πάτε να ξεπλυθείτε, μετά το μπάνιο, στην πηγή που ρέει στην άκρη της παραλίας Πλάκα. Συγκλονιστική κρυάδα, μοναδική καθαρότητα και ευεξία.
- Μπορείτε να περπατήσετε μερικά σηματοδοτημένα μονοπάτια που θα δώσουν στις διακοπές σας μίαν άλλη αίσθηση.
- Το ένα ξεκινάει από το τέλος της αμμουδιάς του Παπά το Νερό και φτάνει μέσα από ένα ανήλιο μονοπάτι μέχρι τη Νταμούχαρη, ενώ το άλλο μπορείτε να το ξεκινήσετε, σαν κατεβασιά, από το χωριό Ανήλιο και να φτάσετε στον Αϊ Γιάννη, στην παραλία Πλάκα.
- Τέλος, εξαιρετικής ομορφιάς μονοπάτι και μάλιστα βοτσαλοτό (καλντερίμι) ξεκινάει από την Τσαγκαράδα και καταλήγει στη Νταμούχαρη, μέσα από σκιερά μέρη και ανοιχτά σημεία με θέα το απέραντο γαλάζιο.
- Από τον Αϊ Γιάννη μπορείτε να νοικιάσετε βαρκάκια όταν το επιτρέπει ο καιρός και να περιδιαβείτε τις παραλίες στα νότια με μερικές σπάνιες εξωτικές αγκαλιές που δε φτάνει ο δρόμος, ενώ προς τον βοριά θα συναντήσετε υποθαλάσσιες σπηλιές.
- Στην παραλία της Νταμούχαρης, εκεί στην άκρη του βράχου που είναι κτισμένο το Damma Mia, με ένα μακροβούτι θα βγείτε σε μια υποθαλάσσια θολωτή σπηλιά κάτω από τον βράχο. Μαγικό εφέ.
- Στο τέλος της ίδιας παραλίας καταλήγει το καλντερίμι που ξεκινά από την Τσαγκαράδα. Εκεί θα βρείτε και την αρχή ενός μεγαλοπρεπούς Φαραγγιού, από το οποίο μπορείτε να ανεβείτε λίγα μέτρα, ενώ η κορυφή φθάνει σχεδόν μέχρι την Τσαγκαράδα.
