Η πανδημία, παγκοσμίως, δεν πυροδότησε δομικές αλλαγές σε κανέναν τομέα. Αυτό που, ουσιαστικά, έκανε ήταν να αναμείξει τις κυρίαρχες τάσεις των τελευταίων ετών σε έναν επιταχυντή. Όταν βγήκαμε και πάλι στο φως, η ζωή γύρω μας ήταν το μέλλον που σε κανονικές συνθήκες θα ζούσαμε ίσως 4-5 χρόνια αργότερα.
Όλα όσα ζούμε σήμερα και όλες οι τάσεις που διαμορφώνουν τις εξελίξεις κινούνται γύρω από τους ίδιους άξονες: τον άνθρωπο, το περιβάλλον, την αυθεντικότητα, το αληθινό. Ό,τι κάνουμε πρέπει απαραιτήτως να μάς επιστρέφει κάτι, να μάς κάνει καλό, έμμεσα ή άμεσα. Αυτή είναι άλλωστε και η αληθινή σημασία του wellness.
Σε αυτό το κάδρο, το κύμα του slow living είχαμε, ήδη, αρχίσει να το καταναλώνουμε σε αναγνώσματα, σε περιοδικά, σε καμπάνιες, σε συμπεριφορές. Το νόημα ήταν να πάρουμε το χρόνο μας, να κάνουμε μια στάση, να δούμε τη ζωή «με άλλο μάτι», μακριά από τον πυρετό της καθημερινότητας, να δούμε τον εαυτό μας σε βάθος, να αξιολογήσουμε τί τελικά κάνουμε συνειδητά, πώς διαχειριζόμαστε την έννοια του χρόνου και όλα αυτά συσκευασμένα σε ένα μοντέρνο personalized αμπαλάζ των αρχέγονων αναρωτήσεων «ποιοι είμαστε;» και «πού πηγαίνουμε;».
Σε ό,τι είχε να κάνει με το ταξίδι, ο όρος slow living έβρισκε πάλι την εφαρμογή του στη διάθεση του κόσμου να κάνει διακοπές διαρκείας, να απαρνηθεί τις κραυγαλέες ανέσεις, να έρθει σε επαφή με τη Φύση, να αισθανθεί μέρος του όλου παρέα με τα βασικά που χωρούν σε μια σκηνή κι ένα backpack.
Ο όρος slow living hotels ήταν η πρώτη σοβαρή τάση που είδαμε να φυτρώνει στη βιομηχανία του τουρισμού μετά την κρίση της πανδημίας. Εφέτος, είδαμε, αρκετά παραδείγματα στην Ελλάδα που αποφάσισαν να αρθρώσουν το wellness μανιφέστο των καιρών, να εκφράσουν μια φιλοσοφημένη αντίληψη για το πώς αποτοξινώνεται κανείς από το στρες των στόχων και το κυνήγι του θησαυρού. Η ευτυχία είναι στιγμές. Κυρίως αργές.
Μια ματιά στα sites των ξενοδοχείων που υπόσχονται την τέλεια απόδραση αξίζει για να διαπιστώσει κανείς τις ομοιότητες: γήινη χρωματική παλέτα, θερμός μινιμαλισμός, το ντιζάιν στην υπηρεσία της άνεσης, σεζ-λονγκ για επίμονο διάβασμα και συστηματική σιέστα, χαλίκι, ξύλο, μάρμαρο και ό,τι μπορεί να μείνει ανεπεξέργαστο -ας μείνει έτσι. Η σουϊτα ως time-capsule, ως μια απολαυστική βουτιά στο κενό, άνετη να χωρέσει τα πάντα του τίποτα που τόσο σπάνια μπορεί κανείς να απολαύσει.
Ένα σωστό slow living hotel διαθέτει σοβαρές πολυτέλειες, όπως τα χαμηλά ντεσιμπέλ. Η αξία της γαλήνης και της ακουστικής αποτοξίνωσης είναι χρυσός. Το σπα οφείλει να είναι πάντα διαθέσιμο σε μια μίξη διαλογισμού με hot stones. Το φαγητό απλό, organic, με τις γεύσεις ξεκάθαρες και τις πρώτες ύλες να φέρουν το ονοματεπώνυμο του πιστοποιημένου farmer. Μια σκανδιναβική προσέγγιση του μεσογειακού και τοπικού βεβαίως terroir.
Σύμφωνα με τον Κώστα Παναγάκη, ιδρυτή της Travelworks που ειδικεύεται στην Επικοινωνία των τουριστικών επιχειρήσεων, το «slow-living» ως όρος οφείλει να πληροί προϋποθέσεις:
«Τα slow living ξενοδοχεία πρέπει να έχουν μια έντονη σχέση και διασύνδεση με τον προορισμό. Πλέον, κάθε μίλι μετράει. Δεν έχει νόημα να ταξιδέψει κανείς από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη για να ζήσει εμπειρίες που μπορεί να βρει δίπλα του. Η γαστρονομία πρέπει να είναι συνυφασμένη με τις πρώτες ύλες αλλά και τις τεχνικές του τόπου. Προσεγμένη αλλά προσιτή, εξελιγμένη αλλά συνάμα ανθρώπινη. Κάθε πιάτο αποκτά λόγο ύπαρξης και θέση σε ένα συνολικό αφήγημα. Επίσης, περιβαλλοντικά υπεύθυνη παρουσία. Στην σύγχρονη εκδοχή του slow tourism δεν έχουν θέση ρυπογόνες μονάδες με έντονα αρνητικό αποτύπωμα. Τέλος, οπτική ταυτότητα άμεσα συνδεδεμένη με μια ήρεμη, ρεαλιστική παλέτα: γήινα χρώματα, έντονο ανθρώπινο στοιχείο, πλήρης αποχή από οτιδήποτε υπερβολικό, έντονο και αστραφτερό».
Τα slow living hotels δεν δικαιούνται να διαθέτουν μπαρ με happy hours και λικνίζουσες με το αφρώδες ροζέ σε ρυθμούς χιπ-χοπ. Δεν μπορούν να επιλέγουν ντιζάιν με manual για το πώς να καθίσεις. Ούτε πιάτα στο μενού που συνδυάζονται με πυροτεχνήματα.
Το παράδειγμα του Rooster στην Αντίπαρο φαίνεται ότι είναι ένα case-study που έχει ακολουθήσει κατά γράμμα μια αυθεντική slow living αντίληψη που προφανώς οι ιδιοκτήτες του είχαν υιοθετήσει από καιρό για να την αποτυπώσουν τελικά με τόσο χειρουργικό τρόπο. Δεν είναι τυχαίο ότι στα media του εξωτερικού εμφανίζεται με τα σωστά hashtags και το σωστό terminology.
Οι Dexamenes στην Κουρούτα του Νομού Ηλείας έπαιξαν σε αντίστοιχες συζητήσεις στα social media, το Kalesma ξεχώρισε εφέτος με διαφορά στα openings στη Mύκονο, το Τhe Wild hotel επίσης είχε μια επίκαιρη προσέγγιση, ενώ το Meraviglia έκανε μια αξιόλογη προσπάθεια για τα δεδομένα της Πρέβεζας.
Ο Κώστας Παναγάκης εξηγεί ότι «οι αληθινές εφαρμογές του slow living είναι πραγματικά συναρπαστικές με νόημα και ουσία. Οι πρόχειρες αντιγραφές του αφάνταστα βαρετές με ορίζοντα διάρκειας εντυπωσιακά βραχύ. Οι γνήσιοι εκπρόσωποι του slow κινήματος στο χώρο της φιλοξενίας είναι πολλοί και διασκορπισμένοι σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Από την Ibiza και τη Mayorca της Ισπανίας, μέχρι την Αντίπαρο και τη Μύκονο και από την Umbria στην Ιταλία μέχρι το πάντα πρωτοπόρο Βερολίνο».
Η προσφορά και η ζήτηση για slow living προϊόντα θα είναι καταιγιστική στο μέλλον όπως δείχνουν τα πράγματα. Στην Ελλάδα, το κλίμα, η προδιάθεση των κατοίκων της και το σκηνικό γύρω μας μοιάζουν σχεδιασμένα να ντύσουν μια τέτοια αντίληψη για το χρόνο, τη ζωή και την εσωτερική μας ανακάλυψη. Ο χρόνος θα δείξει και πάλι.
