Πιθανότατα στο ευρύ κοινό οι γνωστότερες ελληνικές γέφυρες είναι η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και το γεφύρι της Άρτας.
Πολύ διαφορετικές περιπτώσεις η καθεμία, άλλης εποχής, άλλης τεχνολογίας, άλλης αποτύπωσης στη δημόσια μνήμη.
Δείχνουν ότι η γεφυροποιία στην Ελλάδα έχει παρελθόν αλλά και πρόσφατα, μεγάλα επιτεύγματα. Το Travel.gr παρουσιάζει 5 ιδιαίτερες γέφυρες της Ελλάδας. Από τις Πρέσπες ως την Κεφαλονιά.
Υψηλή Γέφυρα Σερβίων
Είναι μετά τη γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ίσως η εντυπωσιακότερη γέφυρα στην Ελλάδα. Αποτελεί τμήμα της Εθνικής Οδού Κοζάνης-Λάρισας και απέχει 15 χιλιόμετρα από την Κοζάνη και 7 χιλιόμετρα από τα Σέρβια. Η κατασκευή της ολοκληρώθηκε το 1975, για να διασχίσει την τεχνητή Λίμνη Πολυφύτου που είχε σχηματιστεί λίγα χρόνια πριν με την κατασκευή του ομώνυμου φράγματος. Μέχρι να κατασκευαστεί η γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου ήταν η μεγαλύτερη στην Ελλάδα.
Στο παρελθόν, στο συγκεκριμένο σημείο υπήρχαν -ήδη από το 1890- και άλλες γέφυρες οι οποίες όμως διέσχιζαν τον ποταμό Αλιάκμονα. Η δημιουργία της τεχνητής λίμνης απαίτησε μια πολύ μεγαλύτερη γέφυρα, εκείνες που διέσχιζαν το ποτάμι δεν ξεπερνούσαν τα 250 μέτρα. Οι 27 κολώνες της τοποθετήθηκαν πριν δημιουργηθεί η τεχνητή λίμνη. Το συνολικό της μήκος είναι 1.372 μέτρα. Το να τη διασχίσει κανείς, είτε πεζός, είτε με το αυτοκίνητο, είναι μια εμπειρία που αποτυπώνεται στη μνήμη.
Γέφυρα Πλάκας
Όπως και το γεφύρι της Άρτας, το οποίο επίσης διασχίζει τον Άραχθο Ποταμό, η γέφυρα της Πλάκας, η μεγαλύτερη μονότοξη γέφυρα των Βαλκανίων, έχει και αυτή επεισοδιακή ιστορία. Η πρώτη γέφυρα που χτίστηκε σε αυτό το σημείο το 1863, κατέρρευσε σχεδόν αμέσως. Άλλοι λένε κατά το ξεκαλούπωμα, άλλοι πως αυτό έγινε τη μέρα των εγκαινίων. Η επόμενη γέφυρα κατασκευάστηκε το 1866 και αποτέλεσε κομβικό έργο για την ανάπτυξη της ευρύτερης περιοχής των Τζουμέρκων. Στα χρόνια της Κατοχής διευκόλυνε τους ανθρώπους της Εθνικής Αντίστασης. Μεταπολεμικά, καθώς δημιουργήθηκε ο αυτοκινητόδρομος, η πρακτική της σημασίας μειώθηκε και ήταν πια κυρίως αξιοθέατο. Ώσπου, ενώ είχαν προηγηθεί ζημίες από κακοκαιρία το 2007, το 2015 το τόξο της γέφυρας κατέρρευσε μετά από πολύ ισχυρές βροχοπτώσεις. Ένα από τα σημαντικά μνημεία της Ηπείρου και της νεότερης Ελλάδας έμοιαζε να έχει χαθεί για πάντα. Όμως τότε, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο δήλωσε πως μπορεί και πρέπει να αναστηλωθεί το γεφύρι και προχώρησε στις σχετικές μελέτες.
Το νέο γεφύρι εγκαινιάστηκε το 2020, τότε αφαιρέθηκε ο μεταλλικός σκελετός που στήριζε τη γέφυρα κατά την περίοδο της κατασκευής. Δεν έχει μόνο το ίδιο σχέδιο με παλιό γεφύρι, αλλά φτιάχτηκε και με ίδια υλικά, χωρίς καμία επιπλέον ενίσχυση με νεότερα υλικά και τεχνικές. Όπως ανέφερε η ανακοίνωση οι μηχανικοί «διάβασαν σωστά αυτό που ο πρωτομάστορας Κώστας Μπέκας με τους δικούς του τεχνίτες είδαν πριν 150 χρόνια». Αυτό έγινε μέσα από φωτογραφίες, περιγραφές αλλά και την εμπειρία τους.
Γέφυρα Τσακώνας
Μία γέφυρα με επεισοδιακό χρονοδιάγραμμα κατασκευής αλλά εντυπωσιακό οπτικό και πρακτικό αποτέλεσμα. Δόθηκε στην κυκλοφορία το 2016 μετά από 8 χρόνια έργων και είναι μία από τις μεγαλύτερες τοξωτές γέφυρες με πολλαπλό άνοιγμα σε όλο τον κόσμο, η μεγαλύτερη αυτού του τύπου στην Ελλάδα. Ως τμήμα του αυτοκινητοδρόμου Κόρινθος-Τρίπολη-Καλαμάτα, η γέφυρα διασχίζει την κοιλάδα της Τσακώνας, μια περιοχή στην οποία συμβαίνουν κατολισθήσεις. Ήταν ένα από τα πολλά τεχνικά ζητήματα που είχαν να λύσουν οι μηχανικοί. Το τελικό αποτέλεσμα πέρα από το ό,τι είναι όμορφο, τους κάνει υπερήφανους. Η γέφυρα έχει μήκος 390 μέτρα. Το δεύτερο άνοιγμά της, μήκους 300 μέτρων, είναι κρεμασμένο από δύο ατσάλινα τόξα που ενώνουν τα σημεία που γίνονταν κατολισθήσεις.
Η τεχνική πρωτοτυπία του έργου ήταν αυτή που προκάλεσε το ενδιαφέρον ελληνικών και ξένων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων τα οποία πραγματοποίησαν επισκέψεις στο εργοτάξιο την περίοδο που η γέφυρα κατασκευαζόταν. Ανάμεσα τους το ΕΜΠ και το Imperial College.
Πλωτή πεζογέφυρα Αγίου Αχιλλείου
Ο Άγιος Αχίλλειος είναι ένα πολύ μικρό νησί μέσα στη Μικρή Πρέσπα. Απέχει 60 χιλιόμετρα από την Φλώρινα και 65 χιλιόμετρα από την Καστοριά. Μαζί με το νησί της λίμνης των Ιωαννίνων, είναι το δεύτερο νησί σε ελληνική λίμνη που κατοικείται. Από το 2000 το νησί δεν είναι πια ακριβώς, νησί αφού ενώνεται με τις όχθες της λίμνης με μία ξύλινη πεζογέφυρα. Το μήκος της είναι 650 μέτρα, το πλάτος της 3. Εδώ δεν έχουμε να αναφέρουμε πρωτοποριακές τεχνικές κατασκευής.
Αρκεί να διασχίσει κανείς τη γέφυρα για να καταλάβει για ποιο λόγο περιλήφθηκε στο αφιέρωμα. Το τοπίο πανέμορφο και σπάνιο για τα ελληνικά δεδομένα. Ο φυσιολάτρης πεζοπόρος μπορεί να κάτσει σε ένα από τα παγκάκια της γέφυρας και απλά να το απολαύσει. Το συγκεκριμένο σημείο συγκεντρώνει ανθρώπους που έχουν το bird watching ως χόμπι από όλη την Ευρώπη.
Γεφυρα Ντε Μποσέ
Ένα από τα σύμβολα της πόλης του Αργοστολίου και η μεγαλύτερη λίθινη θαλάσσια γέφυρα στην Ευρώπη. Κατασκευάστηκε το 1812, όταν η Κεφαλονιά διοικούνταν από τους Άγγλους, από τον Ελβετό μηχανικό Κάρολο-Φίλιππο De Bosset, αξιωματικό του αγγλικού στρατού και διοικητή της Κεφαλονιάς. Τα 900 μέτρα της γέφυρας ενώνουν το Αργοστόλι με την απέναντι ακτή της λιμνοθάλασσας του Κούταβου. Την εποχή που φτιάχτηκε εξυπηρετούσε την εύκολη έξοδο από την πόλη προς το Ληξούρι. Πέρα από το προφανές πλεονέκτημα του κερδισμένου χρόνου, η γέφυρα βοήθησε και σε θέματα δημόσιας υγείας. Παλαιότερα, για την ίδια διαδρομή οι κάτοικοι έπρεπε να κάνουν τον γύρο της λιμνοθάλασσας. Τότε, τα τσιμπήματα από τα κουνούπια, υπεύθυνα για μολύνσεις και μεταδοτικές ασθένειες, ήταν συνηθισμένη υπόθεση.
Δίπλα στη γέφυρα, μέσα στη θάλασσα, υπάρχει ένας τετράπλευρος συμμετρικός οβελίσκος αποτελούμενος από σκαλισμένους βράχους. Είναι ένα σύμβολο ευγνωμοσύνης για τους μηχανικούς και τους εργάτες που έφτιαξαν τη γέφυρα. Στους σεισμούς του 1953 η γέφυρα υπέστη σημαντική φθορά. Τα επόμενα χρόνια επιβαρύνθηκε και άλλο. Πριν λίγα χρόνια έκλεισε τελείως για τους επισκέπτες ώστε να επισκευαστεί. Πλέον έχει μετατραπεί αποκλειστικά σε πεζογέφυρα και προσελκύει ουκ ολίγους ανθρώπους που θέλουν να φωτογραφηθούν πάνω της.
