Κατά τη διάρκεια της εφηβείας μου και των πρώτων χρόνων της ενήλικης ζωής μου, ζούσα και ανέπνεα Παρίσι (κι ας πήγαινα κάθε μέρα πανεπιστήμιο στου Ζωγράφου με το 224). Τέσσερις μέρες στα 16 μου άρκεσαν για να το ερωτευτώ παράφορα, κι άλλες τέσσερις δυο χρόνια μετά, για να δημιουργήσω στο μυαλό μου ένα παθιασμένο νταραβέρι, μια εμμονή χωρίς ανταπόκριση που με βύθισε στην αγωνία και στην αίσθηση του νόστου για ένα σπίτι που ποτέ δεν ήταν.
Δεν προσποιήθηκα ποτέ ότι παραήμουν κουλ για τον Πύργο του Άιφελ και για την Παναγία των Παρισίων. Παρόλα αυτά, τα αγαπημένα μου μέρη ήταν άλλα: Το ανθισμένο Πάρκο Buttes Chaumont που βρίσκεται στο 19ο διαμέρισμα και προσελκύει παρέες κι οικογένειες για πικ-νικ απέναντι από το Ναό της Σίβυλλας, έναν Ρωμαϊκό ναό σε μινιατούρα που δεσπόζει στο νησάκι Belvedere, μέσα στη λίμνη με τα πράσινα νερά. Το Μουσείο Rodin με τα αγάλματα που μοιάζουν ζωντανά, όλο νεύρο και παλλόμενοι μύες, και με τον μαγικό του κήπο, ανθισμένο όλες τις εποχές, όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει τον Σκεπτόμενο και τις Πύλες της Κόλασης. Το κοιμητήριο Père Lachaise, το οποίο σεργιάνισα ενθουσιασμένη παρέα με τα κοράκια, ένα βλοσυρό πρωινό κάποιου Οκτώβρη δέκα χρόνια πριν, κάνοντας tour σε τάφους αγαπημένων συγγραφέων και καλλιτεχνών, υποβάλλοντας τα σέβη μου στον Σοπέν, στον Προυστ, την Εντίθ Πιαφ και τον Όσκαρ Ουάιλντ. Το σιντριβάνι των Μεδίκων στους Κήπους του Λουξεμβούργου, ντυμένο στο χρώμα του χαλκού με τα πεσμένα ξερά φύλλα να σπάνε κάτω απ’ τα πόδια μου, κι η τυπική πράσινη καρεκλίτσα στην οποία διάβασα για πρώτη φορά τα ποιήματα του Ουγκώ, φρεσκοαγορασμένα από το ιστορικό αγγλόφωνο βιβλιοπωλείο Shakespeare and Company στο πιάνο του οποίου είχα παίξει το μουσικό θέμα της Amélie, χρόνια πριν τοποθετηθεί η επιγραφή «Παρακαλώ μην παίζετε το μουσικό θέμα της Amélie».
Κάθε άνθρωπος που έχει επισκεφτεί την Πόλη του Φωτός έχει το δικό του Παρίσι. Το δικό μου γεννήθηκε όταν ήμουν 16 και γράφτηκε στα 18. Τα συνώνυμά του περιλαμβάνουν: Ρομαντικοποίηση, Φιοριτούρες, Κακό Γράψιμο, Νεανικός Ιδεαλισμός, Προνόμιο, Νόστος. Τα αντώνυμά του περιλαμβάνουν το Σήμερα. Και όμως, να’ μαι πάλι, σαν πετραδάκι που πέφτει στο νερό, εγώ και οι ομόκεντροι κύκλοι μου. Γυρνώντας από την Αγγλία, η πτήση μου είχε δεκάωρη ανταπόκριση στο Παρίσι (κάποιος θα μπορούσε να πει πως έγινε επίτηδες). Το βράδυ πριν πετάξω δεν κοιμήθηκα απ’ την αγωνία. Θα έβλεπα την πόλη που κάποτε ένιωθα σαν σπίτι μου, μετά από μια δεκαετία. Οι συνθήκες που με έκαναν να μην την επισκεφτώ για τόσα χρόνια, με γέμιζαν με μια αίσθηση ανεπάρκειας. Αισθανόμουν ότι δεν είχα το δικαίωμα να επιστρέψω έχοντας ξεχάσει την ιστορία κάθε σταθμού μετρό και τις ακριβείς τοποθεσίες που αναφέρονται στους «Άθλιους», λες κι είχα διαπράξει κάποιου είδους προδοσία.
Οι φίλοι μου που ζουν στο Παρίσι ανέλαβαν να με ξεναγήσουν, ώστε να μπορέσω να κάνω όσα περισσότερα ήταν δυνατό στις λίγες ώρες που είχα στη διάθεσή μου πριν επιστρέψω στο κατάμεστο αεροδρόμιο Charles de Gaulle για να παραδοθώ ξανά στη ρουτίνα των ενδελεχών ελέγχων και της κομμένης ανάσας, τρέχοντας να προλάβω την πτήση. 8 ώρες στο Παρίσι είναι μια ιδανική ευκαιρία για να πάρει κανείς μια γεύση από την Πόλη του Φωτός με οριακά φοιτητικό budget. Κι αυτό γιατί λίγες ώρες στο Παρίσι σημαίνουν περπάτημα.
Σε κάθε γωνία, σε κάθε αυλή, σε κάθε στοά του, το Παρίσι είναι ένα απέραντο μουσείο. Θέλετε να δείτε πίνακες του Delacroix; Μπείτε απλώς στο παρεκκλήσι του St. Sulpice. Θέλετε να μάθετε την ιστορία της πόλης; Παρατηρήστε το αρχιτεκτονικό παλίμψηστο περπατώντας από το 14ο στο 6ο και μετά στο 5ο διαμέρισμα. Θέλετε να μάθετε για τις μεγάλες μορφές που περπάτησαν σ’ αυτούς τους δρόμους και συνυπήρξαν μεταξύ τους; Επισκεφτείτε κάποιο ιστορικό εστιατόριο της περιοχής Saint-Germain-des-Prés , όπως είναι το Le Procope, στέκι του Βολταίρου και άλλων μεγάλων στοχαστών, που κρύβεται σε μια στοά με ανισόπεδο πλακόστρωτο, ακλόνητο στη θέση του από τον 17ο αιώνα.
Μπορεί να μη θυμόμουν που ήταν η Σορβόννη, και να μην μπορούσα (λόγω εργασιών ανέγερσης) να επισκεφτώ ξανά την Παναγία των Παρισίων, μπορεί τα τραγούδια της Εντίθ Πιαφ και του Ιβ Μοντάν να ηχούσαν πια σαν φθαρμένοι δίσκοι σε χαλασμένο πικάπ, με τη βελόνα να κολλάει μέχρι να τα βαρεθεί κανείς (ναι, μπορεί να τα βαρεθεί). Μπορεί να φέρω μέσα μου μια κάποια ντροπή για το γεγονός ότι κάποτε έβλεπα την Amélie τουλάχιστον μια φορά το μήνα, αλλά όπως ο Όσκαρ Ουάιλντ κοιμάται αιώνια στο νεκροταφείο Père-Lachaise, στον τάφο με τους λεκέδες από κραγιόν και τις σπονδές από προφυλακτικά, έτσι και η πόλη-σαλιγκάρι θα νανουρίζει ακόμα την πρώτη μου αμήχανη νεότητα και τα ανεκπλήρωτα όνειρά της. Αυτό, πιστεύω, είναι γεγονός άξιο σεβασμού.
Δεν νομίζω ότι μπορώ πλέον να επισκεφτώ την πρώτη πόλη που ένιωσα ποτέ να με αγκαλιάζει, ελεύθερη από νοσταλγία και ρομαντικοποίηση. Νομίζω ότι έτσι θέλω να μείνει – μια γλυκιά ανάμνηση, μια εφηβική υπόσχεση που σφάλισε κάποιος σ’ ένα τσίγκινο κουτί με παιδικά παιχνίδια. Ας μην ξέρω πια κάθε του σπιθαμή, ας μην ονειρεύομαι να χτίσω μια ζωή εδώ. Ας το επισκέπτομαι απλά, σαν νήπιο σε μουσείο: χωρίς να μου επιτρέπεται να αγγίξω τίποτα.
Ίσως μπορεί, καμιά φορά, σπίτι να γίνεται κι η περιπλάνηση. Αν επιθυμείτε να πιείτε το ποτό σας ή να φάτε σε ένα μέρος απαράμιλλης αισθητικής παρατηρώντας τους περαστικούς, δοκιμάστε την πρόσφατα ανακαινισμένη από τους Λονδρέζους Designers B3 και το Studio Dorénavant, Brasserie Des Prés. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερο εστιατόριο-bar που στεγάζεται σε ένα κτήριο 100+ετών, και σερβίρει φρέσκα θαλασσινά και άλλα πολυτελή πιάτα, καθώς και εξαιρετικά κρασιά και ενδιαφέροντα κοκτέιλ, σε προσβάσιμες τιμές. Η trendy, πολύχρωμη, παιχνιδιάρικη αισθητική, τόσο του εξωτερικού όσο και του εσωτερικού χώρου, ταιριάζει απόλυτα στο quirky vibe της ιστορικής στοάς στην οποία βρίσκεται, απέναντι ακριβώς από το Le Procope.
Στην περιοχή Saint-Germain-Des-Prés θα βρείτε την περίφημη Brasserie Lipp, στέκι τόσο πολιτικών όσο και λογοτεχνών από το 1880 και μετά. Ετοιμαστείτε να σας σαγηνεύσει το υπέροχο ντεκόρ σε στυλ Art Nouveau, και να σας μαγέψει η εξαιρετική γαλλική κουζίνα. Η αισθητική του εστιατορίου ταξιδεύει τον επισκέπτη σε στιγμές που ανήκουν στον προηγούμενο αιώνα, και η αυθεντική κουζίνα του υπόσχεται ασύγκριτες απολαύσεις. Δοκιμάστε το choucroute garnie και το brandade de morue.
Διαβάστε ακόμα:
Μια μέρα στο Παρίσι με τη Sophie Fardella, την Γαλλίδα καλλιτέχνιδα που ζει πλέον στα Ιωάννινα
6 low profile μπιστρό του Παρισιού για αυθεντική γαλλική κουζίνα
Εναλλακτικό ταξίδι στο Παρίσι: 6 πράγματα που κάνουν μόνο όσοι ξέρουν καλά την πόλη
