Ένα ποτήρι κρασί γίνεται η αφορμή για τσάρκες στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Φιλόξενες, μερακλίδικες κάβες, με πάθος, οι οποίες μας συστήνουν καλά τον κόσμο του κρασιού και ένα wine bar, στέκι για καλή παρέα και για καλή κουζίνα θα είναι οι στάσεις μας.
Souel wine concept bar
Πήγαμε μια μικρή παρέα για να πιούμε ένα ποτήρι κρασί. Καταλήξαμε να γίνουμε μία μεγάλη παρέα μαζί με τους ανθρώπους από τα διπλανά τραπέζια, να δοκιμάζουμε από βορειοελλαδίτικα αφρώδη κρασιά έως ιταλικές ετικέτες του Νότου, να μιλάμε για την ανάπλαση του κέντρου της Θεσσαλονίκης, για τον τουρισμό που εδραιώνεται στην πόλη και πολλές άλλες αμπελοφιλοσοφίες.
Και αυτό χάρη σε δύο υπέροχες αδελφές, την Ελένη και την Τάνια Δούγια, οι οποίες μετά από αρκετά χρόνια δουλειάς στις ατμομηχανές του ελληνικού τουρισμού, σε Μύκονο και Σαντορίνη, αποφάσισαν, πριν από οκτώ χρόνια, να φτιάξουν ένα wine concept bar, στην καρδιά της Θεσσαλονίκης.
Μικρό, μα θαυματουργό, φιλοξενεί στα ράφια του περισσότερες από 200 ετικέτες ελληνικού και ξένου αμπελώνα σε μία ανεπιτήδευτη ατμόσφαιρά. Εδώ έρχεται κόσμος που θέλει να πει ένα ποτήρι κρασί, να φάει κάτι γευστικό, να απολαύσει αυτή την υπέροχη αίσθηση που δίνουν κάποια μαγαζιά που είναι μεν στέκια αλλά παραμένουν φιλόξενα και για τον μη θαμώνα. Μεγάλο επίτευγμα.
Στο διπλανό τραπέζι δύο δικηγορίνες γιόρταζαν το αποτέλεσμα μιας δίκης, πίνοντας ελληνικό αφρώδες. Ένας μηχανικός στη μπάρα, σχεδίαζε κάτι στο χαρτί, ενώ απολάμβανε ένα Δραμινό Ασύρτικο. Ο Φρέντο, το σκυλί-μασκότ του μαγαζιού, δεχόταν ήρεμος τα χάδια ενός θαμώνα.
Ο χώρος είναι μικρός σαν ζεστή αγκαλιά, η Ελένη και η Τάνια κινούνται σαν σε χορογραφία, γρήγορες, αποτελεσματικές, ανεπιτήδευτες. Η επόμενη έκπληξη ήταν η κουζίνα του μαγαζιού. Εποχιακά υλικά, καθαρές γεύσεις, πιάτα με δομή και νόημα, ιδανική παρέα για ένα ποτήρι κρασί.
Με το βάρος της προηγούμενης καραντίνας, αυτή η ωραία βραδιά στο Souel λειτούργησε σαν βάλσαμο.
Mobi Dick or The Whale
Πώς σχετίζεται ένα εμβληματικό μυθιστόρημα της Αμερικανικής λογοτεχνίας με μία κάβα κρασιών; Και μάλιστα μία κάβα η οποία μοιάζει περισσότερο με το ζεστό σαλόνι ενός μοντέρνου σπιτιού, παρά με κατάστημα.
Οι άνθρωποι του Mobi Dick or The Whale, αγαπούν το κρασί, τα ταξίδια, τα βιβλία και τα βινύλιό. Όλα αυτά τα ενσωμάτωσαν σε ένα ιδιοσυγκρασιακό χώρο, στον αριθμό 5 της οδού Μορκεντάου. Στο ισόγειο ενός αρτ ντεκώ κτηρίου, στο παλιό μεγαλοαστικό κέντρο της Θεσσαλονίκης, με δύο τεράστια παράθυρα να σε κοιτούν σαν μάτια, έχει δημιουργηθεί ένα στέκι των φίλων του κρασιού της πόλης.
Ξύλινα ράφια, ζεστά χαλιά, ένα μεγάλο τραπέζι και ένας μαυροπίνακας, όπου εκτός από τη λίστα των κρασιών που μπορεί να δοκιμάσει ο πελάτης επί τόπου, αναγράφεται και ο πρόλογος του μυθιστορήματος που έγραψε πριν από ακριβώς 170 χρόνια ο Χέρμαν Μέλβιλ. Ετικέτες ελληνικές αλλά και ξένες και κυρίως μια εντυπωσιακή γκάμα από φυσικά κρασιά, ή αν σας κλωτσάει ο όρος, κρασιά ήπιας παρέμβασης. Τα τελευταία χρόνια που το μάρκετινγκ αρχίζει να σφιχταγγαλιάζει πλέον και στην Ελλάδα τα εν λόγω κρασιά, διατηρώ μικρό καλάθι όταν ακούω να πέφτουν στο τραπέζι οι επίμαχες λέξεις «φυσικά, οργανικά, βιοδυναμικά». Εδώ όμως οι άνθρωποι το έχουν και το ξέρουν.
Ο Χρήστος Χατζηζήσης, που εκτός κάβας κολυμπάει στα βαθιά νερά της μουσικής, μας υποδέχθηκε στο Mobi Dick, και μας σέρβιρε το περιβόητο Nefos, ένα σπάνιο αφιλτράριστο ροζέ που φτιάχνει ο Ιάσωνας Λίγας, από Ξινόμαυρο, Σταυρωτό και Κρασάτο σ’ έναν μαγικό αμπελώνα στον Κάτω Όλυμπο. Οι εντυπώσεις κερδήθηκαν. Είχε χτυπήσει φλέβα!
Συνέχισα να περιεργάζομαι τα ράφια του Mobi Dick. Οι επιλογές μαρτυρούν ότι η ομάδα έχει πάθος με το θέμα. Ουσιαστικά έχει πάθος με τους μικρούς μερακλίδες παραγωγούς, και αντιμετωπίζει το κεφάλαιο «κρασί-καταναλωτικές επιλογές-περιβάλλον», σαν ένα αδιαίρετο ζήτημα.
Ο Χρήστος μας μιλά για το μουσικό παρελθόν του και για το οινικό παρόν του, τονίζοντας «την αγάπη μας για τα κρασιά από γηγενείς ποικιλίες που αναδεικνύουν το τερουάρ. Έχουμε στα ράφια μας κρασιά από μικρούς παραγωγούς που αγαπάμε να πίνουμε και εμείς οι ίδιοι. Σε μόνιμη βάση έχουμε καλεσμένους παραγωγούς και οργανώνουμε βραδιές γευσιγνωσίας».
Δεν χάνω την ευκαιρία, και την επόμενη το μεσημέρι, φτάνω για να γνωρίσω την Μελίνα Τάσσου οινολόγο και δημιουργό του θρακιώτικου οινοποιείου Κίκονες. Δοκιμάζουμε τα κρασιά, η Μελίνα μας λέει ανεκδοτολογικές ιστορίες από την πορεία του οινοποιείου, κάποιοι από τους παρευρισκόμενους, καινούριοι στο σπορ, ομολογούν περήφανοι ότι αισθάνθηκαν σαν να κάνουν ένα μίνι σεμινάριο κρασιού. Παρών και ο Γιάννης Γκουγκουτούδης, υπεύθυνος της κάβας, μουσικός και αυτός, μάλλον όχι τυχαία αυτή η μουσική σύμπραξη, μου λέει για το αρχικό όραμα στο στήσιμο του εγχειρήματος. «Θέλαμε να φτιάξουμε ένα σημείο όπου οι οινοποιοί να έχουν την ευκαιρία να δείξουν τη δουλειά τους και να συστηθούν στον κόσμο, οι φίλοι του κρασιού να διευρύνουν τις γνώσεις τους και τις επιλογές τους και οι αρχάριοι να ξεκινήσουν το γοητευτικό ταξίδι της ανακάλυψης του οινικού κόσμου σε ιδανικές συνθήκες», μου λέει, και την ίδια στιγμή αμπαλάρει ένα μπουκάλι κρητική αγουρίδα του Λυραράκη, άλλο μεγάλο κεφάλαιο της γαστρονομικής μας πατριδογνωσίας.
Ο ήλιος κρυβόταν πίσω από τον Όλυμπο και κοκκίνιζε τον ουρανό του Θερμαϊκού, ένα βινύλιο έπαιζε τζαζ στο πικάπ της κάβας, τα δύο παράθυρα του Mobi Dick γίνονταν σημείο συνάντησης των φίλων του κρασιού, και ο μικρός δρόμος της Μορκεντάου μεταμορφωνόταν σε νησί για να ανακαλύψει κανείς τη γοητεία του οινικού πελάγους.
Wine Law
Θα μπορούσε δικαίως να φέρει το όνομα Προξενείο του Ελληνικού Κρασιού. Ένα Προξενείο τοποθετημένο στην αριστερή πλευρά του κέντρου της Θεσσαλονίκης, όπου μια ολόκληρη γειτονιά βρίσκεται σε οργασμό τουριστικής ανάπλασης και δικαίως σε λίγο θα συσταθεί εδώ το Αυτόνομο Κρατίδιο της Μοντέρνας Τουριστικής Θεσσαλονίκης. Η κάβα Wine Law, στο κομβικό σημείο της Ίωνος Δραγούμη, έβαλε στόχο να συστήσει τον ελληνικό αμπελώνα στους δεκάδες τουρίστες που διαμένουν τα ντιζαϊνάτα airbnb της Ερνέστου Εμπάρ, που αναζητούν πειραγμένη ελληνική κουζίνα στην Εδέσσης και ψωνίζουν ελληνικές νοστιμιές από τα ντελικατέσεν της Βίκτωρος Ουγκό. Ενημερωμένοι δυτικοευρωπαίοι, Βαλκάνιοι διανοούμενοι και Ρώσοι, διψασμένοι για κατανάλωση, διαβαίνουν το κατώφλι του Wine Law και γνωρίζουν τον ελληνικό αμπελώνα.
Ο Κωνσταντίνος Γιάννης, ψυχή του μαγαζιού, μας εξηγεί τη λογική με την οποία οργανώθηκε η κάβα. «Έχουμε στήσει το τμήμα με τα ελληνικά κρασιά βάση της γεωγραφίας, ώστε να συστήνουμε το ελληνικό κρασί στους ξένους, μιλώντας τους πρώτα για τις περιοχές και κάνοντας συχνές αναφορές σε αρχαιολογικούς τόπους και πολιτιστικά στοιχεία που συχνά γνωρίζουν. Ο ξένος δεν γνωρίζει το Κοτσιφάλι και το Μανδηλάρι, αλλά γνωρίζει σίγουρα τη Κνωσσό». Στο Wine Lawέχουν δημιουργήσει συγκεκριμένες προτάσεις γευσιγνωσίας με το βαρύ πυροβολικό των ελληνικών ποικιλιών ώστε ο επισκέπτης να γνωρίσει οργανωμένα το ελληνικό τερουάρ. Το Wine Law είναι δημιούργημα δύο αδελφών, του Παναγιώτη και του Νίκου Βουζουνεράκη, οι οποίοι βρισκόταν ήδη 30 χρόνια στην πρώτη γραμμής της αγοράς, ως έμποροι ποτών.
Πριν τρία χρόνια αποφάσισαν και την δημιουργία της κάβας. «Ήθελα κατ’ αρχήν ένα χώρο όπου ο εστιάτορας να μπορεί να δοκιμάσει τα κρασιά που εμπορευόμαστε. Να τα γνωρίσει και μετά να αποφασίσει τι θα σερβίρει στο μαγαζί του» μου λέει ο Παναγιώτης. «Ταυτόχρονα μου άρεσε η ιδέα, ο τουρίστας να γνωρίσει τι κρασί φτιάχνεται σήμερα στη Νεμέα. Τι οινοποιείται στην περιοχή της Αρχαίας Ολυμπίας. Τι σημαίνει ξινόμαυρο στην περιοχή της Πέλλας».
Γερός γνώστης της οινικής αγοράς τον ρωτάμε για τις οινικές τάσεις του αύριο. «Όχι πολύ βαρέλι, πιστεύω ότι το βαρέλι πρέπει να λειτουργεί υποστηρικτικά και όχι να καθορίζει το χαρακτήρα του κρασιού. Το βασικό είναι ο οινοποιός να ξέρει ποιος είναι. Όσο πιο καλά ξέρεις ποιος είσαι, τόσο πιο καλό κρασί κάνεις. Όσο πιο καλά ξέρεις ποιος είσαι, τόσο καλύτερος είσαι σε ό,τι κάνεις», μας λέει, και σκύβει με επιμέλεια σε μια στοίβα χαρτιά που έχει μπροστά του.
