Τα προσεγμένα γήπεδα του γκoλφ ανάμεσα σε ελαιόδεντρα καλωσορίζουν τον επισκέπτη στην Costa Navarino. Βλέποντάς τα, για μια στιγμή, μου πέρασε η ιδέα να φορέσω ένα άσπρο παντελόνι, πόλο μπλουζάκι και καπέλο, να πάρω το μπαστούνι και να ξεκινήσω να χτυπάω τις μικρές άσπρες μπάλες. Το ξέχασα αμέσως στην όψη του ξενοδοχείου που απλωνόταν μπροστά μου. Μέσα στο πράσινο ξεπηδούσαν όμορφα διώροφα και τριώροφα κτήρια που εναρμονίζονταν πλήρως με το φυσικό περιβάλλον. Έμαθα μάλιστα ότι όσα δέντρα ξεριζώθηκαν για να κτιστεί το ξενοδοχείο σιγά σιγά φυτεύονται, εκ νέου, στις εγκαταστάσεις του.
Το δωμάτιο μου ήταν στο Westin. Μεγάλο, ευρύχωρο, πλήρως εξοπλισμένο, με τεράστιο μπάνιο και με μπαλκόνι που έβλεπε στη θάλασσα. Ζήλεψα λίγο τη μικρή, χαριτωμένη πισίνα που είχαν οι του κάτω ορόφου, όμως έχοντας τη θάλασσα του Ιονίου στα δύο βήματα, δεν με πείραξε και ιδιαίτερα. Το Westin είναι περισσότερο family oriented από το διπλανό, λιτό και μοντέρνο Romanos. Είναι λίγο πιο φασαριόζικο, πιο κεφάτο, πιο ζωντανό. Και αν πάτε προς την μεριά που είναι οι νεροτσουλήθρες τα γέλια κι οι χαρούμενες φωνές των μικρών επισκεπτών θα σας κάνουν, αν μη τι άλλο, να χαμογελάσετε. Και να ζηλέψετε που δεν έχετε την ηλικία τους για να μπορέσετε και εσείς να χαρείτε τα παιχνίδια με το νερό και τις νεροτσουλήθρες. Όμως για εμας, τους πιο «έμπειρους», υπάρχει το Anazoe, ίσως το πιο μεγάλο spa που έχω συναντήσει σε ξενοδοχείο. Καταλαμβάνει πάνω από 4000 τ. μ. και είναι ένας παράδεισος περιποίησης για να περάσετε ατέλειωτες ώρες χαλάρωσης.
Η Costa Navarino, όμως, έχει 21 εστιατόρια, bars και lounges, κοινώς όρεξη να έχετε να δοκιμάζετε. Φυσικά σε μια επίσκεψη των δύο ημερών δεν μπορεί κανείς να τα δοκιμάσει όλα. Σίγουρα, όμως, σχηματίζει μια εικόνα για την δουλειά που γίνεται εδώ. Και έχω να σας πω ότι είναι αρκετά καλή. Αρχικά, ανεξάρτητα από τη φιλοσοφία του κάθε εστιατορίου, υπάρχει πλήρης εκμετάλλευση του πλούτου της περιοχής επενδύοντας στα τοπικά προϊόντα και στις συνεργασίες με ντόπιους παραγωγούς. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Costa Navarino ήταν από τα πρώτα μέρη στην Ελλάδα που έκανε πράξη την φιλοσοφία του «Farm-to-Table». Διαθέτουν ένα μποστάνι, που κάθε χρόνο μεγαλώνει και εμπλουτίζεται, από το οποίο προμηθεύονται λαχανικά, κηπευτικά, φρούτα και μυρωδικά. Φυσικά είναι και επισκέψιμο.
Το εστιατόριο Barbouni βρίσκεται στην παραλία του resort, δηλαδή κυριολεκτικά πάνω στην άμμο. Εκτός από τον λιτό, ξύλινο σχεδιασμού του (τα εύσημα ανήκουν στην K-Studio Architects) αυτό που θα σας εντυπωσιάσει είναι η αέρινη οροφή από πανιά που δημιουργεί την ψευδαίσθηση κυμάτων. Φέτος στην κουζίνα συναντούμε τον σεφ Παναγιώτη Τζιουρτζιούμη ο οποίος έχει σχεδιάσει ένα μενού που βασίζεται κατά κύριο λόγο στα θαλασσινά. Ξεχώρισα το μεσογειακό ceviche με μαγιάτικο, πράσινο μήλο, αλμύρα, αβοκάντο και τσίλι που ήταν όμορφα όξινο και καυτερό, τις μαρινάτες αντζούγιες που ήρθαν μαζί με άγρια χόρτα, θρυμματισμένο χαρούπι και λάδι yuzu αλλά και το τηγανητό θράψαλο – ωραίος καλοκαιρινός μεζές για κρασί. Επίσης ενδιαφέρον είχε και το κριθαράκι με τις καραβίδες και την ελαφριά αλλά πλούσια σε γεύση bisque θαλασσινών.
Ένα διαφορετικό και αρκετά ενδιαφέρον concept είναι το Perovino. Εκεί ο executive chef του Navarino Dunes, Θανάσης Καραθανάσης, παίζει με τις ελληνικές γεύσεις και συνταγές σε πιάτα που έρχονται στο τραπέζι όλα μαζί σαν να πρόκειται για κυριακάτικο οικογενειακό γεύμα. Οι σαλάτες ήταν κάτι παραπάνω από πληθωρικές, η ελληνική μάλιστα έρχεται μέσα σε ένα μικρό καρβέλι, τα κεφτεδάκια έχουν για παρέα μια σάλτσα λιαστής τομάτας και καψαλισμένο βολάκι Άνδρου, η ρεβιθάδα Σίφνου είναι με χταπόδι, το σπανακόρυζο γίνεται ριζότο με πολλά μυρωδικά και μούρα (την βρήκα εξαιρετική ιδέα) και το κότσι αρνιού που λιώνει στην πρώτη πιρουνιά σερβίρεται μαζί με ένα πολύ νόστιμο φρικασέ μανιταριών.
Tο ασιατικό εστιατόριο του resort είναι το Onuki, που βρίσκεται πάνω από τις εγκαταστάσεις του spa. Ο κοσμοπολίτικος αέρας του σε συνδυασμό με την ωραία θέα συνθέτουν ένα ατμοσφαιρικό και ευχάριστο σκηνικό. Την κουζίνα έχει αναλάβει o chef Σταμάτης Σκριάπας που μαζί με την ομάδα του έχουν κάνει μια πραγματικά αξιόλογη δουλειά παρουσιάζοντας ισορροπημένα πιάτα και νόστιμο sushi. Eπισημαίνω ότι είναι εύκολο κανείς να το παρακάνει με τα rolls, αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω και το τέλεια ψημένο και ζουμερό Wagyu beef.
Άφησα για το τέλος το Kooc Taverna Secrets, την κουζίνα του οποίου έχει αναλάβει για φέτος ο ταλαντούχος σεφ, Γιάννης Παρίκος. Έχω φάει αρκετές φορές από τα χέρια του Γιάννη και η αλήθεια είναι ότι του έχω μια αδυναμία. Εδώ λοιπόν, στη Costa Navarino μπλέκει την παράδοση με τις σύγχρονες τεχνικές και τα τοπικά προϊόντα με ένα πολύ νόστιμο τρόπο. Σερβίρει, για παράδειγμα, ένα μπαρμπούνι μέσα σε κολοκυθoανθούς, που τους μαζεύει από το μποστάνι του, ένα ψητό καλαμάρι που έρχεται πάνω σε κρέμα από γεμιστά και μια μους φέτα, καθώς και μια παραδοσιακή, τριγωνική κρεατόπιτα σε τραγανό φύλλο μαζί με μια σάλτα από ξινόγαλο και λάδι δυόσμου.
Δεν μπορώ όμως να μην σας αναφέρω και το ποσέ αυγό που ήταν παναρισμένο σε panko είχε κρέμα πατάτας, άγρια μανιτάρια Ταΰγετου, φρέσκια τρούφα και τυρί Σαν Μιχάλη. Ένα πιάτο που δεν ήθελα να τελειώσει και έπιασα τον εαυτό μου να κάνει «βούτες» με ψωμί, ξανά και ξανά.
Είναι και τα γλυκά του Γιάννη νόστιμα, όπως ο μπακλαβάς αλλά και το ρυζόγαλο που έρχεται με μια μπάλα παγωτό γιασεμί που το φτιάχνουν από τα λουλούδια που υπάρχουν στα παρτέρια του ξενοδοχείου.
