Η θέα του κόλπου του Αϊ-Γιάννη από ψηλά, στην κορυφή της ανηφόρας μετά τον Ορνό, είναι σαν πίνακας ζωγραφικής. Ο ήλιος απέναντι αρχίζει να κατηφορίζει, διαγράφοντας σε φόντο ασημί τις σιλουέτες των σκαφών, των πολυτελών κατασκευών και της εκκλησιάς του Αγίου Ιωάννη στη γωνία.
Λίγο πριν το τέρμα, στα αριστερά, πίσω από διακριτικά τείχη και συστάδες καλαμιών, βρίσκεται το ξενοδοχείο πέντε αστέρων Bill & Coo Coast Suites. Αυτό με τη σειρά του φιλοξενεί στην ήρεμη, ήσυχη, διακριτική και λίγο εξωτική αγκαλιά του, το Beefbar, την πιο γοητευτική και τολμηρή πλευρά της πολυτελούς εστίασης σε χαλαρό και σε άμεση επαφή με τη φύση, περιβάλλον.
Με θέα τον όρμο του Αϊ-Γιάννη, ήχους διακριτικούς στα ηχεία, εναλλαγή χρωμάτων καθώς πλησιάζει η νύχτα και ανάβουν οι χαμηλοί φωτισμοί και τα κεριά, στην κουζίνα, πίσω από τον πάγκο με τα οπωροκηπευτικά, οι φωτιές των φούρνων έχουν ανεβάσει δραματικά τη θερμοκρασία αλλά και τους ρυθμούς.
Συγκριτικά με το fine dining του Bill & Coo της Μεγάλης Άμμου, ο Ντίνος Φωτεινάκης, executive chef και στα δύο εστιατόρια, εξομολογείται την πιο “brutal” εκδοχή του Beefbar. Έχοντας υπηρετήσει για πάνω από 20 χρόνια την υψηλή γαστρονομία, θέλοντας από τότε που θυμάται τον εαυτό του να γίνει ταβερνιάρης και κατσαρολάς, όπως λέει, ένιωσε κάποια στιγμή να χάνει την ψυχή και το ελληνικό του ταμπεραμέντο, αλλά κατάφερε να τα επαναφέρει και τα δύο, ευτυχώς, θα έλεγα, για το αποτέλεσμα που προσφέρει και απολαμβάνουμε.
Με τα παιδικά του μάτια και το εφηβικό του στυλ, περιγράφει ότι ξυπνά κάθε μέρα στις επτά το πρωί και ξεκινά την ημέρα του με μια βουτιά πριν βουτήξει στις υποχρεώσεις της ημέρας. Με περισσό ενθουσιασμό σηκωνόμαστε από τον άνετο καναπέ και οδεύουμε προς την κουζίνα και την πύρινη απόλαυση του ψησίματος. Μη σας προδιαθέτει το όνομα “Beefbar” αποκλειστικά σε κρεοφαγία, και ας ανήκει στα κοσμήματα του εκλεκτού κρέατος, από Black Angus και Wagyu, μέχρι πιστοποιημένο Kobe Beef, Teppanyaki.
Τα ψάρια του μενού ψαρεύονται καθημερινά από δικό τους ψαρά και ψαροντουφεκά, τα τυριά προέρχονται από την ευρύτερη περιοχή των Κυκλάδων, τα χόρτα και τα τοματίνια από τη Μύκονο, όσο είναι δυνατό. «Gourmet για εμένα είναι η πρώτη ύλη, ακόμη και τα χωριάτικα αυγά της γιαγιάς», μου λέει, ανάμεσα σε οδηγίες προς τους συνεργάτες του για την προετοιμασία των γεύσεων που θα φωτογραφηθούν και θα δοκιμαστούν. «Το “Beefbar” το νιώθω σαν δικό μου παιδί», συνεχίζει, «…ήμουν επάνω στη μπουλντόζα όταν ξεκίνησαν οι εργασίες θεμελίωσής του».
Στιγμές πριν μαζέψω τους σιελογόνους αδένες μου και στρωθώ στις λήψεις και λίγο πριν εξαφανιστεί ο Ντίνος Φωτεινάκης στις υποχρεώσεις του, αφού ο κόσμος έχει αρχίσει να φθάνει, μου περιγράφει τη Μύκονο σαν το δεύτερο σπίτι του, ένα σπίτι το οποίο ανοίγει διάπλατα τις πόρτες του για να φιλοξενήσει τον κόσμο που θέλει να έρθει.
Στο δια ταύτα: Το Tartare & Tartine, μοσχάρι γάλακτος σε συνδυασμό με πραλίνα φουντουκιού, αγκαλιασμένο από δυο γκοφρέτες σουσαμιού, είναι όσο δροσερό, απαλό και ξινό χρειάζεται με τις γκοφρέτες σουσαμιού να γλυκαίνουν λίγο το αποτέλεσμα. Το Aguachile είναι μια δροσερή μίξη από φρουτώδεις χυμούς πεπονιού, αγγουριού και χαβιάρι επάνω σε κόκκινες γαρίδες. Ο Kobe Gyros όπως θα ήθελα να είναι, με τζατζίκι και τομάτα επάνω σε λεπτό ζυμωμένο ψωμάκι με την πιστοποίηση Kobe. Αχμ… Το Crispy Rice, δηλαδή tartare τόνου και μοσχαριού με κρέμα σουσαμιού και γκοφρέτα ρυζιού, μια γεύση πληθωρική, γεμάτη, που ταξιδεύει διαρκώς σε όλες τις γευστικές απολήξεις του ουρανίσκου.
Για το τέλος τηγανιτοί φαβοκεφτέδες, ψητό χταπόδι και chutney κάπαρης. Τι άλλο να ζητήσει κανείς, ε;
