Λονδίνο: 10 ιστορικές pub με μοναδική ατμόσφαιρα

The Lamb

Σχεδόν 3 αιώνες ζωής για αυτό το ιστορικό κόσμημα του Bloomsbury, που βρίσκεται σε ένα γραφικό δρομάκι με νοσταλγική ατμόσφαιρα, ένα από αυτά τα καλά κρυμμένα μυστικά που αναπάντεχα σου αποκαλύπτει το Λονδίνο. Αξίζει να κάνετε μια βόλτα στη Lamb’s Conduit Street και μια στάση για έναν φρουτώδη μηλίτη ή μια δροσερή μπύρα Young’s Special σε αυτή την pub του 1729 με το ζεστό εσωτερικό. Εδώ το ξύλο κυριαρχεί παντού: στο πάτωμα, στην καμπυλωτή μπάρα και στα στρογγυλά τραπέζια, ενώ το πράσινο δίνει τον τόνο στο επενδυμένο με πλακάκια εξωτερικό και στα δερμάτινα καθίσματα.

Σώζεται ακόμη ένα από τα ωραιότερα σετ διαχωριστικών, από αυτά που μπορούσαν να απομονώσουν 3-4 διαφορετικά τμήματα στο εσωτερικό, ώστε κάθε κοινωνική τάξη να έχει το δικό της χώρο, ενώ αίσθηση προκαλεί η μεγάλη συλλογή από φωτογραφίες ηθοποιών του music hall Holborn Empire που υπήρχε στην περιοχή. Όσο για το όνομα της pub, δεν έχει καμία σχέση με το αρνάκι που βλέπετε ζωγραφισμένο στα παράθυρα. Πρόκειται απλά για το όνομα του Sir William Lamb, ενός gentleman της εποχής του Ερρίκου 8ου, που το 1577 χρηματοδότησε τον αγωγό που έφερνε καθαρό νερό στην περιοχή του Holborn. (94 Lamb’s Conduit Street, Bloomsbury)

The Lamb and Flag

Αρκεί μια στροφή στη Rose Street, στο κέντρο του πολύβοου Covent Garden, ώστε η εμπορική κίνηση των κάθε λογής καταστημάτων να δώσει τη θέση της σε έναν από τους παλαιότερους δρόμους του Λονδίνου. Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και η ιστορική pub Lamb and Flag, που βρίσκεται στο γραφικό αυτό στενό από το 1772 γνωστή τότε ως The Coopers Arms, πριν πάρει το σημερινό της όνομα το 1833. Βέβαια, για τους περισσότερους ήταν απλά ο «Bucket of Blood», ο «Κουβάς με αίμα», παρατσούκλι που είχε αποκτήσει λόγω των αγώνων με γυμνές γροθιές που φιλοξενούσε στις αρχές του 19ου αιώνα, αλλά κι επειδή έξω από το διπλανό δρομάκι είχε ξυλοκοπηθεί άγρια ο ποιητής John Dryden το 1679.

Μέρες που έχουν περάσει ανεπιστρεπτί, ωστόσο η ιστορία παραμένει στο καλυμμένο με τούβλα, γεωργιανό κτίριο του 1958 που αντικατέστησε μια κατασκευή του 1638, αλλά και στο εσωτερικό, ένα από τα λίγα κτίρια του κεντρικού Λονδίνου με ξύλινο σκελετό που επέζησαν της Μεγάλης Πυρκαγιάς του 1666. Και μπορεί οι μπύρες που σερβίρονται σήμερα, όπως οι Courage Best και Adnams Bitter, να μην υπήρχαν την εποχή που σύχναζε εδώ ο Charles Dickens, αλλά κατά τα άλλα λίγα έχουν αλλάξει από τότε. Αν βρείτε ελεύθερο το χαμηλό τραπεζάκι με τις δυο πολυθρόνες μπροστά στο τζάκι, δεν υπάρχει καλύτερο σημείο για ένα ποτήρι μπύρα ένα βροχερό λονδρέζικο απόγευμα. (33 Rose Street)

The Black Friar

Μια pub μοναδικής ιδιοσυγκρασίας και αρχιτεκτονικής, που τραβά αμέσως το βλέμμα με το ιδιαίτερο, σφηνοειδές κτίριό της και σε κάνει να την ερωτευτείς με το γεμάτο μπρούτζινα ανάγλυφα θολωτό εσωτερικό της. Ευτυχώς, η καμπάνια διάσωσης του πλέον διατηρητέου κτιρίου απέδωσε, κι έτσι απετράπη η κατεδάφισή του σύμφωνα με το σχέδιο ανοικοδόμησης της περιοχής το 1960. Έτσι, η ιστορική pub του 1875, που το 1905 ξανασχεδιάστηκε στο Art Nouveau αριστούργημα με τα μωσαϊκά και τα περίτεχνα μπαλκόνια που βλέπει κανείς σήμερα, στέκει ακόμη στο ίδιο σημείο όπου το 1279 ίδρυσαν ένα μοναστήρι Δομινικανοί μοναχοί.

Αυτοί ακριβώς οι μοναχοί με τα μαύρα ράσα είναι που έδωσαν στην Black Friar και σε όλη την περιοχή το όνομά της και μας υποδέχονται τόσο με το χαρωπό άγαλμα στην πρόσοψη, όσο και με τις εύθυμες, μεσαιωνικές, ανάγλυφες, σε μπρούτζο, μορφές των μοναχών στους τοίχους, που φαίνεται να απολαμβάνουν και με το παραπάνω τις απλές εγκόσμιες χαρές. Από τη μεγάλη αίθουσα, απολαμβάνοντας μια Fuller’s London Pride θα παρακολουθείτε όλη τη δράση της ημικυκλικής, μαρμάρινης μπάρας, αλλά τις κρύες χειμωνιάτικες νύχτες τα κόκκινα δερμάτινα καθίσματα δίπλα στο θεαματικό τζάκι μοιάζουν με ζεστή φωλιά, κατάλληλη για μία από τις φημισμένες παραδοσιακές πίτες μαζί με ένα ποτήρι κρασί ή μια παγωμένη μπύρα Timothy Taylor Landlord. (174 Queen Victoria Street, Blackfriars)

Ye Olde Mitre

Ένα παμπάλαιο αλλά ολοζώντανο κομμάτι ιστορίας σφηνωμένο ανάμεσα στους γυάλινους «γίγαντες» του City. Σαν από θαύμα μερικές pub της περιοχής αυτής επέζησαν από τους βομβαρδισμούς του Blitz και την απρόσωπη ανάπτυξη που ακολούθησε μεταπολεμικά. Ανάμεσά τους και η Ye Old Mitre, τόσο καλά κρυμμένη στα στενά του Holborn και τόσο αυθεντική, που αφενός θα δυσκολευτείτε να την εντοπίσετε , αφετέρου πιθανόν μπαίνοντας να σας ζητηθεί να κρατήσετε μυστική την τοποθεσία της.
Προφανώς, η υπογράφουσα δεν μπορεί να κρατήσει το μυστικό, οπότε σας προτρέπω να αναζητήσετε τις δαιδαλώδεις αίθουσες του Ye Old Mitre, που χρονολογείται στο 1772, στη θέση προγενέστερης pub του 1546 όπως αναφέρεται πάνω από την είσοδο. Χωθείτε σε μια από τις ισόγειες ζεστές αίθουσες ή ανεβείτε στον πάνω όροφο για να βλέπετε από τα παράθυρα τα εργαστήρια χρυσοχοΐας του Hatton Garden, παραγγείλτε μία από τις άριστες ales και ζητήστε να διαβάσετε τη λεπτομερώς τυπωμένη ιστορία αυτής της σπάνιας pub. (1 Ely Court, Holborn)

The Fox and Anchor

Βόρεια του επιχειρηματικού City, στην καρδιά της περιοχής Farringdon και πολύ κοντά στη διάσημη κρεαταγορά Smithfield Market, αυτή είναι μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση pub. Το στενό, ψηλό και διατηρητέο κτίριο ξεχωρίζει από τα διπλανά χάρη στα Art Nouveau πλακίδια και τις γκροτέσκο φιγούρες της πρόσοψης, και σίγουρα δεν προϊδεάζει για το ευρύχωρο εσωτερικό. Εδώ κυριαρχεί το καλοσυντηρημένο ξύλο και το σκούρο πράσινο δέρμα: από τη μια πλευρά η μακριά ξύλινη μπάρα όπου νομίζεις θα δεις να κάθονται χαρακτήρες από τα μυθιστορήματα του Dickens κι από την άλλη μια μεγάλη σειρά συνεχόμενων δερμάτινων καθισμάτων, στους ίδιους τόνους με τα ανάγλυφα πλακάκια της οροφής.

Η γεμάτη στυλ και γοητεία Fox and Anchor υπήρξε ανέκαθεν αγαπημένη pub των εργαζομένων της κοντινής κρεαταγοράς, που συρρέουν από πολύ νωρίς για το χορταστικό πρωινό της. Παλαιότερα μάλιστα, όταν ο νόμος επέβαλε αυστηρό ωράριο λειτουργίας στις pub, η συγκεκριμένη είχε ειδική άδεια ώστε να ανοίγει από τα ξημερώματα και να εξυπηρετεί όσους δούλευαν στην αγορά. Σήμερα, σερβίρονται επιπλέον εξαιρετικά παραδοσιακά πιάτα, με το κρέας που προμηθεύονται από τη γειτονική αγορά, να πρωταγωνιστεί. Θα τα δοκιμάσετε στην υπέροχη, επενδυμένη με ξύλο τραπεζαρία ή στα μικρά σεπαρέ για πλήρη απομόνωση, συνοδεύοντας τα με μία μεγάλη ποικιλία από μπύρες, σερβιρισμένες σε χάλκινες κανάτες και κούπες. Κι αν -δικαιολογημένα – γοητευτείτε τόσο που δεν θέλετε να φύγετε, υπάρχουν ακριβώς από πάνω 6 ζεστά, πλήρως εξοπλισμένα και στιλάτα δωμάτια για μια ξεχωριστή διαμονή. (Charterhouse 115, Farringdon)

Princess Louise

Η ανησυχία των φίλων αυτής της πανέμορφης pub όταν ανακοινώθηκε η επικείμενη ανακαίνισή της, ήταν μήπως αλλοιωθεί ο ιστορικός της χαρακτήρας. Όμως, το 1997 όταν ξανάνοιξε, αποκαλύφθηκε στην πιο λαμπρή μορφή του το ωραιότερο, αυθεντικότερο και πιο καλοδιατηρημένο, βικτωριανό εσωτερικό pub που μπορεί να δει κανείς σήμερα στο Λονδίνο. Το μάλλον λιτό εξωτερικό δεν προδιαθέτει για αυτό που περιμένει όποιον περάσει το κατώφλι του 1872: ένα κορυφαίο δείγμα δεξιοτεχνίας του 19ου αιώνα για αυτή την pub που παίρνει το όνομά της από μία από τις κόρες της βασίλισσας Βικτώριας.

Η σημερινή της μορφή είναι σχεδόν ίδια με εκείνη που απέκτησε ύστερα από ανακαίνιση το 1891 και τα εκπληκτικά βιτρό στα παράθυρα, οι υπογεγραμμένοι, κατά παραγγελία καθρέφτες – ειδικά αυτός πάνω από το τζάκι – και τα ανάγλυφα πλακίδια, αντανακλούν τόσο το μεγαλείο της εποχής που η βρετανική αυτοκρατορία βρισκόταν στο απόγειό της, όσο και το ταλέντο των σπουδαίων χειροτεχνών της. Αναμφίβολα, μια μπύρα σε αυτό το αρχέτυπο των λονδρέζικων pub αποτελεί εμπειρία, είτε καθίσετε στο σκαλιστό μπαρ από μαόνι είτε ανεβείτε την ξύλινη σκάλα για το πιο πριβέ και άνετο πατάρι. (208 High Holborn, Holborn)

The Salisbury

Ένα κομψοτέχνημα της βικτωριανής εποχής από σκαλιστό ξύλο και εγχάρακτο γυαλί στην καρδιά της Theatreland, πάντα γεμάτο από ενθουσιώδεις θαμώνες που περνούν από εδώ για μια Deuchars IPA ή μια Young’s Bitter πριν ή μετά τις παραστάσεις των γύρω θεάτρων. Την εποχή που η ομοφυλοφιλία θεωρούνταν έγκλημα ήταν σταθερά στέκι της gay θεατρικής κοινότητας, ενώ τη δεκαετία του ’60 η Salisbury ήταν γνωστή ως η «pub των ηθοποιών». Το επιβεβαιώνει εξάλλου το γεγονός ότι σε αυτή γιόρτασαν το δεύτερο γάμο τους οι Elizabeth Taylor και Richard Burton, ενώ εδώ τραβήχτηκε και η διάσημη ασπρόμαυρη φωτογραφία της Marianne Faithful για το άλμπουμ της «Come My Way».

Όμως, η ιστορία της Salisbury, μία από τις θεαματικότερες εσωτερικά λονδρέζικες pub, μας πηγαίνει πολύ πιο πίσω, με σταθμό το 1898, οπότε απέκτησε τα υπέροχα παραβάν, διακοσμημένα με εντυπωσιακά χαραγμένες παραστάσεις. Από την εποχή εκείνη χρονολογείται και το Art Nouveau μπρούτζινο φωτιστικό με τις γυναικείες φιγούρες και τα δερμάτινα καθίσματα που δημιουργούν άνετες γωνιές, με καθρέφτες πίσω τους να φτάνουν ως το ταβάνι. Καθρέφτες κοσμούν και την ξεχωριστή αίθουσα φαγητού, όπου θα γευτείτε νόστιμη πίτα steak & ale και φρεσκοτηγανισμένα fish & chips. Το δε όνομά της που άλλαξε 3 φορές, οφείλεται στον Μαρκήσιο του Salisbury, τρεις φορές πρωθυπουργό και ένθερμο υποστηρικτή του θεσμού των pub. (90 St Martin’s Lane, Strand)

Ye Olde Chesire Cheese

Όπως υποδεικνύει το όνομα και η ταμπέλα στην είσοδο και επιβεβαιώνει το γοητευτικά φθαρμένο ξύλινο εσωτερικό, αυτή η pub είναι πραγματικά παλιά, αφού το παρόν κτίριο χρονολογείται στο 1667, όταν το Chesire Cheese ξαναχτίστηκε μετά τη Μεγάλη Πυρκαγιά του 1666. Η είσοδός της βρίσκεται κρυμμένη σε ένα αδιέξοδο στενό της Fleet street και το εσωτερικό της είναι ένας λαβύρινθος από αίθουσες, γωνιές και εσοχές, μερικές τόσο μικρές που μόλις που χωρούν ένα τραπέζι για δύο. Μία από τις αίθουσες έχει ονομαστεί προς τιμήν του Dr Samuel Johnson, σπουδαίου λεξικογράφου και λογοτεχνικής μορφής του 18ου αιώνα που περνούσε πολύ χρόνο εδώ, ενώ και το τζάκι δίπλα στο οποίο προτιμούσε να κάθεται ο Dickens παραμένει απαράλλαχτο.

Αλλά και για πολλούς ακόμη λόγιους και καλλιτέχνες ήταν αγαπημένο στέκι, κάνοντας τη μία «χρυσή εποχή» να διαδέχεται την άλλη. Έτσι, μαζί με τον Johnson έπινε ο φίλος του ζωγράφος Joshua Reynolds, την εποχή του Dickens σύχναζαν εδώ ο ποιητής Alfred Tennyson και ο μυθιστοριογράφος William Thackeray, ενώ στα χρόνια που ακολούθησαν έγινε στέκι των συγγραφέων Mark Twain και Arthur Conan Doyle, καθώς και του ποιητή William Butler Yeats. Ως τη δεκαετία του 1920, η φήμη του Ye Olde Chesire Cheese είχε ξεπεράσει τα σύνορα, απόδειξη ότι όταν το 1926 πέθανε η Polly, ο παπαγάλος-μασκότ της pub, το γεγονός αναφέρθηκε σε 200 εφημερίδες σε όλο τον κόσμο. (145 Fleet Street, City of London)

The Churchill Arms

Αναμφίβολα, η πιο πολυφωτογραφημένη βρετανική pub και από τις πιο εκκεντρικές του Λονδίνου. Το γωνιακό κτίριο του Kensington ξεχωρίζει από μακριά, γεμάτο όπως είναι με δεκάδες κρεμαστά, ολάνθιστα καλάθια με φυτά που καλύπτουν σχεδόν ολόκληρη την πρόσοψη, μαζί με εκατοντάδες σημαιάκια. Στο πάντα γεμάτο εσωτερικό, θα πιείτε τη μπύρα σας κάτω από τα τουλάχιστον 100 δοχεία νυκτός που κρέμονται από το ταβάνι, ενώ οι τοίχοι είναι κυρίως αφιερωμένοι στον Winston Churchill, με φωτογραφίες και πορτρέτα του να βρίσκονται παντού και τα ράφια να διαθέτουν για ξεφύλλισμα άφθονα σχετικά με αυτόν βιβλία.

Ανάμεσα στα διακριτά τμήματα στα οποία χωρίζεται η pub του 1750, θα βρείτε ένα με διαχωριστικά παραβάν κι ένα με μια τεράστια συλλογή 1.600 πεταλούδων, ενώ η πλαϊνή, χαμηλοτάβανη και πνιγμένη στα φυτά αίθουσα φαγητού, σερβίρει ωραιότατη ταϊλανδέζικη κουζίνα για να συνοδεύσετε τη μπύρα σας. Όσο για τη σύνδεση της με τον μεγάλο βρετανό πολιτικό, αυτή οφείλεται στο ότι η The Churchill Arms πολύ πριν πάρει το τωρινό της όνομα, ήταν το αγαπημένο στέκι των παππούδων του Winston Churchill. Μία πρόποση στη μνήμη του είναι μάλλον επιβεβλημένη. (119 Kensington Church Street, Kensington)

The George Inn

Φέροντας το όνομα του προστάτη αγίου της Μεγάλης Βρετανίας, η pub αυτή που πλέον ανήκει στον οργανισμό National Trust, είναι ένα από τα ελάχιστα επιζώντα πανδοχεία του 17ου αιώνα για οδοιπόρους και άμαξες και θεωρείται πραγματικός εθνικός θησαυρός. Αναμφίβολα πρόκειται για τη σημαντικότερη pub της βρετανικής πρωτεύουσας, με ιστορία τόσο πλούσια που έχει γραφτεί για αυτή ολόκληρο βιβλίο. Σε ένα άλλο βιβλίο, στο μυθιστόρημα «Η μικρή Ντόριτ» γίνεται σαφής αναφορά στο George Inn, εξάλλου ο Dickens ήταν τακτικός θαμώνας, το ίδιο κι ο William Shakespeare.

Παρότι η London Bridge δεν είναι πλέον ο μόνος τρόπος πρόσβασης από το City και το κεντρικό Λονδίνο στο Southwark, η περιοχή αυτή της νότιας όχθης παραμένει γεμάτη επιλογές διασκέδασης όπως και αιώνες πριν, και οι παμπάλαιοι δρύινοι εξώστες όπως και ο κήπος του George Inn παραμένουν η καλύτερη επιλογή για μια βουτιά στην ιστορία της περιοχής και για χαλαρή στάση μιας βόλτας ανάμεσα στη Borough Market και τον ουρανοξύστη Shard. (75-77 Borough High Street, Southwark)

Διαβάστε ακόμα:

Oxford Street: Περπατώντας στη λεωφόρο-ορόσημο του Λονδίνου

6 τοπ εμπορικές στοές του Λονδίνου

Trafalgar Square: H πλατεία-σύμβολο του Λονδίνου που αποτελεί καλλιτεχνικό σταθμό της πόλης