Αφήνουμε πίσω μας τον κάμπο των Σουδενών και ανηφορίζουμε προς τα Άνω Πεδινά. Είναι μία ημέρα ηλιόλουστη και οι κάτοικοι της περιοχής έχουν ήδη ξεκινήσει τις δουλειές τους.
Σε ένα ξέφωτο στο πλάι του δρόμου, γίνονται οι πρώτες εργασίες ώστε πλέον τα ζώα ελεύθερα να απλωθούν στον κάμπο. Φτάνοντας στα Άνω Πεδινά, περπατάμε τον κεντρικό δρόμο που μας οδηγεί στην πλατεία. Απέναντι από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, παρατηρούμε ένα σπίτι που διαφέρει. Το πορφυρό χρώμα του, το κάνει μοναδικό, ωστόσο όμως περνώντας το κατώφλι του, γρήγορα καταλαβαίνω ότι η μοναδικότητά του, έγκειται στα τόσα πολλά και ενδιαφέροντα πράγματα που συμβαίνουν εδώ.
Η γνωριμία στη Ρόδο
Γνωρίζω τη Ρίτα και τον Γιάννη, τους ιδιοκτήτες του ξενώνα. Η Ρίτα κατάγεται από την Ολλανδία. Ο Γιάννης έχει καταγωγή από το Ζαγόρι και κάπου στα μέσα της δεκαετίας του`80, γνωρίστηκαν στη Ρόδο. «Ο Γιάννης διατηρούσε ένα μπαρ στη Ρόδο και εγώ είχα έρθει για να δουλέψω ως ξεναγός. Πάντα μου άρεσε η Ελλάδα και επιδίωκα να βρεθώ εδώ. Γνωριστήκαμε, γίναμε ζευγάρι και μετά από τρία χρόνια αφήσαμε πίσω μας το νησί και εγκατασταθήκαμε στα Γιάννενα». Η Ρίτα μιλάει γρήγορα, αναφέρει πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να μοιάζουν με λεπτομέρειες, ωστόσο κάθε επόμενη πρότασή της αιτιολογεί πλήρως την προηγούμενη. «Ανοίξαμε μεζεδοπωλείο στο κέντρο της πόλης, αλλά μερικά χρόνια αργότερα ανεβήκαμε στα Άνω Πεδινά και νοικιάσαμε για να δουλέψουμε τον «Ξενώνα του Ορέστη», μία επιλογή που μας οδήγησε στο σήμερα». Στο μεταξύ η Ρίτα κάτι ψάχνει. Δύο- τρία λεπτά αργότερα έρχεται με 3 δίσκους βινυλίου στα χέρια. «Όταν ήμουν 18 ετών, στην Ολλανδία όπου ζούσα, με το χαρτζιλίκι μου, πήγα και αγόρασα αυτούς τους δίσκους». Κρατούσε έναν δίσκο της Νάνας Μούσχουρη, έναν της Βίκυς Λέανδρος και έναν του Ντέμη Ρούσσου. «Τους βάζουμε ακόμη και σήμερα και τους ακούμε, και δεν σου κρύβω ότι τόσα χρόνια μετά, παραμένουν κάποιες από τις πιο ωραίες και αγαπημένες μου αγορές».
Από σχολείο θηλέων, σπίτι γιατρού και τώρα ξενώνας
«Ζώντας στην περιοχή, βλέπαμε αυτό το μοναδικό κτήριο, το οποίο κατασκευάστηκε το 1850 για να στεγάσει το σχολείο θηλέων, και στη συνέχεια έγινε το σπίτι γιατρού, να παραμένει κλειστό για χρόνια, κάτι που το οδηγούσε σταδιακά στην κατάρρευση. Αποφασίσαμε να το αγοράσουμε και τον Ιανουάριο του 2000 ήταν πλέον στην ιδιοκτησία μας». Ρωτάω περισσότερες λεπτομέρειες σχετικά με το πώς ήταν τα πράγματα στο κτίριο τότε και ο Γιάννης σημειώνει: «Αυτό που βλέπετε σήμερα, λειτουργικό και όμορφο, είχε αρχίσει να αποσυντίθεται. Σκόρπια υλικά, ετοιμόρροπη στέγη, παράθυρα έτοιμα να πέσουν. Αποφασίσαμε να το ανακαινίσουμε χρησιμοποιώντας τα ίδια υλικά. Κάναμε μεγάλο αγώνα, σαν να προσπαθείς να συνθέσεις ένα πάζλ, για το οποίο όμως έχεις την αίσθηση ότι μπορεί κάποιο κομμάτι να λείπει. Σίγουρα κόστισε περισσότερο ωστόσο πιστεύουμε και οι δύο ότι το αποτέλεσμα μας δικαίωσε». Σήμερα αποτελείται από οκτώ ευρύχωρα και καλαίσθητα δωμάτια με τα περισσότερα από αυτά να διαθέτουν το δικό τους τζάκι.
Τα λικέρ και οι μαρμελάδες της Ρίτας
Περνάμε στο χώρο της υποδοχής και του εστιατορίου. Καθόμαστε στο μικρό μπαρ. Δεν μπορεί να μην προσέξεις τα δεκάδες μπουκάλια με τα λικέρ και τα πανέμορφα χρώματα. Ρωτάω για αυτά. «Τα φτιάχνω όλα μόνη μου με πρώτες ύλες που βρίσκω στην περιοχή και όχι μόνο». Μου προτείνει να δοκιμάσω και δεν χάνω την ευκαιρία. Ξεκινάμε με εκείνο από κουφοξυλιά και συνεχίζουμε με το κρανί αλλά και εκείνο από τα μανουσάκια, αυτά τα καταπληκτικά ασπροκίτρινα λουλουδάκια των αγρών. «Φτιάχνω και από μανιτάρι. Είναι πολύ ωραίο. Να το δοκιμάσεις». Πράγματι. Ένα νέο σύμπαν αποκαλύπτεται με τη Ρίτα σε ρόλο ξεναγού, στη φύση του Ζαγορίου, μέσα από τα λικέρ της. Εκτός των παραπάνω, φτιάχνει λικέρ από κεράσι, καρύδι, σαφράν, δάφνη, κέδρο, ακακία και αγιόκλιμα, και κούμαρο.
Οι επισκέπτες του ξενώνα δοκιμάζουν τα λικέρ και δεν σταματάνε να ρωτάνε για τη φύση του Ζαγορίου. «Ένας από τους επισκέπτες που έρχεται σχεδόν κάθε χρόνο από την Αγγλία, με ρώτησε αν έχω κάποια καινούργια γεύση. Του είπα για τον κέδρο, αλλά δεν ήμουν και πολύ ενθουσιασμένη. Το δοκίμασε και από την αντίδρασή του κατάλαβα ότι πρέπει να το σερβίρω και σε άλλους καθώς εντυπωσιάστηκε». Λίγο παραδίπλα βαζάκια με μαρμελάδες. Και αυτές από τοπικές πρώτες ύλες.
Οι αντίκες του ξενώνα
Περνάμε στα δωμάτια και η μία έκπληξη διαδέχεται την άλλη. Παλιά έπιπλα, κρεβάτια αντίκες, καταπληκτικά φωτιστικά και όλη η ανακαίνιση με απόλυτο σεβασμό στο χώρο. Η ξύλινη σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο, είναι ένα κόσμημα. Ένας παλιός χάρτης της Ελλάδας, γαλλικής έκδοσης από τα τέλη του 19ου αι. «Τον τοποθετήσαμε εδώ ώστε να μην είναι εκτεθειμένος στον ήλιο», θα σημειώσει ο Γιάννης και θα συμπληρώσει: «θέλαμε, να είναι ορατός από όλους τους ενοίκους. Σχεδόν όλοι οι επισκέπτες θα μας πουν κάτι για το χάρτη. Ήρθαν μάλιστα και από το πανεπιστήμιο και μας τον ζήτησαν. Ωστόσο αποφασίσαμε να τον κρατήσουμε εδώ στο χώρο μας και να τον προστατεύουμε όσο καλύτερα γίνεται». Μέσα στα δωμάτια οι επισκέπτες θα βρουν πανέμορφα μικρά μπουκαλάκια με λικέρ τα οποία μπορούν να απολαύσουν δίπλα στο τζάκι, ή διαβάζοντας ένα από τα πολλά βιβλία που υπάρχουν μέσα στον ξενώνα.
Το μενού με βάση την εποχικότητα
Την ίδια στιγμή οι ένοικοι του ξενώνα, μπορούν να απολαύσουν το φαγητό που ετοιμάζει ο Γιάννης καθημερινά, δίνοντας έμφαση στην εποχικότητα, ενώ παράλληλα υπάρχει πάντα και η επιλογή γι’ αυτούς που ακολουθούν vegan διατροφή. Ανάλογα με την περίοδο και την πληρότητα του ξενώνα, το εστιατόριο του Πορφυρόν, μπορεί να δεχτεί και εξωτερικούς πελάτες που θέλουν να δοκιμάσουν τα επιλεγμένα μενού του Γιάννη ανά ημέρα.
Φύγαμε από τον ξενώνα με την βεβαιότητα ότι θα επιστρέψουμε για να δοκιμάσουμε και άλλες ακόμη νέες γεύσεις λικέρ. Είναι σαφές ότι η Ρίτα κάθε φορά θα έχει και κάτι νέο να μας προτείνει.
porfyron.gr
