Φτάνει στη Χίο ως στρατιωτικός το 1993. Πολύ γρήγορα γνωρίζει τη μετέπειτα σύζυγό του και το 1996 αποσύρεται από το στρατό και αναλαμβάνουν μαζί τον φούρνο της οικογένειας στη Βολισσό.
Ο Άρης Ζαφειρόπουλος με καταγωγή από τη Βυτίνα Αρκαδίας μαθαίνει δίπλα στον πεθερό του -ο οποίος στη συνέχεια αποσύρεται- τη δουλειά. «Πριν ακόμη φύγω από το στρατό είχα ήδη ξεκινήσει να βοηθάω στον φούρνο. Έμαθα τη δουλειά και από τον Ιούνιο του ’96 φουρνίζω καθημερινά».
Η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού
Είναι πρωί, και ο δρόμος της εξερεύνησης του νησιού μας φέρνει στη Βολισσό. Περπατάμε στον οικισμό. Φτάνοντας κοντά στο αστυνομικό τμήμα, η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού απλώνεται παντού. Βλέπω μία ηλικιωμένη κυρία να φεύγει από το φούρνο κρατώντας δύο φρατζόλες ψωμιού, διπλωμένες σε ένα χαρτί. Είναι ο πιο απλός φούρνος που έχω δει στη ζωή μου και ταυτόχρονα ίσως και ο πιο όμορφος. Η αυλή είναι γεμάτη με ξύλα τα οποία όπως μου λέει ο Άρης στη συνέχεια τα χρησιμοποιεί για να κάψει το φούρνο. «Μαζεύω εδώ τα ξύλα για να μπορώ να τα χρησιμοποιώ κάθε πρωί. Είναι μία διαδικασία που επαναλαμβάνεται σταθερά όπως σταθερή είναι και η γεύση και η ποιότητα του ψωμιού».
Πάνω σε ένα τραπέζι, δίπλα στο μαυρισμένο από τον καπνό στόμιο του φούρνου, είναι αραδιασμένες δεκάδες ομοιόμορφες φρατζόλες ψωμιού. Δεν υπάρχει επιλογή. Το ψωμί είναι ένα, γίνεται με ημίλευκο αλεύρι και το μόνο επιπλέον προϊόν που μπορεί να βρει κανείς εδώ, είναι τα παξιμάδια.
Σε λειτουργία από το 1955
Ο φούρνος «του Κλώσσα» όπως είναι γνωστός από το 1955, που τον λειτουργούσε ο πεθερός του, μπορεί να μην έχει βιτρίνες, να μην πουλάει διάφορα είδη ψωμιού, να μην έχει τυρόπιτες και γλυκά, ωστόσο είναι ο φούρνος που θα θέλαμε όλοι μας να έχουμε στη γειτονιά μας. «Έχω πολλούς πελάτες από την πόλη της Χίου, αλλά και πολλούς επισκέπτες του νησιού, οι οποίοι γνωρίζουν τον φούρνο και θέλουν να πάρουν μαζί τους ψωμί φεύγοντας για το σπίτι τους», θα μου πει ο Άρης, όσο μου δίνει μία φρατζόλα ζεστού ψωμιού. Δεν αντέχω να περιμένω και κόβω το πρώτο κομμάτι με το χέρι. Αχνίζει ακόμη και η μυρωδιά κάμπτει κάθε αντίσταση. Από το μικρό παραθυράκι του φούρνου βλέπω το σχολείο της Βολισσού. Ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό κόσμημα που στεγάζει μαθητές από το 1928 και σήμερα αποτελεί το μοναδικό σχολείο που βρίσκεται σε λειτουργία και στα 19 χωριά της Βόρειας Χίου.
Από τις 4 το πρωί
Η συζήτηση συνεχίζεται και το ψωμί σιγά-σιγά τελειώνει. Πάνω σε ένα χαρτόνι αναγράφεται η τιμή του, «2 ευρώ». Τον ρωτάω για την καθημερινότητά του στο φούρνο. «Ξυπνάω αρκετά νωρίς. Ειδικά την περίοδο του καλοκαιριού, γύρω στις 4 τα ξημερώματα. Ετοιμάζω το ζυμάρι και στη συνέχεια μαζί με τη σύζυγό μου, το βάζουμε στην πινακωτή. Ανάβω του φούρνο και φουρνίζουμε. Το καλοκαίρι μπορεί να φτιάξω γύρω στα 400 καρβέλια. Το χειμώνα πολύ λιγότερα. Ωστόσο κάθε εποχή, έχει τη δική της γλύκα. Δεν πρέπει να πιέζουμε τις καταστάσεις».
Φεύγω από τον φούρνο και σταδιακά απομακρύνομαι από το χωριό. Το ψωμί τελειώνει και μένει ξεκάθαρα μία όμορφη ανάμνηση. Ένα ζεστό καρβέλι ψωμί που μας γεμίζει θύμισες και αναμνήσεις. Το ψωμί από το φούρνο στη Βολισσό, εμπεριέχει όλη εκείνη τη θαλπωρή που ψάχνουμε στο φαγητό. Θα ξανάρθουμε.
