Σαν ταξιδιώτης, η σκέψη και μόνο ότι θα χρειαστεί να μείνω σε ξενοδοχείο αεροδρομίου –σε οποιοδήποτε σημείο του κόσμου– μού φέρνει στο μυαλό χαμένες πτήσεις, καθυστερήσεις και γενικά όχι ευχάριστες καταστάσεις. Επιπλέον, έχοντας μείνει για πολλούς και διάφορους λόγους σε αρκετά, τελικά δεν θυμάμαι κανένα από αυτά. Όλα ήταν αδιάφορα, χωρίς χαρακτήρα και σχεδόν ίδια.
Είμαι fan των ξενοδοχείων που τα κτήριά τους είχαν μια προηγούμενη ζωή ως κάτι άλλο –έχω μείνει σε πρώην φυλακή, σε πρώην τράπεζα, σε πρώην γραφεία εφημερίδας, σε πρώην μοναστήρι. Όταν είχα μάθει για το TWA Hotel -πρώην τερματικό σταθμό της διάσημης αμερικανικής αεροπορικής – στο αεροδρόμιο JFK της Νέας Υόρκης, ανυπομονούσα να το επισκεφθώ.
Ακριβώς δίπλα στο Terminal 5 (στο οποίο φτάνεις άνετα με το AirTrain, το εσωτερικό τρένο που συνδέει όλα τα terminals του αεροδρομίου), το TWA Hotel στεγάζεται στο πρώην TWA Flight Center το οποίο είχε σχεδιαστεί από τον Φινλανδό-Αμερικανό αρχιτέκτονα Eero Saarinen.
Το Terminal λειτούργησε για πρώτη φορά το 1962 και είχε αποτελέσει σύμβολο της εποχής των jets. Σε μια εποχή που ο ανταγωνισμός των εταιρειών μεταξύ τους δεν ήταν στις τιμές, αφού αυτές καθορίζονταν από τις κυβερνήσεις, αλλά από τις στολές των συνοδών με την υπογραφή διάσημων designers και τα πλούσια μενού on board, και βέβαια από την καλύτερη εμπειρία στο αεροδρόμιο, λέγεται ότι ο εκκεντρικός ιδιοκτήτης της Trans World Airlines Howard Hughes ζήτησε από τον αρχιτέκτονα να φτιάξει κάτι μοναδικό στο terminal της TWA. Τα χρήματα δεν θα ήταν το πρόβλημα.
Όταν η εταιρεία TWA σταμάτησε τη λειτουργία της το 2001, το κτήριο παρέμεινε κλειστό για αρκετά χρόνια και άνοιξε ξανά ως ξενοδοχείο, διατηρώντας την αίγλη μιας από τις πιο εμβληματικές αεροπορικές εταιρείες του κόσμου, την περίοδο που μεσουρανούσε.
Rock & Roll, αναμνήσεις και η Golden Age των ταξιδιών
Πριν ακόμη περάσεις την είσοδο του «τερματικού σταθμού», η μουσική που σε περιβάλλει σε μεταφέρει σε μια άλλη εποχή. Με το τραγούδι των 5th Dimension “Up, up and Away” να παίζει σε λούπα (ανακαλύπτω ότι η εταιρεία το είχε υιοθετήσει και σαν σλόγκαν αλλά και σαν μουσική επένδυση στις διαφημίσεις της) μπαίνω στον χώρο – και σε μια άλλη διάσταση. Vintage εικόνες έρχονται στο δικό μου μυαλό: πάρτι με rock ‘n’roll να ακούγεται δυνατά ενώ οι μεγάλοι χορεύουν ξέφρενα, κάτι από ταινία Grease και σκόρπιες αναμνήσεις από τα πρώτα αεροπορικά μου ταξίδια από το αεροδρόμιο Ελληνικού (στο οποίο η TWA πετούσε) και στο οποίο ξεκίνησε η «εκπαίδευσή» μου από τους γονείς μου στα ταξίδια. Δεν είχαμε καταφέρει βέβαια να περάσουμε τον Ατλαντικό – η υπόθεση ταξίδι τα χρόνια εκείνα ήταν αρκετά ακριβή πολυτέλεια.
Μπαίνοντας στο κτήριο που η οροφή του σου δίνει την αίσθηση φτερών, ένας πολύ οικείος αλλά ξεχασμένος ήχος που είναι άμεσα συνδεδεμένος με ταξίδι, με καλεί να αναζητήσω την πηγή του: Είναι ο αυθεντικός πίνακας αναχωρήσεων Solari και αφίξεων, με το χαρακτηριστικό φλαπ φλαπ που κάνει καθώς αλλάζουν οι πτήσεις. Καλωσορίσατε στην χρυσή εποχή των ταξιδιών!
Στον χώρο των αναχωρήσεων από την μία πλευρά, τα counters του check in με τον ιμάντα των αποσκευών ακριβώς από πίσω έχουν διατηρηθεί, και λειτουργούν ως reception. Μετά τις σχετικές διαδικασίες, τα τούνελ – διάδρομοι που οδηγούσαν προς την επιβίβαση τώρα οδηγούν προς τα δωμάτια τα οποία μοιράζονται σε δυο κτήρια και έχουν θέα προς τους πολυσύχναστους διαδρόμους προσγείωσης και απογείωσης του JFK. Από την άλλη πλευρά, τα counters έχουν μετατραπεί σε stands του Food Hall, προσφέροντας γρήγορα γεύματα και σνακς, υπό τους ήχους των τραγουδιών του Φρανκ Σινάτρα, του Andy Williams και του Bobby Darin.
Η Connie, το “Βυθισμένο” Lounge και η πισίνα με θέα τους αεροδιαδρόμους
Έξι συνολικά εστιατόρια και μπαρ φιλοξενούνται σήμερα κάτω (και δίπλα) από την ιδιόμορφη στέγη του TWA Flight Center, στους χώρους όπου κάποτε ο Howard Hughes θεωρούσε σπίτι του, με κορυφαίο το cocktail lounge στο οποίο έχει μετατραπεί η διάσημη “Connie”. Το αεροσκάφος τύπου Lockheed Constellation που πέταξε τους πρώτους επιβάτες της εταιρείας το 1958 και πέρασε από πολλές περιπέτειες, βρίσκεται σήμερα σταθμευμένο ακριβώς μπροστά από το κτήριο του σταθμού και πάνω στον διάδρομο, και η πρόσβαση γίνεται μέσω φυσούνας επιβίβασης. Στον εσωτερικό του χώρο έχουν διατηρηθεί κάποια από τα αυθεντικά του καθίσματα και έχουν προστεθεί κάποια νεότερα όπου σερβίρονται cocktails, κρασί και συνοδευτικά σνακς.
Στον χώρο απ΄ όπου το 1965 πλήθη συγκεντρώνονταν για να παρακολουθήσουν τους Beatles να φτάνουν στην Αμερική, λειτουργεί σήμερα το Sunken Lounge που έξω από την μεγάλη του τζαμαρία κοιτάζει προς την σταθμευμένη Connie. Στο μενού περιλαμβάνονται ορισμένα αγαπημένα κοκτέιλς των 60’s, κρασί, μπύρα και spirits, ενώ ενδιαφέρον έχουν οι vintage αναδευτήρες της TWA που επίσης προωθούσαν προορισμούς της TWA, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα (βλ. αναδευτήρα – τσολιαδάκι)
Ένα observation deck και μια ανοικτή πισίνα βρίσκεται στην ταράτσα του κτηρίου η οποία είναι προσβάσιμη καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς: Δροσερή το καλοκαίρι και (πολύ) θερμαινόμενη τον χειμώνα. Το Pool Bar σερβίρει κοκτέιλς και γευστικά, εύκολα πιάτα.
Διαμονή και παραμονή, όπως σας αρέσει
Όταν είσαι στη Νέα Υόρκη, δύσκολα θα επιλέξεις για τη διαμονή σου το αεροδρόμιο, με τόσα που έχει να προσφέρει η πόλη. Το TWA όμως θα μπορέσει να είναι η ιδανική λύση αν έχεις connecting flight στο JFK, πολύ πρωινή πτήση, ή όταν φτάσεις πολύ αργά που έτσι κι αλλιώς η μέρα θεωρείται χαμένη. Εκτός όμως από διανυκτέρευση, το ενδιαφέρον είναι ότι προσφέρεται η δυνατότητα ημερήσιας παραμονής από 4 έως 12 ώρες με χρήση δωματίου και κάποιων facilities, ανάλογα με την εποχή (πχ πισίνα). Διακόσμηση 60s στα δωμάτια, με vintage αφίσες της TWA που διαφημίζουν προορισμούς, ξύλινα και μπρούτζινα στοιχεία.
Let the good times roll!
Και για μια ακόμα μεγαλύτερη δόση ρετρό, κάθε Σαββατοκύριακο οι επισκέπτες του TWA Hotel μπορούν να θυμηθούν (ή να μάθουν roller skate) κάνοντας τις βόλτες τους ακριβώς δίπλα στην Connie του 1958, στην ειδικά διαμορφωμένη πίστα που λειτουργεί για δεύτερο καλοκαίρι φέτος. Αν η επερχόμενη πτήση από το JFK περιλαμβάνει και παιδιά, αυτή θα είναι μια μέρα που σίγουρα δεν θα την ξεχάσουν ποτέ!
Η μόνη απορία που μου γεννήθηκε κυκλοφορώντας στους χώρους του TWA Hotel είναι αν αυτό το project που κόστισε κάτι λιγότερο από 300 εκατομμύρια δολάρια θα μπορέσει να απευθυνθεί σε ένα πιο νέο κοινό. Πέρα από τους νοσταλγούς της εποχής που αναβιώνει και που με κάποιο τρόπο έχουν τις δικές τους προσωπικές αναμνήσεις, και φυσικά τους fans του aviation και του design, οι γενιές από τους Millennials και μετά, που τώρα αποτελούν τις πιο ενεργές ταξιδιωτικά γενιές και καθορίζουν τις τάσεις στα ταξίδια για τα επόμενα χρόνια, θα πρέπει να βρουν κάποιο άλλο κίνητρο για να φτάσουν έως εδώ.
Για περισσότερες πληροφορίες: www.twahotel.com
Σωζήτα Γκουντούνα: Μία Ελληνίδα που διαπρέπει στη Νέα Υόρκη
Μαρία Λόη: Η σεφ άνοιξε κατάστημα με ελληνικά προϊόντα στο ξενοδοχείο Plaza της Νέας Υόρκης
