Εμπνεύστηκαν το όνομα του μαγαζιού που θα έφτιαχναν στο Παγκράτι από την εποχή που έμεναν στο Chelsea hotel στη Νέα Υόρκη. Οι προσωπικότητες που πέρασαν από το θρυλικό αμερικάνικο ξενοδοχείο διακοσμούσαν τους τοίχους του παγκρατιώτικου στεκιού. Εκεί όπου όλοι νιώθουν σαν το σπίτι τους.
Η ιστορία τους ξεκινά κάπως έτσι: Είχαν μείνει και οι δύο άνεργοι. Τότε στο Παγκράτι υπήρχε μόνο το Colibri, το καφέ της πλατείας Βαρνάβα, το Τρίγωνο και το Αερόστατο «που ήταν μια κλασσική αξία» συμπληρώνουν οι ίδιοι.
«Πηγαίναμε και τρώγαμε στο Colibri burger τότε που δεν υπήρχε άλλο μπεργκεράδικο στην Αθήνα -μετά άνοιξε το Simply Burger- οπότε υπήρχε πολύ μεγάλο hype για το Colibri. Πηγαίναμε λοιπόν στο Colibri και στο Τρίγωνο για κανένα καφέ ή μπύρα» μας είπε ο Γιώργος. Εκείνη λοιπόν την εποχή, που ήταν άνεργοι και οι δύο, έλεγαν πως το Παγκράτι δεν έχει κανένα άλλο ωραίο μαγαζί να πηγαίνεις και σκέφτηκαν να κάνουν ένα μαγαζί στην Αρχιμήδους που ήταν ωραίος δρόμος, ήσυχος, μεγάλος, πίσω από το Καλλιμάρμαρο.
Μια μέρα που επέστρεφαν από το Colibri είδαν ότι νοικιάζεται μαγαζί στην Αρχιμήδους, στο χώρο που βρίσκεται σήμερα το «Έλβις». Aπευθύνθηκαν τότε στο μεσιτικό γραφείο Mobilia, εκδηλώνοντας το ενδιαφέρον τους να βρουν χώρο στην Αρχιμήδους. Από το μεσιτικό γραφείο, τους έδειξαν τον χώρο του σημερινού Έλβις αλλά δεν τους φάνηκε αρκετά μεγάλος, ήταν και σκοτεινός… Απογοητεύτηκαν. Περνώντας μια μέρα από το γωνιακό μανάβικο της Αρχιμήδους είπε ο Γιώργος «τι μαγαζάρα θα γινόταν αυτό». «Αλλά δεν πρόκειται να ενοικιαστεί ποτέ» απάντησε η Εύα.
Την επόμενη μέρα ο Γιώργος ήταν κουμπάρος στο γάμο του κολλητού του κι εκεί που δοκιμάζαν το κουστούμι ήλθαν οι ιδιοκτήτες του μεσιτικού γραφείου και τους είπαν «σας ψάχναμε, αλλά δεν είχαμε το τηλέφωνο σας, το μανάβικο ξενοικιάστηκε σήμερα». Πήγαν να το κοιτάξουν. «Την άλλη μέρα κατεβάσαμε βράδυ τον ιδιοκτήτη με τις πιτζάμες να υπογράψουμε συμβόλαιο. Τότε δεν είχαμε λεφτά, ήταν το 2013 που η κρίση σάρωνε στη χώρα, αλλά ήταν τόσο ωραία η ενέργειά του, και ήταν φωτεινό, οπότε αποφασίσαμε να το κλείσουμε». Και συμπληρώνει ο Γιώργος «Λεφτά είχαμε από οικονομίες της Εύας που δούλευε Καλοκαίρια στη Μύκονο. Πιο πριν εργαζόταν ως αεροσυνοδός και εκείνη την περίοδο είχε μείνει χωρίς δουλειά επειδή έσπασε το χέρι της. Πάμε με πολύ μικρό μπάτζετ, αλλά ήταν ένα μαγαζί που ξέραμε πώς θέλαμε να το κάνουμε στο μυαλό μας, άλλο που δεν μπορούσαμε να το βγάλουμε το ίδιο παραστατικά με λόγια» μας λέει ο ένας συμπληρώνοντας τον άλλο.
«Εγώ, ταξίδευα πολύ» αναφέρει η Εύα «και ήθελα το μαγαζί να θυμίζει λίγο Βερολίνο, Αργεντινή, Μεξικό. Φέραμε διάφορους αρχιτέκτονες οι οποίοι όμως μας πρότειναν κάτι πιο στημένο από αυτό που θέλαμε. Οπότε αποφασίσαμε να το φτιάξουμε μόνοι μας για να βγει πιο αυθεντικό. Στην αρχή το διακοσμήσαμε με πράγματα που φέραμε από τα σπίτια μας: ριχτάρια, καναπέδες, καρέκλες. Την ημέρα που ανοίξαμε δεν είχαμε άλλα λεφτά, το φτιάχναμε για εφτά μήνες μέχρι που μείναμε. Είχαμε δουλέψει νύχτα και οι δύο αλλά δεν είχαμε ιδέα από διακόσμηση. Και το κάναμε ψάχνοντας όλη μέρα στο ίντερνετ και γυρνώντας σε όλα τα ωραία μαγαζιά που είχαν επιβιώσει από την κρίση, για να πάρουμε ιδέες». Η μεγαλύτερη πηγή έμπνευσης ήταν το Colibri και το Τρίγωνο. Τότε όλα τα παιδιά που εργάζονταν στο Colibri προέρχονταν από κοινότητες απεξάρτησης από τα ναρκωτικά, οπότε στο μαγαζί επικρατούσε ένα ξεχωριστό κλίμα για τα αθηναϊκά δεδομένα. «Θέλαμε να φτιάξουμε ένα μαγαζί όπου θα μπορούσες να έρθεις με τη φόρμα σου και να συνυπάρξεις με την καλοντυμένη κυρία από τα Βόρεια Προάστεια. Ένα mix and match στο Παγκράτι όπου θέλαμε να σερβίρουμε δέκα καφέδες και δύο μπύρες που να πίνουν τα δύο άτομα μετά το Colibri. Δεν το πίστευε κανείς ότι μπορούσε να στηθεί μαγαζί εκεί. Μας έλεγαν “παιδιά θα καταστραφείτε” Ανοίξαμε τέλη Ιουλίου χωρίς σόσιαλ στόμα με στόμα. Ανοίξαμε στις οκτώ. Οκτώ και πέντε είχε τα πρώτα δύο άτομα. Την ίδια μέρα είχαμε κόσμο μέχρι τις εφτά το πρωί. Και δεν φωνάξαμε κανένα φίλο μας» καταλήγει η Εύα.
Την πρώτη μέρα που άνοιξαν το Chelsea ήταν πραγματικά γεμάτο. Θα το έλεγες και “χείρα βοηθείας” από το κάρμα. «Την ημέρα που ανοίξαμε χρησιμοποιήσαμε και τα τελευταία μας λεφτά. Αφού είπα σε ένα φίλο φέρε πενήντα ευρώ δεν θα έχουμε να φάμε σήμερα το βράδυ. Και ανοίγουμε την πρώτη μέρα και είμαστε γεμάτοι από το πρωί ως το βράδυ. Εγώ θεωρώ ότι το hype όλο έγινε επειδή μας έβλεπαν επί εφτά μήνες μέσα στο μαγαζί σε κεντρικό σημείο, κι έβλεπαν δύο παιδιά να παλεύουν να ανοίξουν ένα μαγαζί. Και μια μέρα ανοίγουν. Οπότε ήρθαν να δουν τι κάνουν αυτοί οι δύο ηλίθιοι όλο αυτό το διάστημα. Αλλά ήταν τέτοια η όρεξη και η επιθυμία που είχαμε να το φτιάξουμε» μας εξηγεί ο Γιώργος.
Άνοιξαν με το σκεπτικό να φτιάξουν δύο βάρδιες ενός ατόμου η καθεμία, το πρωί η Εύα και το βράδυ ο Γιώργος. Το μπαρ, dj, service ήταν φίλοι τους. Ερχόταν κάποιος στο μαγαζί και του έλεγαν «πήγαινε να σερβίρεις». Το τελευταίο βράδυ ο Γιώργος κρέμαγε τα τελευταία καδράκια που υπάρχουν στον τοίχο του Chelsea και όταν τελείωσε κάθισε και παρατηρούσε το μαγαζί. Του ερχόταν οριακά να βάλει τα κλάματα «Λέω, τι βλακεία έχουμε φτιάξει. Νόμιζα ότι θα γελάει ο κόσμος μαζί μας. Θύμιζε εφηβικό δωμάτιο. Την επόμενη μέρα που θα άνοιγε η Εύα το μαγαζί, ντρεπόμουν να κατέβω επειδή είχα την εντύπωση ότι θα γελάει ο κόσμος μαζί μας. Δεν είχα πει σε κανέναν ότι ανοίγουμε γιατί ντρεπόμουν». Ήθελαν ένα μαγαζί τότε με την κρίση στο οποίο θα βγουν, θα περάσουν ωραία και θα ξεχαστούν. Τους άρεσε να περνάει καλά ο κόσμος. Η Εύα το έθεσε χαρακτηριστικά «Ο Γιώργος, τόσα χρόνια που λειτουργούμε, δεν με πήρε ποτέ για να με ρωτήσει “τι ταμείο κάνατε χτες;” πάντα η ερώτηση ήταν “ήταν ωραία χτες στο μαγαζί;”. Αυτό αναζητούσαμε. Να περνάει ωραία ο κόσμος».
Φυσικά, δεν το περίμεναν να κάνει τέτοια επιτυχία το μαγαζί τους. Και η δημοφιλία γεννά φήμες. Συνήθως κακοπροαίρετες. «Έχω ακούσει ένα κάρο ιστορίες για το μαγαζί. Όταν είχαμε ξεκινήσει κυκλοφορούσε κάθε μέρα και μια καινούργια φήμη: δεν ήξερε κανείς ποιος το έχει. Ακουγόταν ότι το έχει ένας καλλιτέχνης στο υπόγειο, μια κολεκτίβα gay, μυκονιάτικη μαφία που έβαζε τα παιδιά για βιτρίνα. Και δεν πληρώσαμε ποτέ για διαφήμιση. Δεν κάναμε σόσιαλ. Το μαγαζί είχε τόσο ωραίο κόσμο. Άλλωστε οι άνθρωποι κάνουν τα μαγαζιά αυτό που είναι: καλλιτέχνες και διανοούμενοι. Αλλά ποτέ δεν διώξαμε και κανέναν. Φιλοξενήσαμε και περιθωριακές περιπτώσεις ανθρώπων της περιοχής. Μια κοπέλα που μέθαγε το έχανε τελείως και γδυνόταν στο μαγαζί…» μας αναφέρουν και οι δύο.
Υπήρξαν και κάποιες μικρές κινήσεις που δεν είχαν στόχο το marketing, όπως το να αφήνουν τους θαμώνες να παραγγέλνουν και να τρώνε στο μαγαζί. «Έρχονταν και ντελίβερι από παντού. Δίναμε μέχρι και φυλλάδια. Μια μέρα ένας δικηγόρος μας ζήτησε το φυλλάδιο από το colibri και το έκανε για να δείξει σε έναν εισαγγελέα εφετών ότι όντως συμβαίνει» μας λέει η Εύα.
Από τότε ανέβηκε το Παγκράτι. Αλλά όπως λένε οι ίδιοι «Δεν έχουμε σκεφτεί ποτέ την επίδραση μας στην περιοχή. Αν υπάρχει πιάτσα είναι καλύτερα».
