Στην Προβηγκία λένε ότι «το ροζέ είναι το ευκολότερο κρασί που μπορείς να φτιάξεις, αλλά το δυσκολότερο που μπορεί να φτιάξεις καλά». Με αφορμή όσα συνέβησαν την εφετινή τουριστική σεζόν στην Μύκονο, θα προσθέταμε ότι «το ροζέ είναι το ευκολότερο κρασί που μπορείς να πουλήσεις, είτε είναι, είτε δεν είναι φτιαγμένο καλά».
Τα αμπελοτόπια της Προβηγκίας συνορεύουν συνήθως με εκτάσεις από λεβάντες και δημιουργούν απίστευτες χρωματικές συνθέσεις μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει το μάτι. Η κουλτούρα της περιοχής συνδυάζει την καλλιέργεια της γης με την ευζωία και τον κοσμοπολιτισμό που εδώ και δεκαετίες απέκτησε την πατρίδα του στα θέρετρα της Νότιας Γαλλίας.
Η Προβηγκία είναι η πατρίδα του ροζέ κρασιού. Θρυλικά οινοποιεία λειτουργούν ως σημαιοφόροι δεκαετίες πριν το ροζέ αποκτήσει την θηριώδη δημοφιλία των καιρών μας -εκεί άλλωστε είναι συνυφασμένο με την dolce vita, την εξωστρέφεια, την επικοινωνία, το στυλ. Καθ’ οδόν απέκτησε και την ετικέτα του πιο σέξι οίνου. Πάνω απ’ όλα, είναι ένα κρασί που έχει ταυτιστεί με το καλοκαίρι, συνδυάζεται με όλα τα μενού και αποκαλείται με το κλισέ του πιο «ευκολόπιοτου» μιας και μπορεί κανείς να το απολαύσει από δροσερό έως και κρύο.
Η κουλτούρα της Προβηγκίας και του ροζέ τα τελευταία 15 χρόνια, όχι μόνο έχει κατακτήσει τον κόσμο σε επίπεδο κατανάλωσης, αλλά έχει επιδράσει στην παγκόσμια οινοπαραγωγή σε βαθμό που διαρκώς παρουσιάζονται νέα ροζέ από κάθε περιοχή από κάθε χώρα. Ομοίως και στα δικά μας μέρη.
Στο «κρατίδιο» της Μυκόνου, όμως, το ροζέ αποθεώνεται. Κάθε χρόνο το ρεκόρ κατανάλωσης σπάει το προηγούμενο. Στη φετινή σεζόν το χρυσό 2019 έμοιαζε λίγο για να αντιμετωπίσει την μετά-καραντίνας δίψα των τουριστών που άδειασαν πολλές φορές τις κάβες εστιατορίων και μπαρ. Υπολογίζεται ότι η κατανάλωση σε τζίρο αυξήθηκε κατά 30% σε σχέση με το 2019 και κατά 100% σε σχέση με το 2020.
Ροζέ ετικέτες, όπως το Whispering Angel και το Miraval έκαναν θραύση, όπως και το περιορισμένης παραγωγής Domaine Ott ή το σχετικά πιο ακριβό Minuti. Ακόμα και το ελληνικό Idylle του LaTour Melas έγινε δυσεύρετο.
Η «εκδικητική κατανάλωση», όπως ονομάστηκε η ανάγκη του κόσμου να εκτονωθεί αγοράζοντας προϊόντα μετά την καραντίνα, εκφράστηκε ακόμα και στα κόκκινα κρασιά παρά τον καύσωνα του κατακαλόκαιρου.
Χαρακτηριστικό είναι ότι ακόμα και ετικέτες Barolo, ένα κατ’ εξοχήν χειμωνιάτικο κρασί που συνδυάζεται με έντονες και λιπαρές γεύσεις, καταναλώθηκαν στα steak restaurants, μαζί και με κλασικά κρασιά της Τοσκάνης, όπως το Sassicaia που πέρασε στιγμές δόξας -ένα κρασί που η τιμή πώλησής του στην κάβα είναι στα 250 ευρώ και ξεπερνούσε τα 1000 ευρώ στα εστιατόρια.
Το πιο εντυπωσιακό είναι, όμως, ότι με τον ίδιο φανατισμό κινήθηκε και η φυλή των ultra premium κόκκινων, όπως το Petrus ή το Romanee Conti. Πρόκειται για γαλλικές ετικέτες που χρεώνονται από 7.500-12.000 ευρώ η φιάλη και οι οποίες έφταναν στη Μύκονο από το Παρίσι χωρίς καν να περάσουν από τις αποθήκες των αντιπροσώπων στην Αθήνα, όπως είθισται, διότι η ζήτηση ήταν μεγάλη και άμεση.
Σε άλλα «στατιστικά» -αν και αυτό δεν αφορά μόνο στη Μύκονο- η Μαλαγουζιά είχε ως ελληνική ποικιλία το καλύτερο καλοκαίρι της, ενώ σε επίπεδο spirits, η τεκίλα και οι πιο premium εκδοχές της, όπως η Azul δεν έκαναν ούτε στα όνειρά τους τέτοιες πωλήσεις.
Ήδη, πάντως, η εστίαση της Μυκόνου παίρνει τα μέτρα της από πολύ νωρίς. Το καλοκαίρι του ’22 προβλέπεται καυτό. Οι συντηρητές κρασιών θα είναι γεμάτοι για να αντισταθμίσουν τη θερμοκρασία.
