Σιτοβολόνας της Αθήνας τους κλασικούς χρόνους της Αρχαιότητας και το πεδινότερο νησί του Αιγαίου. Λήμνος. Η μεγάλη παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων και η μακρά παράδοση στην παρασκευή τυριών είναι δύο από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του εμπορικού χάρτη της.
Η φέτα, το καλαθάκι, το κασκαβάλι και το μελίχλωρο είναι τα πιο διαδεδομένα από αυτά. Ο Γιώργος Πίττας σκιαγραφεί το προφίλ κάθε τυριού στο greekgastronomyguide.gr.
Η φέτα της Λήμνου
Προϊόν ΠΟΠ. Η φέτα της Λήμνου είναι σκληρή με αλμυρή και υπόξινη γεύση. Παράγεται από πρόβατα ελευθέρας βοσκής, η εκτροφή των οποίων γίνεται στα βοσκοτόπια του νησιού.
Το καλαθάκι
Άλλο ένα προϊόν ΠΟΠ με περιοχή παραγωγής το νησί. Λευκό τυρί, με μαλακή ως ημίσκληρη δομή. Έχει σχήμα μικρού καλαθιού με ραβδώσεις από τα καλαθάκια-καλούπια στα οποία μορφοποιείται. Δεν έχει επιδερμίδα και είναι συμπαγές με διάσπαρτες τρύπες. Γεύση μεστή, αλατισμένη, ελαφρά όξινη. Παράγεται από πρόβειο γάλα αλλά και από μείγμα κατσικίσιου με πρόβειο γάλα σε αναλογία που δεν υπερβαίνει το 30%.
Το μελίχλωρο (ή μελίπαστο)
Το μελίχλωρο ή μελίπαστο παράγεται από πρόβειο γάλα, το οποίο μετά τη στράγγιση, εκτίθεται σε σκιερούς χώρους, τις περιόδους κατά τις οποίες η υγρασία της ατμόσφαιρας είναι σχετικά χαμηλή (όπως αναφέρεται στο greekgastronomyguide.gr αυτή η περίοδος τοποθετείται μετά το τέλος της άνοιξης), ώστε σταδιακά να αφυδατωθεί. Σε πρώτο επίπεδο, το τυρί αποκτά υφή μεταξύ χλωρού και ξηρού, ενώ στη φάση της προχωρημένης αφυδάτωσης, αποκτά σκληρή υφή. Συνοδεύεται ιδανικά με ζυμαρικά, καταναλώνεται ως σαγανάκι ή ως επιτραπέζιο.
Το κασκαβάλι
Ένα έντονα αρωματικό τυρί με βουτυράτη γεύση, η ιστορία του οποίου χάνεται στα βάθη των μεσαιωνικών χρόνων. Ο παραδοσιακός τρόπος ξήρανσής τους γίνεται σε ξύλινα καφάσια με σίτα, σε σχετικά ψηλές για τυριά θερμοκρασίες (άνω των 22 βαθμών). Καταναλώνεται σαν επιτραπέζιο τυρί, σαγανάκι ή τριμμένο σε ζυμαρικά.
