Το Βενέτικο είναι ένας τόπος που παραμένει πραγματικά άγνωστος σε ταξιδιωτικό επίπεδο, καθώς δεν θα το συναντήσετε εύκολα ούτε καν σε λίστες στοχευμένες στον εναλλακτικό τουρισμό ή σε δημοσιεύματα για απομονωμένους προορισμούς.
Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, αρχίζουν και το προσεγγίζουν κάποια ιδιωτικά σκάφη διεθνών παραθεριστών εξοικειωμένων με τη νότια πλευρά της Μεσσηνίας (Κεντροευρωπαίων, κυρίως), στην οποία και ανήκει το Βενέτικο, αφού θεωρείται τμήμα των Μεσσηνιακών Οινουσσών. Τα νερά του, πάλι, όσο κι αν φαίνεται κάπως αξιοπερίεργο από γεωγραφικής άποψης, εντάσσονται στο Ιόνιο πέλαγος.
Το Βενέτικο γράφεται καμιά φορά ως «Βενετικό» (το οποίο είναι λάθος), ενώ ανά περιστάσεις συγχέεται με το ομώνυμο βραχονήσι στα νότια της Χίου. Πρόκειται όμως για το νησάκι που βρίσκεται απέναντι ακριβώς από το νοτιότερο άκρο της Μεσσηνίας –το ακρωτήρι Ακρίτας– σε μια περιοχή που είναι ενταγμένη στο δίκτυο Natura 2000. Κολυμπώντας κανείς στην παραλία Τσαπί δίπλα στον Ακρίτα, ας πούμε (περίπου 7 χιλιόμετρα από τη διάσημη Φοινικούντα), μπορεί να διακρίνει καθαρά το Βενέτικο στο βάθος.
Πρόκειται για μικρό και βραχώδες νησάκι, το οποίο έχει πλούσια θαμνώδη βλάστηση και είναι γνωστό ήδη από την αρχαιότητα. Το αναφέρει άλλωστε και ο διάσημος περιηγητής και γεωγράφος Παυσανίας, που σώζει και το τότε όνομά του: Θηγανούσσα. Το οποίο, με τη σειρά του, απηχεί τις περιοχές του όπου εντοπίζονται οι λεγόμενοι «θηγανίτες λίθοι», πέτρες δηλαδή ιδιαίτερα σκληρές, που χρησιμοποιούνταν για ακόνισμα (ακονόπετρες).
Ως το 1688, όμως, είχε σίγουρα μετονομαστεί, καθώς ο Ολλανδός γεωγράφος Olfert Dapper το αναγράφει Βενέτικο στο τότε βιβλίο του για τις Μεσσηνιακές Οινούσσες. Κατά πάσα πιθανότητα η ονομασία αυτή επικράτησε μετά το 1205, όταν άρχισε η κυριαρχία των Βενετών στην ευρύτερη περιοχή.
Το Βενέτικο απέχει 23 ναυτικά μίλια από την Καλαμάτα και (όπως είπαμε) είναι βραχώδες νησί, με αποτέλεσμα οι ακτές του να διαμορφώνονται απόκρημνες, με κοφτερά βράχια, τα οποία εμποδίζουν την πρόσβαση ακόμα και με καΐκια. Αλλά από τη δεδομένη εικόνα εξαιρείται το βόρειο άκρο του, όπου καταλήγει μια επίπεδη «γλώσσα» ξηράς. Χάρη σε αυτήν σχηματίζεται μια μικρή, απόμερη παραλία στα βορειοανατολικά, την οποία ίσως δείτε να αποκαλείται «Βενέτα» στους χάρτες της Google.
Η ίδια «γλώσσα» ξηράς έχει επιτρέψει και τον σχηματισμό μιας αλυκής δίπλα ακριβώς στην παραλία, η οποία λειτούργησε ως κέντρο παραγωγής αλατιού ήδη από τα χρόνια που το νησί άνηκε στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Λόγω αυτής της αλυκής, μάλιστα, φαίνεται ότι το Βενέτικο διέθετε και κατοίκους κάποτε, αφού ο σύγχρονος επισκέπτης δεν θα δυσκολευτεί να διακρίνει τα ερείπια ενός παλιού συγκροτήματος, που το αποτελούσε ένα κυρίως κτήριο, ένα δεύτερο κτήριο πάνω ακριβώς στον αιγιαλό, ένας πύργος, δύο χώροι-προσθήκες στο βασικό οικοδόμημα, αλλά κι ένα κλειστό πηγάδι για τις ανάγκες ύδρευσης, το οποίο λειτουργεί μέχρι και σήμερα.
Η παραλία του νησιού είναι φυσικά εντελώς ανοργάνωτη και θα είστε σχεδόν μόνοι εδώ, ακόμα κι αν την επισκεφθείτε στην αιχμή του ελληνικού καλοκαιριού. Είναι απαραίτητο λοιπόν να έχετε μαζί σας τα απαραίτητα, αν σκοπεύετε να κάτσετε για λίγο στην ακτή: καπέλο, γυαλιά ηλίου, καλό αντηλιακό και ψάθα. Θα πρέπει επίσης να έχετε τον νου σας να μην απομακρυνθείτε κολυμπώντας, γιατί τα νερά είναι βαθιά κι αν φυσάει μαΐστρος ενδέχεται να σας παρασύρει μέσα στο ανοιχτό πέλαγος.
Για να φτάσετε βέβαια στο Βενέτικο θα πρέπει να διαθέτετε δικό σας σκάφος, καθώς δεν υπάρχουν οργανωμένα δρομολόγια από τη Μεθώνη ή τη Φοινικούντα, όπως συμβαίνει λ.χ. για άλλα νησιά των Μεσσηνιακών Οινουσσών. Αν δεν έχετε, ωστόσο, μπορείτε να δοκιμάσετε να κάνετε κάποια ιδιωτική συνεννόηση –άλλωστε οι ντόπιοι είναι γνώριμοι με το Βενέτικο, καθώς ψαρεύουν στα νερά του. Σε μια τέτοια περίπτωση, ασφαλώς, θα πρέπει να μεριμνήσετε να εξασφαλίσετε και την επιστροφή σας.
Διαβάστε ακόμα:
Mεσσηνία: Μεσαιωνικά κάστρα, παραδοσιακές γεύσεις, θάλασσες που σε συνεπαίρνουν
Πολυλίμνιο: Η «Γαλάζια Λίμνη» της Μεσσηνίας
