Εκτεταμένο δίκτυο μονοπατιών που καταλήγει σε ζηλευτές παραλίες, κατάδυση στο αρχαίο ναυάγιο της Περιστέρας -το πρώτο υποθαλάσσιο μουσείο στην Ελλάδα- ιδανική σχέση ποιότητας τιμής σε διαμονή και διατροφή, καθιστούν τον οικολογικό παράδεισο των Σποράδων, έναν ιδανικό προορισμό.
Η Αλόννησος είναι συνυφασμένη με το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου Βορείων Σποράδων, το μεγαλύτερο της Ευρώπης με έκταση 2.200 τετραγωνικών χιλιομέτρων, το οποίο αποτελεί τον κυριότερο πόλο τουριστικής έλξης. Οι επισκέπτες του νησιού, χαρακτηρίζονται στην πλειοψηφία τους από την οικολογική τους ευαισθησία· είναι φυσιολάτρες και αναζητούν εδώ την αρμονία που θα νοηματοδοτήσει τις διακοπές τους.
Το βορειότερο και δεύτερο σε μέγεθος (έκταση 64,5 τ. χλμ. με μήκος ακτών, περίπου 67 χλμ.) νησί των Σποράδων, χαρακτηρίζεται από την πυκνή βλάστηση πευκοδασών στα νοτιοδυτικά, τις πολλές επιλογές ζηλευτών παραλιών και την ομορφότερη Χώρα του νησιωτικού συμπλέγματος. Η βρετανική εφημερίδα «Telegraph», σε μεγάλο ταξιδιωτικό αφιέρωμα που πραγματοποίησε τον Σεπτέμβριο, συμπεριέλαβε την Αλόννησο, ανάμεσα στους 10 «κρυμμένους» ελληνικούς παραθεριστικούς προορισμούς. Δημοσιεύματα σαν κι αυτό, τη δεδομένη στιγμή, έχουν ιδιαίτερη δυναμική και συμβάλλουν στην επιμήκυνση της τουριστικής περιόδου. Εάν λάβουμε υπόψη, ότι το Φθινόπωρο αποτελεί, μαζί με την Άνοιξη, την κατάλληλη εποχή για πεζοπορία και ότι στην Αλόννησο, υπάρχει ένα εκτεταμένο δίκτυο σηματοδοτημένων μονοπατιών συνολικού μήκους περίπου 40 χλμ. τα οποία περνάνε από εκπληκτικές τοποθεσίες, καταλήγοντας συνήθως σε παραλίες για ένα ήσυχο μπανάκι, τότε συμπεραίνουμε ότι το λιμάνι, θα υποδέχεται για αρκετό καιρό ακόμα τουρίστες. Μήπως θα έπρεπε να ανακαλύψουμε κι εμείς οι Έλληνες τον «κρυμμένο» θησαυρό που ακούει στο όνομα Αλόννησος, αυτή την εποχή;
Ενδιαφέρον παρουσιάζει η εξέλιξη της ονομασίας του νησιού στο πέρασμα των αιώνων. Οι αρχαίοι Έλληνες που κατοίκησαν εδώ, το ονόμαζαν Ικος, κατά τον Μεσαίωνα το συναντάμε με την ονομασία Λιαδρόμια ή Χιλιοδρόμια, ενώ καθιερώθηκε ως Αλόννησος, το 1838, με διάταγμα του Βαυαρού βασιλιά Όθωνα. Η πρώτη, ίσως, αποτύπωση με αυτή την ονομασία (Αλόνησος -Alonesus) εμφανίζεται σε χάρτη του 1540, από τον λόγιο Κερκυραίο, Νικόλαο Σοφιανό.
Ίχνη ζωής από την παλαιολιθική εποχή εντοπίζονται στο διπλανό νησί της Κυρά Παναγιάς, γι’ αυτό πιστεύεται ότι η αρχαία Αλόννησος τοποθετούνταν εκεί, ενώ στη σημερινή Αλόννησο η πιο παλαιά κατοίκηση εμφανίζεται από τη Νεολιθική εποχή, στο Κοκκινόκαστρο, όπου μπορείτε να απολαύσετε και το μπάνιο σας στην ομώνυμη παραλία.
Σε κάθε περίπτωση ο δίαυλος της Αλοννήσου αποτέλεσε πανάρχαιο θαλάσσιο πέρασμα και σύμφωνα με τις πηγές, αυτά τα νερά διέσχισαν η περίφημη Αργώ του Ιάσωνα με προορισμό την Κολχίδα, καθώς επίσης και τα πλοία των Αχαιών προς την Τροία. Χιλιοδρόμια λοιπόν, στου βορειοδυτικού Αιγαίου τη ρότα.
Βολτάροντας το λιμάνι
Το λιμάνι πάντως που ονομάζεται Πατητήρι και συνδέεται με τη μεγάλη ποσότητα κρασιού που παρήγαγε το νησί από την αρχαιότητα, σε καμία περίπτωση δεν παραπέμπει στην αρχική του εικόνα. Μετά τον ισοπεδωτικό σεισμό του 1965, ο γραφικός παραθαλάσσιος οικισμός μεταλλάχθηκε σε μία αστικού τύπου μαρίνα, διόλου ελκυστική. Είναι όμως τόσο προικισμένο από τη φύση αυτό το νησί, έτσι ώστε η πανέμορφη παραλία που σχηματίζεται στην αριστερή μεριά του λιμανιού, όπως μπαίνει το πλοίο, μετριάζει τις εντυπώσεις αποτελώντας ένα αισθητικό αντίβαρο. Τα πεύκα μοιάζουν σαν να θέλουν να βουτήξουν στην πεντακάθαρη σμαραγδένια θάλασσα που τόσο ωραία ταιριάζει με τα κάτασπρα βότσαλα. Καμιά δεκαπενταριά αγόρια που έπαιζαν ασταμάτητα στο νερό, σκορπώντας ολόγυρα τη χαρά τους, ήταν η εικόνα-δώρο κατά την άφιξη μας στο νησί.
Περιδιαβαίνοντας μετά από λίγο στην προβλήτα, σκεφτόμουνα ότι τα πλεούμενα που κάνουν την ξενάγηση στο Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Αλοννήσου Βορείων Σποράδων, χαρίζουν στους ταξιδιώτες μία από τις καλύτερες εμπειρίες που μπορεί να ζήσει κανείς στην Ελλάδα. Έχοντας την τύχη αυτής της εμπειρίας στο παρελθόν, ανακαλώ την αίσθηση του ταξιδιού πάνω στο σκάφος, την ησυχία που επικρατούσε σε αυτή την τεράστια προστατευόμενη θαλάσσια περιοχή και ξαφνικά τρία τέσσερα δελφίνια να χαρίζουν τη μαγική εικόνα πάνω από τα κύματα, σε μία συνάντηση που σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται δεδομένη, γι’ αυτό και είναι εξαιρετική. Κι εκεί που νομίζεις ότι είσαι στο πουθενά, σταματάς στην προβλήτα στο νησί της Κυρα Παναγιάς, ανεβαίνεις το μονοπάτι και σε 20 λεπτά αντικρύζεις το μοναστήρι της Γεννήσεως της Θεοτόκου, που στέκει εδώ από τον 17ο αιώνα. Ο πατέρας Χαρίτος θα πει ιστορίες που χάνονται στα βάθη των αιώνων και θα κεράσει λουκούμι με τσίπουρο. Εκτός από την Κυρά Παναγιά, άλλα έξι ακατοίκητα νησιά, η Περιστέρα, η Ψαθούρα το Πιπέρι, η Σκάτζουρα, τα Γιούρα καθώς και 22 βραχονησίδες, θα χορεύουν γύρω από το σκάφος ομορφαίνοντας την περιήγηση σας. Όσο για τις βουτιές που θα κάνετε σε αυτά τα νερά, μάλλον θα τις πάρετε μαζί σας για πάντα.
Φέτος μετεγκαταστάθηκε στο λιμάνι, το Κέντρο ενημέρωσης της MoM, της ελληνικής περιβαλλοντικής οργάνωσης για τη μελέτη και προστασία της Μεσογειακής φώκιας που από το 1990 δημιούργησε στην Αλόννησο το Κέντρο Περίθαλψης. Εκτός από τις πολύ ενδιαφέρουσες πληροφορίες που θα αποκομίσετε, θα μυηθείτε στον κόσμο του Θαλάσσιου Πάρκου και της φώκιας Monachus Monachus, μέσα σε έναν ιδιαίτερα καλαίσθητο εκθεσιακό χώρο.
Στο Πατητήρι λειτουργεί από το 2001, το μοναδικό Μουσείο Πειρατείας στην Ελλάδα (Ανοιχτά 11:00 – 19:00, τηλ. 24240 66250). Παθιασμένος δύτης και σφουγγαράς ο Κώστας Μαυρίκης, συλλέγοντας αντικείμενα, από τα ναυάγια των πλοίων που κούρσευαν οι πειρατές της περιοχής, αποφάσισε, κατόπιν συνεννόησης με τις αρμόδιες αρχές, να στεγάσει σε ένα τριώροφο ιδιόκτητο κτήριο, το όνειρό του. Η γεωμορφολογία της περιοχής με τα πολλά νησάκια, τις σπηλιές και τους κλειστούς κόλπους, αποτελούσε ιδανικό ορμητήριο για τους πειρατές. Σεντούκια, κανόνια, παλιοί χάρτες, μια σειρά από αντικείμενα αλλά και εντυπωσιακό πληροφοριακό υλικό μας μεταφέρουν 400 χρόνια πίσω, δίνοντας μας τη δυνατότητα να ψηλαφήσουμε όχι μόνο την πειρατική ιστορία της Αλοννήσου, αλλά και ολόκληρου του Αιγαίου. Η έκθεση διανθίζεται, μεταξύ άλλων, με διάφορα κειμήλια, αντικείμενα καθημερινής χρήσης, παραδοσιακές φορεσιές της Αλοννήσου, καθώς επίσης νομίσματα, όπλα και σπαθιά από την Επανάσταση του 1821.
Λίγο πιο πάνω από το λιμάνι, ο Γυναικείος Αγροτουριστικός Συνεταιρισμός Αλοννήσου «Ικος» (τηλ. 2240 66270), αποτελεί την καλύτερη επιλογή εάν θέλετε να δοκιμάσετε τοπικές λιχουδιές του νησιού καμωμένες με αγνά υλικά. Το πρωί θα δοκιμάσετε ζεστές, τις εξαιρετικές παραδοσιακές πίτες. Για την αποκατάσταση της αλήθειας, να πούμε ότι η στριφογυριστή τυρόπιτα που έχει καθιερωθεί ως Σκοπελίτικη, είναι δημιούργημα της Αλοννήσου. Μυρωδάτα γλυκά του κουταλιού και του ταψιού, σκαλτσούνια, μαρμελάδες, αλλά και ο περίφημος τόνος Αλοννήσου αποτελούν εγγυημένες επιλογές, που θα σας συνδέσουν πάλι με το νησί, όταν βρεθείτε μακριά του.
Οδηγώντας στη φύση, από τον νότο στον βορρά
Σε μικρή απόσταση μόλις 2,5 χιλιόμετρα βορειανατολικά από το Πατητήρι, βρίσκεται η Χώρα, από όπου ξεκινάει ο κεντρικός οδικός άξονας του νησιού, για να καταλήξει μετά από 23 χλμ. στο βορειότερο τμήμα του, το αγκυροβόλιο του Γέρακα. Επί της οδικής αρτηρίας δεν υπάρχει ούτε ένας οικισμός. Όλοι είναι προς την ανατολική μεριά, εκεί που βρίσκεται η πλειοψηφία των μαγευτικών παραλιών. Η οδήγηση είναι απολαυστική καθώς η εναλλαγή ανάμεσα στο πράσινο και το μπλε, δίνει τον τόνο. Στο νότιο τμήμα κυριαρχούν τα πευκοδάση. Υποχωρούν σταδιακά καθώς πλησιάζουμε προς τον βορά , όπου η βλάστηση είναι θαμνώδης με πολλά ρείκια και κουμαριές. Μόνιμη παρέα μας τα λιόδεντρα και τα περίφημα ανοίγματα προς τη θάλασσα. Πλησιάζοντας προς τον Γέρακα, τα περήφανα αρπακτικά πυκνώνουν τις πτήσεις τους. Πρέπει να μετρήσαμε πάνω από δέκα ζευγάρια γερακιών μέσα σε ένα τέταρτο. Κατεβήκαμε από το αυτοκίνητο για να απολαύσουμε τη στιγμή, στην ταιριαστή ησυχία. Στην Αλόννησο έχουν καταγραφεί πάνω από 100 είδη πτηνών, με τα πιο σημαντικά να είναι ο Αιγαιόγλαρος, ο μαυροπετρίτης, ο σπιζαετός, ο φιδαετός, ο θαλασσοκόρακας και πολλά άλλα, που είτε διαχειμάζουν, είτε «σταθμεύουν» κατά τη διάρκεια της μετανάστευσής τους. Μετά από λίγο φθάσαμε στο λιμανάκι του Γέρακα, με τη μικρή του βοτσαλωτή παραλία, που είναι το μοναδικό απάνεμο αγκυροβόλιο για τα καΐκια, στο μάτι του βοριά.
Οι πλανεύτρες παραλίες της Αλοννήσου
Τα διαυγέστατα γαλαζοπράσινα νερά που κυκλώνουν την Αλόννησο, απολαμβάνουν σε όλες τις παραλίες, οι τυχεροί ταξιδιώτες. Απλά κάποιες διαθέτουν βότσαλα, άλλες άμμο, ενώ υπάρχουν και οι πιο απόκρημνες ή αυτές που είναι προσβάσιμες μόνο με πλεούμενο. Η συντριπτική τους πλειοψηφία συναντάται στη νότια και κυρίως στην ανατολική μεριά. Θα είναι δύσκολη επιλογή, αλλά στο τέλος θα βρείτε την αγαπημένη σας. Παραθέτουμε κάποιες ενδεικτικές προτάσεις από την επίσκεψή μας:
Άγιος Δημήτριος: Είναι ίσως η πιο αναγνωρίσιμη παραλία της Αλοννήσου, με τη χαρακτηριστική της μύτη να εισδύει στη θάλασσα, σχηματίζοντας δύο όμορφους κόλπους που διαθέτουν βοτσαλάκια, θαμνώδη βλάστηση και πεύκα. Ομπρέλες και ξαπλώστρες για όσους επιθυμούν τις ανέσεις, αλλά και άπλετος χώρος για τους υπόλοιπους. Σε κοντινή απόσταση, βλέπουμε απέναντι την Περιστέρα, το πλησιέστερο νησάκι του Θαλάσσιου Πάρκου προς την Αλόννησο.
Μηλιά: Σου κόβει τη λαλιά. Τα πεύκα φθάνουν ως εκεί που ξεκινούν τα άσπρα βότσαλα, τα οποία συνεχίζουν το ταξίδι τους προς τον βυθό, ορατά για πολλά μέτρα από το διαυγές πέπλο της θάλασσας. Κι εδώ η παραλία απευθύνεται σε όσους επιθυμούν πετσετούλα και ησυχία. Στη μια του άκρη όμως, ένα ήσυχο καφέ εστιατόριο, προσφέρει και τις ανέσεις με ομπρέλες- ξαπλώστρες.
Χρυσή Μηλιά: Το γεγονός ότι είναι από τις λίγες παραλίες του νησιού που διαθέτει άμμο και ρηχά νερά, την καθιστά «χαρά του παιδιού». Αγαπημένος προορισμός για οικογένειες -και όχι μόνο. Οι λάτρεις της άμμου είναι πολλοί. Σε όλη σχεδόν την παραλία έχει ξαπλώστρες με ομπρέλες, και σέρβις από τα παρακείμενα καφέ.
Κοκκινόκαστρο: Ο κάθετος κόκκινος πέτρινος όγκος που εκτείνεται στην αριστερή μεριά της παραλίας, όπως βλέπουμε τη θάλασσα, επιβάλει την παρουσία του σε αυτόν τον μικρό παράδεισο, με τα ζηλευτά νερά, τις ελιές και τα πεύκα. Ακριβώς απέναντι, στο μικρό νησί Βράχος, ο αρχαιολόγος Δημήτρης Θεοχάρης, έφερε στο φως για πρώτη φορά (1969-1970) λείψανα, χρονολογημένα από τη Μέση Νεολιθική εποχή (5.000 – 4.000 π.Χ). Όσο να’ ναι αποκτά μία άλλη διάσταση η βουτιά.
Για ψαρομεζέδες στα Καλαμάκια
Ο παραθαλάσσιος οικισμός, Καλαμάκια, βρίσκεται στο μέσο ακριβώς της ανατολικής πλευράς της Αλοννήσου, αποτελώντας τον απόλυτο προορισμό για ντόπιους και επισκέπτες που έχουν αδυναμία στα φρέσκα ψάρια και τους ψαρομεζέδες. Από τη μια μεριά τα δεμένα ψαροκάικα και από την άλλη οι ταβέρνες των ιδιοκτητών τους, με τα τραπεζοκαθίσματα στην προβλήτα. Καθίσαμε με την παρέα μας στο «Κοράλι». Τα χρώματα του δειλινού και η ησυχία, δίπλα στη θάλασσα, προκαλούν ευδαιμονία. Έγινε μεγαλύτερη, όταν κατέφθασαν οι ψαρομεζέδες και τα ουζάκια. Ο Σταμάτης Αναγνώστου, ιδιοκτήτης της ταβέρνας, που ψαρεύει με το τρεχαντήρι «Άγιος Ηλίας», μας κατατόπισε σχετικά: «Παλιότερα πήγαινα μέχρι τον Αη-Στράτη για ψάρεμα. Η περιοχή μας είναι καλός ψαρότοπος. Ανάλογα με την τοποθεσία που θα πας, θα βγάλεις και τα ψάρια που θέλεις. Εγώ ψαρεύω κυρίως, αστακούς, σκορπίνες και μπαρμπούνια». Εμείς πάντως δοκιμάσαμε έναν σαλούβαρδο λεμονάτο, παχύ ψάρι με υπέροχη γεύση, που μας ετοίμασε η μαγείρισσα κα Μάχη Αναγνώστου. Κι επειδή δεν ήθελε να μας αφήσει παραπονεμένους -καθώς δεν είχαμε φάει κατά την παραμονή μας στο νησί, την περίφημη, Αλοννησιώτικη πίτα- άπλωσε φύλλο επί τόπου, την έψησε και βέβαια θα την ευχαριστούμε για πάντα, τόσο για το ιδανικό «ξεψάρισμα» που μας πρόσφερε όσο κυρίως για τη χειρονομία.
Στην ωραιότερη Χώρα των Σποράδων
Γέννημα της ανάγκης, το Παλιό Χωριό ή απλά Χωριό όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι, καθώς χτίστηκε ψηλά για να αποφύγουν οι κάτοικοι την πειρατεία. Γνωστή η ιστορία σε όλο το Αιγαίο. Όπως γνωστό είναι ότι οι Μεσαιωνικοί αυτοί οικισμοί σχεδιάστηκαν εξ’ αρχής έτσι ώστε τα ενωμένα σπίτια να δημιουργούν έναν τοίχο προστασίας, απέναντι στους κατακτητές. Όπου δεν τους προστάτευε ο απόκρημνος βράχος, χτίζονταν ένα βαρύ πετρόχτιστο τείχος, γι΄ αυτό και είχαν τα χαρακτηριστικά καστροπολιτείας. Από το 1735 και μετά, άρχισαν να χτίζονται σπίτια και εκτός του «τοιχόκαστρου». Στα στενά πλακόστρωτα σοκάκια με τις πεζούλες, γεράνια, βουκαμβίλιες και μουριές, βάζουν τη δική τους πινελιά, στην πιο καλοδιατηρημένη αρχιτεκτονικά, Χώρα, των Σποράδων.
Μονοκατοικίες και δίπατα σπίτια, άλλα με κεραμίδια ή πηλιορείτικες πλάκες, βαμμένα λουλακί, ώχρα, ή άσπρα τα περισσότερα, διεκδικούν με τη σειρά τους τον θαυμασμό μας. Ανεβαίνοντας στο κεντρικό σοκάκι, η εκκλησία του Χριστού, καθηλώνει το βλέμμα μας. Χτίστηκε τον 17ο αιώνα, είναι μονόκλιτη βασιλική με τρούλο και η πατίνα του χρόνου της δίνει μία αξία τόσο ξεχωριστή που κλειδώνει τη στιγμή. Άντεξε, μεταξύ άλλων, και τον καταστροφικό σεισμό του 1965, ο οποίος προκάλεσε μεγάλες ζημιές στα περισσότερα από τα κτίρια. Ευτυχής συγκυρία, αποδείχθηκε τελικά, το γεγονός ότι οι ιδιοκτήτες τους τα πούλησαν σε κατοίκους του εξωτερικού. Γιατί; Επειδή τα ανακατασκεύασαν με σεβασμό στην παράδοση, περισώζοντας την αρχιτεκτονική ταυτότητα όλου του οικισμού.
Σήμερα αρκετοί ξένοι, κυρίως από τη Βόρεια Ευρώπη, ενσωματώθηκαν στην τοπική κοινωνία και μένουν μόνιμα στη Χώρα, ενώ αποτελούν ενεργά και χρήσιμα μέλη της κοινότητας. Χάρηκα ιδιαίτερα που συνάντησα ξανά, την Μπέντε Κέλερ (Bente Keller) από τη Δανία, στο ίδιο γραφικό στενό της Χώρας. Σαν χθες ήτανε που διάβαινα πριν από δεκατέσσερα χρόνια, τη μικρή είσοδο στο Gallery 5. Όπως τότε, έτσι και σήμερα ζωγράφιζε τις ομορφιές της Αλοννήσου. «Ξέρεις, τα ίδια πράγματα που με έκαναν να πάρω την απόφαση και να εγκατασταθώ μόνιμα εδώ, εξακολουθούν να μου αρέσουν. Πως μπορείς να σταματήσεις ν’ αγαπάς το φως, τα χρώματα, τη φύση; Απλά στο πέρασμα του χρόνου, εκτός από τη ζωγραφική, έμαθα να φτιάχνω κεριά, κάνω μαθήματα γιόγκα και βέβαια συνεχίζουμε να οργανώνουμε πεζοπορίες κάθε Σάββατο, στα υπέροχα μονοπάτια μας. Αν μείνεις, έλα μαζί μας μεθαύριο που θα περπατήσουμε σε μία εκπληκτική διαδρομή προς τα βορειοδυτικά. Αυτή την εποχή έχει τον ιδανικό καιρό για περπάτημα αλλά και για μπάνιο». Έχει δίκιο η Μπέντε, καθώς ο συνδυασμός πεζοπορίας και βουτιάς στη θάλασσα, είναι από τις καλύτερες επιλογές που προσφέρει η Αλόννησος το φθινόπωρο. Η ίδια εξάλλου, μένοντας από το 1995 στο αγαπημένo της νησί, έχει περπατήσει κάθε σπιθαμή του και έχει γράψει το σχετικό βιβλίο «Alonnisos on foot. A waliking and swimming guide».
Το μοναδικό Υποθαλάσσιο Μουσείο στην Ελλάδα
Δεσμευτήκαμε να ακολουθήσουμε μια άλλη φορά, καθώς φεύγουμε αύριο, αλλά προλαβαίνουμε τουλάχιστον να ρίξουμε μία εικονική κατάδυση στο Κέντρο Ενημέρωσης Υποβρύχιου Μουσείου Αλοννήσου που βρίσκεται λίγα στενά πιο κάτω. Φορέσαμε με τον φίλο και φωτογράφο Γιώργο Δέτση, τις ειδικές μάσκες εικονικής πραγματικότητας (virtual reality) και βυθιστήκαμε στον υδάτινο κόσμο του ναυαγίου της Περιστέρας, που χρονολογείται μεταξύ 425 και 420 π.Χ. Από κάτω μας, σε βάθος 25 μέτρων απλώνονταν χιλιάδες αμφορείς και γύρω μας κολυμπούσαν ψάρια στα καταγάλανα νερά, ενώ ακολουθούσαμε έναν δύτη και σε συγκεκριμένα σημεία ακούγαμε πληροφορίες. Το τεράστιο εμπορικό πλοίο είτε έπιασε φωτιά, είτε δεν άντεξε την κακοκαιρία και έτσι φορτωμένο που ήταν με 3.000 αμφορείς γεμάτους με τα ξακουστά κρασιά της Μένδης (αρχαία πόλη της Χαλκιδικής) και της Πεπάρηθου (σημερινή Σκόπελος) βυθίστηκε. Το ναυάγιο ανακάλυψε το 1985 ο χαρισματικός δύτης Δημήτρης Μαυρίκης -ιδρυτής του μουσείου Πειρατείας όπως αναφέραμε πιο πάνω- και αφού παρήλθαν 35 έτη, έφθασε το πλήρωμα του χρόνου, για να αποτελέσει το πρώτο Υποβρύχιο Μουσείο στην Ελλάδα, το οποίο εκτός από την εικονική, προσφέρει και δια ζώσης ξενάγηση, σε δύτες που μπορούν να το θαυμάσουν με τη συνοδεία και την καθοδήγηση πιστοποιημένων εκπαιδευτών κατάδυσης που δραστηριοποιούνται στο νησί.
Είναι σημαντικό να αναφέρουμε ότι ένας επισκέπτης που δεν έχει προηγούμενη εμπειρία, αλλά θέλει να κάνει κατάδυση, μπορεί να παρακολουθήσει μαθήματα στην Αλόννησο σε κάποια από τις σχολές και μέσα σε μία εβδομάδα (4 ημέρες Open Water Course και 3 ημέρες Advanced Course) να πάρει την απαραίτητη πιστοποίηση που θα του επιτρέψει να καταδυθεί τον μαγικό κόσμο του ναυαγίου.
«Αν και τα εγκαίνια του Υποβρυχίου Μουσείου Κατάδυσης, πραγματοποιήθηκαν το 2020, οι περιορισμοί εξαιτίας του Covid 19, δεν συνέτειναν στην ομαλή λειτουργία του» μας λέει ο Αντιδήμαρχος Δημήτρης Σκιάνης, για να συνεχίσει «Φέτος το καλοκαίρι, ήρθαν στο Κέντρο Ενημέρωσης, πάνω από 2.000 επισκέπτες, αριθμός που μας δείχνει τη δυναμική του, γι΄ αυτό και το ερχόμενο έτος θα είναι ανοικτό προς το κοινό περισσότερες ώρες, ενώ θα αναλάβουμε πρωτοβουλίες και σε σχέση με την προώθηση στο ευρώ κοινό, κάτι που θα αφορά και το αρχαίο ναυάγιο της Περιστέρας. Κάθε επισκέπτης της Αλοννήσου, θα πρέπει να ζήσει τη μοναδική αυτή εμπειρία».
Δείπνο στη «Θέα»
Η επιλογή μας να δειπνήσουμε στη «Θέα» έμοιαζε ιδανική, αντικρύζοντας τη λιτή και καλαίσθητη διακόσμηση ενός περιβάλλοντος χώρου, που αιτιολογεί απόλυτα την ονομασία του εστιατορίου. Όπως αποδείχθηκε στην πορεία, εκτός από τον ορίζοντα του Αιγαίου, οι θαμώνες απολαμβάνουν και τις ευφάνταστες γαστρονομικές δημιουργίες του σεφ Κωνσταντίνου Φρέτζιου. Το χοιρινό ψαρονέφρι με σος μαυροδάφνης και πουρέ γλυκοπατάτας, είναι μια πολύ καλή επιλογή, όπως επίσης και τα λιγκουίνι με τόνο. Οι ξένοι θαμώνες, δείχνουν, δικαίως, μία προτίμηση στον μουσακά, που μαγειρεύεται εκείνη την ώρα. Όπως μας είπε η ιδιοκτήτρια της «Θέας» κα Ελένη Ιωάννου, «Προσπαθούμε από όταν ανοίξαμε το εστιατόριο, το 2017, να προσφέρουμε στους πελάτες μας, πιάτα της ελληνικής δημιουργικής κουζίνας, σε μία ιδανική σχέση ποιότητας τιμής. Μας αρέσει η εξέλιξη. Εξ’ άλλου, η γαστρονομία είναι ένα ατελείωτο ταξίδι».
