Η λάμψη από τα μάτια της Μελίνας με υποδέχτηκε στην αρχή του δρόμου. Στο σημείο, όπου στην αρχαιότητα ήταν τα σύνορα της παλιάς με την καινούρια πόλη -την παλιά, που έχτισε ο Θησέας, και την καινούρια που οικοδόμησε ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Αδριανός.
Για να τους τιμήσουν, οι Αθηναίοι έχτισαν την Πύλη του Αδριανού με τα αγάλματά τους στην κορυφή του μνημείου. Μπορεί τα δύο αγάλματα να μην σώζονται πλέον, αλλά το μνημείο οριοθετεί τα 830 μέτρα του πεζόδρομου που αγκαλιάζει το βράχο της Ακρόπολης και ξετυλίγει τις σημαντικότερες αρχαιότητες της Αθήνας.
Η οδός πήρε το σημερινό της όνομα το 1884, προς τιμήν του Αθηναίου βουλευτή Διονυσίου, ο οποίος μαζί με την σύζυγό του Δάμαρι, ασπάστηκαν από τους πρώτους τον χριστιανισμό, κατά την επίσκεψη του Αποστόλου Παύλου στην Αθήνα το 50 μ.Χ.
O μεγάλος Πικιώνης και το όραμα της Μελίνας
Ο μεγάλος αρχιτέκτονας Δημήτρης Πικιώνης το 1955, επανασχεδίασε και αναμόρφωσε το χώρο και στην δεκαετία του ’90, υλοποιήθηκε το όραμα της Υπουργού Πολιτισμού Μελίνας Μερκούρη, για την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων και την πεζοδρόμηση αυτού του εμβληματικού δρόμου.
Από τότε ένα ανθρώπινο, πολύχρωμο ποτάμι, του δίνει ζωή μέρα και νύχτα. Γίνομαι και εγώ ένα μέρος της ροής αυτού του ποταμιού και κάνω την πρώτη μου στάση στο κτίριο Βάιλερ, το πρώτο βαυαρικό στρατιωτικό νοσοκομείο που συνδυάζει με δεξιοτεχνία βυζαντινά και νεοκλασικά αρχιτεκτονικά στοιχεία.
Δίπλα ακριβώς το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης, γνωστό στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, με γεμίζει περηφάνια, ομορφιά και προσμονή. Μήπως, επιτέλους, αυτό το κτήριο γίνει η αφορμή για να επιστρέψουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα στο σπίτι τους. Οι συζητήσεις δίνουν και παίρνουν το τελευταίο διάστημα. Όσο περπατάς προς το Θησείο, δεκάδες πανέμορφα κτήρια, σπάνια νεοκλασικά αλλά και κορυφαίες στιγμές του αθηναϊκού μοντερνισμού, συνομιλούν με σεβασμό με τις απέναντι αρχαιότητες.
Το πρώτο θέατρου του κόσμου
Το Θέατρο του Διονύσου, το πρώτο θέατρο του κόσμου, αποτελούσε μέρος του ιερού του Διονύσου Ελευθερέως και υπήρξε το θέατρο όπου φιλοξενούσε τα Μεγάλα Διονύσια, τη μεγαλύτερη θεατρική γιορτή της Αρχαίας Αθήνας. Εδώ παίχτηκαν οι μεγάλες παραστάσεις του αττικού δράματος και της Αττικής κωμωδίας κατά την αρχαιότητα. Εδώ, σεργιανούσαν ο Αισχύλος, ο Σοφοκλής, ο Ευριπίδης και ο Αριστοφάνης και φουριόζοι έδιναν οδηγίες στους θιάσους τους για τις παραστάσεις τους.
Υπολογίζεται ότι κατά τον 4ο αιώνα π.χ., όταν ολοκληρώθηκε η διαμόρφωση του θεάτρου, 15.000 με 16.000 θεατές, μπορούσαν να παρακολουθήσουν μία παράσταση. Πάνω από το θέατρο το χορηγικό μνημείο του Θρασύλλου και οι κορινθιακοί κίονες, δίνουν μια γεύση του πολιτισμού και των σχέσεων στην προϊστορική Αθήνα.
Στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ο Ιερός Ναός της Αγίας Σοφίας Ακροπόλεως, μια μονόκλιτη βασιλική, οικοδομήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα και είναι αφιερωμένος στην Αγία Σοφία και στις τρεις κόρες της, Πίστη, Ελπίδα και Αγάπη. Στα θεμέλιά του υπήρχε αρχαίος ναός, αφιερωμένος στη θεά Αθηνά.
Στην αγκαλιά του Ηρωδείου
Μια ανάσα από την αρχαία θεατρική πραγματικότητα και το χριστιανικό ναό προβάλλουν τα σκαλιά του Ηρωδείου. Μου αρέσει η σιγαλιά της άνοιξης σε αυτό το σημείο. Αναμετρώ παραστάσεις, συναυλίες και γιορτές που ήταν παράθυρα στο κόσμο μου. Αναρωτιέμαι σιωπηλά για τις εκπλήξεις του επόμενου καλοκαιριού. Λίγα βήματα παραπέρα, ο δρόμος που οδηγεί προς τον Ιερό Βράχο και πάντα η ίδια απορία: πόση ομορφιά χωράει σ’ ένα πεζόδρομο;
Ένας πεζόδρομος γεμάτος φύση
Κοντά στα μνημεία που έχτισε ο άνθρωπος, σε όλο τον πεζόδρομο, η φύση ξεμυτίζει και υπογραμμίζει τις ομορφιές της. Τα αιωνόβια πλατάνια στην αρχή του δρόμου, διαδέχονται οι κουτσουπιές που είναι έτοιμες να ανθίσουν και οι χαρουπιές, αγέρωχες και σκληροτράχηλες. Μπροστά από το Ηρώδειο, οι σχίνοι μοσχοβολούν μαστίχα και οι κουμαριές κρατούν ακόμη λίγους από τους καρπούς τους. Οι πικροδάφνες ετοιμάζονται να επιδείξουν τη χρωματική τους παλέτα. Λευκές, ροζ, κόκκινες, φούξια, ανθεκτικές και προσαρμοστικές, δηλώνουν πάντα παρών. Στη στροφή προς το Θησείο, γαζίες με τα κίτρινα αρωματικά τους άνθη, χαμηλοί θάμνοι που τους περιτριγυρίζουν επίμονα οι μέλισσες, λίγες ροδιές και επιθετικοί άκανθοι σαν πραγματικά γλυπτά, συμπληρώνουν το τοπίο.
Το πλακόστρωτο του Πικιώνη και ο Λουμπαρδιάρης
Στο τέλος της Διονυσίου Αρεοπαγίτου, λίγο πριν ο δρόμος παραδώσει τη σκυτάλη στην Αποστόλου Παύλου, το διάσημο πλακόστρωτο του Δημήτρη Πικιώνη συμπληρώνει αυτόν τον μαγικό περίπατο. Ο ιερός ναός του Αγίου Δημητρίου του Λουμπαρδιάρη, σε ένα κατάφυτο τμήμα του λόφου του Φιλοπάππου, χτίστηκε κατά την Τουρκοκρατία και στην κατασκευή του χρησιμοποιήθηκε αρχαίο οικοδομικό υλικό.
Αναστηλώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’50 από τον ίδιο τον Πικιώνη, ο οποίος ουσιαστικά διαμόρφωσε ένα σημείο ανάπαυσης και περισυλλογής σε μια από τις πιο όμορφες γωνιές της Αθήνας. Ονειρεύτηκε και έφτιαξε μια κόγχη ομορφιάς και πνευματικότητας για να συμπληρώνει αυτή τη μαγική διαδρομή.
Διαβάστε ακόμα:
Οδός Πανεπιστημίου -Η αριστοκράτισσα των Αθηνών
Περπατώντας τη Βασιλίσσης Σοφίας, τη λεωφόρο με τα εμβληματικά κτίρια
Ρετροσπεκτίβα: Η Πλατεία Συντάγματος στο πέρασμα του χρόνου -Ιστορικά κτίρια, πολυτελή ξενοδοχεία
