Γουατεμάλα. Μια χώρα πολύχρωμη, μυστικιστική και αυθεντική, με αρχαίες ερειπωμένες πόλεις, κρυμμένες για χρόνια μέσα στη ζούγκλα, κληρονομιά του πολιτισμού των Μάγια. Ένας αινιγματικός πολιτισμός που άφησε πίσω του μεγαλειώδη αρχιτεκτονήματα, σπουδαίες αστρονομικές γνώσεις, ένα τέλειο ημερολόγιο και ένα πολύπλοκο ιερογλυφικό σύστημα γραφής, που προκαλεί ακόμη και σήμερα τον θαυμασμό του σύγχρονου κόσμου.
Μια χώρα που σε μαγεύει με την αποικιακή της ατμόσφαιρα και τις παραδόσεις, της με τις οποίες διατηρεί την προγονική της κληρονομιά αναλλοίωτη και σε παρασύρει σε μια σαγηνευτική περιπλάνηση με το απαράμιλλο σε ομορφιές φυσικό τοπίο της. Φύση παρθένα, άγρια, τροπική με πανύψηλα δέντρα, ηφαίστεια που καπνίζουν, μαγευτικές λίμνες, σπήλαια, φαράγγια και γαλαζοπράσινους ποταμούς. Κι ανάμεσά τους φυτείες καφέ, αβοκάντο, μπανάνας και ξανθά χωράφια καλαμποκιού.
Η χώρα βρέχεται από τον Ειρηνικό Ωκεανό στο νότο και από την Καραϊβική Θάλασσα ανατολικά. Εκεί απλώνονται και οι δύο μικρές πεδιάδες της. Η ενδοχώρα της καλύπτεται ως επί το πλείστον από βουνά, οροπέδια, μικρές κοιλάδες, ζούγκλα και τροπικά δάση. Στα πυκνά δάση της άλλωστε οφείλει το όνομά της, καθώς προήλθε από την λέξη Cuauhtemallan της τοπικής διαλέκτου Νάουατλ που σημαίνει «τόπος πολλών δέντρων», δηλαδή δάσος στη γλώσσα των Μάγια.
Είναι η μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα της Κεντρικής Αμερικής, ο πληθυσμός της υπερβαίνει τα 17,5 εκατ. κατοίκους και θεωρείται το λίκνο του πολιτισμού των Μάγια. Οι κάτοικοι στην πλειοψηφία τους είναι αυτόχθονες, ένα τμήμα τους εμφανίζεται αρκετά ενοποιημένο με τις ισπανόφωνες mestizo κουλτούρες, ενώ το υπόλοιπο διατηρεί έναν πιο παραδοσιακό, πολιτισμικά διακριτό τρόπο ζωής. Μια μικρή περιήγηση στην Αντίγκουα ή στα χωριά των αυτοχθόνων στις πλαγιές του ηφαιστείου Άγουα είναι αρκετή για να αντιληφθείς πως αυτοί οι σκουρόχρωμοι άνθρωποι με τα πολύχρωμα ρούχα έχουν ενσωματώσει στην καθημερινότητα πολλά από τα στοιχεία της αρχέγονης παράδοσης των προγόνων τους. Αυτό είναι διακριτό ακόμη και στις θρησκευτικές εκδηλώσεις τους, καθώς από την Αποικιακή εποχή οι Μάγια στην πλειοψηφία τους είναι Χριστιανοί, έχοντας ασπαστεί το Καθολικό δόγμα, που τους επέβαλαν οι Ισπανοί.
Στην Αντίγκουα
Μεγάλη Εβδομάδα, «Semana Santa» στην Αντίγκουα. Η πολύχρωμη αποικιακή πόλη αν και έχει ενδυθεί στο χρώμα του πένθους, παραμένει γοητευτική και μυστηριώδης. Τα πολύχρωμα χαλιά, τα περίφημα alfombras έχουν απλωθεί σε κάθε γειτονιά και πλακόστρωτο δρομάκι, έτοιμα να πατηθούν από τους κουκουρούτσος (cucuruchos), τους προσκυνητές που κουβαλούν στους ώμους τους τα andas, τις ξύλινες πλατφόρμες με τα αγάλματα του Χριστού και της Παναγίας που αναπαριστούν τα Θεία Πάθη. Το βάρος ασήκωτο, οι προσκυνητές εναλλάσσονται, αλλά η τιμή για αυτούς που το μεταφέρουν μεγάλη. Η μπάντα συνοδεύει το ρυθμικό πένθιμο βήμα τους και υπογραμμίζει με τις νότες το βάρος της θλίψης. Ο καπνός και η μυρωδιά από το θυμίαμα κατακλύζουν τους δρόμους που ανοίγουν διόδους για εμάς σε ένα ταξίδι πρωτόγνωρης μύησης. Μια εμπειρία μυσταγωγική κάτω από το βλέμμα και τις φουμαρόλες των υποβλητικών ηφαιστείων που δεσπόζουν πάνω από την πανέμορφη αποικιακή πόλη.
Τα χαλιά κατασκευάζονται από χρωματισμένα πριονίδια, φοίνικες και πευκοβελόνες και στολίζονται με λουλούδια, φρούτα, λαχανικά και ό τι άλλο μπορεί να προσθέσει η φαντασία των ανθρώπων. Στα μοτίβα τους όπως και στις ενδυμασίες των πιστών διακρίνονται σύμβολα από τις θεότητες και τις παραδόσεις των Μάγια. Οι λιτανείες ξεκινούν από την αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας και κορυφώνονται την Μεγάλη Παρασκευή.
Η διαδρομή
Ξημερώματα αποχαιρετήσαμε την Αντίγκουα. Το Φουέγο ακόμα κάπνιζε και το Ακατενάγκο δίπλα του επόπτευε τις ηφαιστειακές εκρήξεις. Ο δρόμος θα μας οδηγήσει σε μια συναρπαστική περιπλάνηση μέσα από τροπικά τοπία, ατμοσφαιρικούς υδάτινους κόσμους, τοπικές γεύσεις, μουσικές και χρώματα. Θα μαγευτούμε από τις φυσικές ομορφιές και θα επιχειρήσουμε να εμβαθύνουμε στα μυστήρια των Μάγια. Θα ανεβούμε σε υψίπεδα και σε ηφαίστεια. Θα επισκεφθούμε πολύχρωμα χωριά αυτοχθόνων. Θα περπατήσουμε στις πλατείες τους, στις πολυσύχναστες αγορές τους, εκεί όπου οι μυρωδιές από τις φρέσκιες τορτίγιες καλαμποκιού και το πικάντικο τσίλι, αναμειγνύονται με το άρωμα και τις ζωηρές αποχρώσεις των τροπικών φρούτων. Από το καλαμπόκι έφτιαξαν οι θεοί τον άνθρωπο, λένε οι Μάγια, γι’ αυτό και το καλαμπόκι αποτελεί βασικό υλικό της καθημερινής διατροφής τους.
Θα μάθουμε από τις υφάντρες τους πως κατασκευάζουν τα χειροποίητα πολύχρωμα ρούχα και πως οι πρόγονοι των αυτόχθονων κατάφεραν να μετατρέψουν το κακάο σε σοκολατένιο χρυσό πριν από 2.500 χρόνια. Ύστερα, θα κατευθυνθούμε βορειοανατολικά για να ακολουθήσουμε τα φιδίσια μονοπάτια μέσα στη ζούγκλα και να αναζητήσουμε σταγόνες από την αρχαία δροσιά της. Θα σκαρφαλώσουμε στους ναούς-πυραμίδες και θα εξερευνήσουμε τα πολυεπίπεδα παλάτια των Μάγια. Θα θαυμάσουμε τα μνημεία με τις ιερογλυφικές επιγραφές και θα μείνουμε έκθαμβοι απέναντι στο ρεαλισμό και τις λεπτομερείς περιγραφές που απεικονίζονται στα γλυπτά και στις ανάγλυφες στήλες τους.
Σε αυτή την περιπλάνηση, διασχίσαμε την χώρα από την μια άκρη στην άλλη, ώσπου φθάσαμε ανατολικά στην Καραϊβική και στο γραφικό λιμανάκι του Λίβινγκστον, μέσω της πλωτής διαδρομής που σχηματίζουν η λίμνη Ιζαμπάλ και ο ποταμός Ρίο Ντούλτσε. Μια διαδρομή που περνά ανάμεσα από βιότοπους και παρόχθιες περιοχές ιδιαίτερου φυσικού κάλλους. Στο Λίβινγκστον γνωρίσαμε τους αυτόχθονες της φυλής Γκαριφούνα που μας υποδέχτηκαν με μουσικές και μας αποκάλυψαν μια ακόμη πτυχή της πολυχρωμίας, της ζεστασιάς και της φιλόξενης αγκαλιάς αυτής της παράξενης χώρας. Με αισθησιακή πούντα-ροκ στην Καραϊβική και παραδοσιακούς ήχους Μαρίμπας (παραδοσιακό ξυλόφωνο όργανο) στην ενδοχώρα. Στα υψίπεδα της Άλτα Βεραπάζ χάιδεψε τα αυτιά μας και ο ήχος της «Τσίπι-Τσίπι», της τροπικής βροχής που κατέβαζε ο ομιχλώδης ουρανός του Κομπάν, που σιγοψιθύριζε αδιάκοπα και μας απέτρεψε να φθάσουμε στον βιότοπο Κετσάλ. Εκεί, όπου κατοικεί το πολύχρωμο ιερό πουλί των Μάγια, το εθνικό σύμβολο της χώρας.
Τικάλ: το βασίλειο των Μάγια
Αδημονούσα να πατήσω στη ζούγκλα. Να περιπλανηθώ στα βάθη της. Βάθη που δεν τα αγγίζει ο ήλιος. Να αγγίξω τα παράξενα τροπικά φυτά και τα πανύψηλα δέντρα. Να ακούσω τις φωνές των πουλιών, τις ανάσες των ζώων. Να σύρω τα βήματά μου στα μονοπάτια μιας από τις ισχυρότερες πόλεις -κράτη των Μάγια. Το πρόγραμμα προέβλεπε αναχώρηση για την αρχαιολογικό χώρο και την ζούγκλα του Τικάλ στις 2:30 το πρωί. Κοιμήθηκα νωρίς και από τη 1:30 μετά τα μεσάνυχτα ήμουν ήδη στο πόδι. Σημείο εκκίνησης το νησί Φλόρες και η λίμνη Πετέν Ιντσά, όπου ήταν το βραδινό μας κατάλυμα.
Και να ‘μαστε τώρα στο Τικάλ γύρω στις 4 το πρωί με τους φακούς στο χέρι να φωτίζουν το δρόμο μας. Όχι ακριβώς δρόμος, καθώς το μονοπάτι και κακοτράχαλο είναι και πέτρες έχει και προπάντων πολλές ρίζες και ανηφόρες. Περπατάμε κάτω από το θόλο που σχηματίζει το αρχέγονος δάσος. Γύρω οργιώδης βλάστηση και σκοτάδι, ακούγονται μόνο τα βήματα και οι ανάσες της ζούγκλας. Είναι κι αυτά τα παράξενα δέντρα του Τικάλ με τις πτυχώσεις στους κορμούς, τα σύννεφα στις κορυφές και τις πολύπλοκες διακλαδώσεις στις ρίζες. Απλώνονται πάνω και κάτω από τη γη σαν να καταγράφουν τις μαρτυρίες του αρχαίου κόσμου.
Ανάμεσά τους ξεχωρίζει το Κέιμπα (Ceiba pentandra), το ιερό δέντρο της ζωής που αντιπροσωπεύει το σύμπαν των Μάγια. Οι κορυφές του και τα πάνω κλαδιά, σύμφωνα με το Πόπολ Βουχ (το Ιερό Βιβλίο των Μάγια Κιτσέ), στηρίζουν τα 13 επίπεδα του ουρανού, ο κορμός τη γη, τον ανθρώπινο και φυσικό κόσμο, ενώ οι ρίζες του οδηγούν στα 9 επίπεδα της Χιμπάλμπα, του Κάτω Κόσμου των Μάγια.
Ο Ναός του Δικέφαλου Φιδιού
Με τις σκέψεις αυτές φθάνουμε στο ναό IV του Δικέφαλου Φιδιού, τον πιο απομακρυσμένο από τους ναούς που αποκάλυψαν οι αρχαιολόγοι στη ζούγκλα. Θα σκαρφαλώσουμε πάνω του και θα περιμένουμε την ανατολή να ξεπροβάλει μέσα από το τροπικό δάσος. Η ανάβαση στο σημείο θέασης γίνεται μέσω μιας απότομης ξύλινης σκάλας. Τα 200 σκαλοπάτια της δεν είναι περίπατος, όμως στο τέλος της απολαμβάνεις μια υπέροχη θέα. Όχι φυσικά μόνος σου, αλλά παρέα με άλλους επισκέπτες που κάθονται ήδη σιωπηλοί στην κερκίδα, στην τελευταία κλίμακα του ναού. Ο ναός IV χρονολογείται γύρω στο 471 μ.Χ. δεν φαίνεται καλά από το έδαφος λόγω της πυκνής βλάστησης και των δέντρων αν και είναι ο ψηλότερος ναός στο Τικάλ καθώς φθάνει σε ύψος τα 70 μέτρα.
Λίγο πιο κάτω από την κορυφή, αφηνόμαστε στο άγγιγμα της πρωινής δροσιάς, στην απόλυτη σιωπή, στις ανάσες και τις μυρωδιές της ζούγκλας. Αφουγκραζόμαστε το τιτίβισμα των πουλιών, τις φωνές των πιθήκων που έρχονται από μακριά. Δεν τους βλέπεις, όταν θέλουν καταφέρνουν να κρύβονται. Μόνο τα πυκνά κλαδιά των δέντρων που σείονται από το πουθενά, υποδηλώνουν την παρουσία τους. Όλοι οι κάτοικοι της ζούγκλας, ζώα, πτηνά και ερπετά, κάπου εδώ γύρω βρίσκονται. Και δεν είναι λίγοι, περίπου 430 είδη πτηνών και θηλαστικών, μεταξύ αυτών και Ιαγουάροι ενδημούν κάτω από τον βαθυπράσινο θόλο.
Σιγά σιγά το γκρίζο φως του πρωινού απλώνεται πάνω από τη ζούγκλα και καθώς το βλέμμα μου χάνεται στο απέραντο πράσινο κι ακούω τους πιθήκους να ουρλιάζουν, η σκέψη μου ανατρέχει και πάλι στο Πόπολ Βουχ, το ιερό βιβλίο των Μάγια. «Όταν τελικά ο ήλιος βγήκε στον ορίζοντα, ευφράνθηκαν όλα τα έμβια όντα της γης. Κελάηδησαν τα πουλιά και βρυχήθηκαν οι τίγρεις. Άπλωσαν τα φτερά τους οι αετοί, ενώ οι ιερείς κι οι ακόλουθοί τους, οι θυσιαστές, γονάτιζαν και το φως της αυγής έλουζε όλες τις φυλές.. Τα είδωλα Καμπαουίλ πέτρωσαν. Ο Τοχίλ, ο Αβιλίς και ο Χακαβίτς πήραν τη μορφή του ιαγουάρου, του κροταλία και των υπόλοιπων άγριων ζώων. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, τα θηρία θα είχαν κατασπαράξει τους προγόνους μας. Βγαίνοντας ο Ήλιος, ο Μπ’αλάμ Κι Τσε, ο Μπ’αλάμ Ακάμπ, ο Μαχ Ου Κουτάχ κι ο Ικί Μπ’αλάμ, χάρηκαν βαθιά μες την καρδιά τους. Στους λόφους και στα βουνά, όπου στέκονταν τα είδωλα, οι άνθρωποι αισθάνθηκαν πολύ μικροί μπροστά στο λαμπρό άστρο. Άναψαν τότε πάλι το κοπάλ, το λιβάνι της μετάνοιας και της θυσίας, της μαγείας και της λατρείας. Το έκαψαν χορεύοντας με το πρόσωπο στην ανατολή».
Σαν οπτασία ξετυλίγεται πάνω από το τροπικό δάσος ο γαλάζιος αρωματικός καπνός του λιβανιού. Άλλωστε το κοπάλ (αρωματική ρητίνη) βρίσκεται παντού μέσα στη ζούγκλα, όμως γύρω μου κανείς δεν χορεύει, όλοι σιωπούν, καθώς πέραν μιας φευγαλέας αναλαμπής ανατολή δεν πρόβαλε. Ας όψονται αυτά τα βαριά σύννεφα της οροσειράς του Κουτσουματάν (οροσειρά του Κάτω Κόσμου) που κάλυψαν τον ουρανό. Αφήνουμε πίσω μας το Ναό του Δικέφαλου Φιδιού και χανόμαστε μέσα στην πυκνή βλάστηση. Περπατάμε με οδηγό τον Δαβίδ κάτω από τον θόλο που δημιουργεί το αρχέγονο δάσος. Πριν φθάσουμε στην κεντρική μεγάλη πλατεία, θα γνωριστούμε και θα συνομιλήσουμε και με άλλα άγνωστα σε εμάς τροπικά δέντρα, θα σκαρφαλώσουμε και σε άλλους ναούς, όπως στην Πυραμίδα του «Χαμένου Κόσμου» με τo σημείο θέασης στην κορυφή. Θα δούμε την πλατεία των «Επτά Ναών», τα γήπεδα με τις μπάλες των Μάγια, καθώς και το Παλάτι των «Κάθετων Στηλών», γνωστό για τις κάθετες αυλακώσεις του. Ο «Χαμένος Κόσμος» (Mundo Perdido) είναι το αρχαιότερο μέρος του Τικάλ, η Πυραμίδα με την πλατφόρμα θέασης στην κορυφή, γνωστή ως Μεγάλη Πυραμίδα, χτίστηκε περίπου το 300 π.Χ. κι έχει ύψος 32 μέτρα.
Μας εντυπωσίασε ο ναός V γιατί μπορείς να σταθείς ακριβώς δίπλα του, να τον ψηλαφήσεις με το βλέμμα σου και να νιώσεις την δύναμη, την υπεροχή, την απεραντοσύνη του. Φθάνει σε ύψος τα 55 μέτρα κι είναι ο μοναδικός που έχει πρόσοψη στο Βορρά.
Οι ναοί του Μεγάλου Ιαγουάρου και των Μασκών
Όμως, το πιο γοητευτικό και μυστηριώδες σημείο στο Τικάλ είναι η Μεγάλη Πλατεία με τους δύο ναούς και τις Ακροπόλεις με τα παλάτια. Το ναό I του Μεγάλου Ιαγουάρου και το ναό II των Μασκών. Ο ναός του Μεγάλου Ιαγουάρου, χτίστηκε υπό την κυριαρχία του ηγεμόνα των Μάγια Hasaw Cha’an Kawil, γνωστός και ως Ah Cacao την ύστερη κλασσική περίοδο το 730 μ.Χ. Πρόκειται για μια ταφική πυραμίδα στην οποία θάφτηκε και ο ίδιος ο βασιλιάς. Χρησιμοποιήθηκε για την πραγματοποίηση ποικίλων τελετών και θεωρούνταν από τους Μάγια ως η πόρτα του Κάτω Κόσμου. Ο ναός έχει ύψος 47 μέτρα και ολοκληρώθηκε από το γιό του Ah Cacao γύρω στο 740 με 750 μ. Χ. Ονομάζεται Great Jaguar λόγω του Ιαγουάρου που είναι σκαλισμένος στο υπέρθυρο της κύριας πόρτας.
Ο ναός II χτίστηκε το 700 μ.Χ. και χρησίμευσε ως μνημείο της συζύγου του Ah Cacao, της οποίας το πορτραίτο αποτυπώθηκε σε ένα υπέρθυρο στην κορυφή του. Είναι ταφικός -τελετικός ναός και ονομάστηκε «Ναός των Μασκών» λόγω των δύο μασκών που πλαισίωναν τη σκάλα του. Βρίσκεται απέναντι από το ναό I στα δυτικά της πλατείας και ονομάζεται επίσης ναός της Σελήνης. Αριστερά του ναού βλέπουμε την Βόρεια Ακρόπολη. Κιόσκια με αχυροσκεπές μπροστά από την Ακρόπολη, προστατεύουν μια σειρά από όρθιες στήλες με ανάγλυφες διακοσμήσεις και επιγραφές. Στα νότια είναι η Κεντρική Ακρόπολη. Στέγαζε τις βασιλικές οικογένειες και τους διαδόχους του Τικάλ. Ένας λαβύρινθος δωματίων και διαδρόμων που αξίζει να τον εξερευνήσουμε.
Περίτεχνα αντικείμενα, γλυπτά και ανάγλυφα που βρέθηκαν στο Τικάλ μαρτυρούν το μεγαλείο της Κλασικής Περιόδου των Μάγια. Η πόλη υπήρξε υπερδύναμη για περισσότερους από 5 αιώνες, με πολλούς συμμάχους, αλλά και εχθρούς. Ο πληθυσμός της έφθασε τις 90.000 κατοίκους και το οχυρωματικό τείχος της, που προστατευόταν και με τάφρο, περιέβαλλε έκταση120 τετραγωνικών χιλιομέτρων.
Στις ανάγλυφες στήλες καταγράφονται επίσης οι αιματηροί πόλεμοι που διεξήγαγαν οι Μάγια. Πόλεμοι για τον έλεγχο των περιοχών, των εμπορικών δρόμων, για την ισχυροποίηση των βασιλείων που κατέληγαν συνήθως με ανθρωποθυσίες των αιχμαλώτων. Για αιώνες η ισχυρή πόλη-κράτος των Μάγια παρέμενε κρυμμένη μέσα στην ζούγκλα, αφότου εγκαταλείφθηκε ξαφνικά το 900 μ.Χ. από τους κατοίκους της. Όταν κοιτάζεις την Μεγάλη Πυραμίδα από την πίσω πλευρά που είναι καλυμμένη σχεδόν από το πράσινο και την βλάστηση, είναι πιο εύκολο να καταλάβεις γιατί αυτοί οι ναοί παρέμεναν ανεξερεύνητοι για τόσον καιρό.
Λίγο πριν αποχωρήσουμε από την πλατεία θα δούμε μπρος στα μάτια μας να ξετυλίγεται ένα αρχέγονο τελετουργικό στο οποίο συμμετείχαν Σαμάνοι ιερείς και μια ομάδα αυτοχθόνων Μάγια. Ο αρχαιολογικός χώρος του Τικάλ καλύπτει έκταση 17 τετραγωνικών χιλιομέτρων, ο υπόλοιπος χώρος καλύπτεται από την ζούγκλα. Από το 1979 ολόκληρη η περιοχή αποτελεί Μνημείο Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.
Το νησί Φλόρες
Πίσω στο νησί Φλόρες ο ήλιος βυθίζεται στον ορίζοντα ρίχνοντας μια ζεστή απόχρωση στα νερά της λίμνης. Η λίμνη Πετέν Ιντσά είναι ένα κρυμμένο στολίδι που περιμένει να ανακαλυφθεί. Το Φλόρες, γνωστό και ως Noj Peten είναι το μεγάλο νησί στη λίμνη. Η λίμνη διατηρεί το όνομα που της είχαν δώσει οι Μάγια, Πετέν Ιντσά που σημαίνει Νησί του Μάγου. Σήμερα, το Φλόρες δεν έχει μάγους, είναι ένα τουριστικό νησί με πολλά εστιατόρια και καφέ κι ένα παραλίμνιο πεζόδρομο από όπου μπορείς να θαυμάσεις το ηλιοβασίλεμα. Το όλο σκηνικό αναδίδει παρόλα αυτά έναν αέρα από το παρελθόν καθώς διατηρεί το παλιό αποικιακό περιβάλλον με τα μικρά πολύχρωμα σπιτάκια, χτισμένα στη βάση του πολεοδομικού σχεδίου που επικρατούσε την εποχή των Μάγια. Στην ακμή του το Φλόρες είχε πυραμίδες, ναούς, αγάλματα κι ήταν από τα τελευταία κράτη που αντιστάθηκαν στους Ισπανούς κονκισταδόρες. Όταν τελικά το κατέκτησαν το 1697 επιτέθηκαν μέσω πλοίων και το κατέστρεψαν. Όσοι μπόρεσαν να διαφύγουν το έκαναν και πολλοί κάτοικοι του νησιού κρύφτηκαν στη ζούγκλα για χρόνια.
Οι ποταμοί και τα μυστικά τους
Από το Πετέν ο δρόμος προς την Γουατεμάλα Σίτι περνάει μέσα από τα υψίπεδα της Άλτα Βεραπάζ, μια περιοχή στα 1500 μέτρα υψόμετρο, με διάφορες καλλιέργειες, κωνοφόρα, φυτείες καφέ και κάρδαμου. Η περιοχή φημίζεται για τις σπάνιες ομορφιές που κρύβει το φυσικό τοπίο της. Εδώ, βλέπουμε έναν ποταμό να χάνεται κάτω από την γη και να παίρνουν τη θέση του μια σειρά από βαθμιδωτές σμαραγδένιες λίμνες. Κι έναν άλλο ποταμό κρυστάλλινο και γαλαζοπράσινο που ναι μεν δεν κρύβεται, αλλά κρύβει ο ίδιος έναν στρογγυλό μπλε κρατήρα στους κόλπους του. Θα τον προσεγγίσουμε κάνοντας μια μικρή παράκαμψη από τον κεντρικό αυτοκινητόδρομο. Ο Arroyo El Pacte είναι παραπόταμος του Rio La Pasión και πρωτίστως εντυπωσιάζει τους επισκέπτες με τους υδάτινους κήπους του με τα νούφαρα. Ο Crater Azul βρίσκεται σε μια διακλάδωση του ποταμού, όπου το βάθος του φθάνει τα 7-8 μέτρα. Στο σημείο αυτό τα ιζήματα παγιδεύονται στον πυθμένα του και τα νερά κρυστάλλινα και πεντακάθαρα σχηματίζουν μια κυκλική μπλε λιμνούλα. Ο ποταμός περιβάλλεται από οικοσύστημα με πλούσια χλωρίδα και πανίδα.
Ο κεντρικός αυτοκινητόδρομος διασχίζει τον Ρίο Λα Πασιόν. Μόνο που δεν υπάρχει γέφυρα. Η διάσχιση γίνεται μέσω μιας πλωτής μηχανοκίνητης πλατφόρμας. Στη νότια όχθη του ποταμού απλώνεται η Σαγιατσιέ. Μια κωμόπολη, που αποτελεί βασικό κρίκο στην αλυσίδα που συνδέει την χώρα με την αραιοκατοικημένη βόρεια περιφέρεια του Πετέν. Ο δρόμος θα μας οδηγήσει στο Κομπάν, τη μεγαλύτερη σε πληθυσμό πόλη της Άλτα Βεραπάζ. Το Κομπάν, «η πόλη πάνω από τα σύννεφα», είναι ένα καλό ορμητήριο για να προσεγγίσουμε το Σεμούκ Σαμπέι.
Το εντυπωσιακό φυσικό μνημείο σχηματίζεται πάνω από τον ποταμό Καχαμπόν, ο οποίος χάνεται κάτω από τη γη, όταν προσεγγίζει ένα βαθύ φαράγγι μέσα στη ζούγκλα. Στο σημείο αυτό δημιουργείται μια φυσική ασβεστολιθική γέφυρα μήκους 300 μέτρων, κάτω από την οποία περνά ο ποταμός. Στην επιφάνεια της γέφυρας βλέπουμε να αστράφτουν μια σειρά από βαθμιδωτές σμαραγδένιες λίμνες-πισίνες. Στα κρύα νερά τους το κολύμπι προσφέρει μία σπάνια απόλαυση. Το όνομα Semuc Champey προέρχεται από την γλώσσα των Μάγια Κετσί και σημαίνει «εκεί όπου ο ποταμός κρύβεται κάτω από τη γη». Το πανέμορφο φυσικό τοπίο προσεγγίζεται με 4Χ4 αγροτικά αυτοκίνητα.
Γουατεμάλα Σίτι, η πρωτεύουσα
Ο κύκλος της διαδρομής ολοκληρώνεται στην πόλη της Γουατεμάλα. Μόνο που αυτή τη φορά μπήκαμε στην πρωτεύουσα από μια φυλασσόμενη αριστοκρατική συνοικία και αρχικά νόμισα πως βρέθηκα σε άλλη πόλη, σε άλλη χώρα. Μεγάλοι πεζόδρομοι, σύγχρονα κτίρια, λουλουδιασμένα πάρκα, πολυτελή καταστήματα και εστιατόρια. Εικόνες που επιβεβαιώνουν αυτό που ακούγαμε παντού όλες αυτές τις ημέρες. Εδώ, σε αυτή την πόλη, σε αυτή την χώρα που έχει ταλαιπωρηθεί επί χρόνια από εμφυλίους και δικτατορικά καθεστώτα, δεν υπάρχει μεσαία τάξη. Υπάρχουν μόνο λίγοι που είναι πολύ πλούσιοι και οι υπόλοιποι που είναι οι πιο πολλοί, είναι πολύ φτωχοί. Άνθρωποι κουρασμένοι από τις πολλές ώρες δουλειάς, αλλά με μάτια φωτεινά που εκπέμπουν μια αρυτίδωτη γαλήνη. Αυτοί είναι οι Μάγια, οι άνθρωποι του καλαμποκιού που ασχολούνται με την χειροτεχνία και την γεωργία αν και κατέχουν μόνον το 20% της καλλιεργήσιμης γης.
Η πόλη της Γουατεμάλα έχει πληθυσμό 2 εκατ. κατοίκους εντός της αστικής περιοχής και πάνω από 5 εκατομμύρια στην ευρύτερη περιφέρεια. Ιδρύθηκε το 1500 π.Χ. και πήρε τη θέση της πρωτεύουσας από την Αντίγκουα τρία χρόνια μετά από την καταστροφή της τελευταίας από σεισμό το 1773. Διαθέτει πολλές βιβλιοθήκες και μουσεία, όπως το Αρχαιολογικό και Εθνολογικό Μουσείο με εκθέματα της τέχνης των Μάγια. Στο ιστορικό κέντρο της ξεχωρίζουν τα αποικιακά μπαρόκ κτίρια του Εθνικού Μεγάρου και Εθνικού Ωδείου, καθώς και ο καθεδρικός ναός. Μια σύντομη βόλτα στην αγορά και το ιστορικό κέντρο, μια ακόμη ματιά, κι ένας μουσικός αποχαιρετισμός. Αρώματα και νότες από το ξυλόφωνο Μαρίμπα γεμίζουν την ατμόσφαιρα, σμίγουν με το ψιθύρισμα και τους ήχους της Τσίπι Τσίπι. Σαν σταγόνες αρχαίας δροσιάς, σαν δροσερή αναπνοή που θα πάρω μαζί μου.
Διαβάστε ακόμα:
Αμαζόνιος: Ταξίδι στον «πνεύμονα της Γης»
Τατζικιστάν: To «μπαλκόνι» της Κεντρικής Ασίας
4 εμπειρίες που αποδεικνύουν ότι το κεντρικό Μαρόκο είναι ένας ονειρεμένος προορισμός
