Ο δρόμος ελίσσεται μέσα στο μεγαλειώδες ελατόδασος του Πάρνωνα, με τα πανύψηλα έλατα να υψώνονται περήφανα εκατέρωθεν της ασφάλτου, δημιουργώντας μια φυσική στοά που σε οδηγεί όλο και ψηλότερα. Κάθε στροφή αποκαλύπτει και μια νέα εικόνα, με το φως του ήλιου να διαπερνά τις πυκνές φυλλωσιές, σχηματίζοντας παιχνιδιάρικες σκιές στο οδόστρωμα.
Φτάσαμε στα Τσίντζινα, (ή Πολύδροσο), ένα ηλιόλουστο μεσημέρι, με αρκετό κρύο. Η ηλιοφάνεια, τυπική του ελληνικού χειμώνα, έκανε τον αέρα να λαμπυρίζει, ενώ το τσουχτερό κρύο των 1.100 μέτρων υψομέτρου μας θύμιζε ότι βρισκόμαστε σε έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου. Το χωριό, χτισμένο στη συμβολή δύο ρεμάτων και περιτριγυρισμένο από κατάφυτες πλαγιές με έλατα και ορεινά πεύκα, έμοιαζε σαν ζωγραφιά βγαλμένη από παραμύθι.
Η πρώτη μας στάση ήταν στο καφενείο «Μοτίβο», όπου η ζεστασιά του χώρου ήρθε σε έντονη αντίθεση με το κρύο του εξωτερικού περιβάλλοντος. Εκεί γνωρίσαμε την κυρία Παναγιώτα, μια γυναίκα που ενσαρκώνει την παραδοσιακή φιλοξενία των ορεινών χωριών. Με καλοσύνη στο βλέμμα, μας κέρασε από την καρυδόπιτα που είχε φτιάξει η ίδια – μια συνταγή που σίγουρα κρύβει μέσα της χρόνια εμπειρίας. Δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε και στα μελομακάρονα που τακτοποιούσε προσεκτικά σε έναν γυάλινο δίσκο, προετοιμάζοντας τα κεράσματα της ημέρας. «Τώρα στις γιορτές περιμένουμε κόσμο στο χωριό», μας είπε με ένα ζεστό χαμόγελο, προτείνοντας να μας ετοιμάσει και κάποιον μεζέ – μια πρόταση που, αν και δελεαστική, αφήσαμε για την επόμενη επίσκεψή μας. Θα έρθουμε να συναντήσουμε τα παιδιά της κυρίας Παναγιώτας, την Γραμματική και τον Κωνσταντίνο, που έχουν αναλάβει εδώ και δύο χρόνια να λειτουργούν το καφενείο.
Βγαίνοντας από το καφενείο, η λιακάδα εξακολουθούσε να λούζει το χωριό, δημιουργώντας μια μαγευτική αντίθεση με τον παγωμένο αέρα. Η κυρία Παναγιώτα, μας μίλησε για την ταβέρνα Κουκουνάρι, στην οποία η Ιφιγένεια δίνει το δικό της στίγμα ποιότητας και περιποίησης. Θα άνοιγε την επόμενη ημέρα. Συνεχίσαμε στα γραφικά δρομάκια, όπου κάθε βήμα είναι και μια βουτιά στην ιστορία. Εδώ, από τη Βυζαντινή Εποχή και την Τουρκοκρατία, άνθισε ένας οικισμός που έσφυζε από ζωή και οικονομική δραστηριότητα. Κτηνοτροφία, καλλιέργεια σιτηρών, νερόμυλοι, βυρσοδεψία και κατασκευή βαρελιών συνέθεταν το μωσαϊκό μιας αυτάρκους κοινότητας.
Το επιβλητικό κτίριο του παλιού Δημοτικού Σχολείου Αρρένων, που θεμελιώθηκε το 1891 με δωρεά του ευεργέτη Ιωάννη Γρηγορίου, στέκει ακόμη περήφανο στην κεντρική πλατεία. Τα αιωνόβια πλατάνια που το περιβάλλουν μοιάζουν να είναι οι αιώνιοι φρουροί του, μάρτυρες της μετάβασης από την εποχή που φιλοξενούσε μαθητές μέχρι τη μετατροπή του σε ξενώνα τη δεκαετία του 1960. Παρότι σήμερα το κτίριο παραμένει αναξιοποίητο, η παρουσία του είναι ένα ζωντανό κομμάτι της τοπικής ιστορίας.
Αποκορύφωμα της επίσκεψής μας ήταν το Mοναστήρι των Αγίων Αναργύρων, ένα ιστορικό μνημείο που θεμελιώθηκε τον 13ο αιώνα. Η διαδρομή προς το μοναστήρι είναι μια εμπειρία που σε μαγεύει, καθώς διασχίζεις ένα μοναδικό ελατόδασος που σε οδηγεί σε ένα γαλήνιο οροπέδιο. Εκεί, το μοναστήρι στέκει αγέρωχο, ως ένας από τους παλαιότερους θρησκευτικούς χώρους της περιοχής, μάρτυρας αιώνων πίστης και ιστορίας.
Τα Τσίντζινα αποτελούν ένα ζωντανό παράδειγμα του πώς το παρελθόν μπορεί να συνυπάρχει αρμονικά με το παρόν. Η μακραίωνη ιστορία του χωριού, από τη βυζαντινή εποχή μέχρι τη σύγχρονη μετεξέλιξή του σε προορισμό αναψυχής και διακοπών, αποτυπώνεται σε κάθε γωνιά του. Είναι ένας τόπος που προσκαλεί τον επισκέπτη να ανακαλύψει τις ομορφιές του σε κάθε εποχή του χρόνου, είτε αναζητά την ηρεμία της φύσης, είτε τα ίχνη της ιστορίας, είτε απλά μια γεύση της αυθεντικής ορεινής ζωής.
Διαβάστε ακόμα:
Δραστηριότητες στην περιοχή του Πάρνωνα
Πολιτισμός και θρησκευτικά μνημεία στον Πάρνωνα
